Ἀριστείδης Π. Δασκαλάκης: «...σκάνδαλον ἔρχεται.»

Δυστυχῶς εἶναι σημεῖο τῶν καιρῶν, ὅταν ἐπίσκοποι ἄγονται καὶ φέρονται κατὰ τρόπο ποὺ δὲ συνάδει μὲ τὸ ἀξίωμά τους καὶ τὴν εὐθύνη ποὺ τοὺς ἔχει ἀναθέσει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.

Ἀντιγράφουν σὲ πράξεις καὶ λόγους, πολιτικοὺς καὶ μάλιστα τῆς ἐκπεσούσης νέας ἐποχῆς.

Διπλωματία, γρῖφοι, παρασκήνιο, κυβιστήσεις ἄνευ προηγουμένου.

Αὐτὸ δὲν ἀποτελεῖ εἰκόνα ἐπισκόπου, ἀλλὰ καρικατούρα τῆς νέας τάξης πραγμάτων.

Τή μιὰ τὰ λένε ἔτσι, τὴν ἄλλη ἀλλιῶς, ἀνάλογα μὲ τὴ δεκτικότητα, τὴν ἀπάθεια ἢ τὴν ἀντίδραση τῶν πιστῶν. Ὁ λόγος τους δὲν θεμελιώνεται πάνω στὸ βράχο τοῦ Εὐαγγελίου, ἀλλὰ στὸ ἕλος τῶν ἀνθρωπίνων ὀρέξεων καὶ τοῦ ὀρθολογισμοῦ.

Κι ὅπως καὶ ὁ Κύριος λέει «ἔστω δὲ ὁ λόγος ὑμῶν ναὶ ναί, οὒ οὔ· τὸ δὲ περισσὸν τούτων ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστιν» (Ματθ.5,37).

Τί νὰ περιμένουμε ὅταν τὸ φρόνημα ἑνὸς ἐπισκόπου εἶναι ὅτι, ἡ γνώμη, πολλὲς φορὲς καὶ τοῦ ἀκατήχητου λαοῦ, προΐσταται τοῦ Εὐαγγελίου; Ἢ ὅταν ἀκοῦμε ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι ἀνθρώπινη ἐπινόηση; Ὅταν ὁ προερχόμενος ἀπὸ ἐπισκόπους σκανδαλισμὸς εἶναι πλέον κανόνας;

Ὁ Κύριος προειδοποιεῖ γιὰ αὐτούς: «πλὴν οὐαὶ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ δι᾿ οὗ τὸ σκάνδαλον ἔρχεται.» (Ματθ.18,7)

Καὶ ὁ Ἀπόστολός του συμπληρώνει: «διόπερ εἰ βρῶμα σκανδαλίζει τὸν ἀδελφόν μου, οὐ μὴ φάγω κρέας εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μοῦ σκανδαλίσω.» (Ἅ Κορ.18,13)

(Γι' αὐτὸ ἐὰν τὸ φαγητὸ γίνεται ἀφορμὴ νὰ κλονίσει τὴν πίστη καὶ τὴ χριστιανικὴ ζωή του ὁ ἀδελφός μου, δὲν θὰ φάγω ποτὲ κανένα εἶδος κρέατος γιὰ νὰ μὴ σκανδαλίσω τὸν ἀδελφό μου. - Ἡ θυσία τῶν δικαιωμάτων ἀποτελεῖ καθῆκον, ὅταν δι᾿ αὐτῆς προλαμβάνουμε τὸ σκάνδαλο, ὑποβοηθοῦμε δὲ στὴν ἀρετή).

Ἐδῶ βέβαια γίνεται λόγος γιὰ πράξεις καὶ λόγους ποὺ δὲν εἶναι ἐφάμαρτα ὡς πρὸς τὸν Θεό, ἀλλὰ τὰ ἀποφεύγουμε γιὰ νὰ μὴν σκανδαλίσουμε ἀδελφούς.

Ἄρα ὁ σκανδαλισμὸς τῶν ἀδελφῶν ἀποτελεῖ ὅρο ποὺ στενεύει τὰ ὅρια συμπεριφορᾶς.

Πόσο μᾶλλον ἐὰν αὐτὸ ποὺ λέω ἢ πράττω πέρα ἀπὸ σκανδαλιστικό, ἀποκλίνει καὶ ἀπ᾿ τὸ λόγο τοῦ Κυρίου καὶ σίγουρα πληγώνει τὴν ἐθνικὴ συνείδηση τῶν Ἑλλήνων.

Ὁ σεβασμιότατος Ἀλεξανδρουπόλεως, συχνὰ προκαλεῖ καὶ σκανδαλίζει μὲ τὸ λόγο του.

Πρόσφατα στὴν «ἐπική» του ὁμιλία-κήρυγμα τὴν Κυριακὴ μετὰ τὰ Χριστούγεννα, ξεπέρασε κάθε προσδοκία.

Παρουσίασε ὡς ἀναπόφευκτο ἀλλὰ καὶ ἀπόλυτα δικαιολογημένο γεγονός, τὴν ἐξαφάνιση τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὀρθολογιστικὰ μοιρολατρεῖ, καθ᾿ ὅτι κάθε γεγονὸς ποὺ εἶναι παγκόσμιο εἶναι κατὰ τὴν ἄποψή του καὶ ἀναπόφευκτο. Καλὰ θὰ κάνουμε νὰ τὸ δεχτοῦμε. Ἄλλα τέτοια εἶναι ἡ Μασονία , ἡ μιαρὴ ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν», ἡ κοινωνία τῶν σχισματικῶν κ.ὅ.κ. 

Μᾶς εἶπε καὶ τὸ ἀκατανόητο, ὅτι ἡ σωστὴ ἀξιοποίησή του (τοῦ μεταναστευτικοῦ), θὰ φέρει καλὰ ἀποτελέσματα. Γιὰ ποιούς; Γιὰ τοὺς ὑπὸ ἐξαφάνιση Ἕλληνες ἢ γιὰ τὸ Ἰσλὰμ ποὺ θὰ ἐπεκτείνει τὰ ὅριά του; 

Εἶπε ἐπίσης ὅτι τὰ παιδιά τους θὰ νιώσουν τὴ γῆ μας πατρίδα τους. Φυσικὸ εἶναι, καθ᾿ ὅτι ἡ γῆ μας θὰ γίνει πατρίδα τους, ὡς κράτος ὑπὸ κατοχὴ (βλέπε Σουηδία).

Καὶ συνεχίζει ἀκάθεκτος. Τὰ παιδιά τους θὰ νυμφευθοῦν τὰ παιδιά μας. Μὲ τὸ μυστήριο τοῦ ὀρθόδοξου γάμου ἤ εἶναι στὰ σκαριὰ κάποιο ἄλλο πανθρησκειακὸ μυστήριο;

Θὰ συνεισφέρουν στὶς ἑλληνικὲς συντάξεις ἑνὸς ἔθνους, ποὺ θὰ ἔχει ἐξαφανιστεῖ πλέον.

Θὰ συμβάλλουν στὴν τόνωση τοῦ πληθυσμοῦ (ὅπως εἶπε κι ἕνας κατακαημένος ἄθεος πρώην ὑπουργός). Καὶ κάποιοι Βαλκάνιοι θὰ ἀποκτήσουν «εἰρηνικὰ» ἔξοδο στὸ Αἰγαῖο, καθ᾿ ὅτι θὰ ἔχουν φαντάζομαι, προσαρτήσει κάποια ἐδάφη μας, μὲ ἄνομες συμφωνίες καὶ καταπιεστικὰ μνημόνια. 

Τὰ νησιὰ θὰ λύσουν τὸ δημογραφικό, μὲ ἐποικισμὸ τῶν ἰσλαμιστῶν ......καὶ ἴσως καὶ οἱ ἐκκλησιές τους γίνουν καὶ τζαμιά. Καὶ ὅλοι αὐτοὶ οἱ «τουρίστες» ἔποικοι, θὰ χαίρονται μαζὶ μὲ τοὺς μειοψηφοῦντες Ἕλληνες σὲ μιὰ εὐχάριστη ἀτμόσφαιρα ἀγαστῆς συνεργασίας καὶ συμβίωσης, τὸ εὔκρατο κλίμα, τὶς παραλίες μας, τὴν κτηνοτροφία καὶ γεωργία μας, τὴν ὅλη παραγωγὴ καὶ τὸν πλοῦτο τῆς χώρας, τὸ θαλερὸ χορτάρι τῆς ὑπαίθρου καὶ ἄλλα πολλὰ εὐτράπελα καὶ φληναφήματα ὁλκῆς.

Ἡ ἱστορία, ἡ γλῶσσα, οἱ ἐθνικὲς ἑορτές, οἱ θρησκευτικὲς ἀργίες, τὰ σύμβολα (μᾶλλον καὶ ὁ ζωοποιὸς Σταυρὸς) ὅλα ποὺ θυμίζουν Ἑλλάδα καὶ Ὀρθοδοξία θὰ τροποποιηθοῦν ...ἤ θὰ ἐξαφανιστοῦν.

Αὐτὸ ἐννοούσατε δέσποτα ὡς «σωστὴ ἀξιοποίηση» τοῦ μεταναστευτικοῦ;

Μιλήσατε ἐπίσης γιὰ «εὐκολοχώνευτες» ἀλλαγὲς ἀφοῦ θὰ γίνονται μὲ τὴ μέθοδο τῆς νέας τάξης πραγμάτων, μὲ τὴ «σαλαμοποίηση» φαντάζομαι.

Καὶ μετὰ γίνεται λόγος γιὰ διατήρηση Ὀρθόδοξης κι Ἑλληνικῆς συνείδησης ὅταν δὲν θὰ ὑπάρχει ἔθνος, μετὰ ἀπὸ διασταύρωση φυλῶν καὶ κουλτούρας, ἀλλὰ οὔτε καὶ Ὀρθοδοξία, στὰ χώματα, ποὺ κάποιοι ξένοι πρὸς ὅλα αὐτά, θὰ χαίρονται ἀνέμελα τὸ εὔκρατο κλίμα καὶ τὸ θαλερὸ χορταράκι.

Κάτι ἀκούστηκε καὶ γιὰ ἀποφασιστικότητα, ἀλλὰ στὸ νὰ δεχθοῦμε ἀβρόχοις ποσὶν ὅλα αὐτὰ τὰ τρομακτικὰ καὶ ὄχι στὸ νὰ τὰ ἀρνηθοῦμε, καθ᾿ ὅτι τὰ ἐπιβάλλει κάποια ὑπερεθνικὴ ἐλίτ.

Ἐπίσης θὰ σεβαστοῦν τὴν πνευματική μας παράδοση, αὐτοὶ ποὺ χαστουκίζουν ἀνυποψίαστους ποὺ «σταυρώνουν ἑαυτοὺς» μπροστὰ ἀπὸ ἐκκλησιές, ποὺ καταστρέφουν παρεκκλήσια καὶ πυρπολοῦν ναούς.

Τί παραλήρημα Θεέ μου!

Ἀπ᾿ τὸ ὕφος καὶ τὴ βεβαιότητα τῶν ἐπικείμενων γεγονότων, σοῦ δημιουργεῖται ἡ αἴσθηση ὅτι ὁ ἐπίσκοπος ἐπιχαίρει μὲ τὰ μελλούμενα καὶ τοὺς κινδύνους ποὺ ἐγκυμονοῦν.

Διορθῶστε με σεβασμιότατε ἐὰν λόγῳ νοημοσύνης ἢ μειωμένης ἀντίληψης, δὲν κατανόησα κάποια ὑψηλὰ νοήματα καὶ ἀλληγορίες τῶν λόγων σας.

Σὲ ἐπεξήγηση ἐπὶ τοῦ σκανδαλιστικοῦ αὐτοῦ λόγου ποὺ γέννησε πολλὲς ἀντιδράσεις, ὁ σεβασμιότατος ὑποστηρίζει ὅτι ὁ στόχος ἦταν ἡ ἐνημέρωση (σὰν ὁ λαὸς νὰ μὴ ζεῖ καὶ νὰ μὴν ἀντιλαμβάνεται τί γίνεται στὴ χώρα του), ἡ παρότρυνση καὶ ὁ προβληματισμός.

Ἀκούσαμε νὰ παροτρύνει ἀνερυθρίαστα τὸν πιστὸ λαό, νὰ δεχθεῖ κάθε ἀλλαγὴ ποὺ ἐπιβουλεύεται πατρίδα καὶ πίστη .

Καὶ ὁ προβληματισμὸς σίγουρα ποὺ προκλήθηκε ἀπ'τὸ λαό, εἶναι γιὰ τὸν περίεργο, σκανδαλιστικό καὶ γεμᾶτο ἐρωτηματικὰ λόγο τοῦ σεβασμιότατου. Γιὰ τὸ ποιὰ συμφέροντα ἐξυπηρετεῖ, ἔστω καὶ πιθανὸν ἀσυνείδητα.

Κάτι ἀκούστηκε γιὰ τὸ «ἅλας» ποὺ μπορεῖ νὰ τσούξει ἐὰν μπεῖ σὲ πληγή. Αὐτὸ τὸ ρόλο εἶχε τὸ κήρυγμά σας σεβασμιότατε; Ἦταν ἅλας ποὺ προοριζόταν γιὰ πληγές; Γιὰ ποιὲς πληγὲς Ἑλληνορθόδοξων μιλᾶτε;

Ἡ καταπίεση, ἡ δήμευση τῆς περιουσίας του, τὸ ροκάνισμα τοῦ εἰσοδήματός του, ἡ ἀνέχεια ποὺ δὲν τὸν ἀφήνει νὰ χαρεῖ τὸ θαλερὸ χορταράκι καὶ τὸν ὁδηγεῖ σὲ αὐτοκτονίες, ὁ ἀποχριστιανισμὸς καὶ ἀφελληνισμὸς τῆς ἐκπαίδευσης, ἡ ἀλλοίωση τῆς πίστης, αὐτὰ εἶναι σίγουρα πληγές.

Καὶ σὲ αὐτὲς τὶς πληγὲς χρειάζεται φάρμακο, φροντίδα, χάδι, λόγος παρακλητικός. Ὄχι ἁλάτι. Ὄχι ἄλλο βασανιστήριο καὶ μάλιστα ἀπὸ ἐπίσκοπο.

Ὅταν ὁ Κύριος ἔλεγε στοὺς μαθητές:

«Ὑμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς· ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται; εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθῆναι ἔξω καὶ καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων.» (Ματθ. 5,13)

(Σεῖς οἱ μαθηταὶ μου εἶσθε τὸ ἁλάτι τῆς γῆς (ἐπειδὴ μὲ τὸ παράδειγμα καὶ τὴν διδασκαλία σας ἔχετε τὴν δυνατότητα νὰ νοστιμίζετε τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ προλαμβάνετε τὴν ἠθικὴ σαπίλα). Ἀλλὰ ἐὰν τὸ ἁλάτι χάσει αὐτὴν τὴν ἰδιότητά του, μὲ τί ἄλλο θὰ ἁλατισθεῖ, ὥστε νὰ ἀποκτήσει πάλι τὴν οὐσία καὶ δύναμή του; Δὲν ἔχει πλέον καμία ἀξία καὶ εἰς τίποτε ἄλλο δὲν χρειάζεται, παρὰ νὰ πεταχτεῖ στὸ δρόμο καὶ νὰ καταπατᾶται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους.)

αὐτὸ ἐννοοῦσε;

Μὲ τὴ διδασκαλία τους νὰ σκανδαλίσουν, νὰ προκαλέσουν, νὰ ὀργίσουν... γιὰ νὰ προβληματίσουν;

Ἔχω τὴ γνώμη ὅτι τὸ ἁλάτι στὴ ρήση τοῦ Κυρίου, ἀφορᾶ ὑλικὸ ὄχι βασανιστηρίου ἀλλὰ παρακλητικοῦ καὶ σωτηριώδους λόγου. 

Ἡ ἀξία τοῦ ἁλατιοῦ ἔγκειται στὴν ἰδιότητά του νὰ συντηρεῖ. Καὶ ὅταν ὁ Θεὸς δίνει αὐτὸν τὸν τίτλο στὰ παιδιὰ Του, θέλει νὰ τὰ διδάξει ὅτι μὲ τὸ νὰ τὰ καθιστᾶ ἀντικείμενα τῆς χάρης Του, σκοπεύει νὰ τὰ κάνει ὄργανὰ Του γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἄλλων. Κατὰ τὸν τρόπο αὐτὸ οἱ Χριστιανοί, ἐξαγνισμένοι μὲ τὴν ἀλήθεια, κατέχουν τὶς ἴδιες τοῦ ἁλατιοῦ συντηρητικὲς ἰδιότητες, ποὺ προφυλάγουν τὸν κόσμο ἀπὸ τὸ τέλειο ἠθικὸ ξεχαρβάλωμα, ὅπως τὸ ἁλάτι τὶς τροφὲς νὰ σαπίζουν.

Τὸ ἁλάτι πρέπει νὰ ἀναμειχθεῖ μὲ τὴν οὐσία στὴν ὁποία προστίθεται. Πρέπει νὰ διεισδύσει σ᾿ αὐτὴν καὶ νὰ τὴν ἐμποτίσει γιὰ νὰ μπορέσει νὰ τὴ συντηρήσει.

Ἡ γεύση δὲ τοῦ ἁλατιοῦ (ποὺ νοστιμίζει τὴν τροφὴ) συμβολίζει τὴ ζωτικὴ δύναμη τοῦ Χριστιανοῦ—τὴν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ στὴν καρδιά, τὴ δικαιοσύνη τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἐμποτίζει τὴ ζωή. Νοστιμίζει τὴ ζωὴ ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου καὶ οἱ διδαχὲς τοῦ Σωτῆρα Χριστοῦ, οἱ ὑποσχέσεις, οἱ Mακαρισμοί, τὸ παράδειγμά Του.

Ὁ Ἰησοῦς πρόσθεσε τὴν ἀκόλουθη σοβαρὴ προειδοποίηση: «ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται; εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθῆναι ἔξω καὶ καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων»

Ἦταν μιὰ κατάλληλη Ἀπεικόνιση τῆς κατάστασης τῶν Φαρισαίων καὶ τῶν συνεπειῶν τῆς θρησκευτικότητάς τους πάνω στὴν κοινωνία. Στὴν πραγματικότητα παριστάνει τὴ ζωὴ κάθε ψυχῆς ἀπὸ τὴν ὁποία ἢ χάρη τοῦ Θεοῦ ἔχει ἀπομακρυνθεῖ καὶ ἡ ὁποία ἔχει καταντήσει ψυχρή, χωρὶς τὸν Χριστὸ μέσα της. Ὅποια καὶ ἂν εἶναι ἡ ὁμολογία τῆς πίστης του, ἕνα τέτοιο ἄτομο ὑποβλέπεται τόσο ἀπὸ ἀνθρώπους ὅσο καὶ ἀπὸ ἀγγέλους σὰν κάτι τὸ ἄγευστο καὶ ἀποκρουστικό. Σ᾿ αὐτὰ τὰ ἄτομα ἀπευθυνόμενος ὁ Χριστὸς λέγει:«οἶδά σοῦ τὰ ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρὸς εἶ οὔτε ζεστός· ὄφελον ψυχρὸς ἦς ἢ ζεστός.» (Αποκ. 3,15)

(Γνωρίζω καλὰ τὰ ἔργα σου, τὰ ὀλίγα, τὰ ἀτελῆ καὶ χλιαρά. Αὐτὰ καὶ μαρτυροῦν, ὅτι οὔτε ψυχρὸς εἶσαι ὡς πρὸς τὴν πίστη, οὔτε θερμός. Εἴθε νὰ ἤσουν ψυχρὸς (διότι ὑπῆρχε ἐλπίδα νὰ μετανοήσεις καὶ θερμανθεὶς) ἢ νὰ ἤσουν ζεστὸς καὶ θερμός.)

«οὕτως ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σὲ ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου»

(Αποκ. 3,16)

(Ἔτσι ἐπειδὴ εἶσαι χλιαρὸς καὶ δὲν εἶσαι οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, πρόκειται νὰ σὲ ἐμέσω ἀπὸ τὸ στόμα μου, (νὰ σὲ ἀποδοκιμάσω καὶ σὲ ἀποκόψω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μου)).

Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος λέει ὅτι «ἂν τὸ ἁλάτι ριχθεῖ στὸ σάπιο δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ἐπαναφέρει στὴν ἀρχικὴ κατάσταση. Τὸ ἁλάτι διατηρεῖ τὴν ἀνθηρότητα τοῦ βίου. Σίγουρα δὲν κολακεύει ἀλλὰ καυτηριάζει. (Βέβαια ὁ καυτηριασμὸς πρέπει νὰ λαμβάνει χώρα σὲ αὐτοὺς ποὺ προσβάλλουν τὴν πίστη, σκανδαλίζουν, ὑβρίζουν μὲ λόγους καὶ μὲ ἔργα.) Πολλοὶ ἄνθρωποι ποὺ ἁμαρτάνουν μποροῦν νὰ συγχωρεθοῦν ἀπ'τὸ Θεό, ἐνῶ ὁ διδάσκαλος θὰ εἶναι αναπολόγητος ἐὰν τὸ «ἅλας του μωρανθεῖ» . Θὰ ὑποστεῖ μεγαλυτέρα τιμωρία.» Προσέξτε σεβασμιότατε.

Ἡ ἔκφραση «ἂν τὸ ἅλας μωρανθεῖ» σημαίνει «ἂν τὸ ἁλάτι χαλάσει, ἂν χάσει τὶς ἰδιότητές του, ἂν μπαγιατέψει, ἂν γίνει ἄνοστο καὶ χάσει τὴ γεύση του» καὶ νομίζω λέγεται καὶ μεταφορικὰ γιὰ κάποιον ποὺ χάνει σὺν τῷ χρόνῳ τὰ μυαλά του, τὴν «σπιρτάδα» του, ξεμωραίνεται, χάνει τὶς παλιὲς διανοητικὲς καὶ ἠθικές του δυνάμεις, «φυραίνει» ὁ νοῦς του.

Μὴν περιπέσετε σὲ αὐτὴ τὴν κατηγορία σεβασμιότατε. Ἀκόμα κι ἂν ὁ λόγος σας παρασύρει κάποιους «κακόβουλους» νὰ σᾶς κατατάξουν στὴν παραπάνω συνομοταξία.

Παρακάτω ὑποτιμᾶτε τοὺς ἀκροατὲς λέγοντας : «Κατανοῶ αὐτοὺς ποὺ ἐνδεχομένως δὲν τὸ κατάλαβαν καλά, γιατί δὲν εἶναι τύποι πού, ὅταν τὸ διαβάζουν τὸ κατανοοῦν καλύτερα». Πιὸ λεπτὴ ἔκφραση γιὰ τοὺς πιστοὺς σεβασμιότατε θὰ ἦταν «ἀδελφοί», «πιστοί», «ἄνθρωποι» ...ἀλλὰ σίγουρα ὄχι «τύποι». Ἐκτὸς κι ἂν πιστεύετε ὅτι οἱ χαμηλότερης ἀντίληψης πιστοί, ποὺ δὲν κατανοοῦν τέτοια «ὑψηλὰ νοήματα», ὀφείλουν νὰ χαρακτηρίζονται ὑποτιμητικά. Καὶ μάλιστα ἀπ᾿ τὸν ποιμενάρχη τους.

Καὶ συμπληρώνετε μὲ αὐτὴ τὴν ἀπάντησή σας, στὴν πρότερη παρότρυνση ὑποδοχῆς τῶν «κατακτητῶν» καὶ ἀποδοχῆς ἀλλαγῶν τῶν πάντων στὴ ζωή μας, τὴν παρότρυνση νὰ μείνουμε «σταθεροί, ἀκλόνητοι, ἑδραῖοι πάνω στὴν παράδοσή μας, στὴν πίστη μας» ἀσχέτως ἐὰν σύμβολα, ἑορτές, ἀργίες θὰ καταργηθοῦν μὲ δική μας ἀνοχή.

Καὶ συνεχίζετε σεβασμιότατε : «Τώρα βέβαια ἂν φτάσει κάποιος στὸ σημεῖο νὰ πεῖ ὅτι δὲν εἶναι χριστιανικὸ τὸ κήρυγμα ποὺ λέει ἕνας Ἐπίσκοπος ἢ ὅτι δὲν εἶναι ἐθνικό, ποὺ τὸ λέει ἕνας Ἕλληνας, ἔ τότε ἐντάξει»

Σύ εἶπας!

Λέτε ὅτι ἔκανε καλὴ δουλειὰ τὸ κήρυγμα. Δηλαδὴ ὁ σκοπὸς ἦταν νὰ λυπήσετε καὶ νὰ ἀπογοητεύσετε τὸν πληγωμένο λαό;

Μὴ μὲ παρεξηγεῖτε σεβασμιότατε ἀλλὰ παρακινούμενος ἀπ᾿ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο ποὺ λέει στὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολή του:

«δοκιμάζοντες τί ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ.»( Ἐφ. 5,10) (Νὰ ἐρευνᾶτε καὶ νὰ διακρίνετε πάντοτε, τί εἶναι εὐάρεστον ἐνώπιον τοῦ Κυρίου,)

«καὶ μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε·»( Ἐφ. 5,11) (καὶ νὰ μὴ συμμετέχετε εἰς τὰ ἔργα τοῦ σκότους, ποὺ εἶναι ἄκαρπα καὶ ἐπιβλαβῆ. Οὔτε κἂν καὶ νὰ τὰ ἀνέχεσθε, ἀλλὰ μᾶλλον νὰ τὰ ἐλέγχετε καὶ νὰ τὰ παρουσιάζετε στὰ μάτια ὅλων ἐπιβλαβῆ καὶ ὀλέθρια.)

Χρέος εἶναι, ὁ δημόσιος ἔλεγχος σὲ σκάνδαλα δημόσια, πίστεως καὶ συνειδήσεως, δημοσίων προσώπων.

Ἡ σιωπὴ εἶναι προδοσία.

Κάποτε ὀφείλουμε νὰ σιωποῦμε. Κάποτε ὄχι.

« Σφραγίζου τοὺς μὲν λόγους σιγῇ, τὴν δὲ σιγὴν καιρῷ.» (Σόλων: Νὰ βάζεις σφραγῖδα στὰ λόγια μὲ σιωπὴ καὶ στὴ σιωπὴ νὰ βάζεις σφραγῖδα τὴν κατάλληλη χρονικὴ στιγμή).

Τώρα εἶναι αὐτή!

«Πᾶνος»