Στάμνες παντοῦ θυμίζουνε Κυρία Μανναδόχο,
Γοργοϋπήκοη στοργή, Πηγὴ τὴν Ζωοδόχο.
Ὁ Διογένης ἄσβηστο κρατάει τὸ λυχνάρι
ἄνθρωπο ὅλο ἀναζητᾶ, σοφίας τὸ συναξάρι.
Τοῦ Καλλινίκου ἡ ἄβυσσος ἔλαιον ἀναβλύζει
Τὸ ἄψυχο διάλεξε ὁ Θεὸς θαυμάσια νὰ σαλπίζει.
Τοῦ νέου ἡγουμένου ἡ ψυχὴ μὲ λέντιο ζωσμένη
Γεμάτη ἀπὸ σταμνιὰ ἡ Δοχειαρίου καὶ οἱ αὐλές της. Ὅλα συμβολίζουν, ὅλα εἰκονίζουν τῆς μόνης ἀληθινῆς πίστης τὰ σημαίνοντα! Γραμμένα πάνω τους παλαιοδιαθηκικά χωρία γιὰ τὰ δεδοξασμένα καὶ τὰ ἀξιάκουστα τῆς θείας εὐεργεσίας, γιὰ τὸ περιήχημα τῶν προφητῶν, τὴν παμμακάριστο Θεοδόχο καὶ Θεοτόκο Μάνα ὅλου τοῦ κόσμου! Μὰ καὶ κάτι πηγαῖο ποὺ κάθε εὐγνώμων ψυχὴ ἀναφωνεῖ, τυπωμένο καὶ αὐτὸ σὲ μιὰ ψηλόκορμη στάμνα: «Ὁ οὐρανὸς δὲν μπόρεσε νὰ Τὸν χωρέσει καὶ μιὰ γυναῖκα Τὸν ἐχώρεσε! Ὦ στάμνα!»
Στὴν εἴσοδο τῆς αὐλῆς καθισμένος στὸ ἀγαπημένο του πυθάρι ὁ Διογένης σὲ ἀγαλμάτινη ἀναπαράσταση, κρατῶντας πάντοτε ἀναμμένο τὸ λυχνάρι του! Ὁ κυνικὸς φιλόσοφος ποὺ διόρθωνε καὶ νουθετοῦσε τοὺς φίλους του μὲ τρόπο μνημειωδῶς δηκτικὸ καὶ πολλάκις ἀκατάληπτο στὸ πρῶτο ἄκουσμα, ἀναζητᾶ πάντοτε τὴν ἀλήθεια καὶ τὸν ἄνθρωπο ποὺ τὴν βιώνει, ἐκεῖνον ποὺ ζεῖ αὐτάρκης καὶ ἀσκητικὸς ἐμβαθύνοντας συνεχῶς μέσα του... Σκέφτομαι πὼς θὰ ᾿ταν ἀπὸ τοὺς πρώτους ποὺ θὰ πίστεψαν καὶ θὰ δέχθηκαν τὸν Χριστὸ ὡς Λυτρωτή καὶ Σωτῆρα μόλις ὁ ἀναστηθεὶς Θεάνθρωπος κατέβηκε γιὰ 33 ὧρες στὸν Ἅδη καὶ κήρυξε καὶ νεκροῖς εὐηγγελίσθη» (Α' Πέτρου Δ,6).
Τοὺς ἀγαπᾶνε καὶ τοὺς ἀναπαριστοῦν τοὺς Ἀρχαίους φιλοσόφους μας οἱ Ἁγιορεῖτες. Ἀποθησαυρίζουν τὴν σοφία τους καὶ ἀναγνωρίζουν τὸν προδρομικὸ σπερματικό τους λόγο. Τοὺς τιμοῦν ὡς Χριστιανοὺς καὶ τοὺς συγκαταριθμούν μετὰ τῶν Ἁγίων. Ἔλεγε κάποτε ὁ μακαριστὸς Παναγόπουλος ὅτι ἐμφανίσθηκε στὸν ὕπνο κάποιου ποὺ τὸν κατηγοροῦσε ὡς ἄθεο καὶ κολασμένο ὁ Πλάτωνας καὶ μὲ παράπονο τοῦ εἶπε: Γιατί μὲ κατηγορεῖς; Ἐγὼ μόλις ὁ Χριστὸς κατέβηκε καὶ κήρυξε τὸ σωτήριόν Του στὸν κατώτατο Ἅδη, ἐκεῖ στὴν καρδιὰ τῆς γῆς, τὸν πίστεψα, τὸν ἀκολούθησα καὶ ἐλευθερώθηκα!
Τὰ γνώριζε ὅλα αὐτὰ καὶ ἔτσι θαυμάσια ἔλεγε ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ φιλόσοφος καὶ τοῦ Χριστοῦ μας μάρτυς: «Οἱ μετὰ λόγου βιώσαντες Χριστιανοὶ εἰσί κἂν ἄθεοι ἐνομίσθησαν». Σὲ ἕνα τοῖχο βαλμένο ἕνα μάρμαρο μὲ μιὰ ὑπέροχη ἱστορία χαραγμένη πάνω του. Δίπλα του ἀκόμα ἕνα δοχεῖο, μιὰ πύλινη λαδούσα. Ἡ ἄβυσσος τοῦ μοναχοῦ Καλλινίκου. Στὰ 1965 στὴν Κύμη δυὸ φτωχὲς γυναῖκες ποὺ ξενυχτοῦσαν μὲ ἀγρύπνια κάποιον κεκοιμημένο, ἡ κυρὰ Ἑλένη καὶ ἡ κυρὰ Ἀμυγδαλιά, κατέβηκαν στὰ μισὰ τῆς νύχτας στὸ λαδαριό τῆς πρώτης ὅπου διαπίστωσαν ὅτι τὸ καλογερικὸ σταμνί, φτιαγμένο στὸ Ἅγιον Ὄρος ἀπὸ τὸν μοναχὸ Καλλίνικο, ξεχείλιζε ἀπὸ λάδι!
Ἀνασκουμπώθηκαν καὶ ξεκίνησαν νὰ γεμίζουν ὅλα τὰ ἀδειανὰ κιούπια μὲ τὸ λάδι ποὺ ἔρρεε στὸ δάπεδο. Κάποια στιγμὴ ἡ κυρὰ Ἀμυγδαλιὰ ρώτησε τὴν κυρὰ Ἑλένη: -Τούτη ἡ ἄβυσσος πόσο ἀκόμη λάδι θὰ μᾶς δώσει; Καὶ ἀμέσως σταμάτησε ἡ ἀνάβλυση! Οἱ Κουμιώτες, αὐτοὶ ποὺ ἔζησαν ἐκεῖνο τὸ τόσο ζωντανὸ θαῦμα ὀνόμασαν τὸ κιούπι τοῦ Καλλινίκου Ἄβυσσο. Τὸ πῆρε ὁ μακαριστὸς Γρηγόριος λοιπὸν καὶ τὸ ἔφερε σὲ τούτη τὴν ὀνομαστὴ αὐλή! Νὰ μνημονεύουν ὅλοι ἐκεῖνο τὸ μεγάλο θαῦμα ποὺ οἱ δοχειαρίτες βιώνουν συνεχῶς. Νὰ παρηγοριοῦνται καὶ νὰ ἐλπίζουν! Νὰ θυμοῦνται πὼς ἐὰν οἱ ἄνθρωποι σιωπήσουν τὰ θαυμάσια τοῦ Θεοῦ, κεκράξονται οἱ λίθοι καὶ τὰ ἄψυχα δημιουργήματα τῶν χειρῶν τους!
Ἕνα ἀνεξάντλητο δοχεῖο χάριτος καὶ ἐλέους τοῦτο τὸ κοινόβιο. Μιὰ μέρα μετὰ τὴν σύναξη τῶν Ἀρχαγγέλων τὸ Δοχειάρι πανηγυρίζει τὴν σύναξη τῶν Ὁσίων καὶ Θεοφόρων κτιτόρων τοῦ Εὐθυμίου καὶ Νεοφύτου. Εὐθύμιον συνάμα τῷ Νεοφύτῳ, τιμῶ κτίσαντας τὴν μονὴν Αρχαγγέλλων. Μαθητὴς τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Ἀθωνίτη ὁ πρῶτος εἶχε τὸ διακόνημα νὰ εἶναι τῆς Μεγίστης Λαύρας ὁ δοχειάριος. Ἵδρυσε λοιπὸν τὸ μοναστήρι τῶν Ἀρχαγγέλων ποὺ ἔλαβε τὸν τίτλο ἀπὸ τὸ προηγούμενο ἀξίωμα τοῦ κτήτορός του.
Δεύτερος ἡγούμενος χρημάτισε ὁ ἀνεψιός του Νεόφυτος ποὺ ἀφιέρωσε ὅλην του τὴν μεγάλη περιουσία στὴν Μονὴ οἰκοδομῶντας κτίρια, κατασκευάζοντας πλοῖα , φυτεύοντας μεγάλες ἐκτάσεις μὲ ἀμπέλια καὶ τὸ σπουδαιότερο ἀναγείροντας τὸ καθολικὸ τῶν Ταξιαρχῶν. Αὐτὸ τὸ ὁλοκλήρωσε στὰ μέσα σχεδὸν τοῦ 16ου αἰῶνα ὁ μοναχὸς Γεννάδιος ὁ πρώην ἱερέας Γεώργιος ἀπ᾿ τὴν Ἀλεξανδρούπολη ποὺ θεραπεύτηκε ἀπὸ ἀνίατη ἀσθένεια πίνοντας ἀπὸ τὸ Ἁγίασμα τῶν Ἀρχαγγέλων. Μιὰ ἁλυσίδα ἡγουμένων ποὺ φτάνει ὡς τὶς μέρες μας καὶ τὸν νέο ἡγούμενο τὸν φιλήσυχο καὶ πρᾶο Ἀμφιλόχιο. Γιὸς τοῦ εὐλαβέστατου παπᾶ-Γιάννη Παπαντωνίου, ὁ μικρὸς Θεοφάνης διδάχθηκε τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ στὴν γενέτειρά του στὸ Στεφάνι, ἐκεῖ ποὺ ἑνώνονται τὰ βουνὰ τῆς Κορίνθου καὶ τῆς Ἀργολίδας. Ἀμούστακο παλικάρι, πῆρε τὸν δρόμο γιὰ τῆς Προυσιώτισσας τὸν ἱερὸ τὸν βράχο, ὅπου πρωτοφόρεσε τὸ μοναχικὸ του τριβώνιο καὶ ἐκάρη μὲ τὸ ὄνομα Ἀμφιλόχιος.
Ἀπὸ τὰ κάστρα τῆς Ἀρχόντισσας τῆς Ρούμελης βρέθηκε σχεδὸν ἀμέσως στὸν καστρόπυργο τῆς Δοχειαρίου ὡς ἔσχατος καὶ ταπεινὸς διάκονος μυσταγωγούμενος ἀπὸ τὸν Γέροντά του Γρηγόριο. Τὸν Άγιό του χειροτόνησαν ἐπίσκοπο, οἱ ἀπεσταλμένοι Ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ. Τὸν νέο ἡγούμενο τῆς Δοχειαρίου ἐπέλεξαν οἱ συμμοναστές του, ἐκεῖνοι ποὺ ἐλέῳ Θεοῦ θὰ στελεχώσουν ἐν ἐκείνῃ τὴ ἡμέρα τὸ ἐκπεσὸν τάγμα τοῦ ἑωσφόρου. Δὲν πάει πολὺς καιρὸς ἀπὸ τότε ποὺ πρωτοανέβηκε στὸ ἡγουμενικὸ μὲ δέος καὶ συστολὴ ἀξέχαστη γιὰ ὅποιον τὸν αντίκριζε ἐκεῖνες τὶς συγκλονιστικὲς στιγμὲς ποὺ ἡ θυσιαστικὴ ἀγάπη καὶ ἡ ὑπακοὴ ὁδηγοῦν τοὺς ἀληθινοὺς ποιμένες. Ξέχειλα ἀπὸ ταπείνωση τὰ πρῶτα του τότε λόγια:
«Εὔχεστε. Εὔχεστε ἀδελφοὶ καὶ πατέρες. Κι ἐσεῖς οἱ πρεσβύτεροι ἀδελφοί μου, ποὺ μειράκιο κάποτε μὲ δεχτήκατε στὴν ἀρτιπαγή ποίμνη τοῦ Πατρὸς καὶ μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὶς εὐχές σας μὲ στηρίξατε. Κι ἐσεῖς οἱ νεότεροι καὶ ἀκόμα οἱ νεότατοι ἀδελφοί μου, ποὺ μαζὶ περπατήσαμε στὸ δρόμο τῆς ὑπακοῆς. Ὑπῆρξε καὶ ἄλλη δύσκολη στιγμὴ στὴ ζωή μου, ὅταν τέθηκε στοὺς ὤμους μου ἀσήκωτο τὸ βάρος τῆς Ἱερωσύνης. Τότε εἶχα ὅμως καὶ τὸν Κυρηναίο. Τώρα ὅμως; Καὶ πάλι Χριστὲ ἡγοῦ. Κυρία Θεοτόκε Γοργοϋπήκοε, Ἅγιοι Ἀρχάγγελοι, Ὅσιοι, Ἅγιε Νικόλαε συμπαθέστατε Πάτερ, Ὅσιοι καὶ θεοφόροι Πατέρες καὶ κτήτορες τῆς Μονῆς μας, Εὐθύμιε καὶ Νεόφυτε μὲ ὅλους ποὺ ἀπ᾿ αἰῶνος διέλαμψαν καὶ στὸ Ἅγιο ἡμῶν Ὄρος καὶ στὴ Μονή μας, πρεσβεύσατε ὑπὲρ ἡμῶν καὶ εὐλογῆστε μας μὲ τὶς πρεσβεῖες σας.
Ἔτσι τὸ θελήσατε ἀδελφοί μου, ἔτσι καὶ θὰ προχωρήσουμε. Θὰ κλίνω τὴν κεφαλή, θὰ πῶ τὸ «νὰ ᾿ναι εὐλογημένο», ἀλλὰ δὲν σᾶς κρύβω ὅτι αἰσθάνομαι ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγήν. Μαζὶ καὶ πάλι στὴ Θεία Λατρεία, στὴ διακονία καὶ σὲ ὅ,τι ἀπαιτεῖ ἡ κοινοβιακὴ τάξη. Μέσα μου ὅμως καίει ἕνας πόθος καὶ θά σᾶς τὸν ἐξομολογηθῶ. Ἄν θὰ θέλατε κι ἐσεῖς νὰ θυμηθοῦμε, καὶ νὰ μιμηθοῦμε ἰδίως, τὸν ἀείμνηστο Γέροντα στὰ νιᾶτα του.
Πολὺ θὰ ἤθελα μὲ τὶς εὐχές σας, μὲ τὴν συμπαράστασή σας, νὰ μιμηθοῦμε ἐκεῖνα ποὺ μᾶς δίδαξε ὅταν δὲν τὸν εἶχαν καταβάλλει τόσο πολὺ οἱ ἀσθένειες. Ἔτσι ἐπιθυμοῦμε νὰ προχωρήσουμε μαζὶ ὅλοι, μὲ ταπείνωση καὶ ἀγάπη στὰ ἴχνη ποὺ μᾶς χάραξε, σὲ ὅσα μᾶς δίδαξε καὶ σὲ ὅσα μᾶς παρέδωσε. Μπορεῖ νὰ μὴν φτάνουμε ὅλα ὅπου ἔφτανε ἐκεῖνος ἀλλὰ θὰ προσπαθήσουμε ὅλοι μαζὶ νὰ προχωρήσουμε καὶ σ᾿ αὐτὸν τὸν δρόμο. [....]Θὰ προχωρήσουμε ὅπως μᾶς χάραξε ὁ Γέροντας. Οἱ Ἅγιοι Ἀρχάγγελοι, ἡ Κυρία Θεοτόκος, οἱ Ὅσιοι κτήτορες, νὰ μᾶς καθοδηγοῦν στὴ νέα πορεία. Καὶ εὔχεστε καὶ πάλι ἀδελφοί μου.»
Καθισμένοι στὸ ἰσόγειο ἀρχονταρίκι τῆς Δοχειαρίου παίρνουμε τὸ Ἁγιορείτικο κέρασμα καὶ γράφουμε τὰ ὀνόματά μας στὸ βιβλίο διαμενόντων. Ἐπισκέπτες προσκυνητὲς εἰσέρχονται καὶ ἔπειτα ἀπὸ λίγο κατευθύνονται πρὸς τὸ προσκύνημα τῆς Παναγίας, ποὺ ἀνοίγει κατὰ τακτὰ χρονικὰ διαστήματα. Βρίσκουμε εὐκαιρία καὶ στεκόμαστε γιὰ πρώτη φορὰ μπροστὰ στὴν Γοργοϋπήκοο Κόρη. Ὅλοι γονατιστοί!
Πολὺ θὰ ἤθελα μὲ τὶς εὐχές σας, μὲ τὴν συμπαράστασή σας, νὰ μιμηθοῦμε ἐκεῖνα ποὺ μᾶς δίδαξε ὅταν δὲν τὸν εἶχαν καταβάλλει τόσο πολὺ οἱ ἀσθένειες. Ἔτσι ἐπιθυμοῦμε νὰ προχωρήσουμε μαζὶ ὅλοι, μὲ ταπείνωση καὶ ἀγάπη στὰ ἴχνη ποὺ μᾶς χάραξε, σὲ ὅσα μᾶς δίδαξε καὶ σὲ ὅσα μᾶς παρέδωσε. Μπορεῖ νὰ μὴν φτάνουμε ὅλα ὅπου ἔφτανε ἐκεῖνος ἀλλὰ θὰ προσπαθήσουμε ὅλοι μαζὶ νὰ προχωρήσουμε καὶ σ᾿ αὐτὸν τὸν δρόμο. [....]Θὰ προχωρήσουμε ὅπως μᾶς χάραξε ὁ Γέροντας. Οἱ Ἅγιοι Ἀρχάγγελοι, ἡ Κυρία Θεοτόκος, οἱ Ὅσιοι κτήτορες, νὰ μᾶς καθοδηγοῦν στὴ νέα πορεία. Καὶ εὔχεστε καὶ πάλι ἀδελφοί μου.»
Καθισμένοι στὸ ἰσόγειο ἀρχονταρίκι τῆς Δοχειαρίου παίρνουμε τὸ Ἁγιορείτικο κέρασμα καὶ γράφουμε τὰ ὀνόματά μας στὸ βιβλίο διαμενόντων. Ἐπισκέπτες προσκυνητὲς εἰσέρχονται καὶ ἔπειτα ἀπὸ λίγο κατευθύνονται πρὸς τὸ προσκύνημα τῆς Παναγίας, ποὺ ἀνοίγει κατὰ τακτὰ χρονικὰ διαστήματα. Βρίσκουμε εὐκαιρία καὶ στεκόμαστε γιὰ πρώτη φορὰ μπροστὰ στὴν Γοργοϋπήκοο Κόρη. Ὅλοι γονατιστοί!
Δὲν γίνεται νὰ μὴν κλίνεις τὸ γόνυ μπροστὰ στὴν ἔφορο καὶ προστάτιδα τῆς ἱερῆς αὐτῆς μάνδρας. Γονατιστοὶ καὶ ὅσοι γράφουν τὰ ἀναρίθμητα ὀνόματα ποὺ θὰ διαβαστοῦν ἐνώπιόν της. Μικρὲς φωτιὲς λιώνουν τὰ καθαρὰ κεριὰ ποὺ λαμπυρίζουν στὴν εἴσοδο. Μιὰ καπνοδόχος ὁδηγεῖ τὸ κάψιμό τους ἔξω. Μέριμνα πρωτίστης ἐπιμελείας τὸ νὰ μὴν καπνίζονται αὐτὰ τὰ πανίερα δώματα τῆς δοχειαρίου. Ὁ μοναχὸς Νεῖλος ὁ τραπεζάρης τῆς μονῆς στὰ μέσα τοῦ 17ου αἰῶνα, κάποτε ποὺ περνοῦσε μὲ ἀναμμένο τὸ δαδί του μπροστὰ ἀπὸ τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας, ἄκουσε μιὰ φωνὴ νὰ τοῦ ζητᾶ νὰ μὴν ξαναπεράσει ἀπὸ ἐκεῖ, ἀλλὰ νὰ ἐπιλέγει ἄλλη διαδρομή γιὰ τὸ διακόνημά του, ὥστε νὰ μὴν καπνίζει τὴν εἰκόνα της. Ἐκεῖνος θεώρησε πὼς κάποιοι ἀδελφοί του τὸν πείραζαν προσποιούμενοι τὴν φωνὴ καὶ δὲν ἔδωσε σημασία συνεχίζοντας τὸ γνώριμο δρομολόγιό του γιὰ τὴν τράπεζα. Τὸν βρῆκαν ἕνα ἑπόμενο πρωινό, τυφλὸ νὰ παρακαλάει γονυπετὴς τὴν Κυρία Θεοτόκο νὰ τοῦ ξαναχαρίσει τὸ φῶς του.
Καὶ Ἐκείνη τοῦ τὸ ξανάδωσε μαζὶ μὲ τὴν ὑπόσχεση ὅτι θὰ φροντίζει παντοτινὰ τὸ μοναστήρι, σπεύδοντας γοργὰ στὶς ἱκεσίες τους. Ἔφτιαξαν λοιπὸν στὰ δεξιά της τὸν ναό της καὶ ὅρισαν σὰν διακόνημα τοῦ μοναστηριοῦ τους, ἕνας μοναχός, ὁ καλούμενος προσμονάριος, νὰ βρίσκεται τὶς περισσότερες ὧρες τῆς ἡμέρας μπροστά της στὶς ἀκοίμητες καντῆλες της, διαβάζοντας τὴν παράκλησή της. Στεκόμαστε γιὰ κάμποση ὥρα μπροστά της. Ἀμέτρητα τάματα εὐλαβείας μαρτυροῦν σωσμούς καὶ πρεσβεῖες. Σὲ αὐτὸ τὸ πανίερο σέβασμα τῶν Ὀρθοδόξων ἀποτυπώνεται ἡ εὐγνωμοσύνη τῶν ἀνακληθέντων καὶ ἰαθέντων γιὰ τὴν πολυώνυμη Μητέρα, τὴν Ταχύτερη ἁπάντων τῶν Ἁγίων εἰς βοήθειαν! Ἕνα πακέτο μὲ τσιγάρα καὶ ἕναν ἀναπτήρα ἀφήνει μπροστά της ἕνας ἀδελφός. Τὰ πάθη θέλουν ἀπροσμάχητο στηριγμὸ καὶ ἀγάπη ἄπειρη, γιὰ νὰ μὴν ἐπιστρέψουν ἐκεῖ ποὺ κάποτε κυριαρχοῦσαν. Ἄλλος γονατιστὸς ἐνώπιόν της, τῆς μιλᾶ χωρὶς νὰ τὸν νοιάζει ποὺ τὸν ἀκοῦμε, γιὰ 2 καρκινοπαθεῖς ποὺ γυρεύουν ἐλπίδα. Τὰ δάκρυά του λάμπουν περισσότερο ἀπὸ ὅλα τὰ ἀτίμητα ποὺ ντύνουν τὴν Γοργοϋπήκοο. Σὰν νὰ τὰ πῆρε Ἐκείνη καὶ τὰ κέντησε διαμάντια στὸ πουκάμισό της.
Ἐπιστρέφουμε στὸ ἀρχονταρίκι. Ἕνας νεαρὸς μοναχὸς μιλᾶ στὰ ἀγγλικὰ μὲ ἕναν ἐπίσης νέο προσκυνητή. Τοῦ εὔχεται σύντομα τὴν κουρὰ... Κάποιος ἀπὸ ἐκείνους ποὺ περιμένουν γιὰ δωμάτιο σηκώνεται καὶ τὸν ρωτᾶ ἂν εἶναι ἀπὸ τὴν Ἀριζόνα... Θεῖος φωτισμὸς καὶ ἔμπνευση, προσδοκία καὶ ἀνάγκη γιὰ μεσιτεία τὸν ὁδηγοῦν. Ἔκπληκτοι ἀκοῦμε τὸν ἀδελφό μας τὸν Ὀρθόδοξο Ἀμερικανὸ Νικόλαο, νὰ τοῦ ἀπαντᾶ ὅτι ζεῖ ἐκεῖ! -Σᾶς παρακαλῶ δῶστε τὸ ὄνομα τῆς Μ ποὺ νοσεῖ βαριά! Στὸν Γέροντα Ἐφραίμ καὶ στοὺς πατέρες, σᾶς παρακαλῶ! -Νὰ ναὶ εὐλογημένο λέει ἐκεῖνος καὶ τὸ σημειώνει ἀμέσως!
Βρέθηκε ἀγγελιοφόρος τῆς δέησης γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος τῆς Ἀμερικῆς! Ἡ γνωστὴ ἁλυσίδα τῆς πίστης καὶ τῆς προσευχῆς ξανὰ ἀστράφτει μπροστά μας! Σὲ λίγο δίπλα μας κάθεται ἕνας μεγάλος σὲ ἡλικία ἀδελφὸς μας ἀπὸ τὴν Δρᾶμα. Ζητᾶ εὐγενικὰ ἀπὸ τὸν ἀρχοντάρη πατέρα Χ. νὰ τοῦ ὑποδείξει τὸ πῶς θὰ συναντήσει τὸν Μοναχὸ Σ. -Ἔχω νὰ τὸν δῶ πάνω ἀπὸ 20! Ἤμουν καρδιακὸς φίλος μὲ τὸν κατὰ σάρκα πατέρα του! Σᾶς παρακαλῶ εἰδοποιείστε τον! Τόσο συγκινητικὴ ἡ συνάντησή τους μετὰ ἀπὸ λίγο ἐνώπιόν μας! Ἄθελά μας ἀκοῦμε τοὺς διαλόγους τους! Συζητοῦν καὶ γιὰ τὸν κεκοιμημένο πατέρα τοῦ Μοναχοῦ Σ. Ἐκείνον ἀκοῦμε νὰ λέει μὲ μιὰ γλυκιὰ θλίψη: -Ὁ καημένος ταλαιπωρήθηκε πολὺ στὸ τέλος! Πέντε χρόνια πάλεψε! Ἀτακτοποίητος ἦταν ἀλλὰ μὲ πρόνοια Θεοῦ ἀρρώστησε καὶ στὸ τέλος εἰρήνεψε μαζὶ Του! Καὶ ἐξομολογήθηκε καὶ μετέλαβε τὰ τελευταῖα του Χριστούγεννα! Δόξα τῷ Θεῷ! Στὸν νοῦ μας ἔρχεται ἀμέσως ἕνας ἄλλος κατὰ σάρκα γονέας Δοχειαρίτη παπᾶ!
Ὁ μακαριστὸς Στυλιανὸς Παπαδόπουλος! Ὁ χαρισματικὸς καθηγητὴς τῆς Θεολογίας, ὁ μύστης τῆς Πατρολογίας, ὁ κήρυκας, ὁ πολυγραφότατος βιογράφος τῶν ἀετῶν τοῦ πνεύματος Ἱεραρχῶν καὶ τῶν ἐκλεγμένων παρὰ Θεοῦ ταπεινῶν Ἁγίων, ὁ Μοναχὸς Γεράσιμος Δοχειαρίτης! Ἀφιέρωσε τὴν ζωή του μὲ ζέση καὶ ἀνυπότακτο φρόνημα στὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸν Ἀρχηγό της Χριστό. Καὶ ἐπέστρεψε στὴν γῆ ἐξ ἧς ἐλήφθη φορῶντας τὸ μοναχικό του ἔνδυμα ὡς Μοναχὸς Γεράσιμος.
Σπάνια περίπτωση ὁμολογίας χωρὶς τέλος ἡ ζωή του! Διδάσκει τώρα ἀκόμα περισσότερο ἀπ᾿ ὅταν στὰ πανεπιστημιακὰ ἕδρανα σαγήνευε μὲ τὴν Θεόσδοτη βαθιά του γνώση. Συναντᾶμε ὕστερα ἀπὸ λίγο τὸν κατὰ σάρκα υἱό του λοιπὸν καὶ εἶναι σὰν νὰ κάνουμε γνωριμιὰ καὶ μὲ τὸν μακαριστὸ κατὰ σάρκα πατέρα του καὶ αἰώνιο πλέον συμμοναστή του. Ἦταν σχεδὸν πέντε χρόνια πρὶν παραμονὲς Θεοφανείων στὸ Ὄρος ὅταν θαυμάσαμε τὴν δύναμη καὶ τὴν πίστη του ὅταν πάνω ἀπὸ τὰ ἀνοιγμένα σωθικὰ τῆς μητέρας γῆς, τῆς χιονισμένης Ἀθωνικῆς, ὅταν ὁ παπᾶ- Φιλόθεος ἔψελνε πάνω ἀπὸ τὸ σεπτὸ σκήνωμα τοῦ πατρὸς του πρὶν ἐκεῖνο ἐπιστρέψει στὸ χῶμα:
Σπάνια περίπτωση ὁμολογίας χωρὶς τέλος ἡ ζωή του! Διδάσκει τώρα ἀκόμα περισσότερο ἀπ᾿ ὅταν στὰ πανεπιστημιακὰ ἕδρανα σαγήνευε μὲ τὴν Θεόσδοτη βαθιά του γνώση. Συναντᾶμε ὕστερα ἀπὸ λίγο τὸν κατὰ σάρκα υἱό του λοιπὸν καὶ εἶναι σὰν νὰ κάνουμε γνωριμιὰ καὶ μὲ τὸν μακαριστὸ κατὰ σάρκα πατέρα του καὶ αἰώνιο πλέον συμμοναστή του. Ἦταν σχεδὸν πέντε χρόνια πρὶν παραμονὲς Θεοφανείων στὸ Ὄρος ὅταν θαυμάσαμε τὴν δύναμη καὶ τὴν πίστη του ὅταν πάνω ἀπὸ τὰ ἀνοιγμένα σωθικὰ τῆς μητέρας γῆς, τῆς χιονισμένης Ἀθωνικῆς, ὅταν ὁ παπᾶ- Φιλόθεος ἔψελνε πάνω ἀπὸ τὸ σεπτὸ σκήνωμα τοῦ πατρὸς του πρὶν ἐκεῖνο ἐπιστρέψει στὸ χῶμα:
«Γῆ χανοῦσα ὑπόδεξαι τὸν ἀπὸ σοῦ πλασθέντα, χειρὶ Θεοῦ τὸ πρότερον, πάλιν δὲ ὑποστρέφοντα πρὸς σὲ τὴν τεκοῦσαν τὸ γὰρ κατ᾿ εἰκόνα ὁ Κτίστης προσέλαβε, τὸ σῶμα τὸ ἴδιον». Τὸν βρίσκουμε μὲ τὰ ροῦχα τοῦ διακονήματός του! Ἐδῶ στὸ Δοχειάρι εἶναι μαραγκός! Τὸ εὐλογημένο ἐπάγγελμα τοῦ Χριστοῦ διάλεξε γιὰ νὰ προσφέρει! Τὶς μέρες αὐτὲς ἑκατοντάδες στασίδια ἑτοιμάζονται νὰ πάρουν τὴν θέση τους σὲ τόπους λατρείας τοῦ Ζῶντος Θεοῦ! Δὲν ἐμποδίζει κανένα παρελθὸν καὶ καμιὰ καταγωγή τὸ νὰ ὑπηρετεῖς καὶ τὸ νὰ βιώνεις στὴν πράξη τὸ λυτρωτικὸ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσί... Τὸ δίδαξε ὅσο κανεὶς ἄλλος ὁ μακαριστὸς τους Γέροντας...
(συνεχίζεται μὲ τὸ 3ο μέρος)
Νώντας Σκοπετέας
Πηγή:http://sotiriapsixis.blogspot.com/
_____________________________
Παρακάτω ὁ σύνδεσμος τῆς προηγούμενης ἀναρτήσεως
_____________________________
Παρακάτω ὁ σύνδεσμος τῆς προηγούμενης ἀναρτήσεως
Ὅρος ἀσύνορο (Ἡμερολόγιο Ἄθωνος 2019 (Μέρος 1ο)
https://ethnegersis.blogspot.com/2020/02/2019-1.html
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου