Αν
και στον αόρατο πόλεμο είναι πολύ αναγκαίο το να μην έχουμε θάρρος στον
εαυτό μας, παρ’ όλα αυτά, αν απελπιστούμε μόνο, δηλαδή αν αποβάλουμε
μόνο κάθε θάρρος στον εαυτό μας, είναι βέβαιο ότι ή θα τραπούμε σε φυγή ή
θα νικηθούμε και θα κυριευθούμε από τους εχθρούς.
Γι’
αυτό, κοντά στη ολοκληρωτική απάρνηση του εαυτού μας, χρειάζεται ακόμη
και η απόλυτη ελπίδα και πεποίθηση στον Θεό, να ελπίζουμε δηλαδή από
αυτόν μόνο κάθε καλό και κάθε βοήθεια και νίκη.
Όπως δηλαδή από τον
εαυτό μας, που είμαστε το μηδέν, τίποτε άλλο δεν περιμένουμε, παρά
γκρεμίσματα και πτώσεις, για τα οποία και πρέπει να απελπιστούμε από τον
εαυτό μας εντελώς, έτσι και θα απολαύσουμε οπωσδήποτε από τον Θεό κάθε
νίκη αμέσως μόλις οπλίσουμε την καρδιά μας με μια ζωντανή ελπίδα σε
αυτόν, ότι θα λάβουμε τη βοήθειά του σύμφωνα με το ψαλμικό: «Σ’ αυτόν
έλπισε η καρδιά μου και βοηθήθηκα» (Ψαλμ. 27:9).