Μια συγκλονιστική μαρτυρία καταγράφει ο γέροντας Χριστόδουλος, ηγούμενος της Ι. Μονής Κουτλουμουσίου στο βιβλιαράκι «Η παρουσία του Μοναχισμού στον σύγχρονο κόσμο».
Ο γέροντας συνήθιζε να έρχεται στις αγρυπνίες της Μονής μας όπου
καθόταν στο στασίδι απέναντι από την εφέστιο εικόνα μας, τη Φοβερά
Προστασία. Οι αδελφοί επίσης τον επισκέπτονταν συχνά, καθώς βέβαια και
πλήθος προσκυνητών, που φιλοξενούνταν στη Μονή μας.
Όμως κάποια περίοδο -ήταν η χρονιά που είχε τα πρώτα συμπτώματα του
καρκίνου- πέρασαν σαράντα ημέρες χωρίς να φανεί, χωρίς να ανοίγει την
πόρτα της καλύβης, χωρίς να δώσει κανένα σημείο ζωής, γεγονός που μας
δημιούργησε ανησυχία.
Κάποια μέρα αποφάσισα και κατέβηκα μόνος μου στο καλύβι του. Κτύπησα
την πόρτα, αλλά επειδή δεν έλαβα απάντηση, κατάφερα και την παραβίασα.
Παρότι ήμουν ανήσυχος, από τη στιγμή της εισόδου μου παραδόξως με
κατέλαβε μια απροσδιόριστη και ανεξήγητη ηρεμία.
Μόλις έφθασα στο μικρό του δωμάτιο, τον είδα να κάθεται σε μαξιλάρι κατάχαμα, με τα χέρια ακουμπισμένα πάνω στο σοφρά.
Στο πρόσωπό του είχε εμφανή σημεία εξαντλήσεως. Μπροστά του βρισκόταν
ένα τσαμπί σταφύλι κι ένα αρτίδιο. Πρόσεξα ότι ο χώρος ανέδιδε μιαν
άρρητη και πρωτόγνωρη ευωδία, και ότι υπήρχε διάχυτη γαλήνη.
Πήρα πρώτος τον λόγο, και του ζήτησα συγνώμη και του εξήγησα πόσο
είχαμε ανησυχήσει. Εκείνος με ηρεμία και απλότητα, με φωνή που μόλις
έβγαινε από τα πνευμόνια του, είπε: Έκανα όλες αυτές τις μέρες νηστεία
και προσευχή για τον κόσμο, και για τα επερχόμενα δεινά… Εξαντλήθηκα…
Η Παναγία ήρθε και μου έδωσε αυτό το σταφύλι και τον άρτο… Δοκίμασε!
Πήρα λίγο σταφύλι. Είχε το χρώμα του ροδίτη, με μια ιδιαίτερη γεύση και
άρωμα που δεν είχα ξανασυναντήσει.
Πώς ήταν γέροντα η Παναγία; τον ρώτησα. Τότε υποβασταζόμενος σηκώθηκε
με δυσκολία, και μου έφερε μια μικρή εικόνα σε κορνίζα. Ήταν η Παναγία η
Ιεροσολυμίτισσα.
Πάντοτε παρουσιάζεται σαν την Ιεροσολυμίτισσα μου είπε. Μιλήσαμε λίγο
ακόμη και τον άφησα στην ησυχία του, γιατί έκρινα πως σε τέτοιες
στιγμές δεν πρέπει να είναι κανείς αδιάκριτος».
Βλέπει κανείς την αγωνία και την αυτοθυσία του γέροντα να προλάβει να
δώσει και τις τελευταίες του δυνάμεις για το καλό του κόσμου ώστε να
αμβλυνθεί η ένταση των επερχόμενων δεινών.
«Πᾶνος»
Κανονικά έπρεπε να είχαμε ήδη καταστραφεί αν δεν υπήρχαν οι προσευχές των Αγίων ζώντων και κεκοιμημένων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρακάτω παραθέτω μια άποψη ενός άλλου σύγχρονου Αγίου περί βλασφημίας του Αγίου Πνεύματος.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Διάβασες στο Ευαγγέλιο τους λόγους του Χριστού: «Πάσα αμαρτία και βλασφημία αφεθήσεται τοις ανθρώποις, η δε του Πνεύματος βλασφημία ουκ αφεθήσεται τοις ανθρώποις… ούτε εν τω νυν αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι» (Ματθ.12,31-32).
Και ρωτάς τι σημαίνει βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος;
Είναι η βλασφημία κατά της αλήθειας και της ζωής, που προέρχονται από το Άγιο Πνεύμα του Θεού. Ο άπιστος που μισεί και διώκει την αλήθεια του Θεού, βλασφημεί κατά του Αγίου Πνεύματος. Ο αυτόχειρας που μισεί και αφαιρεί τη ζωή του, βλασφημεί κατά του Αγίου Πνεύματος. Εφόσον το Άγιο Πνεύμα αποκαλείται και Πνεύμα της Αληθείας και της ζωής.
Στο ευαγγέλιο του Ιωάννη γράφεται ότι ο Χριστός τρεις φορές επικαλέσθηκε το Άγιο Πνεύμα με τη σημασία του Πνεύματος της Αληθείας: «Ο δε παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιον ο πέμψει ο πατήρ εν τω ονόματί μου, εκείνος υμάς διδάξει πάντα και υπομνήσει υμάς πάντα α είπον υμίν…» (Ιωαν. 14, 26) -«όταν δε έλθη ο παράκλητος ον εγώ πέμψω υμίν παρά του πατρός, το Πνεύμα της αληθείας…» (Ιωάν. 15,26)- «οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν. 16, 13). Εκείνος, λοιπόν, που αρνείται και χλευάζει το Άγιο Πνεύμα, αρνείται και χλευάζει τον Θεό που είναι το Πνεύμα της Αληθείας.
Ρωτάς γιατί αυτό το αμάρτημα δεν συγχωρείται ενώ κάθε άλλο αμάρτημα συγχωρείται. Κοίταξε, στον Ζακχαίο συγχωρέθηκε το αμάρτημα της φιλαργυρίας, σε αμαρτωλές γυναίκες τα σαρκικά αμαρτήματα, του ληστή στο σταυρό οι ληστείες και σε πολλούς άλλους πολλά άλλα αμαρτήματα. Γιατί λοιπόν να μην συγχωρείται και η άρνηση, η απιστία, ο χλευασμός κατά του Αγίου Πνεύματος;
Επειδή στα μεν πρώτα υπάρχει ντροπή και μετάνοια ενώ στο δεύτερο δεν υπάρχει. Στα μεν πρώτα, λοιπόν, ο άνθρωπος, αν και αμαρτάνει, διαθέτει ντροπή και φόβο που τον συνδέει με τον Θεό, ενώ στο δεύτερο η σχέση με τον Θεό διακόπτεται και ο ασεβής άνθρωπος ανεπίστρεπτα και εντελώς απομακρύνεται από τον Θεό. Στα μεν υπάρχει αδυναμία στο δε εμμονή. Στα μεν η ψυχή ταξιδεύει στο σκοτάδι και αποκαλεί το σκοτάδι φως. Στο δε συμβαίνει ο άνθρωπος να μην έχει την παραμικρή διάθεση να σωθεί και είναι γνωστό ότι ο Θεός δεν σώζει με τη βία.
Μία άλλη βλασφημία προς το Άγιο Πνεύμα είναι η έχθρα προς τη ζωή και η αφαίρεση της ζωής από τον εαυτό σου. Το Άγιο Πνεύμα αποκαλείται και χορηγός της ζωής, δωρητής της ζωής. Έτσι όταν ο άνθρωπος λαμβάνει ζωή από το Άγιο Πνεύμα αλλά αγνοεί από που έλαβε τούτο το δώρο μη ευχαριστώντας τον Θεό, μπορεί να του συγχωρεθεί. Ακόμα και κάποιος που γνωρίζει από που έλαβε το πολύτιμο αυτό δώρο και παρόλα αυτά δεν ευχαριστεί τον Θεό, μπορεί να του συγχωρεθεί. Αλλά όταν κάποιος λαμβάνει ζωή από το Άγιο Πνεύμα και με περιφρόνηση την πετά, αυτός δεν πρόκειται να συγχωρεθεί.
Για να το καταλάβουμε αυτό πρέπει πριν απ’ όλα να καταλάβουμε τι σημαίνει συγχώρεση. Συγχώρεση του αμαρτωλού σημαίνει να του επιστραφεί πλήρως η ζωή. Αλλά όταν κάποιος δεν θέλει τη ζωή πολύ δε περισσότερο τη μισεί και την αρνείται, ο Θεός δεν έχει τι άλλο να του δώσει. Γι’ αυτό και τον διαγράφει από το βιβλίο της ζωής.
Προσευχήσου στον Θεό να φυλά εσένα και τους οικείους σου από ασυγχώρητα αμαρτήματα και να σταματά τον ανόητο ξεσηκωμό του δημιουργήματος ενάντια στον Δημιουργό του.
Ομιλίες πατρός Μυτιληναίου:
https://www.youtube.com/playlist?list=PLdNHE9GuF1HaG8sYjGLMbb3CjLcBxakdv
Ο Άγιος Παΐσιος είναι το Ευαγγέλιο στην πράξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαὶ ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου. αὕτη πρώτη ἐντολή.
καὶ δευτέρα ὁμοία, αὕτη· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. μείζων τούτων ἄλλη ἐντολὴ οὐκ ἔστι. (Μαρκ. 12 31).
Και δευτέρα εντολή ομοία προς την πρώτην είναι αυτή· Οφείλεις να αγαπάς τον πλησίον σου, όπως τον ευατόν σου. Αλλη μεγαλυτέρα εντολή από τας δύο αυτάς δεν υπάρχει”.
Όταν εμφανίστηκε ο καρκίνος έλεγε ο Άγιος Παΐσιος: γέμισε ο παράδεισος με ανθρώπους.
Όμως επειδή έβλεπε τον πόνο και την δυστυχία των ανθρώπων που πάλευαν με αυτήν την επάρατο νόσο. Παρακαλούσε τον Θεό να πάρει τους καρκίνους από όλους τους ανθρώπους, και να τους δώσει σε αυτόν.
ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. Και αμέτρητες φορές περισσότερο αγαπούσε τον πλησίον. Και τώρα που βρίσκεται κοντά στον Κύριό μας και στην Παναγία μας που έζησε στο περιβόλι Της πρεσβεύει συνεχώς για εμάς και την πατρίδα μας.
Άγιε Παΐσιε πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών.