Ἅγιος Παΐσιος: Τὸ κέρδος ἀπὸ τὴν ἀδικία

– Γέροντα, ὅταν ἐνοχοποιοῦμαι ἀπὸ κάτι ποὺ θὰ πῆ γιὰ μένα μία ἀδελφή, ἐνῶ δὲν φταίω, δὲν τὸ σηκώνω καὶ ψυχραίνομαι μαζί της.

 – Γιά στάσου λίγο! Τί λέει τὸ Τυπικὸ τῆς Ἐκκλησίας γι᾿ αὐτό; Σὲ ποιά περίπτωση ὑπάγεται; Ἐσὺ πῶς βοηθιέσαι περισσότερο; Πὲς ὅτι συμβαίνει ἔτσι ὅπως τὸ λές, ὅτι δὲν φταῖς. Ἔ, ἂν σὲ ἀδίκησαν, κέρδος ἔχεις. Καὶ ἡ ἄλλη, ἂν εἶπε κάτι εἰς βάρος σου, γιὰ νὰ δικαιολογηθῆ, μετὰ τὴν πειράζει, τὴν ἐλέγχει ἡ συνείδηση, μετανοεῖ καὶ σὲ βλέπει μὲ περισσότερη ἀγάπη. Δυὸ-τρία καλὰ μαζί. 

Ἔτσι σοῦ δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ πλουτίσης καὶ νὰ γίνης ἀρχοντοπούλα, νὰ μὴν εἶσαι τσιγγανάκι. Ἀφοῦ ὁ Θεὸς σοῦ δίνει τὴν δυνατότητα νὰ γίνης ἀρχοντοπούλα καὶ νὰ μπορῆς νὰ δίνης καὶ σὲ κανέναν ἄλλο, γιατί θέλεις νὰ μένης τσιγγανάκι;

 – Ἐπιμένει ὁ λογισμὸς νὰ ρωτήσω τὴν ἀδελφὴ πῶς κατάλαβε τὴν συμπεριφορά μου καὶ μὲ ἐνοχοποίησε.

 – Βέβαια, ἀντέχει τὸ ταγκαλάκι νὰ δῆ νὰ ἔχης κάτι στὴν ἄκρη; Σὲ πιέζει νὰ ζητήσης νὰ βρῆς τὸ δίκιο σου, γιὰ νὰ διώξης ἀπὸ μέσα σου τὸν Χριστό.

 – Γέροντα, θὰ ἤθελα κάποτε-κάποτε νὰ μοῦ χαρίζωνται οἱ ἄλλοι, ὅταν κάνω ἕνα σφάλμα.

 – Τί, θέλεις νὰ σὲ δικαιολογοῦν; Ἂς ποῦμε ὅτι σὲ δικαιολογοῦν. Ἐσὺ κερδίζεις πνευματικὰ ἢ ζημιώνεσαι μὲ αὐτό;

 – Ζημιώνομαι.

 – Ἂν εἶχες ἕνα μαγαζί, θὰ ἤθελες νὰ κερδίζης ἢ νὰ ζημιώνεσαι;

 – Νὰ κερδίζω.

 – Ἂν λοιπὸν στὰ ὑλικά, στὰ μάταια, πράγματα δὲν θέλουμε νὰ ζημιωθοῦμε, πόσο μᾶλλον στὰ πνευματικὰ πρέπει νὰ κοιτᾶμε πῶς νὰ μὴ ζημιωθοῦμε! Οἱ κοσμικοὶ ἄνθρωποι κοιτοῦν τὸ ὑλικὸ κέρδος καὶ δὲν τὸ ἀφήνουν νὰ πάη χαμένο· οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι εἶναι σωστὸ νὰ πετᾶνε τὸ πνευματικὸ κέρδος; 

Ἀλλά, καὶ ἂν οἱ κοσμικοὶ ξοδεύουν τὰ χρήματα ποὺ ἔχουν, σπαταλοῦν τοὐλάχιστον ὑλικὰ πράγματα, ἐνῶ ἐμεῖς, ὅταν δὲν δεχώμαστε τὴν ἀδικία, σπαταλοῦμε πνευματικὰ πράγματα, οὐράνια. Τὰ τρῶμε ὅλα ἐδῶ. Γιατί νὰ ἀνταλλάσσουμε τὰ οὐράνια μὲ τὰ ἐπίγεια; 

Ὕστερα οἱ καημένοι οἱ κοσμικοὶ ἔχουν καὶ ἄγνοια πνευματική, ἐνῶ ἐμεῖς γνωρίζουμε· γίναμε μοναχοί, γιὰ νὰ κερδίσουμε τὰ οὐράνια, καὶ τελικὰ γιὰ ἀλλοῦ ξεκινήσαμε καὶ ἀλλοῦ πᾶμε. Γιὰ ἕναν κοσμικὸ τὸ νὰ ἐκτελεσθῆ ἢ νὰ δαρθῆ ἢ ἁπλῶς νὰ διωχθῆ ἄδικα, εἶναι πολὺ ὀδυνηρό. Ἐμεῖς ὅμως πρέπει νὰ τὰ ζητᾶμε αὐτὰ καὶ νὰ τὰ ὑπομένουμε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Νὰ ἐπιδιώκουμε τὴν ἀτιμία, τὴν περιφρόνηση, τὴν ὕβρη, γιατὶ φέρνουν κέρδη στὴν ψυχή μας. 

Ἕνας οἰκογενειάρχης λ.χ. ἔχει ἀνάγκες καὶ ζητᾶ νὰ δικαιωθῆ, γιατὶ σκέφτεται πῶς θὰ ζήσουν καὶ αὐτὸς καὶ τὰ καημένα τὰ παιδιά του, ἂν χάση τὴν ὑπόληψή του ἢ ἂν χρεωκοπήση. Γι᾿ αὐτὸ οἱ κοσμικοὶ ἔχουν ἐλαφρυντικά, ἐνῶ ἐμεῖς δὲν ἔχουμε ἐλαφρυντικά.

Ὅταν μᾶς ἀδικοῦν κι ἐμεῖς δεχώμαστε τὴν ἀδικία, τότε στὴν οὐσία εὐεργετούμαστε. Μὲ συκοφαντοῦν λ.χ. ὅτι ἔκανα κάποιο ἔγκλημα καὶ μὲ κλείνουν στὴν φυλακὴ ἄδικα; Ἐντάξει. Ἔχω ἀναπαυμένη τὴν συνείδησή μου, ἀφοῦ δὲν ἔκανα τὸ ἔγκλημα, ἔχω καὶ οὐράνιο μισθό. 

Ὑπάρχει μεγαλύτερη εὐεργεσία; Δὲν γογγύζω, ἀλλὰ δοξολογῶ τὸν Θεό: «Πῶς νὰ Σὲ εὐχαριστήσω, Θεέ μου, ποὺ δὲν ἔκανα τὸ ἔγκλημα; Ἂν τὸ εἶχα κάνει, δὲν θὰ ἄντεχα τὶς τύψεις τῆς συνειδήσεως». Τότε γίνεται Παράδεισος ἡ φυλακή. Μὲ χτύπησε κάποιος ἄδικα; «Δόξα Σοι, Κύριε! Ἴσως ξοφλήσω κάποια ἁμαρτία· κάποτε καὶ ἐγὼ εἶχα χτυπήσει κάποιον». Μὲ ἔβρισαν ἄδικα; «Δόξα Σοι, Κύριε! Τὸ δέχομαι γιὰ τὴν ἀγάπη Σου, ποὺ ραπίσθηκες καὶ ὑβρίσθηκες γιὰ χάρη μου».

Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ Γ' «Πνευματικὸς ἀγώνας»

 «Πᾶνος»