Ἤθελε
μόνο νὰ τὸν δῇ! Νὰ ἐκπλαγῇ τὸ μέσα του στὸ πρῶτο ἀντάμωμα τῆς ματιᾶς
του! Νὰ δροσιστῇ μὲ μιά του κουβέντα μόνο! Καλοκαιράκι ἦταν στὰ μέσα
του! Μπορεῖ καὶ 12 τοῦ Ἀλωνάρη! Δὲν θυμᾶται ἀκριβῶς! Δὲν λησμονᾷ τὸ
καταμεσήμερο στὰ μέρη τῆς Παναγούδας 40 χρόνια πρίν! Στάθηκε ἔξω στὴν
αὐλὴ μαζὶ μὲ ἄλλους πολλούς! Ζωγραφισμένη ἡ ἀδημονία στὸ πρόσωπά τους!
Βγῆκε μετὰ ἀπὸ λίγο ὁ Γέροντας! Πῶς ἀγκάλιαζε τοὺς νιόφερτους!
-Καλῶς τὸ παλληκάρι,
εἶπε καὶ ὁ Ἀθανάσιος ἔνιωσε, πὼς αὐτὲς ἦταν οἱ πιὸ γλυκὲς λέξεις ποὺ
εἶχε ποτέ του ἀκούσει! Σουρούπωνε πιά, ὅταν ἦρθε ἡ σειρὰ του νὰ δῇ τὸν
Γέροντα κατὰ μόνας! Ξεκίνησε νὰ τοῦ μιλᾷ γιὰ ὅσα τὸν ταλάνιζαν...
-Ἀθανάσιε γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ μοῦ λές, ἕνα εἶναι τὸ φάρμακο παιδάκι μου! Ἡ παστρικὴ ἐξομολόγηση! Τίποτε ἄλλο! Αὐτὸ θὰ σὲ λυτρώσῃ!
Δὲν
τὸ κατάλαβε τὸ γιὰ πότε ἐπέστρεψε στὴ Θεσσαλονίκη καὶ γιὰ πότε
ξαναβρέθηκε ὕστερα ἀπὸ λίγες μόνο μέρες στὴν αὐλὴ τοῦ Γέροντος Παϊσίου!
Ἀκολούθησε τὴν συμβουλή του! Εἶχε ἐπιστρέψει μαζὶ μὲ ἕνα τετράδιο...
παραμάσχαλα! Γεμᾶτο ἐκεῖνο ἀπὸ ἁμαρτίες! Ἐγκαύματα ἡδονῶν, τραύματα καὶ
μώλωπες ἀπὸ τὰ ἀμείλικτα πάθη τῆς πειραστικῆς νεότητας... Σχεδὸν τὸ
γέμισε ἐξιλεωτικὰ ὡς τὸ τέλος του! Μὰ δὲν ἀρκοῦσε μόνο αὐτό! Ἦταν
ἕτοιμος καὶ ἀποφασισμένος ὅσο ποτέ του, νὰ μὴν παραλείψῃ οὔτε μιὰ λέξῃ
μπροστὰ στὸν Γέροντα! Τοῦ τὸ ἔδειξε λοιπὸν μὲ λαχτάρα, μὰ ἡ ἀπάντησή του
τοῦ ἔκοψε τὸν ἐνθουσιασμό!
-Δὲν ἐξομολογῶ ἐγὼ παιδάκι μου!
Δὲν ἔχω ἱεροσύνη! Ἐγὼ εἶμαι ἕνας ἁμαρτωλὸς μοναχός! Μὴν ἀπογοητεύεσαι!
Δόξα τῷ Θεῷ! Ὑπάρχουν πνευματικοὶ ἐνάρετοι καὶ εὐλαβέστατοι! Θὰ σοῦ πῶ,
πῶς νὰ πᾶς νὰ συναντήσῃς τὸν δικό μου πνευματικὸ τὸν παπᾶ-Νικόδημο! Ἂν
δώσει ὁ Θεὸς καὶ τὸν βρεῖς... θὰ σὲ ἀναπαύσῃ ὁ Γέροντας! Μακάριος καὶ
πτωχός! Τὰ ἀρετῆς τέκνο ἐκλεκτό! Γιὰ νὰ καταλάβῃς, κάποτε μοῦ
παραπονιόταν ὅτι ἔκανε ἀγρυπνία καὶ δὲν εἶχε μιὰ στάλα λάδι γιὰ τὸ
καντήλι! Θεοσκότεινα μέσα στὸ κελλὶ καὶ ἐκεῖνος μὲ ἕνα ἀποσωμένο κεράκι
διάβαζε τὰ γράμματα τῶν ἀκολουθιῶν.
-Ξαφνικὰ Παΐσιε,
ἄρχισε νὰ μοῦ περιγράφῃ, γέμισε μὲ Φῶς τὸ κελλί! Ὦ πόσο Φῶς! Δὲν ξέρω ἂν
χθὲς τὴ νύχτα τὸ ἀντιλήφθηκες καὶ ἐσύ! Ὅλη ἡ περιοχή μας ἦταν γεμάτη
ἀπὸ Φῶς! Καὶ τὸ ἔλεγε ἔτσι ἁπλὰ σὰν νὰ σοῦ περιέγραφε κάτι τόσο
καθημερινό! Καταλαβαίνεις παιδί μου ποιόν θὰ πᾶς νὰ συναντήσῃς;
Μετὰ ἀπὸ λίγο ἦταν ἔξω ἀπὸ τὸ κελλάκι του! Ἔδωσε ὁ μακρόθυμος Κύριος καὶ ἦταν ἐκεῖ!
-Πήγαινε παιδί μου μέσα στὸν Ναὸ καὶ ἂν θέλεις διάβασε τὸν 50ο ψαλμό! Τὸν γνωρίζεις;
-Βέβαια πάτερ Νικόδημε! Νὰ εἶναι εὐλογημένο!
Πῆγε καὶ στάθηκε μέσα στὸ ἐκκλησάκι καὶ ξεκίνησε νὰ ἀπαγγέλῃ μεγαλοφώνως καὶ εὔηχα τὸ ἐλέησόν με ὁ Θεός! Ἀργὰ καὶ καθαρά, νὰ ἀκούῃ καὶ ὁ Γέροντας ποὺ ἦταν ἀκόμα στὴν αὐλή. Μπῆκε ὕστερα ἀπὸ ἐλάχιστα καὶ πλησίασε τὴν ὡραία πύλη! Πῆρε στὰ χέρια του τὸ πετραχήλι ποὺ ἦταν σὲ ἕνα κρεμασταράκι πάνω ἀπ᾿ τὸ δεξὶ βημόθυρο σιμὰ στὸν ἀφέντη Χριστό. Ἐκεῖνον πλησίασε σέρνοντας ἀργὰ τὰ πόδια του ὁ πατὴρ Νικόδημος... Ὁ Ἀθανάσιος συνέχιζε νὰ ἀπαγγέλῃ μὲ ἀπαράλλαχτο τὸ ὕφος: -Κύριε τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου... Μὰ χαμήλωσε ἀπότομα ὅταν ἄκουσε τὸν παπᾶ μὲ τρεμάμενη φωνὴ νὰ συλλαβίζῃ τραυλίζοντας:
-Ὡραῖα εἶναι ἐδῶ Γέροντα! Μακάρι νὰ μποροῦσα καὶ ἐγὼ νὰ μείνω στὸ Ὅρος νὰ μονάσω!
-Ἐσὺ παιδί μου, θὰ κάνεις οἰκογένεια μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ! Πές μου τώρα τί σὲ βαραίνει;
Ξεκίνησε νὰ διαβάζῃ μὲ συντριβὴ ἀπὸ τὰ γραμμένα τοῦ τετραδίου! Στὴν ἀρχὴ ὁ πάτερ τὸν ἄκουγε σιωπηλός! Εἶχε περάσει ἀρκετὲς σελίδες, ὅταν τοῦ εἶπε νὰ συνεχίσῃ καὶ νὰ μὴν σταματήσῃ, ἐνῶ ἐκεῖνος βγῆκε ἔξω καὶ ἀπομακρύνθηκε στὸ τέρμα τῆς αὐλῆς, ὅπου ἄρχισε νὰ σκαλίζῃ κάτι λάχανα καὶ ζαρζαβάτια ποὺ εἶχε φυτεμένα! Τοῦ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωση τοῦ Ἀθανασίου αὐτὸ τὸ γεγονός, ἀλλὰ ἔκανε ὑπακοὴ καὶ σὲ λίγη ὥρα εἶχε τελειώσει τὸ τετράδιο τῶν ἁμαρτιῶν του.
Παραμονὲς τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτη γράφτηκε αὐτὸ τὸ διήγημα μὲ τίς μυρωμένες καὶ φωτοβόλες θύμησες. Στὸν Οὐρανό, νέφη ἀπειραρίθμων ἁγίων, ποὺ δὲν δοξάστηκαν ποτὲ στὴ γῆ, σὰν τὸν ταπεινὸ πατέρα Νικόδημο τὸν Κρήτα. Καὶ ἄλλα, ποὺ εὐδόκησε ὁ Κύριος νὰ μᾶς εἶναι γνωστὰ καὶ εὐλαβῶς νὰ τιμοῦμε κάθε χρόνο τὴν ἁγία τους μνήμη, σὰν τὸν ἀσκητὴ τῆς Παναγούδας τὸν πεφιλημένο. Ὅσο ὅλοι αὐτοὶ ἔζησαν ἐπὶ γῆς, συνέβαινε κάτι τὸ ἐκπληκτικό, ποὺ συνεχῶς πιστοποιεῖται ἀπὸ ὅσους εἶχαν τὴν εὐλογία νὰ τοὺς ζήσουν! Εἶχαν τὴν αἴσθηση τοῦ Θείου ὑπεραισθητοῦ καὶ τὴν ἀσύληπτη ἐμπειρία τοῦ ἀκτίστου Φωτός...
Ἀληθινὴ ἱστορία ὅπως διασκευάστηκε σὲ διήγημα καὶ ὅπως περιέχεται στὸ βιβλίο: «Χῶμα καὶ Χριστός...Τῶν ΛεμονΑνθΩν τὸ συναξάρι» (ἐκδ. Ἐφύμνιον)
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ 2ο μέρος (ἀπὸ τὰ 6 συνολικὰ) ἐκπομπῆς μὲ τίτλο: Θ ἔρως στὸ Ὅρος.) Ἰούλιος 2025.
Ἀπὸ καρδιᾶς εὐχαριστοῦμε τὸν ἀδελφό μας Ἀθανάσιο Α. ποὺ μὲ ἀγάπη Χριστοῦ μᾶς διηγήθηκε πρὸς δόξαν Τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ ὠφέλεια ψυχῶν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου