Σκοπὸς τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἐπίγνωση τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς πραγματικότητας, ὁ ἀέναος ἀγῶνας πραγματικότητας φαντασίας, δηλαδὴ μεταξὺ τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ συνάμα καὶ τοῦ Δημιουργοῦ Ἀνθρώπου, νὰ δημιουργοῦμε ἀνθρώπους μὲ μεγαλύτερη ψυχή. Τίποτε, μὰ τίποτε εἰς τὴν ζωὴ δὲν εἶναι ἀνέφικτο. Πολὺ ἁπλὸ εἶναι, ὅταν βιώνουμε τὴν ζωὴ ὄρθιοι, ὥστε νὰ πεθαίνουμε καὶ ὄρθιοι, ἀλλὰ καὶ δυνατοί. Νὰ εἴμαστε δηλαδὴ πάντα καθαροὶ καὶ ἀνεπίληπτοι. Διότι μόνον ὁ καθαρός, ὁ ἄμεμπτος ἔχει τὴν ψυχικὴ δύναμη καὶ τὴν ἱκανότητα νὰ ὀσφραίνεται τοὺς κινδύνους, τὸ ψέμα καὶ τὴν ἀδικία ποὺ μολύνουν καὶ καταστρέφουν τοὺς ἀνθρώπους, τὴν κοινωνία.
Βασικὸς ὅμως ὁδηγὸς τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου πρέπει νὰ εἶναι καὶ ἡ τήρηση καὶ ἡ ἰσορροπία τῆς τέλειας μονάδας τῶν τριῶν ὑποστάσεων καὶ τριαδικότητας ποὺ εἶναι ἡ ψυχή, τὸ σῶμα καὶ τὸ πνεῦμα, ποὺ ἀναφέρονται ὡς «Δελφικὰ παραγγέλματα» εἰς τὸ Ἀνατολικὸ ἀέτωμα τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἀπόλλωνος τοῦ Μαντείου τῶν Δελφῶν, συνοδευόμενα ἀπὸ τό «γνῶθι σαυτὸν καὶ τὸ μηδὲν ἄγαν».