21η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Η ΥΠΕΡΜΑΧΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

 

Γράφει ὁ Θεόκλητος Ρουσάκης
 

Ἐδῶ καὶ μερικὰ χρόνια ὁ ἑορτασμὸς τῆς Παναγίας, ὡς Ἑορτὴ τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων τοῦ Ἔθνους, μεταφέρθηκε ἀπὸ τὴν 15η Αὐγούστου στὴν 21 Νοεμβρίου, κατὰ τὴν ὁποία ἡ Ἐκκλησία, ἑορτάζει τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου. Τὴν εἴσοδο δηλαδὴ τῆς 3ετοῦς Μαρίας στὸ Ναό, ὅπου παρέμεινε ἐπὶ μία 7ετία, ἴσως καὶ περισσότερο, κάνοντας ἔτσι ἕνα εἶδος θρησκευτικῆς θητείας,  γιὰ νὰ δεχθεῖ ἀργότερα τὸ σπόρο τῆς Θείας Δημιουργίας.
 

Ἡ ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων προσλαμβάνει ἔτσι μία ἐπιπρόσθετη συμβολικὴ διάσταση γιὰ τὴν ἑλληνικὴ νεολαία, ὡς πρὸς τὴν ἐκπλήρωση τοῦ στρατιωτικοῦ καθήκοντος. Ἡ στρατιωτικὴ θητεία πλέον σηματοδοτεῖ τὴν ἔξοδο τοῦ νέου ἀπὸ τὸ πεδίο τῆς ἀνευθυνότητας καὶ τὴν εἴσοδό του στὸ πεδίο τοῦ καθήκοντος, τὴν  εἴσοδό του στὸ περιβάλλον τῆς εὐθύνης, δηλαδὴ τὴν εἴσοδό του στὸ Ναὸ τοῦ Χρέους πρὸς τὴν πατρίδα.
 

Οἱ βυζαντινοί μας πρόγονοι θεώρησαν τὴν αὐτοκρατορία τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἀνατολῆς ὡς Θεοτόκον καὶ Θεοφρούρητον βασίλειο καὶ γι᾿ αὐτὸ ὅταν ἔπεσε ἡ Πόλη, στὴν ἀντίληψη τοῦ λαοῦ μας ἡ δόνηση τῆς ὀδύνης πρῶτα διαπέρασε τὴν Παναγιά. Λέει τὸ δημοτικὸ «Ἡ Δέσποινα ταράχτηκε κι᾿ ἐδάκρυσαν οἱ εἰκόνες». Ἀμέσως ὅμως ὁ λαός μας ξεχνᾷ τὰ βάσανά του καὶ νιώθει τὴν ἀνάγκη νὰ παρηγορήσει τὴν Παναγιὰ καὶ λέει «Σώπασε κυρα Δέσποινα καὶ μὴ πολυδακρύζεις, πάλι μὲ χρόνια μὲ καιρούς, πάλι δικά μας θὰ ᾿ναι».
 

Κι᾿ ὅταν στὴν πιὸ κρίσιμη στιγμὴ τοῦ ἀγῶνα ὁ Θ. Κολοκοτρώνης ἐγκαταλείφθηκε ἀπὸ τοὺς ἄντρες του ποὺ τὸν συνόδευαν καὶ ἀπὸ τοὺς ὁπλαρχηγούς του, προσέφυγε στὴ Παναγιὰ τοῦ Χρυσοβιτσίου καὶ προσευχήθηκε λέγοντας «Παναγιά μου, βοήθησε καὶ τούτη τὴ φορὰ τοὺς Ἕλληνες διὰ νὰ ἐμψυχωθοῦν». Καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε, λέγει ὁ ἴδιος. «Ἐγινήκαμε ἐννιὰ καὶ τὸ ἄλογο μου δέκα. Κι ἐγὼ χωρὶς τουφέκι».
 

Ὁ ἑλληνισμὸς σύσσωμος δὲν θὰ παύση ποτὲ νὰ φυλάει Θερμοπύλες ἔστω καὶ μέσα στὸ καταλυτικὸ πνεῦμα τῆς Νέας Ἐποχῆς ποὺ ἀνανοηματοδοτεῖ ἀκόμα καὶ τὴν ἔννοια τῆς Ἐθνικῆς Ἄμυνας, τῆς Πατρίδος, τοῦ ἐθνικοῦ  χρέους καὶ τὴν παραδοσιακὴ ἀντίληψη περὶ συνόρων .
 

Γιατί  σήμερα  τὰ σύνορα τῆς χώρας μας  εἶναι κατ᾿ ἀρχὴν ψυχικὰ καὶ ὄχι γεωγραφικά, διότι στὴν ψυχή μας διακυβεύεται ἡ ἱστορική μας ὕπαρξη καὶ ἡ συνέχεια τῆς ἱστορίας μας. Γι᾿ αὐτὸ τίποτα δὲν χρειάζεται τὸ ἔθνος μας σήμερα στὸν ἀγῶνα του, παρὰ μόνο τὸ ἑλληνορθόδοξο φρόνημά του, ὡς μόνιμη πηγὴ ὁμόνοιας, ἡρωισμοῦ καὶ αὐτοθυσίας.
 

Στὸ δρόμο ποὺ περπάτησε ὁ Ἕλληνας Μαχητῆς ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, περιμένει ὅλους ἐμᾶς, τοὺς συνεχιστὲς τῆς ἱστορίας του νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε γιατί εἶναι ὁ ἀσφαλέστερος δρόμος γιὰ τὴν ἐπιβίωσή μας. Γιὰ ὅσους δέ, ἔχουν χάσει τὴν ἐλπίδα τους, τὴν προσδοκία τους, ἀλλὰ καὶ τὴν αἰσιοδοξία τους  γιὰ τὴ νέα γενιὰ πρέπει νὰ τοὺς δείξουμε τὶς θυσίες τῶν νέων ἀγωνιστῶν τῆς ΕΟΚΑ στὴν Κύπρο, τῶν νέων Κυπρίων καὶ Ἐλλαδιτῶν πολεμιστῶν τὸ 1974 κατὰ τὴν εἰσβολὴ τῶν Τούρκων στὴν Κύπρο, τῶν ἡρωικῶν χειριστῶν τοῦ Ε/Π στὴν κρίση τῶν  Ἰμίων, ποὺ ἂν καὶ γνώριζαν ποιὰ θὰ ἦταν ἡ τύχη τους, ἔμειναν σταθεροὶ στὴν ἀπόφασή τους νὰ ἐκτελέσουν εὐόρκως τὴν ἀποστολή τους. Ὅλοι αὐτοὶ καὶ ὄχι μόνο, προσφέρουν μιὰ ἐξόχως θετικὴ ἑρμηνεία. Μιὰ ἑρμηνεία  μὲ τὴ διαπίστωση ὅτι, οἱ καιροί μας, ὅποια φθορὰ καὶ ἂν προξένησαν στὸν Ἕλληνα, διακρίνονται ἀκόμα ἀπὸ δείγματα αὐτοθυσίας, ἀγωνιστικότητος καὶ προσφορᾶς στὸ βωμὸ τῆς ἐλευθερίας, ἐγγυητικὰ τοῦ μέλλοντος τῆς Πατρίδος μας, γιὰ τὴν ἐπιβίωση τοῦ Ἔθνους.
 

Ὅμως προστάτης τῶν πολεμιστῶν μας ἀπὸ τὴν περίοδο τοῦ Βυζαντίου καὶ τῶν νεότερων καιρῶν, εἶναι ἡ Παναγιά μας, ποὺ ἔχει συνδεθεῖ τόσο βαθιὰ καὶ τόσο πλατιὰ μὲ τὶς πολεμικὲς περιπέτειες τοῦ λαοῦ μας. Ἔγινε ἕνα εἶδος ἐθνικῆς θεότητας, μιὰ κατ᾿ ἐξοχὴν ὑπὲρ τὸν ἄνθρωπο καὶ ἡ ὑπὲρ τοῦ ἀνθρώπου δύναμη, πρὸς τὴν ὁποία στρεφόμαστε μὲ λόγους δηκτικούς, προσευχητικοὺς καὶ παρακλητικούς, ἔτσι ποὺ τὸ «Παναγιά μου βόηθα...» νὰ γίνει ἕνα αὐθόρμητο ἐπιφώνημα τῆς στιγμῆς. Εἶναι ἡ ‘'Ὑπέρμαχος Στρατηγός'' καὶ ὁ ‘'ἀσάλευτος πύργος'' ποὺ προστατεύει  τὸ εὐλαβὲς γένος τῶν Ἑλλήνων. Ἡ Παναγία ποὺ εὐλογεῖ τὰ ἱερὰ ὅπλα τοῦ Στρατοῦ μας, ποὺ στὰ 200 χρόνια τῆς ὑποστάσεως τοῦ νεότερου ἑλληνικοῦ κράτους, δὲν ἔγιναν ὄργανα δουλείας ἀλλὰ χαιρέτησαν πάντα τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ἐλευθερία.
 

Μέσα στὴ σημερινὴ δίνη τῆς πνευματικῆς, ἀξιακῆς καὶ πολιτισμικῆς κρίσης, τῆς ἰδιοτέλειας, τοῦ ἀτομισμοῦ, τῆς κοινωνικῆς σήψης καὶ τῆς στρέβλωσης τῆς ἑλληνορθόδοξης  παιδείας καὶ ἀγωγῆς ποὺ ἀπειλεῖ τὴν πατρίδα μας, ὑπάρχουν κάποιοι, ποὺ ἐξακολουθοῦν ἀκόμη ὄρθιοι μὲ τὸ κεφάλι ψηλὰ νὰ ἀγωνίζονται καὶ νὰ τιμοῦν τὸν ὅρκο ποὺ ἔδωσαν γιὰ τὴν πατρίδα.  Εἶναι οἱ ἄνδρες καὶ οἱ γυναῖκες τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων ποὺ σὲ πεῖσμα τῶν καιρῶν συνεχίζουν νὰ ἀγωνίζονται καὶ νὰ προσφέρουν.
 

Εἶναι αὐτοὶ ποὺ πᾶνε κόντρα σὲ μιὰ ἐποχὴ πολιτικῆς ἐκμετάλλευσης, λαϊκισμοῦ, κομματικῆς ἀμετροέπειας καὶ μισαλλοδοξίας, ποὺ κάθε τί ποὺ ἀφορᾷ στὴν Πίστη μας, στὴν Πατρίδα μας, στὰ ἐθνικά μας σύμβολα καὶ στὸ ἀγωνιστικὸ φρόνημά μας γιὰ τὴν Ἐλευθερία τὸ θεωροῦν φασισμό, γραφικότητα καὶ ἀναχρονισμὸ καὶ ὡς ἐκ τούτου πρέπει νὰ ἀποκαθηλωθεῖ ἢ νὰ λοιδορηθεῖ
 

Εἶναι αὐτοὶ ποὺ παλεύουν μὲ τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως, τὶς ἀντιξοότητες τῆς σκληρῆς καὶ ρεαλιστικῆς ἐκπαίδευσης, ἡμέρα καὶ νύχτα.
 

Εἶναι αὐτοὶ ποὺ πολεμοῦν καθημερινά, μέσα σὲ ἕνα ἅρμα μάχης, σὲ ἕνα χαράκωμα, ποὺ πέφτουν μὲ ἀλεξίπτωτα, ποὺ καταδύονται σὲ παγωμένες καὶ σκοτεινὲς θάλασσες, ποὺ ἐπιχειροῦν μέσα ἀπὸ ἕνα ὑποβρύχιο στὰ βάθη τῆς θάλασσας ἢ ποὺ πετοῦν δεμένοι στὸ κάθισμα ἑνὸς μαχητικοῦ ἀεροσκάφους χιλιάδες πόδια πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας, γιὰ τὴ διατήρηση τῆς ἐθνικῆς μας ἀξιοπρέπειας.
 

Εἶναι αὐτοὶ ποὺ μεταφέρουν ἀσθενεῖς ὑπὸ ἀντίξοες καιρικὲς συνθῆκες, ποὺ ἀνακουφίζουν τοὺς ἀκρίτες μας στὰ ἀπομακρυσμένα νησιά, ποὺ σβήνουν φωτιές, ποὺ σώζουν ἀνθρώπινες ζωὲς καθημερινὰ μὲ τὴν ἔγκαιρη καὶ ἀπρόσκοπτη διακίνηση τῶν ἐμβολίων κατὰ τῆς πανδημίας σὲ ὅλη τὴ χώρα προσφέροντας κοινωνικὸ ἔργο ἐκεῖ ὅπου ὁ κρατικὸς μηχανισμὸς ἀδυνατεῖ.
 

Εἶναι αὐτοὶ ποὺ πολλὲς φορὲς πληρώνουν μὲ τὸ αἷμα τους τὴν ἀφοσίωσή τους στὴν πατρίδα, στὸν ἱερὸ ὅρκο ποὺ ἔδωσαν.
 

Εἶναι αὐτοὶ ποὺ δὲν ἀφήνουν τὴ σημαία νὰ τὴν πάρει ὁ ἀέρας, ἀλλὰ ἂν χρειαστεῖ πεθαίνουν τυλιγμένοι μὲ τὴν γαλανόλευκη.
 

Εἶναι αὐτοὶ ποὺ πρὶν λίγες ἡμέρες  τίμησαν τὴν ἐποποιία τοῦ 1940 μαζὶ μὲ ὅλο τὸν ἁπλὸ κόσμο,  ποὺ αἰσθάνθηκε γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ ρῖγος καὶ ὑπερηφάνεια γιὰ τὸ φρόνημά τους.
 

Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν κερδίσει μὲ τὸ σπαθί τους τὴν ἐκτίμηση, τὴν ἐμπιστοσύνη καὶ τὸν σεβασμὸ τῆς πλειοψηφίας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, παρὰ τὸ θόρυβο ποὺ κάνουν οἱ θλιβερὲς μειοψηφίες ποὺ ἀδυνατοῦν νὰ συλλάβουν τὶς παραπάνω ἔννοιες.
 

Εἶναι αὐτοὶ  ποὺ δὲν συμβιβάζονται μὲ τὴ μετριότητα καὶ τὴ στασιμότητα, ποὺ δὲν κρύβονται, ποὺ δὲν φοβοῦνται νὰ ἀναλάβουν τὶς εὐθύνες τους, νὰ δηλώσουν παρόντες ὅποτε τοὺς ζητηθεῖ.
 

Εἶναι αὐτοί, ποὺ ἂν ὅλοι οἱ ἄλλοι ἀκολουθοῦσαν τὸ παράδειγμά τους, θὰ εἴχαμε μιὰ καλύτερη Ἑλλάδα. Τόσο ἁπλᾶ.
 

Εἶναι αὐτοὶ ποὺ στέλνουν μήνυμα πρὸς κάθε κατεύθυνση, πὼς ὅταν καὶ ἂν χρειαστεῖ θὰ εἶναι ἐκεῖ, στὴν πρώτη γραμμή, ἕτοιμοι νὰ ὑπερασπιστοῦν τὴν ἐδαφικὴ ἀκεραιότητα τῆς πατρίδας μας. Νὰ τιμήσουν τὰ ἱερὰ ὅπλα τῶν Ἑλλήνων, ὅπως ἔκαναν οἱ πρόγονοί μας, σὲ ἀγῶνες ἀκόμα πιὸ δύσκολους καὶ ἐπικίνδυνους
 

Σ᾿ αὐτοὺς τοὺς ἀγῶνες οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις μας θὰ ἔχουν πάντα συναγωνιστή,  συμπαραστάτη, προστάτη καί '' ἀσάλευτο πύργο ''τὴν Θεοτόκο Ὑπέρμαχο Στρατηγὸ ποὺ εὐλογεῖ τὰ Ἱερὰ Ὅπλα τοῦ Στρατοῦ μας καὶ τὸν στρατευμένο ἀνθὸ τῆς Πατρίδος μας.

 

                      Χρόνια Πολλά

Ἀντγος  ἐ.ἀ.    Θεόκλητος Ρουσάκης
Ἐπίτιμος Διοικητὴς Β' Σώματος Στρατοῦ

«Πᾶνος»