Όταν τον συνάντησα μου λέει: «Έλα μαζί μου στο δάσος». Τον ακολούθησα τότε με δέος και εσωτερική χαρά και καθώς προχωρήσαμε αρκετά ανάμεσα στα πεύκα, με οδήγησε σε μία φυσική κρύπτη που συχνά προσευχόταν εκεί, σε μία δηλαδή μεγάλη κουφάλα ενός πεύκου που την είχε μετατρέψει σε μικρό ασκητήριο (στρώνοντας κάτω μάλιστα και μία κουρελού για να κάθεται και να προσεύχεται).
Αφού λοιπόν καθήσαμε πρόχειρα εκεί, μου λέει: «Να, εδώ έρχομαι και προσεύχομαι για όλο τον κόσμο και για την πατρίδα μου την Εύβοια που είναι εδώ απέναντι (και μου έδειξε στον ορίζοντα την Εύβοια που από εκεί φαινόταν καθαρά). Εύχομαι και γι’ αυτούς ιδιαιτέρως…».
Μετά άρχισε να κάνη ακτινογραφία της πνευματικής μου κατάστασης και ανασκόπηση όλης μου της ζωής και να μου αποκαλύπτη πράγματα που μόνο εγώ γνώριζα και ο Θεός.
Κατ’ αρχάς μου είπε ότι πήγα δώδεκα ετών στο Μοναστήρι· ακόμη και ότι όταν ήμουν πέντε ετών είχα βαπτίσει, μαζί μ’ ένα άλλο κοριτσάκι πέντε ετών και μία καθηγήτρια, ένα παιδάκι. Κάθε φορά που μου απεκάλυπτε κάτι, με ρωτούσε με την αγία απλότητα που τον χαρακτήριζε: «Έτσι δεν είναι;».
Επειδή το νέο έτος δεν θα μπορούσε παρά να διεκδικήσει τις δάφνες του παρανοϊκότατου, ξεπερνώντας ακόμα και το προηγούμενο, τα δεδομένα τους μας άφησαν ακόμα πιο μπουρδουκλωμένους στην προσπάθεια μας να βρούμε το δρόμο της αναχαίτισης αυτού του ασίγαστου αοράτου εχθρού. Έτσι ο καθησυχασμός τους για την ισχύ της νέας μετάλλαξης που μας απειλεί πήγε χέρι χέρι με την επιβολή νέων μέτρων ενώ η μαζικότατη νοσηρότητα και θάνατοι όσων βρίσκονται ή βρίσκονταν στη διαδικασία της γονιδιακής θεραπείας συνοδεύτηκε με τη συνέχιση των απειλών για κοινωνικής απομόνωση όσων είναι καλά ακριβώς επειδή δεν την ξεκίνησαν. Και μαζί μ’αυτά διαρκώς όλο και περισσότερες καταιγιστικές αναφορές επιστημόνων παρουσιάζονται οι οποίες καθαρά και ξάστερα φανερώνουν τη φονικότητα των σκευασμάτων τα οποία βάζουν πρόβατα σε σχηματισμό ένεσης να μας διαφημίζουν.
… η φυσική ανοσία ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε εδώ. Δεν μπορεί να ακυρωθεί από την αυθαιρεσία κανενός καθεστώτος ή παγκόσμιου οργανισμού. Δεν μπορεί να πάψει να αναγνωρίζεται με εξαγγελία ή «νομοθετική» ρύθμιση (αλλά και ούτε με αλλαγή του ορισμού της λέξης). Δεν μπορεί δηλαδή να βγει ένας «νόμος» που να λέει ότι κάποιος δεν έχει ανοσία γιατί στην πραγματικότητα κάθε άνθρωπος έχει.
Ο λόγος είναι ότι πρόκειται για έναν φυσικό μηχανισμό που υπάρχει έμφυτος στον ανθρώπινο οργανισμό: το γνωστό σε όλους ανοσοποιητικό σύστημα (για την ακρίβεια το σύστημα που δραστηριοποιείται αδιάκοπα με την αποτοξίνωση του οργανισμού, την αποβολή δηλαδή των τοξινών από το αίμα και το σώμα).
Πιστὸς λαὸς περιμένει ἀπὸ μᾶς κήρυγμα, ἀλλὰ τί νὰ πῶ καὶ τί νὰ λαλήσω; Σήμερα, ἀγαπητοί μου, δὲν χρειάζονται κηρύγματα· χρειάζονται δάκρυα. Ζοῦμε στὴν πιὸ σκοτεινὴ περίοδο τῆς ἀνθρωπότητος. Ἔρχεται – ἦρθε ὁ ἀντίχριστος! Τὰ βήματά του γιγαντιαῖα, ἡ φωνή του βραχνή, οἱ κήρυκές του πολλοί.
Ἀλλὰ περισσότερο ἀπὸ αὐτὰ ἐγὼ βλέπω κάτι ἄλλο. Βλέπω ἐκεῖνο ποὺ προέβλεψε ὁ ἀπόστολος Παῦλος (βλ. Β΄ Τιμ. 3,1-5). Καὶ τὸ σημεῖο αὐτὸ εἶνε ἡ ἠθικὴ διαφθορά. Δὲν θὰ κάνω ἐπισκόπησι τῆς παγκοσμίου κονίστρας· θὰ περιορισθῶ στὴ μικρὴ αὐτὴ γωνιὰ ποὺ κατοικοῦμε. Ἂς ῥίξουμε μιὰ ματιὰ στὴν Ἑλλάδα τὴν πατρίδα μας· μᾶς ἐνδιαφέρει ὁ οἶκος μας, ὅπου βρίσκονται οἱ τάφοι τῶν προγόνων μας.
Όσο εκπληκτικό και να είναι που συνειδητοποιούμε ότι μεγάλοι πνευματικοί ασκητές ζούσαν και ζουν ανάμεσά μας, τους αμαρτωλούς και πολυπράγμονες, άλλο τόσο πλούσιο είναι το έλεος του Θεού να γεννιούνται και να ασκητεύουν, και στη σύγχρονη εποχή, στη χώρα μας, διορατικοί και ιαματικοί πατέρες, με τις πρεσβείες και τις πράξεις των οποίων θα σωθεί, ίσως, όλος ο λαός.
Αυτή η έρευνα επιτρέπει στο CIQUS να συμμετέχει στο μεγάλο ευρωπαϊκό πρόγραμμα PAMS (Planar Atomic and Molecular Scale devices), το οποίο στοχεύει στην ανάπτυξη ηλεκτρονικών συσκευών μεγέθους κάτω του νανομέτρου, προκειμένου να επιτευχθεί η ακραία σμίκρυνση του εξοπλισμού που χρησιμοποιείται στην πληροφορική και τις επικοινωνίες.
Ήταν ένας παλαιστής στο Βυζάντιο, καταγόμενος από την Κιλικία, που νικούσε στην τέχνη του. Επειδή οι αντίπαλοί του ευρίσκοντο σε δύσκολη θέση με την τέχνη του, τον φαρμάκωσαν και έπασχε. Οι φίλοι του τον περιέφεραν με ανυπομονησία από ναό σε ναό και από μοναστήρι σε μοναστήρι, λυπούμενοι γι’ αυτόν. Στο τέλος όμως από πολλή ανοησία ή μάλλον τρέλλα οι λεγόμενοι χριστιανοί τον οδήγησαν σε μάγους, απαρνηθέντες τους αγίους για τα παίγνια των μάγων. Οι δε μάγοι έδεσαν σ’ αυτόν πονηρό πνεύμα για δυο έτη και ήταν ακαταμάχητος στο εξής στην τέχνη του και εξ αιτίας της σωματικής του δύναμης, αλλά και εξ αιτίας της ενέργειας του δαίμονα.
Αφού όμως πέρασε η διετία, άρχισε πάλι να υποφέρει περισσότερο απ’ ό,τι στο παρελθόν. Ήταν αυτό απειλή Θεού για να τον προσελκύσει σε μετάνοια, Αυτού που από ευσπλαχνία δεν θέλει κανενός την απώλεια, αλλά μας θέλει όλους να μετανοήσουμε, παραβλέποντας τις ανομίες μας. Οι δε φίλοι του ντροπιασμένοι και ονειδιζόμενοι από τους αντιπάλους γι’ αυτόν, αφού του έδωσαν αρκετά εφόδια, τον έστειλαν στην αγία Πόλη.
