Δοξάζει καὶ ἀνυμνεῖ ἡ Ἐκκλησία μας τοὺς «οὐρανόφρονας Πατέρας», διότι ἀφ’ ἑνὸς μὲν κατετρόπωσαν «τοῖς ὅπλοις τῶν λόγων» τοὺς ἐχθροὺς τῶν σεβαστῶν εἰκόνων, ἀφ’ ἑτέρου δὲ διετράνωσαν τὴν ἀληθινῆ πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἐκφράστηκε διὰ στόματος ὅλων τῶν Πατέρων, ὅτι «ἡ τιμὴ τῆς εἰκόνος ἐπὶ τὸ πρωτότυπον διαβαίνει».
Εἶναι, ὅμως, ἀξιοπρόσεκτο ὅτι, ἐνῷ ἡ Ἐκκλησία μας τὴν ἡμέρα αὐτὴν ἑορτάζει τὴν νίκη ἐπὶ τῶν ἀσεβῶν εἰκονομάχων, ἐν τούτοις στοὺς περισσοτέρους ὕμνους δὲν γίνεται λόγος μόνον γιὰ τοὺς Πατέρες τῆς Ζ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, οὔτε γιὰ τὴν καταπολέμηση τῆς συγκεκριμένης αἱρέσεως, τῆς εἰκονομαχίας, ἀλλὰ γίνεται λόγος γιὰ ὅλους τοὺς Πατέρες, ὡς προμάχους τῆς πίστεως, ὅπως καὶ γιὰ τὴν λύτρωση τῆς Ἐκκλησίας «ἐκ πάσης αἱρέσεως».