Η
φιλοξενία είναι προγονική αρετή των Αφρικανών. Τη συναντάς παντού, όπου
και να πας, ιδιαίτερα στα χωριά του δάσους. Εκεί οι άνθρωποι είναι πιο
αυθόρμητοι, άδολοι, σαν μικρά παιδιά. Μπαίνοντας στο χωριό τους
αισθάνεσαι αμέσως οικειότητα, θάρρος και αγάπη. Κατ’ αρχήν σε
αιχμαλωτίζουν τα δεκάδες άπειρα, αθώα ματάκια που σε κοιτάζουν λίγο
περίεργα και φοβισμένα. Οι μεγαλύτεροι θα σε υποδεχθούν με χαιρετισμούς
δια χειραψίας, ενώ οι γυναίκες θ’ αρχίσουν τραγούδια και χορούς.
Στη
συνέχεια θα σου δώσουν το δωμάτιό σου. Είναι πάντοτε από πλίνθους με
στέγη από χόρτα και σπάνια με λαμαρίνες. Αν το σπίτι είναι κάποιου
Χριστιανού μας, θα δεις στους τοίχους εικόνες των Αγίων μας, ενώ αν
είναι κάποιου ειδωλολάτρη, θα δεις συνήθως κεφαλές από σκοτωμένα ζώα του
δάσους, δέρματα ζώων, φωτογραφίες από περιοδικά και εφημερίδες, δέρματα
φιδιών και άλλα. Τα παράθυρα είναι πολύ μικρά, γιατί φοβούνται τους
κλέφτες. Τις νύκτες τα κλείνουν απ’ έξω με δύο πλίνθους για να
γλιτώσουν, όσο είναι δυνατόν, από τα κουνούπια. Πριν σκουπίσεις πρέπει
να ρίξεις νερό κάτω στο χωμάτινο δάπεδο για να μη σε πνίξει η σκόνη. Το
κρεβάτι σου θα είναι συνήθως από καλάμια και πολύ σπάνια από σανίδια. Αν
είναι περίοδος βροχών και ξεκουράζεσαι την νύκτα, τότε δεν ξέρεις σε
ποια γωνιά του δωματίου να “στοιβάξεις” το ταλαίπωρο σαρκίο σου, διότι
από τη χορταρένια στέγη θα περάσει σε λίγο το νερό, όταν η βροχή είναι
κατακλυσμιαία.