Κάθε ἄνθρωπος ἔχει τὴν κλίση του. Ὁ Καλὸς Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο ἐλεύθερο. Ἔχει ἀρχοντιά· σέβεται τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀφήνει ἐλεύθερο τὸν καθέναν νὰ ἀκολουθήση τὸν δρόμο ποὺ τὸν ἀναπαύει.
Δὲν τοὺς βάζει ὅλους στὴν ἴδια γραμμὴ μὲ μιὰ στρατιωτικὴ πειθαρχία. Γι᾿ αὐτὸ οἱ νέοι ἂς ἀφήσουν τὸν ἑαυτό τους ἐλεύθερο στὸν πνευματικὸ χῶρο τῆς ἐλευθερίας τοῦ Θεοῦ.
Δὲν βοηθιοῦνται, ἂν ἐξετάζουν ποιά ζωὴ ἀκολούθησε ἢ θὰ ἀκολουθήση ὁ τάδε ἢ ὁ τάδε. Σ᾿ αὐτὸ τὸ θέμα δὲν πρέπει νὰ ἐπηρεάζωνται ἀπὸ κανέναν.
Οἱ γονεῖς πάλι, οἱ Πνευματικοί, οἱ ἐκπαιδευτικοὶ πρέπει νὰ βοηθοῦν τοὺς νέους νὰ διαλέγουν ὅποια ζωὴ εἶναι στὰ μέτρα τους καὶ νὰ ἀκολουθοῦν τὴν πραγματική τους κλίση, χωρὶς νὰ τοὺς ἐπηρεάζουν ἢ νὰ στραγγαλίζουν τὴν κλίση τους.
Ἡ ἀπόφαση γιὰ τὴν ζωὴ ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν πρέπει νὰ εἶναι δική τους. Ὅλοι οἱ ἄλλοι μόνον ἁπλὲς γνῶμες μποροῦμε νὰ ἐκφράσουμε καὶ τὸ μόνο δικαίωμα ποὺ ἔχουμε εἶναι νὰ βοηθοῦμε τὶς ψυχὲς νὰ βροῦν τὸν δρόμο τους.
Μερικὲς φορές, ὅταν συζητάω μὲ νέους ποὺ προβληματίζονται πάνω σ᾿ αὐτὸ τὸ θέμα, ἐνῶ βλέπω τὴν ζυγαριὰ πρὸς τὰ ποῦ γέρνει, δὲν τοὺς τὸ λέω, γιὰ νὰ μὴν τοὺς ἐπηρεάσω.
Ἐκεῖνο μόνον ποὺ προσπαθῶ νὰ κάνω εἶναι νὰ τοὺς βοηθήσω, ὅπως μπορῶ, νὰ βροῦν τὸν σωστὸ δρόμο καὶ τὴν ἐσωτερικὴ εἰρήνη· νὰ ἀφαιρέσω ἀπὸ αὐτὸ ποὺ τοὺς ἀναπαύει ὅ,τι βλαβερὸ ὑπάρχει, γιὰ νὰ ἀφήσω τὸ καλό, τὸ ἅγιο, ὥστε νὰ ζοῦν καὶ σ᾿ αὐτὴν τὴν ζωὴ χαρούμενα, κοντὰ στὸν Θεό, καὶ στὴν ἄλλη ζωὴ πιὸ χαρούμενα.
Εἰλικρινά, ὅποια ζωὴ κι ἂν ἀκολουθήση ἕνας νέος ποὺ γνωρίζω, θὰ χαρῶ καὶ πάντα θὰ ἔχω τὸ ἴδιο ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς του, φθάνει νὰ εἶναι κοντὰ στὸν Χριστό, μέσα στὴν Ἐκκλησία μας. Θὰ νιώθω ἀδελφός του, γιατὶ θὰ εἶναι παιδὶ τῆς μητέρας μας Ἐκκλησίας.
Φυσικὰ χαίρομαι ἰδιαίτερα τοὺς νέους ποὺ ἀκολουθοῦν τὴν μοναχικὴ ζωή, γιατὶ ὄντως εἶναι σοφὸς αὐτὸς ποὺ ἀκολουθεῖ αὐτὴν τὴν ἀγγελικὴ ζωή, διότι ξεφεύγει τὸ ἀγκίστρι τοῦ διαβόλου ποὺ ἔχει ὡς δόλωμα τὸν κόσμο.
Δὲν μπορεῖς ὅμως νὰ βάλης ὅλους τοὺς ἀνθρώπους στὸ ἴδιο καλούπι. Βλέπεις, ὁ Χριστὸς δὲν ἔδωσε σὰν ἐντολὴ τὸν Μοναχισμὸ – παρόλο ποὺ εἶναι ὁ δρόμος τῆς τελειότητος -, γιατὶ δὲν ἤθελε νὰ ἐπιβάλη σὲ ὅλους βαρὺ φορτίο. Γι᾿ αὐτό, ὅταν ὁ νεανίσκος Τὸν ρώτησε πῶς θὰ σωθῆ[1], ὁ Χριστὸς τοῦ ἀπάντησε:
«Τήρησον τὰς ἐντολάς»[2]. Καὶ ὅταν ἐκεῖνος εἶπε ὅτι τὶς τηρεῖ[3] καὶ ρώτησε «τί ἔτι ὑστερῶ;»[4], ὁ Χριστὸς τοῦ εἶπε: «Ἕν σοι ὑστερεῖ· εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε, ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι»[5].
Δηλαδή, ἂν ἔβρισκε κανέναν φιλότιμο, τότε τοῦ μιλοῦσε γιὰ τὴν τελειότητα· δὲν ἔβαζε θηλειὰ στὸν κόσμο.
Οὔτε δίδασκε τὸν Μοναχισμό, γιατὶ θὰ ἔβαζε φωτιὰ καὶ ἴσως πολλοὶ θὰ ἔτρεχαν ἀδιάκριτα νὰ γίνουν μοναχοὶ καὶ θὰ γινόταν κακό. Ἔρριξε μόνον τὴν σπίθα καί, ὅταν ἦρθε ἡ κατάλληλη στιγμή, πρόβαλε ὁ Μοναχισμός.
Ἔτσι καὶ ἐμεῖς δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ βιάζουμε τοὺς ἄλλους – μόνοι τους, ἐὰν θέλουν, ἂς βιάσουν τὸν ἑαυτό τους· μόνον τὸν ἑαυτό μας ἔχουμε δικαίωμα νὰ βιάσουμε, καὶ αὐτὸν πάλι μὲ διάκριση.
Ἐγὼ μέχρι τώρα σὲ κανέναν νέο δὲν εἶπα οὔτε νὰ παντρευτῆ οὔτε νὰ γίνη καλόγερος. Ἂν κάποιος μὲ ρωτήση, τοῦ λέω: «Νὰ κάνης αὐτὸ ποὺ σὲ ἀναπαύει, φθάνει νὰ εἶσαι κοντὰ στὸν Χριστό».
Καὶ ἂν μοῦ πῆ ὅτι δὲν ἀναπαύεται στὸν κόσμο, τότε τοῦ μιλάω γιὰ τὸν Μοναχισμό, γιὰ νὰ τὸν βοηθήσω νὰ βρῆ τὸν δρόμο του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου