Ο γέροντας Φανούριος από την Καψάλα
Οι
γεροντάδες μας ήταν πολύ αυστηροί. Πηγαίναμε την Κυριακή στην Θ.
Λειτουργία στο Πρωτάτο.
Μετά το «Άξιον εστί» μας έπαιρναν –για να μη
τελειώσει η Θ. Λειτουργία και μας πιάσει κουβέντα κανείς άλλος· να μη
δούμε κανέναν– και το απόγευμα της Κυριακής μας έπαιρνε ή ο π. Ιωάσαφ ή ο
π. Αγαθάγγελος και κάναμε καμιά βόλτα. Πηγαίναμε στα εξωκέλλια, πότε
προς τα δω, πότε προς τα κάτω, πότε προς τα πέρα.
Αυτή ήταν όλη η έξοδός
μας από το κελλί· μόνοι μας πουθενά.
Ως
επί το πλείστον πηγαίναμε στην Καψάλα και βλέπαμε ασκητές. Αυτό μας
άρεζε πολύ, γιατί αναπαυόμασταν εκεί πέρα. Βλέπαμε πώς ζούσαν απλά, πολύ
απλά.