Μέσα
σε δύσκολες στιγμές του Βυζαντίου, όπου μόνη ελπίδα ήταν ο Θεός και η
Υπεραγία Μητέρα Του,ένας Αυτοκράτορας και ένας απλός μοναχός συνέθεσαν
τους δύο Παρακλητικούς Κανόνες…
“Ουδείς προστρέχων επί σοι κατησχυμένος από Σου εκπορεύεται, Αγνή Παρθένε Θεοτόκε…”
Η αγάπη, ο σεβασμός και η τιμή των πιστών
για το πρόσωπο της Θεοτόκου εκδηλώθηκαν από πολύ νωρίς, από την αρχή
της σωτηρίου οικονομίας, όπως λέγουν οι άγιοι θεοφόροι Πατέρες της
Εκκλησίας μας, και είναι τόσο μεγάλη, ώστε αδυνατεί ο ανθρώπινος λόγος
να περιγράψει τα αισθήματα αυτά επαρκώς.
Από αυτήν την αγάπη, την τιμή και την ελπίδα στην μεσιτεία της προς
τον μέγα και Μόνο Μεσίτη Χριστό και Υιό της, κατά το ανθρώπινον η
Εκκλησία καθιέρωσε να τελείτε κατά την περίοδο της νηστείας του
Δεκαπενταυγούστου, η ιερή Ακολουθία του Μικρού και του Μεγάλου
Παρακλητικού Κανόνος εναλλάξ, εκτός των εορτών της Μεταμορφώσεως του
Σωτήρος και της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.