Ίσως
σκεφθεί κάποιος δικαιολογημένα τι έχει να πει ένας απομακρυσμένος
Αγιορείτης μοναχός για την οικογένεια, για τους γονείς και την ανατροφή
των τέκνων τους; Όμως ο μοναχός δεν είναι ανέραστος, μισόκοσμος και
απομονωμένος. Ο μοναχός είναι ευχέτης υπέρ όλης της οικουμένης.
Πάντοτε
η Εκκλησία ήθελε να ακούει τους μοναχούς. Στην ιερά ησυχία ο μοναχός
σοφίζεται, φωτίζεται, αγωνιζόμενος και καθαιρόμενος. Παρατηρεί λοιπόν
τους ασκητές να μηνύουν στον άστατο κόσμο το «στώμεν καλώς, στώμεν μετά
φόβου». Η μεγάλη τρυφή του κόσμου, η υπερκαταναλωτική κοινωνία, η
ευδαιμονία, η ευμάρεια δεν είναι διόλου θετικά στοιχεία για την ανάπτυξη
της πνευματικής ζωής.
Το
Άγιον Όρος ανησυχεί για την κατιούσα πορεία του κόσμου. Για τις ανίερες
ιδέες που ακούγονται πρώτη φορά στον νεοελληνικό βίο για συμβίωση
μόνιμη και νόμιμη αγάμων ακόμη και ομοφυλοφίλων, για την έξαρση της
μοιχείας, την αύξηση των διαζυγίων.