Ἰωάννης Καποδίστριας (Κέρκυρα, 10 Φεβρουαρίου 1776 - Ναύπλιο, π.ημ. 27 Σεπτεμβρίου / ν.ημ. 9 Ὀκτωβρίου 1831)
Ἐθνάρχης εἶναι ὁ ἡγέτης, ὁ ΕΝΑΣ, αὐτὸς ποὺ ὁδηγεῖ τὸ ΕΘΝΟΣ μὲ γνώμονα τὸ ἐθνικὸ συμφέρον καὶ μὲ βάση τὰ ἰδανικά της ΠΙΣΤΕΩΣ1 καὶ τῆς ΠΑΤΡΙΔΟΣ. Φροντίζει2, μὲ τὸν ἴδιο ζῆλο καὶ αὐταπάρνηση, ὄχι μόνο τοὺς Ἕλληνες ποὺ ζοῦν μέσα στὰ ὅρια τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀπόδημους καὶ τοὺς ἀλύτρωτους.
Ὁ Ἐθνάρχης δὲν ὑπακούει σὲ ξένα συμφέροντα παρὰ μόνον στὴ φωνὴ τῆς Ἑλλάδος. Πάνω κι ἀπ᾿ τίς συμμαχίες καὶ τίς διπλωματικὲς σχέσεις, βάζει τὸ ἐθνικὸ συμφέρον, τὸ ὁποῖο ἀπαιτεῖ ἐθνικὴ ἐνότητα3, ἀλλὰ καὶ γενναῖες, ἄλλοτε εὐχάριστες καὶ ἄλλοτε «δυσάρεστες», ἀποφάσεις. Δὲν δίνει ποτὲ τὸ κίνητρο νὰ διχαστοῦν οἱ Ἕλληνες σὲ διάφορες ἀντίπαλες παρατάξεις, κάτι ποὺ δὲν ἐπιθυμεῖ γιὰ κανέναν ἀπολύτως λόγο. Δὲν θὰ πεῖ, οὔτε κἂν θὰ μπῇ στὴ διαδικασία νὰ σκεφτῇ, προδοτικὲς φράσεις ὅπως «ἡ Κύπρος, ὁ Πόντος ἢ ἄλλες ἀλύτρωτες πατρίδες, κείτονται μακράν». Δὲν εἶναι ἀπαραίτητο κριτήριο ὑπέρ του, ἡ ἔνδειά του ἢ καὶ τὸ καταπονημένο ἀπὸ πολέμους σῶμα του. Μπορεῖ, κάποιος νὰ ξόδεψε ὅλη του τὴν περιουσία καὶ νὰ πλήγωσε τὸ σῶμα του πολεμῶντας σὲ ἐμφυλίους ποὺ ὁ ἴδιος ἢ καὶ οἱ ὁμοϊδεάτες του δημιούργησαν. Δὲν εἶναι ἀναγκαῖο νὰ χαρακτηρίζεται ὡς ἰδιαίτερης εὐφυΐας -τ᾿ ὁποῖο βέβαια θὰ ἦταν τὸ ἰδανικό- ἀλλὰ τὸ σημαντικότερο χάρισμά του θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἀπόλυτα ἐπιτυχημένη ἐπιλογὴ τῶν συνεργατῶν του, προφανῶς μακρὰν ἀπὸ ὕποπτες ἰσορροπίες καὶ διαπλεκόμενα συμφέροντα ἢ ἔξωθεν ἐντολές.