Ὁ Φώτης Κόντογλου γιὰ τὰ Χριστούγεννα

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Τὸ Ἀϊβαλὶ ἡ πατρίδα μου» 

Τὴν πνευματικὴ χαρὰ καὶ τὴν οὐράνια ἀγαλλίαση ποὺ νοιώθει ὁ χριστιανὸς ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα, δὲν μπορεῖ νὰ τὴ νοιώσει, μὲ κανέναν τρόπο, ὅποιος τὰ γιορτάζει μοναχὰ σὰν μία συγκινητικὴ συνήθεια, ποὺ εἶναι δεμένη περισσότερο μὲ τὶς συνηθισμένες χαρὲς τοῦ κόσμου, μὲ τὸν χειμώνα, μὲ τὰ χιόνια, μὲ τὸ ζεστὸ τζάκι. 

Μοναχὰ ὁ ὀρθόδοξος χριστιανὸς γιορτάζει τὰ Χριστούγεννα πνευματικά, κι ἀπὸ τὴν ψυχὴ του περνᾶνε ἁγιασμένα αἰσθήματα, καὶ τὴ ζεσταίνουνε μὲ κάποια θέρμη παράδοξη, ποὺ ἔρχεται ἀπὸ ἕναν ἄλλο κόσμο, τὴ θέρμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κατὰ τὸν ἀναβαθμὸ ποὺ λέγει: «Ἁγίω Πνεύματι πάσα ψυχὴ ζωοῦται, καὶ καθάρσει ὑψοῦται, λαμπρύνεται τὴ τριαδικὴ μονάδι, ἱεροκρυφίως». 

ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΨΩΜΟ - (ΔΙΗΓΗΜΑ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΝ) - Αλ. Παπαδιαμάντης

Μεταξὺ τῶν πολλῶν δημωδῶν τύπων, τοὺς ὁποίους θὰ ἔχωσι νὰ ἐκμεταλλευθῶσιν οἱ μέλλοντες διηγηματογράφοι μας, διαπρεπῆ κατέχει θέσιν ἡ κακὴ πενθερά, ὡς καὶ ἡ κακὴ μητρυιά. Περὶ μητρυιᾶς ἄλλοτε θὰ ἀποπειραθῶ νὰ διαλάβω τινὰ πρὸς ἐποικοδόμησιν τῶν ἀναγνωστῶν μου. Περὶ μιᾶς κακῆς πενθερᾶς σήμερον ὁ λόγος.

Εἰς τί ἔπταιεν ἡ ἀτυχὴς νέα Διαλεχτή, οὕτως ὠνομάζετο, θυγάτηρ τοῦ Κασσανδρέως μπαρμπα-Μανώλη, μεταναστεύσαντος κατὰ τὴν Ἑλληνικὴν Ἐπανάστασιν εἰς μίαν τῶν νήσων τοῦ Αἰγαίου, εἰς τί ἔπταιεν ἂν ἦτο στεῖρα καὶ ἄτεκνος; 

Εἶχε νυμφευθῆ πρὸ ἑπταετίας, ἔκτοτε δὶς μετέβη εἰς τὰ λουτρὰ τῆς Αἰδηψοῦ, πεντάκις τῆς ἔδωκαν νὰ πίῃ διάφορα τελεσιουργὰ βότανα, εἰς μάτην, ἡ γῆ ἔμενεν ἄγονος. Δύο ἢ τρεῖς γύφτισσαι τῆς ἔδωκαν νὰ φορέσῃ περίαπτα θαυματουργὰ περὶ τὰς μασχάλας, εἰποῦσαι αὐτῇ ὅτι τοῦτο ἦτο τὸ μόνον μέσον, ὅπως γεννήσῃ, καὶ μάλιστα υἱόν. Τέλος καλόγηρός τις Σιναΐτης τῇ ἐδώρησεν ἡγιασμένον κομβολόγιον, εἰπὼν αὐτῇ νὰ τὸ βαπτίζῃ καὶ νὰ πίνῃ τὸ ὕδωρ. Τὰ πάντα μάταια.

Μιά χριστουγεννιάτικη νύχτα τοῦ Ὁσίου Γέροντος Ἰακώβου τῆς Βίτσας (Ἐξαιρετικό)

Ὁ χειμῶνας τὴ χρονιὰ ἐκείνη ἦταν βαρύτατος στὰ ὀρεινὰ ὑψώματα τῶν Ζαγοροχωρίων. Βίτσα καὶ Μονοδένδρι εἶχαν θαφτεῖ στὸ χιόνι ἀπὸ τὰ μέσα Δεκεμβρίου καὶ ὁ ξηρὸς βοριᾶς ποὺ φυσοῦσε τὸ ἔσφιγγε καὶ τὸ ἔκανε γυαλί, ἐπικίνδυνο γιὰ κάθε ἕνα ποὺ ἦταν ὑποχρεωμένος νὰ περπατήσει, εἴτε γιὰ νὰ ἐπισκεφθεῖ τὰ ζωντανά του, εἴτε νὰ οἰκονομήσει κάτι γιὰ τὶς οἰκογενειακές του ἀνάγκες. 

Σπάνια νὰ εὕρισκες κάποιον πεζοπόρο-ὀρειβάτη, ποὺ ἤθελε νὰ ἀπολαύσει τὸ χειμωνιάτικο τοπίο μὲ τὴν ὀμορφιὰ τῶν στολισμένων δένδρων ἀπὸ τὶς πανέμορφες κρυσταλλίζουσες νιφάδες καὶ νὰ βαδίζει τυλιγμένος στὸ πανωφόρι του μὲ τὰ ἀχνίζοντα χνῶτα του νὰ θαμπώνουν τὴν ὅρασή του. Χειμερία νάρκη βασίλευε παντοῦ.

Τα Χριστούγεννα του παπα Τύχωνα

Μυστήριες οι μέρες των Χριστουγέννων. Παράξενες. Και απογοητευτικές. Περιμένουμε να μας γεμίσουν χαρά. 

Και τελικά αποδείχνεται πώς περιμένουνε κι αυτές το ίδιο από μας. Τις γεμίζουμε δώρα και χριστουγεννιάτικα στολίδια. Εξωτικές συνταγές και ακριβές σαμπάνιες. 

Κι αυτές, αχάριστες, μας προσπερνούν και δίνουν τα δώρα τους σε τύπους άσχετους και μέρη απίθανα. Όπως καληώρα στο κελλί του Παπα-Τύχωνα.

«Κάθε Χριστούγεννα ο Γέροντας θα οικονομούσε μια ρέγκα, για να πέραση όλες τις χαρμόσυνες ήμερες του Δωδεκαημέρου με κατάλυση ιχθύος. 

Χριστούγεννα στη Μικρά Ασία

Στην πανέμορφη ελληνική Σμύρνη πριν το 1922, τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά αποτελούσε μια από τις επισημότητες σκόλες της χρονιάς με ιδιομορφία δραστηριότητας και χαρακτηριστικών εκδηλώσεων. Ας ζήσουμε για λίγο στη Σμύρνη τις άγιες τούτες μέρες…

«…Από την παραμονή των Χριστουγέννων ανάστατη ολη η οικογένεια στο σμυρναϊκό σπιτι. Απο νωρίς το απογευμα αρχίζαν τα λουσίματα και η καθαριότητα, πρώτα των παιδιών. Θα μεταλαβαίνανε του «Χριστού τη μέρα» που ξημέρωνε, γι’ αυτό ήπρεπε να γίινει «ειδική καθαριότητα». «Σώμα και ψυχή», όπως έλεγε η μητέρα/ σαν φέρνανε αντίρηση τα παιδιά. 

Λούσιμο, χτένισμα με το ψιλό χτένι/ κόψιμο σύριζα τα νύχια και σαπούνισμα γερό ούλο το κορμί για να μπουν τα παστρικά μοσκομυρισμένα ασπρόρουχα. Νηστεία κρατούσανε ολο το σαρανταήμερο, αλλά για τη μετάληψη έπρεπε να γινει «τρίμερο» με σκέτο νερόβραστο.

Η μαγεία των Χριστουγέννων

Καθώς εντείνεται η αποχριστιάνιση του δυτικού κόσμου, ολοένα και ευρύτερη γίνεται η σύνδεση του όρου μαγεία με τα Χριστούγεννα. Ο όρος μαγεία προέρχεται από την αρχαία περσική λέξη μάγκου, που σχετιζόταν με είδος θρησκευτικού λειτουργού. 

Περί τα τέλη του 6ου αιώνα ο όρος υιοθετήθηκε από τους προγόνους μας, χρησιμοποιήθηκε όμως με αρνητική σημασία για να χαρακτηρίσει θρησκευτικά τελετουργικά απόκρυφα και δόλια. 

Επιφανειακά εξεταζόμενη η μαγεία φαίνεται να σχετίζεται με τη γέννηση του Χριστού, αφού μάγοι από την Ανατολή, που κατά την παράδοση ερευνούσαν τις κινήσεις των αστέρων, ήλθαν να προσκυνήσουν τον νεογέννητο βασιλιά του κόσμου και πρόσφεραν πολύτιμα δώρα. 

Χριστούγεννα με τον Παπαδιαμάντη

Ο ουρανός έβρεχε διαρκώς λεπτόν νερόχιονον, ο γραίγος αδιάκοπος εφύσα και ήτο ψύχος και χειμών τας παραμονάς των Χριστουγέννων του έτους.

Ο κυρ-Αλέξανδρος είχε νηστεύσει ανελλιπώς ολόκληρον το Σαρανταήμερον και είχεν εξομολογηθεί τα κρίματά του (παπα-Δημήτρη το χέρι σου φιλώ!). 

Και αφού εγκαίρως παρέδωσε το χριστουγεννιάτικον διήγημά του εις την «Ακρόπολιν» και διέθεσεν ολόκληρον την γλίσχρον αντιμισθίαν του προς πληρωμήν του ενοικίου και των ολίγων χρεών του, γέρων ήδη κεκμηκώς υπό των ετών και της νηστείας, αποφεύγων πάντοτε την πολυάσχολον τύρβην, αλλά φιλακόλουθος πιστός, έψαλεν, ως συνήθως, με την βραχνήν και σπασμένην φωνήν του, πλήρη όμως ενθέου πάθους, ως δεξιός ψάλτης, εις το παρεκκλήσιον του Προφήτου Ελισσαίου τας Μεγάλας Ώρας, σχεδόν από στήθους, και ότε επανήλθεν εις το πτωχικόν του δωμάτιον, δεν είχεν ακόμη φέξει!

Τὰ δῶρα τῶν Μάγων καὶ ὁ συμβολισμός τους - Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς,

ἀπόσπασμα ἀπὸ: «Θεὸς ἐπὶ γῆς, ἄνθρωπος ἐν Οὐρανῶ», Ὁμιλίες Α΄

«Καὶ ἀνοίξαντες τοὺς θησαυροὺς αὐτῶν προσήνεγκαν αὐτῷ δῶρα, χρυσὸν καὶ λίβανον καὶ σμύρναν» (Ματθ. Β΄11).

Τρία δῶρα ἔφεραν στὸ νεογέννητο Βασιλιά. Καὶ χωρὶς νὰ τὸ θέλουν συμβόλισαν τὴν ἁγία καὶ ζωοποιὸ Τριάδα, στὸ ὄνομα τῆς Ὁποίας ἦρθε στὸν κόσμο τὸ παιδὶ Ἰησοῦς, ἀλλὰ καὶ τὴν τριπλή διακονία τοῦ Κυρίου: τὴ βασιλική, τὴν ἱερατικὴ καὶ τὴν προφητική, γιατί ὁ χρυσὸς συμβολίζει τὴν αὐτοκρατορική, τὸ λιβάνι τὴν ἱερατικὴ καὶ ἡ σμύρνα τὴν προφητικὴ ἢ τὴ θυσιαστική. 

Ντοστογιέβσκι – ”Ένα αγόρι τα Χριστούγεννα”

Έχω την εντύπωση, λοιπόν, ότι υπήρχε στο υπόγειο ένα αγόρι, όμως πολύ μικρό ακόμα, έξι χρονών ή μπορεί και μικρότερο. 
 

Αυτό το αγόρι ξύπνησε το πρωί μέσα σε ένα υγρό, κρύο υπόγειο.

Φορούσε κάτι σαν ρομπάκι και τουρτούριζε.

Η ανάσα του έβγαινε από το στόμα του σαν άσπρος αχνός, κι εκείνο, καθισμένο πάνω σε ένα σεντούκι στη γωνίτσα, διασκέδαζε παρατηρώντας τη να πετάει και να χάνεται.

Όμως, ήθελε τόσο πολύ να φάει κάτι. 

Είχε πλησιάσει κάμποσες φορές από το πρωί το σανιδένιο κρεβάτι, όπου πάνω σε ένα λεπτό σαν φύλλο στρώμα και με έναν μπόγο για μαξιλάρι κειτόταν η άρρωστη μητέρα του.

Πώς βρέθηκε άραγε εδώ;

Θα πρέπει να ήρθε με το αγοράκι της από κάποια άλλη πόλη και αρρώστησε ξαφνικά.

Την ιδιοκτήτρια των κρεβατιών την είχαν συλλάβει δυο μέρες πριν.

Οι ένοικοι σκόρπισαν στα πόστα τους, λόγω γιορτών, κι ένας ακαμάτης που έμεινε κειτόταν ήδη μεθυσμένος του θανατά ολόκληρα εικοσιτετράωρα, χωρίς να περιμένει καν τη γιορτή. 

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ - ΤΕΤΑΡΤΗ 25 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2019

Η ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
 

Αὐτὴ τὴν ἡμέρα ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας γιορτάζει τὸ μεγάλο καὶ ἀνερμήνευτο γεγονὸς τῆς κατὰ σάρκα γεννήσεως τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο.

Μετὰ τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Παρθένου Μαρίας ἀπὸ τὸν ἀρχάγγελο Γαβριὴλ καὶ ἐνῶ πλησίαζε ὁ καιρὸς νὰ τελειώσουν οἱ ἐννέα μῆνες ἀπὸ τὴν ὑπερφυσικὴ σύλληψη τοῦ Χριστοῦ στὴν παρθενική της μήτρα, ὁ Καίσαρ Αὔγουστος διέταξε ἀπογραφὴ τοῦ πληθυσμοῦ τοῦ ρωμαϊκοῦ κράτους.

Τότε ὁ Ἰωσὴφ μαζὶ μὲ τὴν Θεοτόκο, ξεκίνησαν γιὰ τὴν Βηθλεέμ, γιὰ νὰ ἀπογραφοῦν ἐκεῖ. Ἐπειδὴ ὅμως εἶχε πλησιάσει ὁ καιρὸς νὰ γεννήσει ἡ Παρθένος καὶ δὲν ἔβρισκαν κατοικία νὰ καταλύσουν, διότι εἶχε μαζευτεῖ πολὺς λαὸς στὴν Βηθλεέμ, μπῆκαν σὲ ἕνα φτωχικὸ σπήλαιο.

Μοναχός Λάζαρος Διονυσιάτης (1892 - 24 Δεκεμβρίου 1974)

(Πηγή: Μοναχολόγιο μονής Διονυσίου)http://athosprosopography.blogspot.gr

Γεννήθηκε, ο φιλόθεος, φιλάγιος και φιλάδελφος αυτός υποδειγματικός κοινοβιάτης, στο χωριό Αθάνατο της Λάρισας το 1892. Δεν είχε κλείσει τα είκοσι χρόνια του, όταν ανήλθε στον θεσπέσιο Άθωνα, για ν’ αγωνισθεί ισόβια για την κατάκτηση της θεοΰφαντης αρετής.

Το 1911 εισέρχεται στη μάνδρα του προστάτη των μοναχών Τιμίου Προδρόμου, που ίδρυσε ο όσιος Διονύσιος (†1388), και συγκαταλέγε­ται στη διακρινόμενη για τους ασκητικούς της αγώνες αδελφότητα της μονής Διονυσίου. Διήλθε διάφορα διακονήματα της μετανοίας του με ζήλο και αγάπη. 

Ο Τούρκος Άγιος που εορτάζει την παραμονή των Χριστουγέννων

Λίγοι γνωρίζουν ότι ανάμεσα στους αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας υπάρχει και ένας Τούρκος, που διασώθηκε μόνο το Μουσουλμανικό όνομά του.

Πρόκειται για τον Αχμέτ, που εορτάζει την παραμονή των Χριστουγέννων και ο οποίος δεν δίστασε, όταν τον ρώτησαν σε μια συγκέντρωση πλουσίων, ανήκε και ο ίδιος σ' αυτή την τάξη, τι είναι το μεγαλύτερο πράγμα στον κόσμο, να διαλαλήσει άφοβα: «Η πίστη των Χριστιανών».

Το Θείο Βρέφος του άνοιξε τα μάτια της ψυχής και του αποκαλύφθηκε με θαυμαστό τρόπο η Αλήθεια. Συζούσε με μια νεαρή Ορθόδοξη Ρωσίδα σκλάβα.

Φώτης Κόντογλου - Παραμονὴ Χριστούγεννα

Κρύο τάντανο ἔκανε, παραμονὴ Χριστούγεννα. Ὁ ἀγέρας σὰ νά ῾τανε κρύα φωτιὰ κι ἔκαιγε. Μὰ ὁ κόσμος ἤτανε χαρούμενος, γεμάτος κέφι. Εἶχε βραδιάσει κι ἀνάψανε τὰ φανάρια μὲ τὸ πετρόλαδο. Τὰ μαγαζιὰ στὸ τσαρσὶ φεγγοβολούσανε, γεμάτα ἀπ᾿ ὅλα τὰ καλά. Ὁ κόσμος μπαινόβγαινε καὶ ψώνιζε· ἀπὸ τό ῾να τὸ μαγαζὶ ἔβγαινε, στ᾿ ἄλλο ἔμπαινε. Κι ὅλοι χαιρετιόντανε καὶ κουβεντιάζανε μὲ γέλια, μὲ χαρές.

Οἱ μεγάλοι καφενέδες ἤτανε γεμάτοι καπνὸ ἀπὸ τὸν κόσμο ποὺ φουμάριζε. Ὁ καφενὲς τ᾿ Ἀσημένιου εἶχε μεγάλη φασαρία, χαρούμενη φασαρία. Εἶχε μέσα δύο σόμπες, καὶ τὰ τζάμια ἤτανε θαμπά, ἀπ᾿ ὄξω ἔβλεπες σὰν ἤσκιους τοὺς ἀνθρώπους. Οἱ μουστερῆδες εἴχανε βγαλμένες τὶς γοῦνες ἀπὸ τὴ ζέστη, κόσμος καλός, καλοπερασμένοι νοικοκυραῖοι.

Κάθε τόσο ἄνοιγε ἡ πόρτα καὶ μπαίνανε τὰ παιδιὰ ποὺ λέγανε τὰ κάλαντα. Ἄλλα μπαίνανε, ἄλλα βγαίνανε. Καὶ δὲν τὰ λέγανε μισὰ καὶ μισοκούτελα, μὰ τὰ λέγανε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἴσαμε τὸ τέλος, μὲ φωνὲς ψαλτάδικες, ὄχι σὰν καὶ τώρα, ποὺ λένε μοναχὰ πέντε λόγια μπρούμυτα κι ἀνάσκελα, καὶ κεῖνα παράφωνα.

Όσο δεν ζεις πνευματικά, μην περιμένεις ευτυχία - Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Σε ποιον θέλεις περισσότερο ν’ αφιερώσεις τη ζωή σου; Το πνεύμα της ζωής σου καθορίζεται από τα χαρακτηριστικά στοιχεία εκείνου προς το οποίο περισσότερο κλίνεις. 

Όποιος ζει για τον Θεό, έχει ένα πνεύμα θείου φόβου και ευλάβειας. Όποιος ζει για τον εαυτό του, έχει ένα πνεύμα αυτάρεσκο, εγωιστικό, φίλαυτο, σαρκικό. Και όποιος ζει για τον κόσμο, έχει ένα πνεύμα φιλόκοσμο και μάταιο. Κρίνοντας απ’ αυτά τα γενικά χαρακτηριστικά, βρες τι πνεύμα υπάρχει μέσα σου.

 ✶✶✶

Συνήθως στις γιορτές εύχονται ευτυχία. Ευτυχία, λοιπόν, σου εύχομαι κι εγώ. Γιατί, όμως, κάνουμε αυτή την ευχή; Είναι αλήθεια ότι κανένας μέχρι σήμερα δεν έχει καθορίσει με σαφήνεια και ακρίβεια το τι είναι ευτυχία και το ποιος είναι πραγματικά ευτυχισμένος. 

Πώς θα υποδεχθούμε τα Χριστούγεννα; Ιερομόναχος Ιουστίνος

Φθάνουν τα Χριστούγεννα, η πραγματοποίηση του διαχρονικού και οικουμενικού πόθου για λύτρωση, για πλήρωση του οντολογικού κενού του γένους μας.

Πώς θα υποδεχθούμε την επιφανέστατη γιορτή; Και προπάντων πώς θα τη βιώσουμε σε βάθος, όχι επιφανειακά και παροδικά, αφού «ομολογουμένως μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριον· Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (Α’ Τιμ. 3.16). 

Τι οφείλουμε να κάνουμε για χάρη Του; – λάθος, για χάρη μας! Να εφαρμόσουμε το λόγιο του προφήτη Ησαΐα (40.3-4), καθώς προέτρεπε ο Πρόδρομος στην αρχή του Ευαγγελίου (Λουκ. 3.4). 

Δηλαδή να κάνουμε ευθείς τους δρόμους στον «Ερχόμενο». Να γεμίσουμε κάθε φαράγγι, που σημαίνει κάθε έλλειψη, ελάττωμα, και να ταπεινώσουμε και ισοπεδώσουμε κάθε βουνό, που σημαίνει εγωισμό και κάθε ύλη και υλικό φρόνημα που εγείρονται σαν φράχτες στον «Ερχόμενο», «λογισμούς καθαιρούντες και παν ύψωμα επαιρόμενον κατά της γνώσεως του Θεού» (Β’ Κορ. 10.5). Έτσι τα στρεβλά θα γίνουν ευθέα και τα τραχέα οδοί λείαι «και όψεται πάσα σαρξ το σωτήριον του Θεού» (Λουκ. 3.5).

Χριστούγεννα στο Σιδηρούν Παραπέτασμα

 Christmas in Communism (Source: Emlekpont)

Σύμφωνα με τον Αλεξάντρ Σολζενίτσιν (1918 – 2008), «στο φιλοσοφικό σύστημα του Μαρξ και του Λένιν και στη καρδιά της ψυχολογίας τους, το μίσος για τον Θεό είναι η βασική κινητήρια δύναμη, πιο θεμελιώδης απ’όλες τις πολιτικές και οικονομικές τους αξιώσεις. 

O μαχητικός αθεϊσμός δεν είναι απλά δευτερεύον ή περιθωριακό θέμα όσον αφορά τo κομμουνιστικό καθεστώς, αλλά o κεντρικός άξονάς του». Η πρώτη κομμουνιστική χώρα όπου ζούσε και υπέφερε ο Σολζενίτσιν, εδώ και πολύ καιρό δεν υπάρχει πια, αλλά ο Κομμουνισμός στην Σταλινική του μορφή ακόμα κυριαρχεί στη Κούβα, τη Κίνα, την Ερυθραία, το Λάος, τη Βόρειο Κορέα και το Βιετνάμ.

Οι Ελβετοί επιμένουν με μετρητά και λένε όχι στο πλαστικό χρήμα....

Εκεί που άλλα κράτη καταργούν τα μεγάλης αξίας χαρτονομίσματα, εκείνοι εκδίδουν χαρτονόμισμα 1.000 φράγκων (880 ευρώ). Γιατί;

Τον περασμένο μήνα, οι Ελβετοί εξέδωσαν το νέο χαρτονόμισμα που θα γεμίσει τα πορτοφόλια τους. Το μοβ χαρτονόμισμα των 1.000 φράγκων.

Το νέο χαρτονόμισμα είναι ελαφρώς μικρότερο και δείχνει δύο ανθρώπους να δίνουν τα χέρια πάνω από την υδρόγειο. Πιάνετε το σημειολογικό, σωστά;

Ὁ χριστουγεννιάτικος Παπαδιαμάντης

Μικές Κουλλιάς

Γράφει ὁ Μοναχὸς Μωυσῆς, Ἁγιορείτης

Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης θεωρεῖται καὶ εἶναι ὁ σπουδαιότερος πεζογράφος μας. Τὴν ἄποψη αὐτὴ ὑποστηρίζουν τὰ μεγάλα ὀνόματα τῶν ποιητῶν μας, Γιῶργος Σεφέρης καὶ Ὀδυσσέας Ἐλύτης. 

Εἶναι ἕνας ἐξαιρετικὸς ἠθογράφος, ποὺ ἀπὸ νωρὶς δήλωσε ἀπερίφραστα: “Τὸ ἐπ’ ἐμοί, ἐνόσω ζῶ καὶ ἀναπνέω καὶ σωφρονῶ, δὲν θὰ παύσω πάντοτε, ἰδίως δὲ κατὰ τὰς πανεκλάμπρους ταύτας ἡμέρας, νὰ ὑμνῶ μετὰ λατρείας τὸν Χριστόν μου, νὰ περιγράφω μετ’ ἔρωτος τὴν φύσιν καὶ νὰ ζωγραφῶ μετὰ στοργῆς τὰ γνήσια ἑλληνικὰ ἤθη”. Χαρακτηρίστηκε εὔστοχα ὡς ὁ “ἅγιος τῶν νεοελληνικῶν γραμμάτών” μας. 

Ὁ ἔξοχος διηγηματογράφος μᾶς συχνὰ θεολογεῖ καὶ κηρύττει ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας μ’ ἕναν ὡραῖο τρόπο. Στὶς σελίδες τῶν ἔργων τοῦ κυκλοφορεῖ ἕνα πλῆθος ἀνθρώπων ποὺ ἔκαναν κακὴ χρήση τῆς ἐλευθερίας τους, ἁμάρτησαν μὲ τὸν ἕναν ἢ μὲ τὸν ἄλλο τρόπο. 

Τότε που λέγαμε εμείς τα κάλαντα – Θυμάσαι;

Παραμονή Χριστουγέννων.

Ξύπνημα από τις 6. Ντυνόμασταν ζεστά.

Φοράγαμε τα σκουφάκια που μας είχε πλέξει η μάνα μας με τεράστιες φούντες στην κορυφή και αφού πίναμε γρήγορα-γρήγορα το Νουνού φεύγαμε για τα κάλαντα.

Θέλαμε να είμαστε από τις πρώτες που θα χτύπαγαν το κουδούνι.

Ναι, κινδυνεύαμε να μην μας ανοίξουν πρωί-πρωί, όμως αν, θα ήμασταν εμείς που θα κάναμε το ποδαρικό και θα παίρναμε επαξίως τον καλύτερο μπουναμά.

Συνήθως, η εμπειρία μας είχε δείξει, δηλαδή, ότι όλοι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, άνοιγαν διάπλατα την πόρτα τους για να «τα πούμε».

Τότε, δεν υπήρχε φόβος.

Οι πόρτες ήταν ξεκλείδωτες κι όλοι σε καλωσόριζαν στο σπιτικό τους.

Η υποδοχή ήταν ίδια σε όλα τα παιδιά που έλεγαν τα κάλαντα.

Μας έβαζαν στο σαλόνι τους, έτσι για το καλό.

Για να ακουστούν οι παιδικές φωνούλες και να πλημμυρίσουν οι τοίχοι από χαρά.

Αυτή η χαρά θα συνόδευε την καινούργια χρόνια και θα κράταγε μέχρι τον επόμενο χρόνο που πάλι θα χτύπαγε το κουδούνι και κάποια παιδιά θα έλεγαν τα κάλαντα με τον δικό τους τρόπο.

Το αστέρι των Χριστουγέν​νων

Πολλές ερμηνείες, αντιφατικές μεταξύ τους, έχουν διατυπωθεί ως σήμερα από τους ειδικούς επιστήμονες (αστροφυσικούς) σχετικά με την ταυτότητα του αστέρα των Χριστουγέννων.

'Αλλοι μίλησαν για "σύνοδο πλανητών", άλλοι για έναν διάττοντα αστέρα, άλλοι για κάποιον αστεροειδή, άλλοι είπαν ότι επρόκειτο για κάποιον κομήτη κλπ.

Αντίθετα, οι Τρεις Μάγοι της Περσίας έκαναν την ίδια εκτίμηση, ότι δηλαδή πρόκειται για ένα πρωτοφανή (καινοφανή) αστέρα που δεν μπορεί παρά να δηλώνει τη γέννηση κάποιου εξέχοντα, ίσως κάποιου ξεχωριστού μεγάλου βασιλιά, δηλαδή, να πρόκειται για το σημάδι του Μεσσία του κόσμου!

Φώτης Κόντογλου - Χριστούγεννα στὴ σπηλιά

Χριστούγεννα παραμονές. Χριστούγεννα καὶ χιονιᾶς πάντα πᾶνε μαζί. Μὰ ἐκείνη τὴ χρονιὰ οἱ καιροὶ ἤτανε φουρτουνιασμένοι παρὰ φύση. Χιόνι δὲν ἔρριχνε. Μοναχὰ ποὺ ἡ ἀτμόσφαιρα ἤτανε θυμωμένη, καὶ φυσούσανε σκληροὶ βοριάδες μὲ χιονόνερο καὶ μ᾿ ἀστραπές. Καμμιὰ βδομάδα ὁ καιρὸς καλωσύνεψε καὶ φυσοῦσε μία τραμουντάνα ποὺ ἀρμενιζότανε. Μὰ τὴν παραμονὴ τὰ κατσούφιασε. Τὴν παραμονὴ ἀπὸ τὸ πρωΐ ὁ οὐρανὸς ἤτανε μαῦρος σὰν μολύβι, κ᾿ ἔπιασε κ᾿ ἔρριχνε βελονιαστὸ χιονόνερο.

Σὲ μία τοποθεσία ποὺ τὴ λέγανε Σκρόφα, βρισκότανε ἕνα μαντρὶ μὲ γιδοπρόδατα, ἀπάνω σὲ μιὰ πλαγιὰ τοῦ βουνοῦ ποὺ κοίταζε κατὰ τὸ πέλαγο· τὸ μέρος αὐτὸ ἤτανε ἄγριο κ᾿ ἔρημο, γεμάτο ἀγριόπρινα, σκίνους καὶ κουμαριές, ποὺ ἤτανε κατακόκκινες ἀπὸ τὰ κούμαρα. τὸ μαντρὶ ἤτανε τριγυρισμένο μὲ ξεροτρόχαλο [=ξερολιθιά].

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ - ΤΡΙΤΗ 24 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2019

Παραμονὴ τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Κατεπλάγη Ἰωσήφ

Ἀπεγράφετο ποτέ, σὺν τῷ πρεσβευτῇ Ἰωσήφ, ὡς ἐκ σπέρματος Δαβίδ, ἐν Βηθλεὲμ ἡ Μαριάμ, κυοφοροῦσα τὴν ἄσπορον κυοφορίαν· ἐπέστη δὲ καιρός, ὁ τῆς Γεννήσεως, καὶ τόπος ἦν οὐδείς, τῷ καταλύματι, ἀλλ’ ὡς τερπνὸν παλάτιον τὸ Σπήλαιον, τῇ Βασιλίδι ἐδείκνυτο. Χριστὸς γεννᾶται, τὴν πρὶν πεσοῦσαν ἀναστήσων εἰκόνα.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον. Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν προαιώνιον Λόγον, ἐν Σπηλαίῳ ἔρχεται, ἀποτεκεῖν ἀπορρήτως, Χόρευε, ἡ οἰκουμένη ἀκουτισθεῖσα, δόξασον, μετὰ Ἀγγέλων καὶ τῶν Ποιμένων, βουληθέντα ἐποφθῆναι, παιδίον νέον, τὸν πρὸ αἰώνων Θεόν.

Πλησιάζοντας τα Χριστούγεννα - π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Να αναφερθούμε λίγο στις άγιες αυτές ημέρες οι οποίες ήδη αρχίζουν, καθώς από αύριο έχουμε τα προεόρτια των Χριστουγέννων.

Τα Χριστούγεννα είναι η μητρόπολη, η μητέρα δηλαδή όλων των εορτών, κατά τον ιερό Χρυσόστομο (PG 48,752). Αλλά και η Πρωτοχρονιά με την εορτή του Μεγάλου Βασιλείου και την περιτομή του Κυρίου, όπως και τα Θεοφάνεια είναι σε όλους μας γνωστές γιορτές. Από μικρά παιδιά τις ξέρουμε, και λίγο πολύ όλοι έχουν μια ιδιαίτερη αίσθηση αυτές τις ημέρες.

Γι’ αυτό λοιπόν νομίζω ότι πρέπει να αναφερθούμε σ’ αυτές τις γιορτές και μάλιστα να προσπαθήσουμε να μιλήσουμε κάπως πρακτικά.

Νώντας Σκοπετέας: Τά Χριστούγεννα δέν εἶναι παραμύθι....

Πὲς μας μπαμπᾶ γιὰ τὰ Χριστούγεννα ...γιὰ τὴν Φάτνη τὸν Ἰωσὴφ τὴν Παναγίτσα καὶ τὸ Χριστούλη ,τοὺς Μάγους καὶ τ᾿ Ἀστέρι ...

Πάντα αὐτὲς τὶς μέρες οἱ ψυχές μας γλυκαίνουν , ζεσταίνονται , μετρᾶνε ἀντίστροφα ὡς τὸ ξημέρωμα τῶν Χριστουγέννων . Θυμόμαστε τὰ χρόνια ποὺ σὰν παιδιὰ καρτερούσαμε τὸν ἐρχομὸ τοῦ μικροῦ Χριστοῦ...ποὺ πάντα γεννᾶται ...δὲν γεννήθηκε οὔτε θὰ γεννηθεῖ ...Γεννᾶται .... ἐνεστώτας ...διαρκείας .... 

Ἀπό τό μπάρ καί τό ποτό στό... Χριστό! (Ἐξαιρετική ἱστορία)

- Πώς καὶ πὼς περιμένω ρὲ φίλε νὰ φθάσουν τὰ Χριστούγεννα!

- Μὴν μοῦ πεῖς πὼς ξαφνικὰ ἔγινες καλὸς Χριστιανός, γιατί θὰ τρελαθῶ...

- Ὄχι, ὄχι μακρυὰ ἀπὸ μένα αὐτὲς οἱ ἀνοησίες. Στὸ λέω γιὰ νὰ προετοιμαζόμαστε γιὰ καμιὰ ἐπιπλέον οἰνοποσία.

- Καλὰ καὶ περιμένεις τὰ Χριστούγεννα; Ποιὸς μᾶς ἐμποδίζει νὰ τὸ ρίξουμε ἀπὸ τώρα λίγο ἔξω!

- Δὲν ξέρω ρὲ φίλε ἀλλὰ τὴν οἰνοποσία τὸ διάστημα τῶν Χριστουγέννων τὴν νιώθω πιὸ εὐχάριστα, σὰν νὰ εἶναι πιὸ γευστικὸ τὸ ποτό! Μὲ τραβάει περισσότερο τὸ μπαράκι.

- Τώρα ποὺ τὸ λὲς καὶ ἐγὼ ἔτσι νιώθω. Περίεργα πράγματα. Ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες αὐξάνεται ἡ θλίψη καὶ μέσα στὴ σκέψη μου διογκώνονται ὅλα τὰ προβλήματα.