ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΝ – Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ

(Τίποτε τὸ νεκρὸ ἐπὶ τῆς Ἁγίας Τραπέζης – Μία σύγκρισις)

 

 Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

ΜΕΡΟΣ Β΄

Σεβασμιώτατε

Τὸ Α΄ μέρος ΕΔΩ
 

Σᾶς γράφω (πάλι) ὄχι μὲ ἀξιώσεις προσωπικοῦ ὕφους· ἀναφέρομαι στὰ σταθερὰ μεγέθη τῆς Ὀρθόδοξης ἀλήθειας, φροντίζοντας γιὰ τὴν παρουσία μιᾶς ἀκριβοὺς ἄρθρωσης τῶν χαρισματικῶν θεολογικῶν νοημάτων τῶν Πατέρων καὶ τῆς Γραφῆς, γύρω ἀπὸ τὸν Τίμιο Σταυρό, τὸν Γολγοθᾶ καὶ τὸ Θυσιαστήριο (Ἁγία Τράπεζα). Θυσιαστήριο, Γολγοθᾶς καὶ Σταυρὸς ὁρίζουν τὸ ἐπίπεδο τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ, στὸ ὁποῖο ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἀπαράμιλλη, σωστικὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ.
 

Τίποτε τὸ νεκρὸ (πνευματικὰ) ἐπὶ τῆς Ἁγίας Τραπέζης.
 

Νὰ σᾶς θυμίσω, Σεβασμιώτατε, ὅτι Α) τὸ Θυσιαστήριο ἔχει αὐτιὰ καὶ ἀκούει: «θυσιαστήριον, θυσιαστήριον, τάδε λέγει Κύριος» (Γ΄ Βασιλ. 13,2).
 

Β) Ἔχει καὶ στόμα: «Καὶ ἤκουσα τοῦ θυσιαστηρίου λέγοντος» (Ἀποκ. 16, 7) καὶ ἐπίσης,
 

Γ) «Ποτὲ κανεὶς δὲν συμφιλιώθηκε μὲ τὸν Θεὸ χωρὶς τὴ μυστικὴ δύναμη τοῦ Σταυροῦ» (Ἅγ. Γρηγόριος Παλαμᾶς).
 

Ὁ Σταυρός, ὑπογραμμίζει ὁ Ἰ. Χρυσόστομος εἶναι: Τὸ θέλημα τοῦ Πατρός, ἡ δόξα τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ καὶ τὸ ἀγαλλίαμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
 

Οἱ ἄνθρωποι (καὶ οἱ πλέον ἁπλοῖ) ἔχουν καταλάβει ὅτι προβάλλεται μεθοδικὰ ἡ ἀφαίρεση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, στὰ ὅρια τῆς προσδοκίας – λατρείας τοῦ «Ἑνὸς Θεοῦ», στὸ πεδίο τῆς πλάνης τῆς πανθρησκείας, ὅπου στόχο ἔχει τὴν περιθωριοποίηση – ἀπόρριψη τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας Του καὶ τοῦ Εὐαγγελίου Του. Γνωρίζουμε πόσο θετικοὶ εἶναι «κορυφαῖοι» οἰκουμενιστὲς Πατριάρχες – Ἐπίσκοποι στὸ μήνυμα τῆς θεοσοφίστριας Ἀλίκης Μπέϊλη (ὅπως ἔγραψα γιὰ τὸ μήνυμά της στὸ Α΄ ΜΕΡΟΣ).
 

Σκοπὸς τῶν ἀπομακρύνσεων τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ εἶναι (σὲ λίγες Μητροπόλεις τώρα) ἡ διαμόρφωση Σημειολογίας, κατασκευῆς «οἰκουμενιστικῆς» λογικῆς στὸ πλαίσιο τῆς πανθρησκείας.
 

Θὰ ἤθελα, Σεβασμιώτατε, νὰ ἐξηγήσετε δημοσίως (καὶ ὁ οἰκουμενιστὴς Δαμασκηνὸς τῆς Αἰτωλίας) τὸ ἀναφορικὸ σημεῖο ποὺ ἀντιστοιχεῖ στὴν ἀπομάκρυνση τοῦ Ἐσταυρωμένου· ποιό εἶναι δηλ. τὸ πρῶτο σημεῖο αὐτῆς τῆς δράσης σας μέσα στὴν οἰκουμενιστικὴ ἄλγεβρα τῶν σκέψεών σας.
 

Ὅταν στὴν καθημερινὴ ζωὴ (κοινωνικὴ) κάποιος γράφει μιὰ φράση ἢ στὸν πίνακα γράφω ἕνα Μαθηματικὸ τύπο, τότε σαφῶς παράγω κάποιο σῆμα (ὅπως τὸ φλὰς τοῦ αὐτοκινήτου, ἡ κόρνα σὲ κάποιο ἀπρόσεκτο διαβάτη κλπ).
 

Στὴν Ἐπιστήμη «μεταδίδω σῆμα» σημαίνει ὅτι «δίνω ὑπόσταση σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς κοινωνικὲς σχέσεις ποὺ ὀνομάζονται «πληροφορία», «ἐρώτηση» ἢ «ἐντολή»: ὁ πομπὸς ἑνὸς σήματος, δηλ. αὐτὸς ποὺ παράγει ἕνα σῆμα, προβαίνει ἔτσι σὲ αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε μιὰ ΣΗΜΕΙΑΚΗ ΠΡΑΞΗ, ζητῶντας νὰ πληροφορήσῃ ἕνα δέκτη γιὰ κάποιο πρᾶγμα, ἢ νὰ τὸν ρωτήσῃ γιὰ κάτι ἤ, τέλος, νὰ τοῦ δώσῃ κάποιαν ἐντολὴ» (LuisPrieto – καθηγητὴς γλωσσολογίας – σημειολογίας).
 

Ἐρωτῶ εὐθέως: Ποιό εἶναι τὸ βαθύτερο νόημα τῶν ἐνεργειῶν σας; Γιατί δημιουργεῖται ἀσυμφωνία Ἐπισκόπου καὶ πιστῶν; Δὲν σᾶς τρομάζει ἡ ὑπάρχουσα σχέση ΤΟΜΗΣ μεταξὺ ὑμῶν καὶ τοῦ ποιμνίου;
 

Πιστεύω, ὅτι ἔρχεται ὁ καιρός, ποὺ οἱ συνειδητοὶ πιστοὶ (κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ) θὰ ἐφαρμόσουν καὶ συλλογικὰ τὸν ΙΕ΄ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, περὶ ἀπομακρύνσεως τῶν ὀρθοδόξων ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ποιμένες. Ἐνέργεια ποὺ ἔχει (ἤδη) καθυστερήσῃ μετὰ τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης. Τὰ ἐρχόμενα γεγονότα θὰ ἐπιβάλλουν τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ Κανόνα, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀκλόνητος (Αὐγ. Καντιώτης). Ἡ Ἱστορία (Ἐκκλησιαστικὴ) δὲν δικαιολογεῖ τὴν ἐνέργειά σας σ’ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, στὴ διαχρονική τους διάσταση.
 

Μὲ τὸν Οἰκουμενισμό, πολλοὶ Πατριάρχες – Ἐπίσκοποι, ἱερεῖς καὶ μοναχοί, πίστεψαν (πιστέψατε) στὴν πλάνη ὅτι ἡ Ἱστορία καὶ ἡ Θεολογία ἀνοίγουν μὲ εἰσαγωγὴ «νέων» διαμορφωτικῶν παραγόντων στὴν Ἐκκλησιαστικὴ ζωή, ξένων πρὸς τὴν Παράδοση.
 

Μία ἀπὸ τὶς οἰκουμενιστικοκεντρικὲς ἐξάρσεις εἶναι καὶ ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ Ἐσταυρωμένου ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα, δυστυχῶς!
 

Στοὺς σύγχρονους ἐπισκόπους, Σεβασμιώτατε, ἡ πνευματικὴ δημοκρατία τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἔχει ἀπήχηση, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἐπιδιώκετε τὴν ἐκλογή σας «ψήφῳ κλήρου καὶ λαοῦ».
 

Ἡ ἐκλογὴ ἐπισκόπων στὴν Ἑλλάδα πάσχει ἀπὸ βασικὲς ἐλλείψεις δημοκρατίας, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἀγκαλιάζετε τὴ φωνὴ τοῦ πιστοῦ – ὀρθοδόξου λαοῦ τῆς Μητροπόλεώς σας.
 

Ἀπουσιάζει τὸ Δίκαιο τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ, μὲ τὴν ἔννοια τῶν πνευματικῶν – κοινωνικῶν δικαιωμάτων του· ἔχει μόνο καθήκοντα καὶ καταπατούμενα δικαιώματα. Ἐὰν ὑπῆρχε ὁ σεβασμὸς στὸ πλήρωμα, ὁ μέγας αὐτὸς διάκονος τῆς ἐλευθερίας, θὰ εἴχατε ἐπαναφέρει τον Ἐσταυρωμένο στὴν παραδοσιακὴ θέση Του.
 

Ἀσκεῖται ψυχολογική, συνειδησιακὴ μᾶλλον, βία στὸ πλήρωμα, παράλληλα μὲ τὸ Κράτος, τὸ ὁποῖο κατέχει τὸ μονοπώλιο τῆς βίας σὲ ἐπίπεδο νομοθεσίας.
 

Ἐμεῖς ἀναθεματίζουμε τὴ βία, ὅπως ὁ Κύριος, καὶ ἐκθέτουμε νηφάλιες – πνευματικὲς σκέψεις.
 

Παλαιότερα οἱ νηφάλιες – πνευματικὲς σκέψεις, ἀφοροῦσαν (ἐνέπνεαν) Κλῆρο καὶ Λαό. Παράδειγμα, μία σύγκρισις, ποὺ ὑπογραμμίζει ὁ Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὸ βιβλίο τοῦ «ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ ΖΩΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» (Σελ. 104 – 105):
 

Νόμος τοῦ 1910
 

«Διὰ διορισμὸν ἐφημερίου εἶνε ΑΝΑΓΚΑΙΑ ἡ πρότασις τῶν ἐνοριτῶν, ἀποφαινομένων κατὰ πλειονοψηφίαν, συνερχομένων δὲ πρὸς τοῦτο τῇ προσκλήσει τοῦ ἐπισκόπου ἐν τῷ ἐνοριακῷ ναῷ» (Νόμος 3596).
 

Παραθέτει ὁ π. Αὐγουστῖνος (στὴ συνέχεια) καὶ τὸν Νόμο τοῦ 1954: «Διὰ κάθε διορισμὸν ἐφημερίου πρότασις ἐνοριτῶν ΠΕΡΙΤΤΗ. Ὁ ἐπίσκοπος ἐκλέγει ἐκ τῶν ὑποψηφίων, ὄν βούλεται» (AΝ. Νόμος 2200).
 

Σημειώνει ὁ π. Αὐγουστῖνος: «Ἐξελισσόμεθα ἐπὶ τὸ δημοκρατικώτερον»! Σήμερα, ὡς γνωστόν, ὁ πιστὸς λαὸς ἔχει ἀποκλεισθῇ ἀπὸ τὴν ἐκλογὴν τῶν ποιμένων, γιὰ ἐκλογὴ Ἀρχιεπισκόπου καὶ ἱερέων. Οἱ κρατικοὶ Νόμοι, Σεβασμιώτατε, σᾶς παρέχουν ἰσχὺ καὶ ἐπιβάλλουν νόθα ὑπακοή – πειθαρχία εἰς τὸν ἐπίσκοπον, ὅταν αὐτὸς παραβαίνει τοὺς ὅρους τῆς Πίστεως καὶ σκανδαλίζει τὸ πλήρωμα.
 

«Εἴμεθα θερμοὶ ἐρασταί», τονίζει ὁ π. Αὐγουστῖνος «τῆς πειθαρχίας ταύτης, ὑφ’ ἢν ἔζησαν οἱ Χριστιανοὶ τῶν πρώτων αἰώνων» (Σελ. 122).
 

Σεβασμιώτατε, θεμελιῶδες σφάλμα ποιμαντικῆς ψυχολογίας ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ Ἐσταυρωμένου· εἶναι βλασφημία ὁ διαχωρισμὸς τῆς Ἁγίας Τραπέζης ἀπὸ τὸν Ἐσταυρωμένο Κύριο.
 

Ὁ Ἀρχιερέας Ἄννας ἦτο ἀγέρωχος στὸ Συνέδριο· ἡ καρδιά του, ὅμως, εἶχε ἐλεγχθῇ ἀπὸ τὴν νηφάλια παρατήρηση τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν ὑπηρέτη (θρασύτατο) ποὺ τὸν ράπισε: «εἰ κακῶς ἐλάλησα μαρτύρησον περὶ τοῦ κακοῦ· εἰ δὲ καλῶς, τί μὲ δέρεις;» (Ἰωαν. 18, 23).
 

Ὁ Κύριος δὲν εἶναι περαστικός διαβάτης, ποὺ ἀπομακρύνεται βιαστικὰ· περιμένει τὴν ἐπαναφορὰ τοῦ ὄπισθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης, ἐκεῖ ὅπου θέλει νὰ προσλάβῃ τὸν κάθε ἄνθρωπο συνδαιτυμόνα στὸ βασιλικὸ δεῖπνο (Λουκ. 14, 16-24).
 

Περιμένει τὴν ἐπαναφορά, ὡς ἔκφραση καὶ ἀνάγκη τῶν ψυχῶν τοῦ ποιμνίου σας καὶ ὑμῶν προσωπικά.
 

Μὲ ἀγάπη Χριστοῦ
 

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ 

 

__________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»