Κατά
τον βαρυστένακτο καιρό της δουλείας, αγιορείτες μοναχοί, ιερομόναχοι
αναδεικνύουν τα αγιορείτικα Μετόχια, παραλλήλως προς τα άλλα της
υποδούλου Ρωμιοσύνης ιερά Σκηνώματα, φάρους ζωντανούς «στεριάς και
θαλάσσης».
Λειτουργούν,
εξομολογούν, ελεούν, παρηγορούν, βαστάζουν σθεναρά, αγόγγυστα του ραγιά
τον πόνο, σιωπηλώς κηρύσσοντες εις κάποιους απογόνους των αμφισβητίας
και αγνώμονας, ότι: «Με την πίστη επιβίωσε το Γένος – η Ορθοδοξία
διέσωσε το Γένος – οι περισσότεροι διδάσκαλοι του Γένους ήταν κληρικοί,
μοναχοί, ιερομόναχοι.