Γράφει ὁ Καθηγητὴς Γιῶργος Πιπερόπουλος
Σᾶς προσκαλῶ σήμερα, ὅπως δηλώνει καὶ ὁ τίτλος τοῦ ἄρθρου μου σὲ ἕνα διαφορετικοῦ τύπου ψυχό-κοινωνιολογικὸ καὶ φιλοσοφικὸ προβληματισμό.
Συγκεκριμένα τὸ σημερινό μου κείμενο ἐπικεντρώνεται στὴν ἐγκράτεια, στὴν ἱκανότητα ποὺ ὁ καθένας καὶ ἡ καθεμιὰ μας εἴχαμε καὶ ἔχουμε νὰ μποροῦμε νὰ ἀναβάλουμε τὴν ἄμεση ἱκανοποίηση τῶν ἀναγκῶν καὶ τῶν ἐπιθυμιῶν μας. Ἡ συγκεκριμένη ἱκανότητα συνιστᾶ μιὰ εἰδοποιὸ διαφορὰ ὡς στοιχεῖο τῆς προσωπικότητας καὶ τοῦ χαρακτῆρα μας, ἐμφανίζεται ἀρχικὰ στὰ νηπιακά μας καὶ μᾶς συνοδεύει σὲ ὅλη τὴ ζωή μας.
Θέλω νὰ πιστεύω ὅτι στὸν στενό σας οἰκογενειακὸ κύκλο καὶ στὸν εὐρύτερο κύκλο φίλων καὶ συναδέλφων σίγουρα ἔχετε συναντήσει κάποια ἄτομα ποὺ ζοῦνε τὸ «σήμερα», κάποια ἄλλα ποὺ προσανατολίζονται στὸ «αὔριο» καὶ ἐκεῖνα ποὺ ἔχουν «κολλήσει στὸ χθές».