Εἶδα καὶ διάβασα (1) τὴν ἐπιστολή τοῦ Παϊσίου Ἀραβαντινοῦ, ἐπισκόπου Λέρου καὶ Καλύμνου, στὸν ἱερέα π. Μιχαὴλ Κουκουβᾶ, μὲ τὴν ὁποία τὸν μὲν ἱερέα θέτει σὲ δίμηνη ἀργία τὸν δὲ ναὸ τὸν κλείνει ἐπ᾿ ἀόριστον.
Αὐτὰ βέβαια εἶναι τὰ ἀναμενόμενα ἐπακόλουθα τῆς πορείας τῶν ἀρχιερέων ποὺ ἐνεργοῦν ὡς μαριονέττες τῆς ἐξουσίας καὶ συνεργάτες τῶν ἀπεργαζομένων τὴν ἐξάλειψι κάθε ἐλευθερίας καὶ κάθε μορφῆς δημοκρατίας ἀπὸ τὸν κόσμο.
Τὴν ἐπιστολή του ὁ σεβ. τὴν κοινοποιεῖ στοὺς ἱερεῖς τοῦ νησιοῦ «πρὸς γνῶσιν καὶ συμμόρφωσιν» ὥστε νὰ μὴν «ἀνθίστανται στοὺς νόμους τῆς πολιτείας» ἐνέργεια τὴν ὁποία καὶ ὁ ἴδιος «ταπεινὰ ὑποδεικνύει». Αὶσθάνεται δηλαδὴ ὡς ἕνα ταπεινὸ ἐνεργούμενο τῆς πολιτείας, ὅπως ὁμολογεῖ, δηλαδὴ μιὰ μαριονέττα. Αὐτὰ βεβαίως εἶναι τὰ ὀφθαλμοφανῆ, ἀλλὰ μιὰ ποὺ τὰ ἐκφράζουν καὶ οἱ ἴδιοι οἱ ἱεράρχες, καὶ δημοσίως τὰ ὁμολογοῦν καὶ μάλιστα γραπτῶς, ἄς μὴν παραπονιοῦνται ὁρισμένοι ὅταν τοὺς τὰ προσάπτουν ὅσοι τὰ βλέπουν.