Ἐπιμέλεια ἀπὸ Ἀ. Ἀντωνᾶ.
ΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΘΡΥΛΙΚΟΙ ΗΡΩΕΣ
ΕΟΚΑ 55-59.
7 Φεβρουαρίου 1956 - Ὁ πρῶτος μαθητὴς ποὺ πότισε με τὸ ἄλκιμο αἷμα του, τὸ δένδρο τῆς πανώριας Λευτεριᾶς τῆς Ἑλληνίδας ἡρωΐδας Κύπρου...
7/2/56. Ὁ ἀγέρωχος σημαιοφόρος μαζὶ μὲ τοὺς περήφανους συμμαθητὲς καὶ συμμαθήτριες του, εἶναι ὁ ἥρωας Πετράκης Γιάλλουρος. Σὲ μαχητικὴ διαδήλωση ὑπὲρ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ καὶ ΕΝΩΣΗΣ καὶ κατὰ τῶν Ἄγγλων, μὲ ὅπλο τὴν Ἑλληνικὴ σημαία πολυβολήθηκε. Ἔπεσε μαχόμενος μὲ μιὰ σφαῖρα στὴν καρδιά, ψέλνοντας τὸν Ἐθνικὸ Ὕμνο καὶ φωνάζοντας Ε Ε ΕΝΩΣΗ.
Ἡ ἀγάπη τοῦ Πετράκη Γιάλλουρου γιὰ τὴν πατρίδα φαίνεται ἀπὸ τὰ γραπτὰ κείμενα ποὺ ἔστειλε στὸν πατέρα του, λίγο πρὶν ἀφήσει τὴν ὕστατη του πνοὴ γιὰ τὴν ἀγαπημένη του πατρίδα, ἀφήνοντας τὰ ὡς ἱερὰ παρακαταθήκη γιὰ τὶς ἑπόμενες γενεὲς Ἑλλήνων στὴν Κύπρο:
«Δὲν συμφωνῶ ἀγαπητέ μου πατέρα στὸ ὅτι ἕνας ἄνθρωπος πρέπει πρῶτα νὰ κοιτάξει γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ ὕστερα γιὰ τὴν πατρίδα του. Τότε αὐτός, καταντᾷ ἄκρως ἐγωιστής, τομαριστὴς καὶ μπορῶ νὰ πῶ ἀναίσθητος. Διότι ὅταν δὲν κυριαρχεῖ μέσα του τὸ αἴσθημα τῆς φιλοπατρίας, τὸ εὐγενέστερο τῶν αἰσθημάτων, δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ κυριαρχεῖ κανένα ἄλλο εὐγενὲς αἴσθημα... Ἐξ ἄλλου, ἀγαπητὲ μου πατέρα, ἡ ὁρμὴ τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὴν ὕλη, δηλαδὴ τὸν πλοῦτο καὶ τὴν καλοπέραση καὶ ἡ ἱκανοποίηση τούτη, δὲν προσφέρει τὴν πραγματικὴ εὐτυχία τοῦ ἀνθρώπου. Τὴν ἀπόλυτη εὐτυχία προσφέρει στοὺς ἀνθρώπους καὶ ἰδίως ὅταν εἶναι Ἕλληνες, ἡ ὁρμὴ πρὸς τὰ ἀνώτερα ἰδανικὰ τὴν ἀγάπη πρὸς τὴν Πατρίδα καὶ τὸν πόθο ἀκόμη καὶ νὰ θυσιαστεῖ γιὰ τὴν ἐλευθερία της ποὺ εἶναι καὶ δική του ἀτομικὴ ἐλευθερία καὶ ἀξιοπρέπεια».
«Δὲν συμφωνῶ ἀγαπητέ μου πατέρα στὸ ὅτι ἕνας ἄνθρωπος πρέπει πρῶτα νὰ κοιτάξει γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ ὕστερα γιὰ τὴν πατρίδα του. Τότε αὐτός, καταντᾷ ἄκρως ἐγωιστής, τομαριστὴς καὶ μπορῶ νὰ πῶ ἀναίσθητος. Διότι ὅταν δὲν κυριαρχεῖ μέσα του τὸ αἴσθημα τῆς φιλοπατρίας, τὸ εὐγενέστερο τῶν αἰσθημάτων, δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ κυριαρχεῖ κανένα ἄλλο εὐγενὲς αἴσθημα... Ἐξ ἄλλου, ἀγαπητὲ μου πατέρα, ἡ ὁρμὴ τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὴν ὕλη, δηλαδὴ τὸν πλοῦτο καὶ τὴν καλοπέραση καὶ ἡ ἱκανοποίηση τούτη, δὲν προσφέρει τὴν πραγματικὴ εὐτυχία τοῦ ἀνθρώπου. Τὴν ἀπόλυτη εὐτυχία προσφέρει στοὺς ἀνθρώπους καὶ ἰδίως ὅταν εἶναι Ἕλληνες, ἡ ὁρμὴ πρὸς τὰ ἀνώτερα ἰδανικὰ τὴν ἀγάπη πρὸς τὴν Πατρίδα καὶ τὸν πόθο ἀκόμη καὶ νὰ θυσιαστεῖ γιὰ τὴν ἐλευθερία της ποὺ εἶναι καὶ δική του ἀτομικὴ ἐλευθερία καὶ ἀξιοπρέπεια».
Καὶ ἄλλα πολλὰ κείμενα ἱστορικῆς παρακαταθήκης αὐτοθυσίας μας κληροδότησε ὁ Σημαιοφόρος τοῦ Γυμνασίου Ἀμμοχώστου, ὁ λατρεμένος καὶ ἀξέχαστος στοχαστὴς τῶν ὁραμάτων ὅλων τῶν συμμαθητῶν καὶ συμμαθητριῶν του, ἀλλὰ καὶ ὅλου τοῦ Κυπριακοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Δακρύζει ἀπ᾿ τὰ οὐράνια, τρίζουν τὰ ἱερὰ ὀστᾶ του μαζὶ μὲ ὅλων τῶν ἐθνομαρτύρων μας, ὅταν μᾶς κοιτοῦν νοερὰ μὲ λύπη νὰ ...... «ὑποστέλλουμε» Ἑλληνικὲς σημαῖες καὶ νὰ κοντεύουμε νὰ ξεχάσουμε τὸ ...
«Ὦ,παῖδες Ἑλλήνων, ἴτε, ἐλευθεροῦτε πατρίδ', ἐλευθεροῦτε δὲ παῖδας, γυναίκας, θεῶν τε πατρώων ἔδῃ, θήκας τε προγόνων· νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγῶν».
«Ὦ δαιμόνιοι, μέχρι τίνος πρύμνην ἀνακρούεσθε;»
Μετὰ τὴ δημιουργία τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, ἀνεγέρθῃ μνημεῖο πρὸς τιμὴν τοῦ Γιάλλουρου στὸ Ριζοκάρπασο, τὸ ὁποῖο ὡστόσο ἀπομακρύνθηκε μετὰ τὴν κατάληψη τῆς κωμόπολης ἀπὸ τὸν τουρκικὸ στρατὸ ὡς συνέπεια τῆς εἰσβολῆς τοῦ 1974, ἐνῶ στὸ νεκροταφεῖο διασώζονται χαλάσματα ἀπὸ τὸ μνῆμα του.
Καὶ μετὰ τὴν θυσία τοῦ μικροῦ ΜΕΓΑΛΟΥ ἥρωα, ἀκολουθεῖ τὰ σκαλοπάτια ποὺ πᾶν στὴν Λευτεριὰ καὶ ὁ μικρότερος ἥρωας τοῦ Ἀπελευθερωτικοῦ ἀγῶνα ἀπὸ τὴν ηρωϊκὴ Λάρνακα.
Ὁ ἑπτάχρονος ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ ....
14η Μαρτίου 1956.
Ἡ ἀπόλυτη προσωποποίηση τοῦ ἡρωισμοῦ καὶ αὐτοθυσίας τῆς μικρῆς ἄοπλης Κύπρου. Δημητράκης Δημητριάδης, ὁ μικρότερος 7χρονος, ἥρωας τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγῶνα ΕΟΚΑ 55-59. Σὲ μαθητικὴ διαδήλωση στὴ Λάρνακα, πολεμοῦσε τοὺς Ἄγγλους καὶ Τούρκους ἐπικουρικοὺς μὲ κοτρῶνες! Πολυβολήθηκε ἀπὸ τοὺς κατακτητὲς καὶ ἔπεσε ἡρωικὰ μαχόμενος, φωνάζοντας Ε.. Ε... ΕΝΩΣH! Ἦταν ἡ ἀποφράδα 14η Μαρτίου 1956. Γράφει ὁ μεγάλος ἥρωας ποιητὴς Ευαγόρας Παλληκαρίδης στὸν μικρούλη ἥρωα:
«Καὶ ἐσὺ σκλαβόπουλλο γιατί θλιμμένο στέκεις καὶ θωρεῖς; Μήπως νὰ πολεμήσεις δὲν μπορεῖς; Ὅπλο δὲν ἔχω Καπετάνιο...Νὰ τὶς κοτρῶνες! Ἀρκετὲς γιὰ σένα τὸν μικρούλη...
Καὶ ἁρπάζει ὁ ἥρωας ὁ μικρός, ὁ πιὸ μικρότερος ἀπ᾿ ὅλους κοτρῶνες, γιὰ νὰ φέρει τὴν Λευτεριά.......
«Τιμὴ καὶ δόξα στὸν Δημητράκη Δημητριάδη ποὺ δίδαξε στὰ παιδιὰ τῆς Κύπρου τὸ καλύτερο μάθημα ἱστορίας.»
Σκαλισμένα λόγια στὴν προτομή του, μπροστὰ ἀπὸ τὸ Δημοτικὸ σχολεῖο Καλογερᾶ Λάκας ποὺ φοιτοῦσε...Ρίγος, συγκίνηση, καυτὰ δάκρυα τρέχουν ὅταν στέκεσαι μπροστὰ στὴ προτομή του, μὲ τὶς κοτρώνες νὰ ἔχει σφικτὰ στὰ χέρια.......
Στὴν κηδεία τοῦ μικροῦ ἥρωα τὰ κορίτσια χόρευαν τὸ χορὸ τοῦ Ζαλόγγου καὶ τραγουδοῦσαν:
«Στὴ στεριὰ δὲ ζεῖ τὸ ψάρι
κι ὁ ἀνθὸς στὴν ἀμμουδιά
κι οἱ Σουλιώτισσες δὲν ζοῦνε
δίχως τὴν ἐλευτεριά».
Ἐνδεικτικά: Ἐθνομάρτυρες δολοφονημένοι μαθητὲς Γιῶργος Παπαβασιλείου, Τάκης Σοφοκλέους, Μιχαλάκης Κωφοῦ, Πετράκης Γιάλλουρος, Ευαγόρας Παλληκαρίδης, Πετράκης Κυπριανοῦ, Ἀριστείδης Χαραλάμπους κ.ά.π.......Οἱ ὑπόλοποι στὸ Κυπριακὸ Πάνθεο τῶν ἡρώων...
Γαλάζιες λαοθάλασσες ἀποχαιρετοῦσαν ὅλους τοὺς ἥρωες ἐθνομάρτυρες. Οἱ Ἄγγλοι παρὰ τὶς βάρβαρες προσπάθειες τους μαζὶ μὲ τούρκους ἐπικουρικούς, ποτὲ δὲν κατάφεραν νὰ σταματήσουν τὴν ὁρμὴ αὐτοῦ τοῦ χειμάρρου Λευτεριᾶς καὶ ΕΝΩΣΗΣ.....
Οἱ ἡρωίδες Ἑλληνίδες Κύπριες μικρὲς μαθήτριες, ὕαινες κατὰ τῶν κατακτητῶν. Μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια τοὺς πολεμοῦσαν καὶ ὅταν ἔπεφταν στὰ χέρια τῶν Ἄγγλων καὶ Τούρκων ἐπικουρικῶν, δὲν λύγιζαν. Ὑπερήφανες καὶ ἀγέρωχες παρέμεναν καὶ τοὺς ἔφτυναν!!!! ....
Κάστρα ἀπόρθητα ὅλα τὰ σχολεῖα δημοτικὰ καὶ γυμνάσια, παντοῦ σὲ ὅλη τὴν σκλαβωμένη Κύπρο. Ὀχυρωμένοι ἡρωικοὶ μαθητὲς καὶ μαθήτριες ἀντιμετωπίζουν τοὺς σιδερόφρακτους Ἄγγλους καὶ Τούρκους ἐπικουρικούς, μὲ πέτρες καὶ σφενδόνες.... Οἱ μικροὶ ἥρωες Δαυίδες...( Σεβέρειος σχολή.)
Ναί, ἡρωικὰ μάχονται οἱ μικροὶ Δαυίδες τοῦ Γυμνασίου καὶ ἀπὸ τοὺς γύρω δρόμους ἔχουν τὴν ὑποστήριξη τῶν μικρότερων μαθητῶν πόμπιρων καὶ μαθητριῶν, ποὺ μὲ σφενδόνες μὲ σιδερένιες μπίλιες καὶ σβώλους, κτυποῦν τοὺς πάνοπλους κατακτητὲς πισώπλατα καὶ τοὺς νικούν...Δαυίδ κατὰ Γολιάθ...
Καὶ ....τοὺς τρέπουν σὲ ἄτακτο φυγὴ τοὺς θρασύδειλους κατακτητὲς Ἄγγλους καὶ Τούρκους πραιτωριανούς....
ΑΙΩΝΙΑ ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΑΝ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΙ ΩΡΑΙΟΤΕΡΟ ΜΑΘΗΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ...
ΚΥΠΡΟΣ, ΑΘΑΝΑΤΗ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ .....
ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΝΤΩΝΑΣ - ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
www.ledrastory.com
«Πᾶνος»
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε το ποίημα "Το Ελληνόπουλο" ο φιλλέλην Βίκτωρ Ουγκώ τονίζει το συμβολικό ρόλο του ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΟΥ, που υπό την κατοχή βαρβάρων και σφαγών μεταβαίνει από την αθωότητα στον υπέρτατο πατριωτισμό της αυτοθυσίας και βίαιης απελευθέρωσης των πατρογονικών του εστιών και της εκδίκησης των εισβολέων βαρβάρων ....
Τό Ελληνόπουλο
Τοῦρκοι διαβῆκαν. Χαλασμός, θάνατος πέρα ὡς πέρα.
῾Η Χίο, τ’ ὁλόμορφο νησί, μαύρη ἀπομένει ξέρα,
μὲ τὰ κρασιά, μὲ τὰ δεντρά
τ' ἀρχοντονήσι, ποὺ βουνὰ καὶ σπίτια καὶ λαγκάδια
καὶ στὸ χορὸ τὶς λυγερὲς καμιὰ φορὰ τὰ βράδια
καθρέφτιζε μέσ' στὰ νερά.
᾽Ερμιὰ παντοῦ. Μὰ κοίταξε κι ἀπάνου ἐκεῖ στὸ βράχο,
στοῦ κάστρου τὰ χαλάσματα κάποιο παιδί μονάχο
κάθεται, σκύβει θλιβερὰ
τὸ κεφαλάκι, στήριγμα καὶ σκέπη τοῦ ἀπομένει
μόνο μιὰ ν' ἄσπρη ἀγράμπελη σὰν αὐτὸ ξεχασμένη
μέσ' στὴν ἀφάνταστη φθορά.
-Φτωχὸ παιδί, ποὺ κάθεσαι ξυπόλυτο στὶς ράχες
γιὰ νὰ μὴν κλαῖς λυπητερά, τ' ἤθελες τάχα νά ̓χες
γιὰ νὰ τὰ ἰδῶ τὰ θαλασσὰ
ματάκια σου ν ̓ ἀστράψουνε, νὰ ξαστερώσουν πάλι,
καὶ νὰ σηκώσῃς χαρωπὰ σὰν πρῶτα τὸ κεφάλι
μὲ τὰ μαλλάκια τὰ χρυσά;
Τί θέλεις, ἄτυχο παιδί, τί θέλεις νὰ σοῦ δόσω
γιὰ νὰ τὰ πλέξῃς ξέγνοιαστα, γιὰ νὰ τὰ καμαρώσω
ριχτὰ στοὺς ὤμους σου πλατιὰ
μαλλάκια ποὺ τοῦ ψαλλιδιοῦ δὲν τἄχει ἀγγίξει ἡ κόψη,
καί σκόρπια στὴ δροσάτη σου τριγύρω γέρνουν ὄψη
καὶ σὰν τὴν κλαίουσα τὴν ἰτιά;
Σὰν τί μποροῦσε νὰ σοῦ διώξῃ τάχα τὸ μαράζι;
Μήπως τὸ κρίνο ἀπ ̓ τὸ ̓Ιρὰν ποὺ τοῦ ματιοῦ σου μοιάζει;
Μήν ὁ καρπὸς ἀπ' τὸ δεντρὶ
ποὺ μέσ' στὴ μουσουλμανικὴ παράδεισο φυτρώνει,
κ' ἕν' ἄλογο χρόμια ἑκατὸ κι ἂν πηλαλάει, δὲ σώνει
μέσ' ἀπ ̓ τὸν ἴσκιο του νὰ βγῇ;
Μὴ τὸ πουλὶ ποὺ κελαϊδάει στὸ δάσος νύχτα μέρα
καὶ μὲ τὴ γλύκα του περνάει καὶ ντέφι καὶ φλογέρα;
Τί θὲς κι ἀπ' ὅλα τ' ἀγαθὰ
τοῦτα; Πὲς! Τ' ἄνθος, τὸν καρπό; θὲς τὸ πουλί; -Διαβάτη,
μοῦ κράζει τὸ ᾽Ελληνόπουλο μὲ τὸ γαλάζιο μάτι·
βόλια, μπαρούτη θέλω, νά!
(μετάφραση: Κωστής Παλαμάς)