Μοναχός Δημήτριος Γρηγοριάτης (+1930-1976) Μέρος Γ'

 

Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

 

Ἀδελφός τῆς Μονῆς  ἀπό τούς παλαιοτέρους, ὁ μακαριστός Γέρο-Συμεών, ἐπειδή γιά 6 χρόνια διακονοῦσε σάν μάγειρος στό μοναστήρι, δέν ἠμποροῦσε νά ἐξοικονομήση χρόνο γιά τό καθιερωμένο Κανόνα τῆς προσευχῆς του γιά κάθε 24ωρο.

Ἀνέθεσε στόν ἁπλούστατο καί κατά θεόσοφο μοναχό Δημήτριο, αὐτή τήν διακονία. Ἔτσι, δίπλα στά ἰδικά του κομποσχοίνια, τραβοῦσε καί τά κομποσχοίνια τοῦ μαγείρου γιά νά τόν ἀπαλλάξη ἀπό τήν φροντίδα τῶν ἰδικῶν του πνευματικῶν καθηκόντων. 

Μετά ἀπό μιά τέτοια ἀσκητική διαγωγή, τόν ἐχαρίτωσε ὁ Θεός γιά τήν πρόθυμη καί ἀκούραστη ὑπακοή του καί τοῦ ἔδωσε ἀπό τῆς νεαρᾶς του ἀκόμη ἡλικίας μεγάλα χαρίσματα, γιά τά ὁποῖα ἄλλοι μοναχοί κοπιάζουν δεκαετίες καί δέν τά λαμβάνουν μέ εὐκολία. 

Εἶχε ἐσωτερική μυστική ζωή, τήν ὁποία οὔτε ὁ διπλανός του ἠμποροῦσε ν᾿ ἀντιληφθῆ. Σύμφωνα μέ μαρτυρίες ἄλλων Γεροντάδων, δέν εἶχε ποτέ ἀρνηθῆ τήν ὁποιαδήποτε βοήθεια. Εἶχε λυώσει στήν ὑπακοή γιά τήν ἐξυπηρέτησι τοῦ κάθε Ἀδελφοῦ. 

Ἔτρεχε στήν ὑπακοή! Ἔτρεχε ὁ ἱδρῶτας ἀπό τήν ὁσία κεφαλή του, ἔτρεχε καί ἡ Θεία Χάρις γιά νά ἐνοικήση ὁριστικά καί ἀνεκφοίτητα στήν καρδιά του. Καί, γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, ἔφθασε τόν ποθούμενον Χριστόν, ὁ Ὁποῖος καί τόν  ἁγίασε. 

Τό μεγαλύτερο χάρισμά του ἦταν ἡ ὁρμητική καί ἀδιάκοπη ἐρωτική του φορά πρός τόν Νυμφίον Χριστόν, τόν Ὁποῖον ἀγάπησε περισσότερο σάν δωδεκαετῆ Νέον, ὅταν συνωμιλοῦσε μέ τούς νομομαθεῖς διδασκάλους τῶν Ἑβραίων ἐκείνη τήν ἐποχή στόν ναό τοῦ Σολομῶντος. 

Γι᾿ αὐτό ἀποκαλοῦσε τόν Χριστό: "Παιδάκι...Ἀγαπῶ αὐτό καί ἐννοοῦσε τό Παιδάκι. Εἶχε καί μία εἰκονίτσα χάρτινη τοῦ Χριστοῦ σάν δωδεκαετοῦς καί μαζί μέ τό ὠρολόγι-ξυπνητήρι του ἦταν τά πιό πολύτιμα φυλακτήριά του. Τό ἕνα νά τόν σκεπάζη (Παιδάκι) καί τό ἄλλο νά τόν ξυπνάη γιά νά συνομιλῆ μέ τό Παιδάκι.  

Ἐπειδή ὁ ἴδιος ζοῦσε σάν παιδάκι, ἔβλεπε τούς πάντες μέ παιδική ἀθωότητα καί καρδία. Ἦτο ἀδύνατον νά χωρέση στό μυαλό του ἀντίθετος λογισμός γιά κάποιον Ἀδελφό, οὔτε καί γι᾿ αὐτούς πού ἐνίοτε τοῦ συμπεριφέροντο σκληρά καί ἐνίοτε ὀξύθυμα. Διατηροῦσε πάντοτε, μία ἀγγελική ἐκτίμησι, ἀγάπη καί σεβασμό πρός ὅλους τούς Γεροντάδες. 

Γι᾿ αὐτή τήν ἀνυπόκριτη ἀγάπη καί εὐγενική του καλωσύνη ἀφώπλιζε τούς πάντες καί τούς ἐδίδασκε, χωρίς οἱ ἴδιοι νά ἐπιζητοῦν τέτοια πρακτική διδασκαλία ἀπό τόν...παλαβό Δημήτρη, ὅπως μερικοί τόν ἔλεγαν περιφρονητικά. 

Προσευχόταν καί γιά τούς συγγενεῖς του, τούς ἄλλους μοναχούς τοῦ Ἄθωνος, γιά τόν κόσμο ὁλόκληρο. Ἀκόμη τραβοῦσε ἐπί πλέον κι ἄλλα κομποσχοίνια γιά τά γεράματά του, ὅταν δέν θά ἠμπορῆ, λόγῳ τῆς ἀσθενείας του νά προσεύχεται.

Ἰδιαίτερο πνευματικό δεσμό εἶχε ἀναπτύξει καί μέ τήν Ἁγία Ἀναστασία τήν Ρωμαία, τῆς ὁποίας ὅλα σχεδόν τ᾿ Ἅγια Λείψανα εἶναι στό Μοναστήρι μας.
Εἶχε πάντα δίπλα του τήν χάρτινη εἰκονίτσα της καί ἐπειδή κι αὐτή μόλις 18 ἐτῶν μαρτύρησε σάν Μοναχή γιά τήν πίστι στόν Χριστό, τήν θεωροῦσε κραταιά του προστασία καί πάντα τήν ἐπεκαλεῖτο ὀνομάζοντάς την: "Ἀδελφούλα καί Νυμφούλα".

Στό πατρικό του σπίτι, ἔμαθε ὅτι ἀρώστησε ὁ ἀνεψιός του. Ἕνα πρωϊνό ἐζήτησε καί ἔγινε θεία Λειτουργία στήν Ἁγία Ἀναστασία γιά τήν ὑγεία τοῦ ἀνεψιοῦ του. Ἐκεῖνο τό βράδυ ὁ π. Δημήτριος ξενύχτισε στό κομποσχοίνι γιά τήν θεραπεία τοῦ ἀνεψιοῦ του. 

 

Καί ἡ Ἁγία Ἀναστασία τό ἴδιο βράδυ δέν ἄντεξε στίς πιέσεις τοῦ π. Δημητρίου. Ἐπῆγε στόν ὕπνο τοῦ ἀνεψιοῦ του καί τοῦ εἶπε: "Εἶμαι ἡ Ἁγία Ἀναστασία ἀπό τό Μοναστήρι τοῦ θείου σου. Αὐτός μ᾿ ἔστειλε νά σέ κάνω καλά". Εὐλόγησε τόν μικρόν καί τό πρωΐ σηκώθηκε τελείως ὑγιής.

Ἱερά Μονή Ὁσίου Γρηγορίου  

Ἅγιον Ὅρος Ἄθω  
2005

 

Πηγή:http://anavaseis.blogspot.com/

 

Τὰ προηγούμενα μέρη: Μέρος Α' - Μέρος Β'