Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
Ἀπό μικρός εἶχα τόν πόθο νά ἀφιερωθῶ στήν διακονία τοῦ Θεοῦ καί τῆς
Παναγίας μας. Γι᾿ αὐτό, μετά ἀπό τήν ἐκπλήρωσι τῶν στρατιωτικῶν μου
ὑποχρεώσεων σέ ἡλικία 23 ἐτῶν ἦλθα στό Ἅγιον Ὄρος τόν Νοέμβριο τοῦ 1953.
Ὁ ἀδελφός του, ὅταν εἶχε ἔλθει στήν Μονή νά ἐπισκεφθῆ τόν ἀσθενοῦντα π. Δημήτριο, λίγους μῆνες πρίν τήν κοίμησί του, μᾶς εἶπε τά ἑξῆς: "Ὁ ἀδελφός μου ἐπιθυμοῦσε ἀπό μικρό παιδί νά γίνη Καλόγερος. Στά ἐφηβικά του χρόνια ἔκανε πολλές προσευχές καί περίπου 500 μετάνοιες".
-Μέ βοήθησε ὁ Γέροντάς μου παπᾶ Βησσαρίων, ὁ ὁποῖος μοῦ καθώρισε τόν Κανόνα τῶν προσευχῶν καί τῶν μετανοιῶν μου καί μετά ἀπό ἕνα χρόνο τό 1954 μ᾿ ἔκειρε μοναχό, δίνοντάς μου τό ὄνομα Δημήτριος, πρός τιμήν τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Θεσσαλονικέως.
Λόγῳ τῆς ἁπλότητός του καί τοῦ μή ἐξωτερικά ἐλκυστικοῦ παρουσιαστικοῦ του, δέχθηκε ὁ Γέροντάς του πολλές πιέσεις ἀπό ἄλλους Ἀδελφούς νά τόν διώξη ἀπό τό Μοναστήρι. Ἀκόμη καί, ὅταν τόν προσήγαγε γιά νά σταθῆ μπροστά στό Εὐαγγέλιο καί νά γίνη ἡ εἰς Μεγαλόσχημον μοναχόν κουρά του, μερικοί ἀπό τούς Μοναχούς εἶπαν στόν ἡγούμενο π. Βησσαρίωνα: "Ποῦ τόν πᾶς αὐτόν, Γέροντα; Ἄφησέ τον νά φύγη...Δέν κάνει αὐτός γιά ἐδῶ..."
Ὁ Γέροντάς του, εἶχε ἀντιληφθῆ ὅτι μεταφέρει νά ἐναποθέση στά πόδια τοῦ Χριστοῦ ἕνα ἱερόν σφάγιον, μία ἐκλεκτή Ψυχή, πού θά ἐδόξαζε τόν Χριστό καί θά τιμοῦσε τήν Μοναχική Πολιτεία. Γι᾿ αὐτό κι ἔκλεισε τ᾿ αὐτιά του στίς προτάσεις μερικῶν ἀνευθύνων γιά τήν ψυχή του προσώπων.
Ἀλλά καί ὁ διάβολος, ἐκτός ἀπό τίς ἀνωτέρω προτάσεις πού ἔθεσε στά στόματα μερικῶν μοναχῶν γιά τήν ἀπομάκρυνσι τοῦ νεαροῦ Ἀδελφοῦ, ἐπετέθη και ὁ ἴδιος μέ σκοπό νά τόν κατακαύση, ἐάν ἠμπορέση. Καθώς, λοιπόν, τόν μετέφερε ὁ Γέροντάς του στήν ἐκκλησία γιά τήν κουρά του, ὁ διάβολος ἔκαιγε μέ πύρινες φλόγες τό κορμί τοῦ ὑποψηφίου Ἀδελφοῦ καί τόν ἐτάραζε μέ λογισμούς ἀπελπισίας καί ὀλιγοπιστίας.
Ἀπό τά πρῶτα του χρόνια ὁ νεόκουρος μοναχός Δημήτριος ἐπέδειξε σπάνια αὐταπάρνησι καί ἐκκοπή ὅλων τῶν θελημάτων του. Εἶχε μάθει πολύ καλά καί εἶχε ριζώσει βαθειά μέσα στήν καρδιά του τό λακωνικό σύνθημα τῆς μοναχικῆς πολιτείας: "Εὐλόγησον" καί "Νἆναι εὐλογημένον".
Σύμφωνα μέ αὐθεντική μαρτυρία τοῦ μακαριστοῦ γέροντος Ἀνδρέα, ὁ μοναχός Δημήτριος ὑπηρέτησε σ᾿ ὅλα του τά χρόνια ὡς δεύτερος διακονητής στήν ὑπηρεσία τοῦ βουνοῦ, στό νοσοκομεῖο, στό γηροκομεῖο, στόν κῆπο, στήν ἐκκλησία σάν πρῶτος καί δεύτερος ἐκκλησιαστικός. Ἐπίσης ἐργάσθηκε ἐπί πέντε περίπου χρόνια σάν Κοναξῆς στό ἐν Καρυαῖς Ἀντιπροσωπεῖο τῆς Μονῆς μας μέ Ἀντιπρόσωπο τότε τόν ἴδιον τόν Γέροντα Ἀνδρέα.
Στήν συνέχεια ἐργάσθηκε σάν βοηθός τοῦ Δοχειάρη μέ μεγάλη ἀπόδοσι καί ἀφοσίωσι στό διακόνημά του καί τελεία ὑπακοή στόν πρῶτο διακονητή του, τόν Γέροντα Δαμιανό. Ἦτο φιλάδελφος, φιλακόλουθος, ἀφοῦ ἀπό τήν νεαρά του ἡλικία ξυπνοῦσε καί σηκωνόταν τό μεσονύκτιο τραβοῦσε τά κομβοσχοίνια του κι ἔκανε μετάνοιες στήν Παναγία.
Ὅταν κάποτε ρώτησα τόν Γέρο-Ἀνδρέα τί ἔχει νά μοῦ εἰπῆ γιά τόν μοναχό Δημήτριο, μοῦ ἀπήντησε: "Αὐτός θά μπῆ ἀπό τούς πρώτους μέ τά τσαρούχια στόν Παράδεισο....".
Λόγῳ τῆς ἀγραμματωσύνης του καί τῆς ἁπλότητός του, εὔκολα προκαλοῦσε σέ παρρησία ἄλλους Ἀδελφούς, ἐνίοτε μέ ἀνάρμοστες συμπεριφορές ἀπέναντί του. Ἄλλοτε κάποιος δυναμικός καί ὀξύθυμος Ἀδελφός σέ στιγμές ψυχικῆς του ἐκρήξεως, ἐπειδή ἐκάησαν τά αὐγά πού ἔβραζαν στό Δοχειό, τόν χαστούκισε ἐλαφρά. Προφανῶς τά εἶχε ξεχάσει ὁ π. Δημήτριος...Τό θαυμαστό εἶναι ὅτι δέν ἀγρίεψε καθόλου, οὔτε κἄν τόν ἔπνιξαν λογισμοί φυγῆς ἤ ἐκδικήσεως πρός τόν ὑπεύθυνο διακονητή του. Τοῦ ἔλεγε μόνο συνεχῶς: "Εὐλόγησον, εὐλόγησον ... καί ἔσκυβε συνεχῶς τό κεφάλι του...
Κάποτε τόν ἐρώτησε ἕνας Ἀδελφός:
-Πόσα κομποσχοίνια κάνεις, πάτερ Δημήτριε;
-Καμμιά δωδεκαριά...
Δέν ἀπήντησε εὐθέως κρύβοντας τήν ἀλήθεια γιά νά μή προβάλη τόν ἀγῶνα του καί τήν ἀρετή του. Στόν Γέροντά μας ὅμως, τόν π. Γεώργιο, εἶπε τήν ἀλήθεια ὅτι τίς νύκτες σηκωνόταν τρεῖς ὧρες πρίν ἀπό τήν Ἀκολουθία καί τραβοῦσε περί τά 50 κομποσχοίνια.
Συνεχίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου