Γράφει ο ΠαπαΗλίας Υφαντής
Θυμάμαι, μικρό παιδί, κάποιες γυναικούλες, που κουβαλούσαν το αλάτι ζαλίγκα από το Αιτωλικό, για να το πάνε στ’ Άγραφα.
Σήμερα όμως οι συνθήκες της ζωής μας έχουν αλλάξει. Κι όχι μόνο βάρη
αυτού του είδους δεν κουβαλάμε, αλλά, σε μεγάλο βαθμό, ξεχάσαμε κιόλας
να περπατάμε. Κι όμως, παρόλα αυτά κάποιοι επιμένουν να κουβαλουν άλλου
είδους βάρη. Και μάλιστα δυσβάστακτα: Βάρη σωματικά, ψυχικά, κοινωνικά.
Όχι απλά περιττά και άχρηστα, αλλά σε μεγάλο βαθμό επιβλαβή για τη ζωή
και κάποτε μάλιστα θανατηφόρα Απ’ τα οποία, ενώ θα μπορούσαν να
απαλλαγούν, δεν θέλουν με τίποτε να τα ξεφορτωθούν.
Για ποια σωματικά βάρη μιλάμε; Ιδiαίτερα για την παχυσαρκία μας. Για
το ότι οι περισσότεροι από μας είμαστε υπέρβαροι. Άλλοτε, γιατί από
λαιμαργία τρώμε περισσότερο απ’ όσο μας χρειάζεται, κι άλλοτε, γιατί από
ανία τρώμε, επειδή δεν έχουμε κάτι άλλο να κάνουμε. Κι έτσι
συσσωρεύουμε λίπη στο σώμα μας. Που το κάνουν δυσκίνητο, αλλά και
ευεπίφορο σε διάφορες αρρώστιες ακόμη και στο θάνατο. Για να
επαληθεύεται έτσι το σλόγκαν, που λέει ότι «το πάχος μικραίνει τη ζωή».