«Τὸ γὰρ πολὺ τῆς θλίψεως γεννᾷ παραφροσύνην»(1) 
Ὁ τραγικός μας ποιητὴς Εὐριπίδης γράφει: 
 
«Πάνω στὴν ἐλπίδα πρέπει οἱ σώφρονες νὰ στηρίζουν τὴν ζωή τους». Μὲ ἄλλα λόγια, ὅταν χάνεται ἡ ἀρετὴ καὶ τὸ μέτρο,  θρονιάζεται στὶς ψυχές μας ἡ θλίψη καὶ ἡ ἀπελπισία.
 
Τὸ ἴδιο λένε καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας: «Ὅποιος νικιέται ἀπὸ τὰ πάθη, δὲν θὰ ἀποφύγει τὰ δεσμὰ τῆς θλίψης. Ὅποιος ἐνίκησε τὰ πάθη του, αὐτὸς ἐνίκησε καὶ τὴν θλίψη»(2).
 
Ἡ σοφία, λοιπόν,  τῶν Ἀρχαίων προγόνων μας καὶ ἡ πνευματικὴ ἐμπειρία τῶν Ἁγίων Πατέρων μᾶς διδάσκουν, ὅτι ἡ πρωταρχικὴ αἰτία φωλιάζει μέσα μας καὶ εἶναι προϊὸν ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον τῆς ὑβριστικῆς μας συμπεριφορᾶς: Τῆς ἀπώλειας τῆς σωφροσύνης καὶ τῆς καλλιέργειας τῶν παθῶν.