(από την ιστορία του Μεσολογγίου)
Το ίδιο κείμενο συναντήσαμε και στο Αναγνωστικό της Έκτης Δημοτικού (1964) με τον τίτλο: “Ο Αληθινός Κληρικός”
Ν.Δ. Μακρή
Συχνότατα ήκουσα επαναλαμβανόμενον υπό των γονέων και των συμπολιτών
μου, μεταξύ άλλων και το εξής χαρακτηριστικόν επεισόδιον του σεβαστού
ημών κλήρου.
«Ο εφημέριος του Αγίου Παντελεήμονος ιερεύς Παπα-Παναγιώτης Μπουγάτσας,
εκ Μποχωρίου, από της ενάρξεως της πολιορκίας και άμα ως ήρχισεν ο
κανονιοβολισμός και το τουφέκι, μετέβαινεν εις την εκκλησίαν του
ελάμβανεν εις χείρας του τα άχραντα μυστήρια και ασκεπής με τον φανόν
του υπό την βροχήν των σφαιρών περιήρχετο από προμαχώνος εις προμαχώνα
και εκοινώνει τους ψυχορραγούντας παρηγορών αυτούς διά λόγων καταλλήλων
και εμψυχών τους μαχομένους διά του παραδείγματός του. Την μετ’ αληθούς
αυταπαρνήσεως εκπλήρωσιν του ιερού τούτου καθήκοντος, ουδεμίαν ημέραν
παρέλειψεν.
Ότε δ’ επεσκέφθη ο αείμνηστος Βασιλεύς Όθων κατά πρώτον το
Μεσολόγγιον κατά το 1837 και παρουσιάσθη ενώπιόν του ο Παπα-Παναγιώτης
έτυχε να παρευρίσκηται εν τοις ανακτόροις και ο στρατηγός Μακρής παρά
του οποίου εζήτησε πληροφορίας περί του ιερέως αυτού, ο δε Μακρής
απήντησεν ως εξής:
«Μεγαλειότατε! τον παπά αυτόν δίκαιον είναι να τον προσκυνούμεν
ως άγιον διά τας μεγάλας του εκδουλεύσεις εις την πατρίδα και τον
κόσμον».
«Kαι οπoίαι εισίν αύται, Καπετάν Μακρή;»
«Άκουσε Μεγαλειότατε! από την αρχήν του κλεισμού στο Μεσολόγγι ο
παπάς αυτός η μόνη του δουλιά που έκανε ήτανε καθώς επιάνετο το τουφέκι
και ήτανε αυτό καθημερινό, είτε μέρα ήτανε είτε νύχτα, έτρεχε στην
εκκλησία, έπαιρνε το δισκοπότηρο στα χέρια του και ξεσκούφωτος με το
φαναράκι του, επήγαινεν από τάπια σε τάπια και μεταλάβαινε τους
ψυχομαχούντας και τους παρηγορούσε με καλά λόγια και εγκαρδίωνε τους
άλλους να πολεμούν με όρεξιν και με ψυχήν διά να έχουν την βοήθειαν του
Θεού. Σου ορκίζομαι στην πίστη μου, Μεγαλειότατε, ότι δεν πέρασε ημέρα,
είτε νύχτα, να μην τον ιδώ εις την τάπια μου επάνω στο τουφέκι καθώς να
φέρνη γύρω όλαις ταις άλλαις τάπιες και μέσα εις την χώρα από σπίτι σε
σπίτι και στο γιουρoύσι της εξόδου ήτανε μαζί μας και βόλι ή μπάλα δεν
τον πείραξε· τότε δεν είναι άγιος ο παπάς αυτός;»
.
Ο αείμνηστος Όθων ακούσας πάντα ταύτα μετά προσοχής και συγκινήσεως,
ηυχαρίστησε τον στρατηγόν Μακρήν δια τας αξιομνημονεύτους και
χαρακτηριστικάς αυτάς της εποχής εκείνης πληροφορίας του και ιδιοχείρως
προσήρμοσεν εις το στήθος του Παπα-Παναγιώτου το αργυρούν παράσημον του
αγώνος ως και εκείνο του Σωτήρος φιλοδωρήσας αυτόν και διά γενναίου
χρηματικού ποσού.
Η βασιλική αύτη πράξις λαβούσα χώραν ενώπιον πολλών αγωνιστών,
γινωσκόντων τα κατά τον ιερέα τούτον εξ ιδίας αντιλήψεως, κατηυχαρίστησε
τους πάντας και επί πολλάς ημέρας ήτο το θέμα της ομιλίας μεταξύ των
αγωνιστών, ευλογούντων το όνομα του αειμνήστου Βασιλέως Όθωνος».
από την Ιστορία του Μεσολογγίου, του Ν.Δ. Μακρή.
εικόνα: Η υποδοχή του Λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι στις 5 Ιανουαρίου 1824 (από wiki)
«Πᾶνος»
