Μάνα μας βρές τήν φωνή σου! (Έξαιρετικό)

Πῶς ἐβιάσθη κ᾽ ἐσήμαινε τόσον ἐνωρίς, ὁ παπα-Μανωλὴς ὁ Σιρέτης, τὴν ἀκολουθίαν τῶν Χριστουγέννων;

Ἢ ὕπνον δὲν θὰ εἶχε, ἢ τ᾽ ὡρολόγι του εἶχε σταματήσει, ἢ τὸ ξυπνητήρι του τὸν ἐγέλασε.

Ἄλλες χρονιὲς ἡ καμπάνα ἐβαροῦσε τέσσερες ὧρες νὰ φέξῃ,

τώρα ἐχτύπησε βαθιὰ τὰ μεσάνυχτα....

( Αλ.Παπαδιαμάντης . Η Ντελησυφέρω .Απόσπασμα)

__________________________

Τοῦ Νώντα Σκοπετέα

Ἤτανε κάποτε μιὰ Μάνα. Κι εἶχε πολλὰ παιδιὰ καμωμένα, ἀμέτρητα. Ἀπὸ μωρὰ τὰ μάζευε γύρω της καὶ τοὺς μιλοῦσε, καὶ τοὺς διάβαζε καὶ τοὺς διηγιόταν. Μὲ γάλα γλυκὸ καὶ μέλι φρόντιζε τὴν θρέψη τους. Καὶ ἐκεῖνα μεγάλωναν καὶ ἔφευγαν καὶ ξαναγύριζαν συνέχεια καὶ ξανάφευγαν γιὰ τόπους μακρινούς. 

Καὶ χαιρότανε ἡ Μάνα ποὺ ποτὲ τους δὲν τὴν ξέχναγαν καὶ ποὺ θυμόντουσαν πάντα ὅλα τὰ ὄμορφα λόγια καὶ ὅλες τὶς ἅγιες λέξεις ποὺ ἀπὸ τὸ στόμα της πρωτάκουσαν. Γιατί ἦταν δρόμοι μυστικοὶ ἐκεῖνα τὰ λόγια καὶ μόνο ὅταν τὰ ψέλλιζαν μποροῦσαν νὰ ἐπιστρέφουν κοντά της!

Καὶ κύλησαν τὰ χρόνια τὰ αἰώνια , μὰ ἡ Μάνα ποτὲ δὲν γερνοῦσε! Ἀγέραστη, ἀγέρωχη, ἀκλόνητη καὶ ἀπέθαντη συνέχιζε νὰ βγάζει ἀρώματα ἀπ᾿ τὸ στόμα της καὶ νὰ μοσχοβολᾶνε οἱ λέξεις τόσο ποὺ ποτὲ νὰ μὴν ξεθυμαίνει τὸ ἄρωμά τους. Μὰ τὴν φθόνησε τόσο ὁ πανοῦργος δράκος ὁ δυσώδης! 

Καὶ ἄρχισε νὰ ψιθυρίζει ἄλλα λόγια στ᾿ αὐτιὰ τῶν νιογέννητών της. Ἄχαρα καὶ ἄχρωμα καὶ παράξενα καὶ πολλὰ ἀπὸ αὐτά, ποὺ ἄρχισαν κεῖνα νὰ μπερδεύονται καὶ νὰ χάνουν τὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Μάνας...

Καὶ ἐκείνη ὅλο ἔκλαιγε καὶ μοιρολογούσε τὰ χαμένα τὰ παιδάκια της. Κι ἀπὸ τὸ πολὺ τὸ κλάμα καὶ τὸ μοιρολόγι θάμπωσαν τὰ μάτια της, σίγασε ἡ φωνή της, στέρεψε τὸ γάλα ποὺ ἔθρεφε τὰ παιδιὰ τῆς... Σπάνια πλέον μιλοῦσε.

Μόνο σὰν κάποτε-κάποτε κάποιο βλαστάρι της ἔβρισκε τῆς ἐπιστροφῆς τὸν δρόμο θυμόταν ἐκείνη τὶς ἅγιες λέξεις, τὶς μυστικὲς ἀγάπες! Κάποιες νύχτες μέσα στὸν χρόνο ἔρχονται τὰ μεγάλα της παιδιὰ ποὺ ποτὲ δὲν λησμόνησαν τὰ κρυφὰ περάσματα, τὰ καθαρὰ τὰ μονοπάτια καὶ αὐτὴ τὰ καλοδέχεται καὶ τὰ γλυκοφιλᾶ στὸ στόμα! Τώρα ἐκεῖνα τῆς μιλοῦν! Καὶ αὐτή σιωπηλὴ καὶ μελαγχολικὴ τὰ ἀκούει καὶ γιὰ λίγο ξεχνᾷ τὴν πίκρα της! 

Ἦρθαν πολλὰ καὶ ἀπόψε , τὴν παραμονὴ τῆς Γέννας τοῦ Θεοῦ! Ὁ Ὅμηρος καὶ ὁ Ἡσίοδος, ὁ Διονύσιος καὶ ὁ Τέλλος, ὁ Ἀριστοτέλης, ὁ Ἀνδρέας, ὁ Κώστας καὶ ὁ Κωστῆς, ὁ Στρατής, ὁ Λορέντζος, ὁ Νικηφόρος, ὁ Ὀδυσσέας, ὁ Φώτης της καὶ ὁ Μενέλαος, ὁ Τάσος, ἡ Πηνελόπη, ἡ Μαρία, ὁ Νίκος, ὁ Γιῶργος, ὁ Ἄγγελος, ὁ Ἰωάννης, ἡ Γαλάτεια, ὁ Γιάννης, ὁ Γεώργιος, ἡ Ζωή, ἡ Βασιλικὴ... ἡ Κική της καὶ ἄλλοι καὶ ἄλλοι πολλοί... Νὰ καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τελευταῖος πρόκαμε σήμερα καὶ ἦρθε παραμονὲς τῆς Γέννησης τοῦ οὐρανόθεν Ἰατροῦ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων!

Θαλασσοδάρθηκε, κινδύνεψε ξανά, μὰ ποτέ του δὲν θὰ ξεχνοῦσε νὰ ἔρθει καὶ ἐκεῖνος μαζὶ μὲ τὰ ἀδέλφια του νὰ χαιρετήσει τὴν Μάνα. Κάθισαν ὅλοι γύρω της καὶ ἄφησαν αὐτὸν νὰ τοὺς διαβάσει μιὰ νέα του ἱστορία, μὲ Φῶς ἀληθινὸ ἀπὸ τὸ Ἅγιο Δωδεκαμέρι τῶν ταπεινῶν τούτου τοῦ κόσμου. 

Ξεκίνησε ἐκεῖνος νὰ διηγεῖται γιὰ τὰ ὀρφανὰ τῆς θειᾶς Ἀχτίτσας, ποὺ ἔκαμαν Χριστούγεννα πέρυσι πρώτη τους φορά χωρὶς πόδια γυμνωμένα. Καὶ δάκρυσε ἡ Μάνα γιὰ τὰ ὀρφανὰ μὰ καὶ γιὰ ὅλες τὶς λέξεις ποὺ ἔβαλε ὁ Ἀλεξανδρής της στὴν ἱστορία του. Ἐκείνη τοῦ τὶς ἔμαθε! Τὶς ἅγιες τοῦτες λέξεις! Τὶς μυστικὲς ἀγάπες!

Ἔφυγαν τὸ ξημέρωμα ξανά! Μονάχη της ἡ Μάνα πάλι καρτερᾷ τὸν γυρισμό τους! Μάνα μας γλῶσσα Ἑλληνική! Ποὺ τὸν Χριστὸ ταξιδεύεις ἐκεῖ ποὺ τὸ σκοτάδι ἀκόμα κρατᾷ σφαλιστὰ τὰ μάτια μας! Μάνα μας γλῶσσα Ἑλληνική, βρὲς πάλι τὴν φωνή σου, μὲ ἄρωμα νὰ γεμίσεις κάθε ἀνασασμό μας!

  Νώντας Σκοπετέας

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο μὲ τίτλο : 
"Πόσα χωρᾶνε σὲ ἕνα Ἀμὴν" καὶ ἀπὸ ἐκπομπὴ μὲ τίτλο! 
Κυρ Ἀλέξανδρε μὴ σταματᾷς νὰ μᾶς μιλᾷς!

«Πᾶνος»