του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας
Δεν είναι εύκολο φυσικά να επιχειρήσει
κάποιος να μιλήσει με νηφαλιότητα λίγες μόλις μέρες μετά το άγος που
επιτελέσθηκε μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Δεν είναι εύκολο να αδειάσει το
μυαλό του από εκείνο το πανσθενές (και απολύτως δικαιολογημένο) κράμα οδύνης
και οργής για την προδοσία της Μακεδονίας, που ολοκληρώθηκε με τόσο προκλητικά
συνοπτικές διαδικασίες και μέσα σε ένα κατάμαυρο τοπίο τόσο πρωτοφανούς
κατάντιας της πολιτικής ζωής του τόπου.
Πρέπει όμως να το πράξουμε, γιατί
οφείλουμε να δούμε και την επόμενη μέρα. Πρέπει να το πράξουμε, γιατί όσο θα
μένουμε εγκλωβισμένοι στον πόνο, την κατάθλιψη, την αγανάκτηση, την τυφλή οργή,
πολύ δε χειρότερα ακόμη και σε αισθήματα μίσους απέναντι σε πρόσωπα που
εγκαλούνται ως δωσίλογοι και ξεπουλητάδες της πατρίδας, είναι αδύνατο να
προχωρήσουμε.
Και εμείς πρέπει να προχωρήσουμε. Αρκετά
πέσαμε στις παγίδες τους, αρκετά παίξαμε το στημένα τους παιχνίδια. Το
οφείλουμε στους προγόνους μας, το οφείλουμε στα παιδιά μας, το οφείλουμε και
στους ακόμη αγέννητους αυτού του τόπου.