Μαρτυρία Μαρίας Φούκα-Ρουμπάνη:
«Όταν έφθασα στο Μοναστήρι και είδα τον Γέροντα Ιάκωβο στο φέρετρο, έτρεχαν ασταμάτητα τα δάκρυά μου! Είχε ένα γλυκύτατο πρόσωπο. Σου έδινε την εντύπωση ότι κοιμόταν.
Το σώμα του ήταν εύκαμπτο, μαλακό και τρυφερό. Η θερμοκρασία του σώματός του ήταν η φυσιολογική. Είχε σημάδια αγιότητας. Τι να πω! Κύματα, κύματα ευωδίας έρχονταν συνεχώς!
Όλη η αυλή ευωδίαζε. Αυτή την κηδεία δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Δεν ένιωθες μόνο λύπη, αλλά και χαρά! Χαρμολύπη! Υπήρχε η ελπίδα της Αναστάσεως.