Μαρτυρία Μαρίας Φούκα-Ρουμπάνη:
«Όταν έφθασα στο Μοναστήρι και είδα τον Γέροντα Ιάκωβο στο φέρετρο, έτρεχαν ασταμάτητα τα δάκρυά μου! Είχε ένα γλυκύτατο πρόσωπο. Σου έδινε την εντύπωση ότι κοιμόταν.
Το σώμα του ήταν εύκαμπτο, μαλακό και τρυφερό. Η θερμοκρασία του σώματός του ήταν η φυσιολογική. Είχε σημάδια αγιότητας. Τι να πω! Κύματα, κύματα ευωδίας έρχονταν συνεχώς!
Όλη η αυλή ευωδίαζε. Αυτή την κηδεία δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Δεν ένιωθες μόνο λύπη, αλλά και χαρά! Χαρμολύπη! Υπήρχε η ελπίδα της Αναστάσεως.
Αυτό που μου έχει μείνει είναι η ώρα της ταφής. Έχω πάει σε πολλές κηδείες, αλλά αυτό που ένοιωθα εκείνη την ώρα στο Μοναστήρι ήταν τελείως διαφορετικό.
Οι καμπάνες χτυπούσαν και όλοι οι άνθρωποι έψαλλαν το «Χριστός Ανέστη». Συνέχιζαν τα κύματα ευωδίας να έρχονται από το άγιο σώμα του Γέροντα.
Σκεφτόμουνα εκείνη την ώρα πόσοι Άγιοι είχαν έλθει εκεί για να τον παραλάβουν; Εκείνη την ώρα ένοιωθες χαρά, γιατί ένας εκλεκτός του Θεού, ένας Άγιος πήγαινε να συναντήσει τον Χριστό που τόσο αγάπησε! Ένας Άγιος έμπαινε στην Βασιλεία του Θεού!
Μας λείπει πολύ! Εγώ αυτή την στιγμή με δυσκολία συγκρατώ τα δάκρυά μου! Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ! Αιώνια ευγνωμοσύνη θα αισθάνομαι πάντα για τον Γέροντά μου, τον π. Ιάκωβο Τσαλίκη.
Όπως μας το είχε προείπει, από τότε που έφυγε από αυτή την ζωή μέχρι σήμερα, δεν σταματήσαμε ποτέ να πηγαίνουμε στο Μοναστήρι.
Πηγαίνουμε πάνω στον τάφο του και του λέμε ένα μεγάλο «Ευχαριστώ!» για όλα όσα μας βοήθησε και συνεχίζει να μας βοηθάει…
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου