"Νοστιμίζει τὸ σέλινο τὴ φασολάδα καὶ στὴ μέση δύο λάμδα φοράει πατρίδα μας ἡ Ἑλλάδα".
Αὐτὸ τὸ ἀξιοθρήνητο καὶ κρανιοκενὲς σχόλιο δὲν τὸ διαβάζεις σὲ κείμενο θεατρικῆς ἐπιθεώρησης, ἐλαφρολαϊκοῦ τύπου, ἀλλὰ σὲ βιβλίο Γλώσσας τῆς Β' δημοτικοῦ. (Τετράδιο ἐργασιῶν, α' τεῦχος, σελ. 43). Καὶ στὴν σελίδα 76 τοῦ βιβλίου Γλώσσας α' τεῦχος τῆς ἴδιας τάξης καὶ πάλι, πρὸς ἐμπέδωση προφανῶς, ἐπαναλαμβάνεται ἡ δηλητηριώδης ἀπρέπεια κατὰ τοῦ ἐθνικοῦ μας ὀνόματος σὲ κείμενο μὲ τίτλο "Στὴ Χωχαρούπα". "Καλῶς τοὺς φίλους ἀπ᾿ τὴν Ἑλλάδα, πού ᾿χει τὴν Κρήτη καὶ τὴν Λευκάδα κι ὁ κόσμος τρώει φασολάδα καὶ πάει βαρκάδα στὴ φεγγαράδα".
Ὁπότε τὸ 7χρονο Ἑλληνόπουλο ποὺ ἔρχεται στὸ σχολεῖο "γιὰ νὰ γιομίζη προκοπὴ κι ἀρετή", κατὰ τὸν πατριδοφύλακα Μακρυγιάννη- σχολεῖο τὸ ὁποῖο ἔπρεπε νὰ εἶναι θεματοφύλακας τῶν τιμαλφῶν ἀξιῶν τοῦ ἔθνους καὶ θύλακας ἀντιστάσεως στὴν ἀπροκάλυπτη πιὰ ἐπίθεση κατὰ τῆς συνταγματικῆς διάταξης ποὺ προβλέπει "τὴν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς συνείδησης" - τὸ ἀποσβολωμένο, λοιπόν, Ἑλληνόπουλο, μαθαίνει ὅτι ζεῖ στὴν χώρα τῆς φασολάδας, τῆς Ἑλλάδας, κατὰ τὴν ἀξιοθρήνητη ὁμοιοκαταληξίας τους.