τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ἱστορίας
Τά ὅσα ζοῦμε στό μέτωπο τῆς ἀποκαλούμενης πανδημίας, ἡ συνεχῶς κλιμακούμενη παράνοια τῶν διαταγμάτων τοῦ δυστοπικοῦ ἐσμοῦ, μέ τά ὁποῖα ἀποτελειώνει καί τά τελευταῖα ἴχνη που ἀπέμειναν ἄθικτα ἀπό τίς ζωές μας καί κυρίως ἀπό τήν ἀξιοπρέπειά μας, ὁ πρωτοφανής φασισμός τῶν ἀπειλῶν καί τῶν ἐκβιαστικῶν πιέσεων, ἡ συνεχιζόμενη ποινικοποίηση καί δίωξη τῆς πίστης μας (μέ τήν καθοριστική βεβαίως συνέργεια καί συνενοχή τῆς διοικούσας Ἐκκλησίας), τήν ὥρα πού ἄλλες πολυπληθεῖς μαζώξεις - τύπου Ἀμάλ καί gay pride - διεξάγονται ἀπρόσκοπτα καί μέ ἐπίσημη κρατική ἄδεια, ἔχουν πιά ξεκαθαρίσει τό τοπίο. Καί τά ὅσα βιώνουμε αὐτή τή στιγμή μέ τό ἐν ἐξελίξει ἀνελέητο πογκρόμ ὅσων δέν δέχονται νά ἐμβολιαστοῦν (σέ αὐτή τή φάση τῶν ὑγειονομικῶν, μετά ὅλων ἡμῶν τῶν ὑπολοίπων), ἀλλά καί τή χυδαία τους ἐξουθένωση καί ἀπαξίωση ἀπό τά κρατικά ὄργανα, ἀλλά καί ἀπό τά δημοσιογραφικά και ἐκκλησιαστικά τους δεκανίκια, ξεχειλίζουν τό ποτῆρι.
