«Των λυπηρών επαγωγαί χειμάζουσι την ταπεινήν μου ψυχήν· και συμφορών νέφη, την εμήν καλύπτουσι, καρδίαν Θεονύμφευτε· αλλ’ η Φως τετοκυία, το θείον και προαιώνιον, λάμψον μοι το φως το χαρμόσυνον».
(Με αφορμή την επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχου στην Β. Ελλάδα)
Με απέραντη θλίψη ο σύγχρονος ορθόδοξος χριστιανός παρατηρεί την μετάλλαξη και αλλοίωση του Ευαγγελίου και της θεολογίας των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας να συμβαίνει ευκαίρως - ακαίρως από αρχιερείς, ιερείς ,θεολόγους κ.ά.,με πρόσχημα την αλλαγή του κοσμικού γίγνεσθαι και την ενσωμάτωση της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού σε αυτό.
Μα, εδώ και 2000 χρόνια διεξάγεται αυτή η μάχη-ζύμωση μεταξύ κόσμου(πνεύμα ματαιότητας κι επίδειξης δύναμεως) και Εκκλησίας (αγιοπνευματική εν Χριστώ ένωση τριαδικού Θεού και ανθρώπου).
Όποτε νικά το κοσμικό φρόνημα (εκκοσμίκευση), η Εκκλησία γίνεται μια πολιτικοκοινωνική οργάνωση με εφιαλτικά αποτυπώματα στην ανθρώπινη ιστορία (Δυτικός Μεσαίωνας). Όποτε μπαίνει μπροστά ως κύριος στόχος η αγιοπνευματική εν Χριστώ ένωση του ανθρώπου με τον τριαδικό Θεό ,τότε νικιέται ο θάνατος (παρακμή όλων των σχέσεων του ανθρώπου με τον Θεό , τον συνάνθρωπο και την φύση)κι έχουμε Αγίους αλλά και καθαγιασμό της φύσης και της κοινωνίας.