Γράφει ὁ Γεώργιος Τζανάκης
Ἡ ΔΙΣ στὴν ἀνακοίνωσί της, τῆς 6ης Σεπτεμβρίου 2023, συνεχίζει ἀταλάντευτη τὴν πορεία ποὺ ἀκολουθεῖ τὰ τελευταῖα χρόνια. Μιὰ πορεῖα προδοσίας τῆς πίστεως, ἀπολύτου ταυτίσεως μὲ τὸ ἐγχώριο ἀντεθνικό καθεστῶς καὶ πλήρους συμπορεύσεως μὲ τὶς παγκόσμιες νεοταξίτικες ἐπιλογές. Αὐτὰ ἔχουν ἀναλυθῇ καὶ διατυπωθῇ ἐπαρκῶς ἀπὸ πολλούς καὶ ἀξίους.
Παρὰ ταῦτα ἐξακολουθοῦν καὶ κυκλοφοροῦν «σοβαροὶ πνευματικοί» (στὴν οὐσία στυγνοὶ προπαγανδιστὲς τῆς συγχρόνου αἱρετικῆς πνευματικῆς φεουδαρχίας καὶ ἀντίθετοι στὴν παράδοσι τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας) οἱ ὁποῖοι στομφωδῶς δηλώνουν στὰ ποίμνια ὅτι «ὀφείλουν ἀνεξέταστα νὰ ἀκολουθοῦν κάθε ἀπόφασι τῆς Συνόδου, διότι σὲ ἀντίθετη περίπτωσι κάνουν τὸ δικό τους, ἀκολουθοῦν τὴν ὑποκειμενικὴ γνώμη τους καὶ καταλήγουν σὲ προτεσταντισμό»!!!.
Στη προσπάθειά μου να γνωρίσω τι ισχύει και τι όχι σχετικά με την επερχόμενη έκδοση των νέων ταυτοτήτων, πρώτα για δικό μου λογαριασμό και κατά δεύτερο, μια και τυγχάνω και λογιστής (και ως γνωστόν ο γιατρός, ο δικηγόρος και ο λογιστής σ’ αυτή τη χώρα πρέπει να γνωρίζουν τα πάντα ) για τους πελάτες μου, τους συνανθρώπους μου και αδελφούς οι οποίοι με ρωτούν συχνά τι «δέον πράξαι», αναγκάστηκα να κάνω μια έρευνα στο τι ισχύει νομικά, τουλάχιστον, αυτή τη στιγμή. Θεωρώ ότι κάθε πολίτης οφείλει να γνωρίζει το νόμο εκ του οποίου απορρέουν οι υποχρεώσεις του αλλά και τα δικαιώματά του. Και επειδή δεν βρήκα κάποια μεστή και σαφή ανάλυση για τα νομικά ισχύοντα περί των νέων ταυτοτήτων, πέρα από κάποιες αποσπασματικές αναφορές, από κάποιον πιο ειδικό αναγκάζομαι να το κάνω ο ίδιος.
Τονίσαμε, σὲ προηγούμενό μας ἄρθρο, ὅτι ὁ Σταυρὸς εἶναι πολυσήμαντο σημεῖο. Δὲν δηλώνει μόνον τὸ Τίμιο Ξύλο, πάνω στὸ ὁποῖο ἐτάθη καὶ ἔχυσε τὸ ζωοποιό Του αἷμα ὁ θυσιασθεὶς γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου Κύριός μας, ἀλλὰ πρὸ πάντων σημαίνει τὸν ἴδιο τὸν Ἐσταυρωμένο, τὸν Παθόντα καὶ Ἀναστάντα ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς, -ἀναζωογονήσεως-, καὶ σωτηρίας.
Δηλώνει, ὅμως, ὁ Σταυρὸς καὶ τὴν πορεία τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου, ἀπὸ τὴν ἔκπτωσή του ἀπὸ τὸν Παράδεισο τῆς τρυφῆς καὶ τὴν περιπέτειά του στὸν κόσμο τῆς ἁμαρτίας μέχρι καὶ τὴν σταυροειδῆ του ἀνάσταση ἢ μᾶλλον τὴν σωτηριώδη συνανάστασή του ἐν Χριστῷ. Ἄλλωστε, ἡ εἴσοδος τοῦ Χριστιανοῦ στὴν Ἐκκλησία γίνεται μὲ τὸ βάπτισμά του, ποὺ ἀποτελεῖ ἀκριβῶς τύπο τῆς ταφῆς (τριπλῆ κατάδυση) καὶ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μας (τριπλῆ ἀνάδυση-τριήμερος ἔγερση). Ὁ Χριστιανός, ἑπομένως, ποὺ «ἀνασταίνεται» διὰ τοῦ βαπτίσματος ζεῖ ἢ τουλάχιστον ὀφείλει νὰ ζῇ τὴν ἐν Χριστῷ ζωὴ καὶ πολιτεία τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεώς Του, μέχρι νὰ ἐπιτύχῃ τὴν τελικὴ ἀνάσταση καὶ σωτηρία του.
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου
με θέμα:
«Η ζημία της ψυχής»
[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Στομίου Λαρίσης στις 21-9-1997]
(Β362)
Σήμερα, αγαπητοί μου, έχομε την Κυριακή την μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Όπως βλέπομε, η εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, πλαισιώνεται από δύο Κυριακές. Την προ της Υψώσεως και την μετά τηνΎψωσιν. Αυτό δείχνει λειτουργικά τη σπουδαιότητα του Τιμίου Σταυρού εις την σωτηρία μας. Γι΄αυτό και ο Κύριος ετόνισε: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι». Εδώ ο Κύριος ζητά μία ταύτιση του σταυρού του πιστού με τον Σταυρό τον δικό Του. «Όποιος θέλει να είναι δικός μου μαθητής, όποιος με αποδέχεται, θα σηκώσει τον σταυρό του και θα με ακολουθήσει». Και όλα αυτά γιατί η αξία της σωτηρίας της ψυχής δεν έχει αντάλλαγμα.
Ἑωθινόν
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης, καθηγητής Ποινικού Δικαίου – Δικηγόρος Αθηνών
ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ [:Μᾶρκ. 8,34-38 καὶ 9,1]
Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ
[Ὑπομνηματισμὸς στὰ ἐδάφια Ματθ.16,24-27]
«Τότε ὁ Ἰησοῦς εἶπε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι (:Τότε ὁ Ἰησοῦς εἶπε στοὺς μαθητές Του: "Ἐὰν κάποιος θέλει νά μὲ ἀκολουθήσει ὡς μαθητής μου, ἂς διακόψει κάθε σχέση μὲ τὸν διεφθαρμένο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἑαυτό του κι ἂς πάρει τὴ σταθερὴ ἀπόφαση νὰ ὑποστεῖ ἀκόμη καὶ θάνατο σταυρικὸ καὶ βίαιο. Κι ἄς μὲ ἀκολουθήσει μιμούμενος σὲ ὅλα τὸ παράδειγμά μου· καὶ νὰ μὴ διστάσει νὰ προβεῖ στὶς ἀποφάσεις καὶ τίς θυσίες αὐτές)»[Ματθ. 16,24].
ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ [: Γαλ. 2, 16-20]
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ
«Εἰδότες δὲ ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν ᾿Ιησοῦν ἐπιστεύσαμεν διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ (:Ἐπειδὴ ὅμως μάθαμε ἀπὸ τὴ δική μας πείρα ὅτι δὲν γίνεται δίκαιος ὁ ἄνθρωπος καὶ δὲν σώζεται μὲ τὴν τήρηση τῶν τυπικῶν διατάξεων τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, ἀλλὰ μόνο μὲ τὴν πίστη στὸν Ἰησοῦ Χριστό, γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν καὶ ἐμεῖς πιστέψαμε στὸν Ἰησοῦ Χριστό, γιὰ νὰ γίνουμε δίκαιοι καὶ νὰ σωθοῦμε ἀπὸ τὴν πίστη στὸν Χριστὸ καὶ ὄχι ἀπὸ τὰ ἔργα τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου· διότι ὅπως ἀναφέρεται καὶ στοὺς Ψαλμούς, μὲ τὰ ἔργα τοῦ νόμου δὲν θὰ δικαιωθεῖ καὶ δὲν θὰ σωθεῖ κανένας ἄνθρωπος)» [Γαλ. 2,16· ἐρμ. ἀπόδοση Παν. Τρεμπέλα].
Εδώ η ερώτηση μας θέτει δύο θελήματα, το θέλημα του Θεού και το θέλημα το δικό μας. Και πολύ σωστά το θέτει, γιατί υπάρχουν αυτά τα δύο τα θελήματα. Υπάρχει το θέλημα του Θεού, υπάρχει και το δικό μας θέλημα. Γι’ αυτό στην προσευχή, που μας διδάσκει ο ίδιος ο Κύριος, μας προτρέπει να λέμε «γενηθήτω το θέλημά Σου», Κύριέ μου, το δικό Σου θέλημα. Έχει σημασία αυτό. Και αυτό προϋποθέτει και ένα άλλο θέλημα που είναι το θέλημα το δικό μου. Όχι το δικό μου, αλλά το δικό Σου το θέλημα να γίνει.
1. Ἡ πυρκαγιὰ καὶ ἡ πλημμύρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ
Πληροφορήθηκα ὅτι λόγιος καὶ ἀγωνιστὴς μοναχὸς μὲ σοβαρὴ φιλοσοφική, φιλολογικὴ καὶ θεολογικὴ κατάρτιση, συναγωνιστὴς στοὺς μακροχρόνιους ἀγῶνες ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀγανακτισμένος γιὰ τὴν βλάσφημη καὶ αἱρετίζουσα κατρακύλα πολλῶν ἐπισκόπων, εἶπε σὲ ἰδιωτικὴ συζήτηση, ποὺ διέρρευσε στὸ Διαδίκτυο: «Μετὰ ἀπὸ ὅσα γίνονται ἔπρεπε ὅλοι νὰ εἴχαμε ἀποτειχισθῆ».
Ἐν λόγῳ μοναχὸς δὲν ἀνήκει στοὺς ἀποτειχισμένους, εἰς αὐτοὺς δηλαδὴ ποὺ ἔπαυσαν νὰ μνημονεύουν στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες τὰ ὀνόματα τῶν οἰκείων ἐπισκόπων, σύμφωνα μὲ τὸν 15ο Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου ἐπὶ Μεγάλου Φωτίου (861). Προφανῶς ἀκολουθεῖ κακῶς τὴν γραμμὴ τοῦ Ἡγουμένου τῆς Μονῆς στὴν ὁποία ἀνήκει, ἐνῶ γνωρίζει ὅτι σὲ θέματα Πίστεως, «ὅπου Θεὸς τὸ κινδυνευόμενον», συνιστᾶται ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες ἡ ἁγία ἀνυπακοὴ καὶ ὄχι ἡ ἀπροϋπόθετη κακὴ ὑπακοή[1]. Πάντως ἡ ὁμολογία του, ποὺ τὴν συμμερίζονται καὶ πολλοὶ ἄλλοι, μὴ ἀποτειχισμένοι κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, δικαιώνει ὅσους μετὰ τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης (2016) διακόψαμε τὸ μνημόσυνο τῶν ἐπισκόπων ποὺ δέχθηκαν τὶς ἀποφάσεις τῆς «Συνόδου», γιὰ νὰ ἀπορίψουμε τὸ μεγάλο βάρος τῆς συμφωνίας μας μὲ αἱρέσεις καὶ αἱρετικούς.
Το σώμα και την περιουσία τη δίνει ο Θεός
στους ανθρώπους σαν μία μορφή ζυγαριάς, στην οποία η ψυχή κάθε μέρα
αποδεικνύει την αξία της.
Με την ελεημοσύνη και με την υπομονή η ψυχή
εξαγοράζεται κάθε μέρα και κάθε στιγμή, επειδή με την ελεημοσύνη
αφαιρούμε από την περιουσία και με την υπομονή κερδίζουμε τον αγώνα με
το σώμα.
Γράφει ο Θεοφάνης Μαλκίδης*
Τέτοιες ώρες του 1922, ημέρα του Σταυρού για την Ορθοδοξία, ημέρα Σταύρωσης για τον Ελληνισμό, γραφόταν ο τραγικός επίλογος μίας από τις πιο βάρβαρες πράξεις που γνώρισε η ιστορία της ανθρωπότητας. Της Γενοκτονίας εναντίον του Ελληνισμού.
Η Γενοκτονία εναντίον του Ελληνισμού που ζούσε στο Οθωμανικό κράτος, στο καθεστώς των Νεότουρκων μετά το 1908 και μετά το 1918 στο καθεστώς του Κεμάλ το προσχεδιασμένο, οργανωμένο και συστηματικό έγκλημα εναντίον του Ελληνικού έθνους, έχει πολλές όψεις και αφορά τη μνήμη των θυμάτων, τους διασωθέντες και τους απογόνους των θυμάτων, την Ελληνική Δημοκρατία, την Τουρκία και τη διεθνή κοινότητα. Το Ελληνικό έθνος για δύο και πλέον δεκαετίες υπέστη τη βαρβαρότητα των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών της οθωμανικής αυτοκρατορίας, της Επιτροπής «Ένωσης και Πρόοδος» των Νεότουρκων και εν τέλει του καθεστώτος του Μουσταφά Κεμάλ, μηχανισμοί οι οποίοι δολοφόνησαν, βίασαν, κατακρεούργησαν και αφαίρεσαν τη ζωή πάνω από ένα εκατομμύριο Ελλήνων, προσφυγοποιώντας πάνω από ενάμιση εκατομμύριο.
ΣΤΟΝ ΤΙΜΙΟ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟ ΣΤΑΥΡΟ
Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ προαναγγελλόταν καὶ προτυπωνόταν μυστικὰ ἀπὸ παλαιὲς γενεές, καὶ κανεὶς ποτὲ δὲν συμφιλιώθηκε μὲ τὸν Θεὸ χωρὶς τὴ δύναμη τοῦ Σταυροῦ. Πραγματικὰ μετὰ τὴν προγονικὴ ἐκείνη παράβαση στὸν παράδεισο τοῦ Θεοῦ διὰ τοῦ δέντρου, ἡ μὲν ἁμαρτία ἀναπτύχθηκε, ἐμεῖς δὲ πεθάναμε, ἔχοντας ὑποστεῖ καὶ πρὶν ἀπὸ τὸν σωματικὸ θάνατο, τὸν θάνατο τῆς ψυχῆς, ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὸν χωρισμό της ἀπὸ τὸν Θεό. Ὅσο ζούσαμε μετὰ τὴν παράβαση, ζούσαμε στὴν ἁμαρτία καὶ τὴ σαρκικὴ ζωή· ἡ δὲ ἁμαρτία «τῷ γὰρ νόμῳ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑποτάσσεται· οὐδὲ γὰρ δύναται· οἱ δὲ ἐν σαρκὶ ὄντες Θεῷ ἀρέσαι οὐ δύνανται (:δὲν ὑποτάσσεται στὸν νόμο τοῦ Θεοῦ, ἐπειδὴ οὔτε ἔχει καὶ τὴ δύναμη νὰ ὑποταχθεῖ. Ὅσοι λοιπὸν εἶναι παραδομένοι σὲ σαρκικὴ καὶ κοσμικὴ ζωὴ δὲν μποροῦν νὰ ἀρέσουν στὸν Θεό)» [Ρωμ. 8, 7-8].
_03.jpg)
