ΠΡΟΣ ΤΙ ΥΠΑΡΧΕΤΕ;

 

ΟΛΑ τὰ δημιουργήματα, ἀόρατα καὶ ὁρατά, ἔχουν προορισμὸν καὶ σκοπόν. Οὐδὲν ἄσκοπον καὶ παράσκοπον ἐν τῷ πνευματικῷ καὶ τῷ ὑλικῷ κόσμῳ.

Οἱ ἄγγελοι ὑπάρχουν νὰ δοξολογοῦν τὸν Κύριον, ν' ἀναγγέλλουν τό θέλημά του καί νὰ διακονοῦν εἰς τὸ ἔργον τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. «Οὐχὶ πάντες εἰσί λειτουργικά πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν;» ( Ἑβρ. α΄ 14).

 

Τὰ ἄστρα ὑπάρχουν διὰ νὰ μαρμαίρουν εἰς τὰ ὕψη, νὰ διδάσκουν τὴν τάξιν καὶ τὴν ἁρμονίαν, νὰ διακηρύσσουν τὴν μεγαλωσύνην τοῦ Δημιουργοῦ, νὰ εὐφραίνουν μὲ τὸ μεγαλεῖον των ἀνθρώπους καὶ ἀγγέλους, καὶ μὲ τὴν ἰδικήν των γλῶσσαν νὰ δοξολογοῦν τὸν Κύριον. «Οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα» (Ψαλμ. ιη΄ 1). 

 

Ὁ ἥλιος καὶ ἡ σελήνη ὑπάρχουν, διὰ νὰ φωτίζουν καὶ νὰ ὡραΐζουν τὴν ἡμέραν καὶ τὴν νύκτα. «Καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τοὺς δύο φωστῆρας τοὺς μεγάλους, τὸν φωστῆρα τὸν μέγαν εἰς ἀρχὰς τῆς ἡμέρας καὶ τὸν φωστῆρα τὸν ἐλάσσω εἰς ἀρχὰς τῆς νυκτός» (Γέν. α΄ 16).

Τὰ σύννεφα ὑπάρχουν, διὰ νὰ ρίπτουν τὴν βροχὴν καὶ νὰ ὡραΐζουν τὸ στερέωμα.

Ἡ γῆ ὑπάρχει διὰ νὰ κατοικῇ ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ τρέφεται ἐκ τῶν προϊόντων της. «Αὐτὸς διώρισεν αὐτήν, οὐκ εἰς κενὸν ἐποίησεν αὐτήν, ἀλλὰ κατοικεῖσθαι ἔπλασεν αὐτήν» (Ἠσ. με΄ 18).  

Τὰ πτηνὰ ὑπάρχουν διὰ νὰ πετοῦν, νὰ κελαηδοῦν καὶ νὰ εὐχαριστοῦν τὸν ἄνθρωπον μὲ τὰς πτήσεις, τὰ ἄσματα, τὰ σχήματα καὶ τὰ χρώματά των.

Τὰ ζῶα γενικῶς ὑπάρχουν, διὰ νὰ προσφέρουν κρέας ἢ ἐργασίαν ἢ ἄλλας ὠφελείας εἰς τὸν ἄνθρωπον, καὶ δὴ καὶ νὰ διδάσκουν τὸν ἄνθρωπον. Ἡ μέλισσα π.χ. διδάσκει, πόσον ὡραῖον πρᾶγμα εἶνε ἢ ἐργατικότης, ὃ ὄφις διδάσκει, πόσον ἀπαίσιον πρᾶγμα εἶνε ἡ ἁμαρτία, ἡ ὁποία τὸ ἐλκυστικώτατον τοῦτο ζῶον μετέβαλεν εἰς ἀποκρουστικώτατον.
 

Τὰ φυτὰ ὑπάρχουν, διὰ νὰ παράγουν καρποὺς καὶ νὰ παρέχουν ἄλλας ὠφελείας καὶ νὰ ἐνδύουν τὴν γῆν μὲ ὡραιότητα.

Τὰ ἄνθη ὑπάρχουν, διὰ νὰ καλλύνουν περισσότερον τὴν φύσιν, νὰ εὐωδιάζουν καὶ νὰ εὐφραίνουν τὸν ἄνθρωπον ἐξόχως.

Τὰ πάντα ὑπάρχουν, διὰ νὰ ὑπάρχωμεν ἡμεῖς, νὰ διδασκώμεθα, νὰ εὐφραινώμεθα καὶ νὰ τιμώμεθα. Ἡ δημιουργία εἶνε στέφανος δόξης, «κορώνα» εἰς τὴν κεφαλὴν ἐκείνου, ὁ ὁποῖος εἶνε ἡ κορωνὶς τῆς δημιουργίας.

* * *

ΤΑ ΠΑΝΤΑ διὰ τοὺς ἀνθρώπους. Οἱ δὲ ἄνθρωποι πρὸς τί ὑπάρχουν; Οἱ ἄνθρωποι, λογικὰ δημιουργήματα ὅπως οἱ ἄγγελοι, ὑπάρχουν διὰ τὸν ἀγῶνα καὶ τὸν θρίαμβον·  ν᾿ ἀγωνίζωνται κατὰ τὸ σύντομον διάστημα τοῦ ἐπιγείου βίου, καὶ νὰ κατακτήσουν ἐν συνεχείᾳ τὴν δόξαν τῆς αἰωνιότητος. 

Ἐρωτῶμεν εἰδικώτερον, ἐρωτᾷ σύμπας ὁ λαός: Οἱ ἀνώτατοι ἀξιωματοῦχοι. οἱ ὑπερβαίνοντες εἰς τὸ ἀξίωμα καὶ τοὺς ἀγγέλους καὶ τοὺς ἀρχαγγέλους, οἱ Ἱεράρχαι ἢ Ἐπίσκοποι, πρὸς τί ὑπάρχουν;

Αὐτὴ ἡ λέξις Ἐπίσκοποι ὁμιλεῖ εὐγλώττως καὶ δεικνύει τὸν προορισμὸν ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι φέρουν τὸ ἀνώτατον πνευματικὸν ἀξίωμα. Ὅλοι ἔχομεν σκοπόν. Ἀλλὰ κατ᾿ ἐξοχὴν ἔχει σκοπὸν ὁ Ἐπίσκοπος. Τὸ δεύτερον συνθετικὸν τῆς λέξεως «Ἐπίσκοπος» εἶνε «σκοπός». Συμφώνως πρὸς τὸν προορισμόν του καὶ τὸ ὄνομά του, ὁ Ἐπίσκοπος ἵσταται ἐπὶ σκοπιᾶς, ὑψηλοτάτης σκοπιᾶς, καὶ περισκοπεῖ καὶ ἐπισκοπεῖ. 'Ἐπίσκοπος ἔχει σκοπὸν καὶ εἶνε σκοπός, καθὼς Θεὸς λέγει εἰς τὸν προφήτην: Υἱὲ ἀνθρώπου, σκοπὸν δέδωκά σε τῷ οἴκῳ Ἰσραήλ (Ἰεζ. γ΄ 17. Ἰδὲ καὶ λγ΄ 7). Ὁ Ἐπίσκοπος εἶνε σκοπός, ὅπως ὁ στρατιώτης, φρουρὸς ἢ φύλαξ μὲ ἄλλας λέξεις, καὶ σκοπὸν ἔχει νὰ φρουρῇ καὶ νὰ φυλάττη. Τί νὰ φρουρῇ καὶ νὰ φυλάττη; Τὸ πολυτιμότερον πρᾶγμα. Τὴν ἱερὰν παρακαταθήκην. «Τὴν ἅπαξ παραδοθεῖσαν τοῖς ἁγίοις πίστιν (Ἰούδ. 3). Τὴν ἁγιωτάτην Ὀρθοδοξίαν.

 

Ἡ Ὀρθοδοξία εἶνε ὁ Χριστιανισμὸς εἰς τὴν γνησίαν καὶ αὐθεντικὴν μορφήν του. Ὀρθοδοξία εἶνε ἡ ὀρθὴ διδασκαλία διὰ τὰ πιστευτέα καὶ τὰ πρακτέα. Ὀρθοδοξία εἶνε τὸ μεγαλύτερον πνευματικὸν μέγεθος καὶ καύχημα. Ἐκ τῆς Ὀρθοδοξίας ἐξαρτῶνται τὰ ὕψιστα καὶ τὰ αἰώνια συμφέροντά μας. Ἐκ τῆς 'Ὀρθοδοξίας ἐξαρτᾶται καὶ ἡ προσωρινή μας σωτηρία. Διὰ τῆς Ὀρθοδοξίας τὸ Ἑλληνικόν Ἔθνος ἐσώθη καὶ ἐμεγαλύνθη. Διὰ τοῦτο οἱ Ἐπίσκοποι ὡς πρῶτον καὶ σπουδαιότερον καθῆκον ἔχουν τοῦτο, νὰ φυλάττουν ἀπαρασαλεύτως τὴν Ὀρθοδοξίαν. Νὰ φυλάττουν αὐτὴν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ. Ὅταν λαμβάνουν τὸ ἐπισκοπικὸν ἀξίωμα, ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων δίδουν φρικτὰς ὑποσχέσεις, ὅτι θὰ τηροῦν τὴν πίστιν. 
 

Ἀλλ᾿ εἶνε οἱ σημερινοὶ Ἐπίσκοποι ὄνομα καὶ πρᾶγμα Ἐπίσκοποι; Ἔχουν συνείδησιν τοῦ προορισμοῦ καὶ τοῦ σκοποῦ των; Ἀγωνίζονται διὰ τὴν φύλαξιν τῆς ἁγιωτάτης μας Ὀρθοδοξίας ὡς κανόνος πίστεως καὶ ζωῆς; Τηροῦν τὴν ὑπόσχεσίν των καὶ τὸν ὅρκον των;

Ἀλλοίμονον, ἢ μᾶλλον τρισαλλοίμονον! Διὰ τοὺς ἄλλους νὰ λέγεται «ἀλλοίμονον», διὰ τοὺς Ἐπισκόπους «τρισαλλοίμονον», Διότι οἱ Ἐπίσκοποι, ὡς ἔχοντες τὸ μέγιστον ἀξίωμα, ἔχουν καὶ τὴν μεγίστην εὐθύνην. Ἐκτὸς ἐλαχίστων, οἱ ἄλλοι 'Ἐπίσκοποι προδίδουν τὴν ἀποστολήν των. Ἡ ἐποχή μας εἶνε σεισμικὴ καὶ κοσμογονική. Σεισμική, διότι σείεται ἢ πίστις, τὸ δόγμα καὶ ἡ ἠθική. Κοσμογονική, διότι νέος κόσμος γεννᾶται, κόσμος ἄκοσμος, τερατώδης, ἐπὶ τοῦ ὁποίου θὰ στηρίξη τὴν ἀπαισίαν βασιλείαν του τὸ ἑπτακέφαλον καὶ δέ κακέρατον θηρίον τῆς Ἀποκαλύψεως, ὁ ἐπὶ θύραις Ἀντίχριστος. 

 

Σωρεία μεγάλων καὶ φλεγόντων ζητημάτων δημιουργεῖται. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ συνεχῶς προκαλεῖται ἀπὸ τοὺς προδρόμους τοῦ Ἀντιχρίστου. Καὶ οἱ Ἐπίσκοποι ὤφειλον νὰ διεξάγουν κραταιὰς μάχας. Καὶ ὅσον περισσότερον οἱ πρόδρομοι τοῦ Ἀντιχρίστου ἐπιτείνουν τὸ κακόν, τόσον περισσότερον καὶ οἱ ἀντιπρόσωποι τοῦ Χριστοῦ ὤφειλον νὰ ἐπιτείνουν τὸ καλόν. Ἀλλ᾿ οἱ μὲν ἀντίχριστοι προχωροῦν, οἱ δέ Ἐπίσκοποι ὑποχωροῦν. Ἀποφεύγουν νὰ ἐγγίζουν τὰ μεγάλα καὶ φλέγοντα ζητήματα. Καὶ ὅταν ἀναγκάζωνται νὰ ἐγγίζουν ὡρισμένα, ἀρκοῦνται εἰς ἀτόνους διαμαρτυρίας. Δὲν πολεμοῦν τὸ κακὸν ἐν τῇ πράξει. Δὲν χρησιμοποιοῦν τὰ ἐπιβαλλόμενα ἐκ τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν 'Ἱερῶν Κανόνων μέσα πρὸς ἀναχαίτισιν καὶ πάταξιν τῆς ἀσεβείας. 

Οἱ ἰσχυροὶ τοῦ Κράτους εἰσβάλλουν εἰς τὸν χῶρον τῆς πνευματικῆς δικαιοδοσίας τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, νομοθετοῦν ἀνήθικα καὶ ἀσεβῆ, τὰ ὁποία ἄλλοτε οὔτε νὰ διανοηθῇ τὶς ἦτο δυνατόν, καὶ πιέζουν τὴν Ἐκκλησίαν νὰ δεχθῇ καὶ ἐφαρμόση τὰ ἀντίχριστα νομοθετήματά των. Καὶ οἱ Ἐπίσκοποι, ἐκτὸς εὐαριθμοτάτων, ὑποκύπτουν καὶ ἐφαρμόζουν, διὰ νὰ μὴ διακινδυνεύσουν τοὺς θρόνους των, διὰ νὰ μὴ χάσουν τὴν καρέκλαν των. Ὕψιστον καὶ μοναδικὸν ἰδανικόν των ἡ καρέκλα!

Ἀγωνιστικώτερος ὅλων τῶν 'Ἐπισκόπων ὤφειλε νὰ εἶνε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, ὁ Πρῶτος. Ἀλλ᾿ εἶνε ὁ ἐνδοτικώτερος εἰς τὰς ἀπαιτήσεις τοῦ Καίσαρος, ὁ δειλότερος, ὁ προδοτικώτερος. Οὔτε αὐτὸς ἀγωνίζεται, οὔτε τοὺς ἄλλους ἀφήνει νὰ ἀγωνισθοῦν. Ἀλλὰ πιέζει καὶ ἀπειλεῖ τοὺς ἄλλους, ὥστε νὰ συμμορφώνωνται καὶ αὐτοὶ πρὸς τὴν προδοτικὴν γραμμήν του. Καὶ οὕτως ἄχρηστεύει τὸ πλεῖστον μέρος τῆς Ἱεραρχίας καὶ γίνεται ὁ νεκροθάπτης ὅλων τῶν ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων. Ἰδοὺ πρόσφατον μεγάλο δεῖγμα τῆς ἀνεπιτρέπτου γραμμῆς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου: Δὲν συγκαλεῖ τὴν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας διὰ τὸν ἐπαίσχυντον νόμον περὶ αὐτομάτου καὶ συναινετικοῦ διαζυγίου, καὶ δὲν ἀφήνει τὴν Διαρκῆ Ἱερὰν Σύνοδον νὰ λάβη ἀπόφασιν ὥστε οἱ Ἱεράρχαι νὰ μὴ ὑπογράφουν αὐτόματα καὶ συναινετικὰ διαζύγια! Τοὐναντίον ἐδήλωσε καὶ ἐμμένει εἰς τὴν δήλωσίν του, ὅτι συμφωνεῖ μὲ τὸν τοιοῦτον νόμον καὶ εἶνε ὑπὲρ τοῦ συναινετικοῦ διαζυγίου! Λέγεται Πρῶτος, καὶ εἶνε πρῶτος εἰς τὴν προδοσίαν. Λέγεται Ἀρχιεπίσκοπος, καὶ οὐσιαστικῶς Ἀρχιεπίσκοπος ἄφησε νὰ γίνη ὁ κ. Μαγκάκης Ἀρχιεπίσκοπος καὶ οἱ Ἐπίσκοποι, ἐκτὸς τῶν ἐλαχίστων, δικαιώνουν πανηγυρικῶς τοὺς λόγους τοῦ σοφοῦ Ἀνδρούτσου:

«Ἀτυχῶς ὅμως ἐν πολλοῖς κράτεσιν καὶ δὴ καὶ ἐκεῖ ὅπου ὁ γάμος θεωρεῖται μυστήριον, ἡ νομοθεσία ἐφευρίσκει ἢ de facto ἀκολουθεῖ καὶ ἄλλους λόγους διαζυγίου, δι᾿ ὧν ὁ γάμος παραδιδόμενος εἰς τὴν ὑποκειμενικὴν αὐθαιρεσίαν μεταβάλλεται εἰς ἁπλοῦν συμβόλαιον, εὐχερῶς διαλυόμενον. Οὕτως εἰσήχθη καὶ παρ᾿ ἡμῖν ἐσχάτως τῷ 1920 ὡς λόγος διαζυγίου ὑπὸ τοῦ ὑπουργοῦ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Ἰ Τσιριμώκου τὸ ἀσυμβίβαστον τῶν χαρακτήρων, δι᾿ οὗ ὑπονομεύεται ἡ ἱερότης τοῦ γάμου ὡς κοινωνίας ἰσοβίου, διανοίγεται δὲ ἡ ὁδὸς τῆς διαζεύξεως ἄνευ οὐδεμιᾶς πραγματικῆς αἰτίας. Καὶ διεμαρτυρήθη μὲν κατὰ τοῦ νόμου ὁ τότε Μητροπολίτης Ἀθηνῶν, ἀλλ᾿ ἵνα ὑποκύψη ἀμέσως ταπεινούμενος πρό τοῦ ὑπουργοῦ, κατὰ τὴν συνήθη ἄλλως μέθοδον, καθ᾿ ἥν ἀπὸ τοῦ 1833, ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως τῆς αὐτοκεφάλου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας, διαμαρτύρονται οἱ Ἕλληνες Ἱεράρχαι ἐπὶ τῇ ἐκδόσει ἀντικανονικοῦ τινος νόμου. 

 

Κατ᾿ ἀρχὰς διαμαρτυρίαι καὶ ἀπειλαὶ καὶ φωναὶ μέχρι τρίτου οὐρανοῦ ὅτι τὸ δὴ λεγόμενον θὰ "κάμωσι καὶ θὰ δείξωσι". Εὐθὺς δὲ ὡς ὁ ὑπουργὸς τρίξη τοὺς ὀδόντας ἢ ἀποζημιωθῶσι καὶ ἐπιτύχωσι προσωπικὸν τι, πτήσσουσιν οὗτοι ἀμέσως καὶ ὑποστέλλονται κατακείμενοι ἐλεεινὰ καταπτώσεως, ἀναξιοπρεπείας καὶ ἐξευτελισμοῦ παραδείγματα. Πλὴν τῆς ἐντίμου ἐξαιρέσεως τοῦ Βρεσθένης Θεοδωρήτου καὶ εἴτινος ἑτέρας, οἱ λοιποὶ οὐδέποτε ἀπεφάσισαν νὰ ἀντιδράσωσιν ἀντίδρασιν ἀληθινὴν κατὰ πρόγραμμα καὶ σύστημα σαφὲς καὶ καθωρισμένον διεξαγομένην, ὅπερ μετ᾿ ἀκαταβλήτου δυνάμεως καὶ αὐταπαρνησίας ἐφαρμόζουσιν οἱ τῆς Ἐκκλησίας ἀληθινοί ὑπέρμαχοι, οὐδὲ διενοήθησάν ποτὲ θυσιάζοντες τὴν ἀτομικὴν αὐτῶν ἄνεσιν καὶ ραστώνην νὰ πέσωσι μάρτυρες τῶν ἰδεῶν αὐτῶν, ἵνα ἀναδείξωσιν ἄλλους συνεχίζοντας καὶ προάγοντας τὸ ἔργον ἐκ δυνάμεως εἰς δύναμιν» (Ἰδὲ Χρήστου Ἀνδρούτσου, Σύστημα Ἠθικῆς, Ἀθῆναι 1925, σελ. 302-303).

Ἀείποτε ἀπὸ τῆς συστάσεως τοῦ 'Ελληνικοῦ Κράτους οἱ πλεῖστοι 'Ἐπίσκοποι εἶνε ἐπισκοπίδια, «ἀνθρωπάκια μέ παθάκια», προδίδοντες τά δικαιώματα Κυρίου Παντοκράτορος καί διατηροῦντες τήν καρέκλαν!

Κατόπιν τῶν ἀλλεπαλλήλων δεινῶν προδοσιῶν καὶ οὐδεμιᾶς διεξαγωγῆς σπουδαίας μάχης τῆς Διοικούσης 'Ἐκκλησίας ἔναντι τοῦ κόσμου καὶ τοῦ Κράτους κατὰ τὸν κοσμογονικὸν αὐτὸν καιρόν, ὁ πιστὸς λαός, πλήρης ἀηδίας καὶ ὀργῆς, ἀπευθύνεται πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον καὶ τοὺς ὑποτακτικούς του Ἐπισκόπους καὶ λέγει:

Ὅλα εἰς τὸν κόσμον ἔχουν σκοπόν. Σεῖς, κύριοι, πρὸς τί ὑπάρχετε; Διὰ νὰ καταργεῖτε καὶ τὸν τόπον; Διὰ νὰ πληθύνετε τὰς προδοσίας καὶ τὰ σκάνδαλα; Διὰ νὰ κατεξευτελίζετε τήν 'Ἐκκλησίαν καὶ τοὺς ἑαυτούς σας; Διὰ νὰ τρέφεσθε μὲ τὴν χλεύην ἀπίστων καὶ πιστῶν; Διὰ νὰ ἑτοιμάζετε τὸ ἔδαφος διὰ τὴν ἔλευσιν τοῦ Ἀντιχρίστου; Διὰ νὰ ἐξαποστέλλετε καὶ νὰ ἐξαποστέλλεσθε εἰς τὸν τόπον τοῦ Ἰούδα; Ὁ ρόλος σας εἶνε ἀρνητικός. Ὀνομάζεσθε ἄγγελοι τῆς 'Ἐκκλησίας, ἀλλὰ δὲν εἶσθε. Ὀνομάζεσθε ἀστέρες, ἀλλ᾿ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον εἶσθε ζοφεροί. Ἔπρεπε νὰ εἶσθε πτηνά, ἀετοί, καὶ εἶσθε ἀπτῆνες, σπανίως καὶ δυσκόλως αἰρόμενοι εἰς τὰ ὕψη. Δὲν ὑπάρχετε διὰ τὸν Χριστόν, ἀλλὰ διὰ τὸν Καίσαρα. Ἐὰν εἴχατε ζήσει τοὺς πρώτους αἰῶνας τοῦ Χριστιανισμοῦ, τί θὰ ἤσασθε; Οὐδόλως ἀπίθανον εἰδωλολάτραι, προσφέροντες λατρείαν εἰς τὸν Καίσαρα, καὶ κατασφάζοντες τοὺς ἥρωας τῆς Ἐκκλησίας.

Διὰ ποῖον λοιπόν σκοπόν εἰσήλθετε εἰς τήν 'Ἐκκλησίαν καί ἀνήλθετε εἰς τὰ ἀνώτατα ἀξιώματα; 'Ὄχι διά νά ὑπεραμύνεσθε τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ τῆς πατρώας εὐσεβείας καί νά θυσιάζετε καί τήν ζωήν σας ἀκόμη, ὅταν αἱ περιστάσεις τό καλοῦν; 'Ἀσφαλῶς διὰ τὸ τελευταῖον, ὅπερ εὐχόμεθα ὁλοψύχως νὰ καταστῇ συνείδησις εἰς τὴν ἀτομικήν σας ζωήν καί ζωντανή πραγματικότης εἰς τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας.

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ "ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ", ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 186, ΜΑΡΤΙΟΣ  1983

 

Μᾶς ἐστάλη στὸ μέϊλ ἀπὸ 

τὸν Λυκοῦργο Νάνη ἰατρό

_____________________________

 

Διὰ τὴν ἀντιγραφὴ καὶ μεταφορὰ

στὸ πολυτονικὸ ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ 

______________________________________

«Πᾶνος»