Αγία Βαρβάρα Αλύκου, ο θρύλος της εικόνας και τα θαύματα της

H παλιά εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας χτίστηκε τέλη του 5ου αρχές του 6ου αιώνα και έπαψε να στέκει όρθια από το βάρος των αιώνων, είτε από κάποια άλλη αιτία: καταστροφή από φωτιά, από επιδρομές βαρβάρων ή από σεισμό, στα τέλη του 17ου αιώνα. Στη διάρκεια των 12 αιώνων η εκκλησία επισκευάστηκε μερικές φορές. Μας το επιβεβαίωσε ο αρχαιολόγος κ. Τσιόντης από τα ευρήματα οικοδομικών υλικών διαφόρων περιόδων. 

 

Στην τελευταία ερείπωση η εικόνα της Αγίας Βαρβάρας βρέθηκε από τους χωρικούς στην κορυφή του λόφου. Την πήραν και την τοποθέτησαν ξανά στην μισογκρεμισμένη εκκλησία. Την επομένη η εικόνα βρέθηκε ξανά στην κορυφή του λόφου και αφού αυτό το θαυματουργό γεγονός επαναλήφθηκε, τότε οι χωρικοί των χωριών Αλύκο, Τσαούσι και Τρέμουλη αποφάσισαν και έκτισαν την εκκλησία στην κορυφή του λόφου, στο μέρος όπου επέλεξε η Αγία, εκεί όπου η θέα ήταν εξαιρετική, στο μέρος όπου βρίσκεται και σήμερα.

Ἰωάννης Λίτινας: Ἔλεγχος καὶ ἀναίρεση ἐπιχειρημάτων Ἐγκυκλίου 1-2024 τοῦ Μητροπολίτου Περιστερίου καὶ τοῦ Συνοδευτικοῦ Μηνύματος.

(μικρά συμβολὴ στὸ ἔργο τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Νομοκανονικῶν καὶ Δογματικῶν Ζητημάτων)

 

Ἰωάννης Λίτινας
 

Γ΄ ΜΕΡΟΣ (τελευταῖο)

 

Τὸ Α΄ μέρος ΕΔΩ

Τὸ Β΄ μέρος ΕΔΩ  

 

5. Ἡ ὑποτιθέμενη «σύγχυση» μεταξύ τοῦ «Ἐσταυρωμένου τῆς Μ. Παρασκευῆς» καί τοῦ «Τιμίου Σταυροῦ».

Δεύτερη «σύγχυση» ποὺ καταλογίζεται στοὺς ὀρθοδόξους, εἶναι μεταξὺ τοῦ «Ἐσταυρωμένου τῆς Μ. Παρασκευῆς» καὶ τοῦ «Tιμίου Σταυροῦ». Μέσω τῆς κατηγόρησης αὐτῆς  ἐπιχειρεῖται νὰ διαχωρισθοῦν τὰ ἐν λόγω δύο ὡς ἀλλότρια,  ὥστε νὰ προστεθεῖ μία ἀκόμα δικαιολογία γιὰ  τὴν καταφρόνηση τοῦ Ἐσταυρωμένου ποὺ διενεργεῖται σὲ ὅλη τὴν ἔκταση τῆς Ἐγκύκλιου.

 Ἔτσι, δίνεται ἔμφαση στὴν ἀξία τοῦ τύπου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ποὺ δὲν ἔχει τὴν ἀπεικόνιση τοῦ Ἐσταυρωμένου, σὲ ἄκρα ἀντιδιαστολὴ μὲ τὸν  Ἐσταυρωμένο, ποὺ βεβαίως εἶναι ἐπίσης τύπος τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μὲ προσαρτημένη ἢ ἁγιογραφημένη τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ.

Γεώργιος Τζανάκης: Κοινωνικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ ἐλεεινότης. Ἡ σιωπὴ τῶν ποιμένων.

Γράφει ὁ Γεώργιος Τζανάκης 

Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ζῶν, μαζὶ μὲ τοὺς ἥρωές του,  «ἐν μέσῳ τῆς κοινωνικῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς ἐλεεινότητος, ἥτις πανταχόθεν μᾶς περιβάλλει...» [1]θέτει τὸ ἐρώτημα καὶ ταυτοχρόνως δίδει τὴν ἀπάντησι:

«Τίς πταίει; Βεβαίως πρῶτον οἱ ἐπίσκοποι, εἶτα οἱ ἱερεῖς, καὶ τελευταῖος ὁ λαός». ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ [2]

Εἶναι ἄραγε καὶ αὐτὸς ἱεροκατήγορος καὶ φανατικὸς καὶ ἐχθρὸς τῆς ἐκκλησίας καὶ τῆς ἑνότητος, ὅπως χαρακτηρίζουν σήμερα οἱ σημερινοὶ φταῖχτες, ποὺ εἶναι ἀκριβῶς οἱ ἴδιοι ὅπως καὶ τότε, ὅσους δὲν εἶναι σιωπηλά καὶ πειθήνια ὄργανά τους καὶ συναυτουργοὶ τῆς σημερινῆς ἐλεεινότητος;

Καὶ σήμερα τὸ κακὸ ἔχει παραγίνει. Οἱ ἐπίσκοποι συμπεριφέρονται, δημοσίως καὶ ἀναισχύντως πλέον, ὡς δεσπότες καὶ φεουδάρχες. Ὅπως φαίνεται ὁ σκοπὸς γιὰ τὸν ὁποῖο εἰσέρχονται στὴν ἱερωσύνη καὶ ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ἐπιλέγονται καὶ χειροτονοῦνται, δὲν ἔχουν καμμία σχέσι μὲ τοὺς παλαιοὺς ἀποστολικοὺς καὶ γνησίους πατερικοὺς κανόνες. Νομίζουν ὅτι ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ λένε καὶ νὰ πράττουν ὅτι θέλουν ἀνεξέλεγκτα.  Τὰ ἴδια κάνουν καὶ οἱ ἱερεῖς (τοῦ ἴδίου φρονήματος καὶ φυράματος-ὄχι ὅλοι) στὸ δικό τους πεδίο δράσεως, ἀπέναντι δηλαδὴ στὸ δικό τους ποίμνιο. Τὸ μόνο ποὺ ἀπαιτεῖται ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι νὰ συμπεριφέρονται ὡς ὑπηρέτες καὶ ὑπάλληλοι τῶν δεσποτῶν, νὰ ἀποδέχονται ὅλες τὶς αὐθαιρεσίες τους ἀδιαμαρτύρητα, καὶ νὰ τοὺς ἐγκωμιάζουν (μὲ ἐμμετικὲς ἐνίοτε  κολακίες) ἐνώπιον τοῦ λαοῦ. Καὶ ὁ λαός, - πεπεισμένος ὅτι τὸ μόνο χρέος του (καὶ ταυτοχρόνως ἡ μεγίστη σωτηριώδης ἀρετή του)  εἶναι νὰ ὑπακούῃ δουλικῶς σὲ ὅτι λένε οἱ κληρικοὶ, ἀσχέτως ἄν εἶναι ἐντελῶς ἀντίθετα μὲ τὴν πραγματικὴ διδασκαλία καὶ πράξι τῆς ἐκκλησίας- ἔχει παραιτηθῇ καὶ ἀπὸ τὸν στοιχειώδη ἀνθρώπινο προβληματισμὸ (τί νὰ ποῦμε γιὰ ὀρθόδοξο) μὲ ἀποτέλεσμα οἱ «πιστοί» νὰ ἔχουν μετατραπεῖ σὲ δουλοπαροίκους καὶ ἐνεργούμενα τῶν παπάδων, καὶ μάλιστα νὰ περηφανεύονται γι᾿ αὐτό.  Πόσες φορὲς δὲν ἀκοῦμε γιὰ τὶς ἀκατανόητες πράξεις ἤ τὴν προκλητικὴ ἀδράνεια κάποιου, νὰ ἐπικαλεῖται τὴν «ὑπακοή» του στὸν «πνευματικό» ἤ στὸν Δέσποτα ἤ στὴν Σύνοδο; 

Καὶ βλέπουμε π.χ. ἕναν ἐπίσκοπο, καὶ μάλιστα Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη – τὸν Κωνσταντινουπόλεως-  νὰ κάνει ὅτι τοῦ καπνίσει μέχρι τοῦ σημείου νὰ εἰσπηδᾷ σὲ ἄλλες ἐκκλησίες, νὰ ἀναγνωρίζῃ αἱρετικοὺς καὶ σχισματικοὺς καὶ ἀχειροτονήτους ὡς ἐκκλησία, νὰ συνεργῇ στὸν διωγμὸ τῆς πραγματικῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας μέχρι αἵματος ἀπὸ τοὺς φασίστες τοῦ Ζελένσκι, νὰ εἶναι ὁ κύριος ὑπεύθυνος γιὰ τὸ τελευταῖο σχίσμα τῆς Ἐκκλησίας, νὰ θέλῃ νὰ αἱματοκυλίσῃ καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος, νὰ ἀδιαφορῇ γιὰ τοὺς κανόνες καὶ νὰ συμπροσεύχεται μὲ παπιστὲς καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους αἱρετικούς καὶ ἀλλοθρήσκους, νὰ ἔχει στόχο καὶ νὰ μεθοδεύῃ τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα μαζί τους, καὶ κανεὶς ἀπὸ τοὺς συνεπισκόπους του νὰ μὴν τολμᾷ νὰ τοῦ μιλήσῃ. Ἄλλοι δεσποτάδες βγάζουν ἀπὸ τὶς ἐκκλησίες τὸν Ἐσταυρωμένο, ἀλλὰ βάζουν μπουζούκια καὶ ὀρχῆστρες καὶ κάνουν συναυλίες, λὲς καὶ δὲν ὑπάρχει ἄλλος χῶρος (Τόσα «πολιτιστικὰ» κέντρα ἔχουν φτιάξει. Τόσος πολὺς πολιτισμὸς ἔχει ἐπικωμάσει ἐκεῖ ποὺ λόγῳ ἀδιαχωρήτου γεμίζουν καὶ τοὺς ναούς;)  Ἄλλος ἀπαγορεύει στοὺς ἱερεῖς νὰ ὁμιλοῦν καὶ νὰ κηρύττουν, ἐνάντια στὴν ἴδια τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ!!! Τοὺς θέλει μόνον νὰ διαβάζουν τὶς δικές του σκέψεις καὶ ἀπόψεις. Τί ταπείνωσις καὶ τί σεβασμὸς στὴν ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ!!!  Ἄλλοι διαφήμιζαν τὰ σκευάσματα τῶν φαρμακοβιομηχανιῶν καὶ παρότρυναν ἤ καὶ ἐκβίαζαν μὲ τὸν τρόπο τους  τοὺς ἀνθρώπους νὰ τὰ κάνουν, ἀλλὰ τώρα ποὺ κάθε μέρα ἀρκετοὶ πέφτουν κάτω νεκροὶ, οὔτε θορυβοῦνται, οὔτε νοιάζονται, οὔτε συναιθάνονται τὴν εὐθύνη τους. Ἄλλοι συναγελάζονται ἐντὸς καὶ ἐκτὸς ναῶν μὲ πολιτικοὺς ποὺ ψήφισαν τὸν κιναιδονόμο καὶ δὲν θεωροῦν αὐτὸ ἐπίμεμπτο καὶ ἐπικίνδυνο γιὰ τὸν λαό. 

Ὅλα αὐτὰ τὰ πασιφανὴ συνθέτουν τὸν «πνευματικὸ» ἀφρὸ τῆς τωρινῆς ἐπιβλαβοῦς καὶ παρανόμου συνηθείας, ποὺ τηροῦν σὰν θεϊκὸ νόμο ὅλοι οἱ παραπάνω καὶ ἐξοστρακίζουν ὅσους (προσπαθοῦν νὰ) ζοῦν ὀρθῶς καὶ εὐαγγελικῶς. Φυσικὰ αὐτὰ πάντοτε συνέβαιναν, ἀλλὰ σὲ διαφορετικὴ ἔκτασι καὶ ἔντασι, καὶ ὑπῆρχαν καὶ κληρικοὶ καὶ λαὸς ποὺ ἀντιδροῦσαν δυναμικῶς γιὰ τὴν ὑπεράσπισι τῆς γνησίας πατροπαραδότου πίστεως. Ὑπάρχουν καὶ σήμερα, ἀλλὰ εἶναι ἐλάχιστοι καὶ στὸν κλῆρο καὶ στὸν λαό.

Ἕνας ποὺ μιλοῦσε εὐθέως καὶ ὀρθοτομοῦσε τὸν λόγο τῆς ἀληθείας ἦταν καὶ ὁ ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης. Ἀπὸ κεῖ ὁρμώμενος γράφω τὰ παραπάνω. Γράφει ὁ ἅγιος γιὰ ὅποιον ἤθελε στὴν ἐποχή του νὰ εἰσέλθῇ στὴν ἱερωσύνη, ὅτι αὐτὸ εἶναι φοβερὸ. Πολὺ φοβερὸ. 

 «Φοβερόν ἐστι, καὶ λίαν φοβερὸν τὸ εἰς ἱερωσύνην νυνὶ τελέσαι». ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗΣ PG 78.1608

Γιατί ὅμως; Φοβερὸ λίαν τὸ νὰ θέλῃ κανεὶς νὰ εἰσέλθῃ στὴν ἱερωσύνη; «Διότι θὰ τοῦ συμβῇ ἕνα ἀπὸ τὰ δύο», λέγει ὁ ἅγιος. «Δυοῖν γὰρ αὐτῷ θάτερον συμβήσεται·» (ὅ.π.) Ἤ θὰ ζήσῃ κατὰ τοὺς ἀρχαίους καὶ ἀποστολικοὺς κανόνας ὁπότε θὰ μισηθῇ καὶ θὰ ἐπιβουλευθῇ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ φυλάσσουν σὰ θεϊκὸ νόμο τὴν παράνομη καὶ ἐπιβλαβὴ συνήθεια καὶ ἐξοστρακίζουν ὅσους ζοῦν σωστά· ἤ θὰ ὑποκύψῃ καὶ θὰ προσαρμοστῇ στὴν νοσηρὴ κατάστασι,  ἀδιαφορῶντας  γιὰ τὴν σωτηρία του καὶ σκανδαλίζοντας πολλοὺς ἄλλους, γιὰ τοὺς ὁποίους θὰ καταδικαστῇ σκληρά.

«Ἤ κατὰ τοὺς ἀρχαίους καὶ ἀποστολικούς κανόνας ζῶντα μισηθῆναι καὶ ἐπιβουλευθῆναι παρὰ τῶν τὴν νυνὶ ἐπιπολάσασαν ἐπιβλαβῆ καὶ παράνομον συνήθειαν ὡς νόμον θεῖον φυλαττόντων, καὶ τοὺς ὀρθῶς βιοῦντας ἐξοστρακιζόντων· ἤ ὑποκατακλίναντα ἑαυτὸν, καὶ τῆς ἑαυτοῦ ἀφειδῆσαι σωτηρίας, καὶ ἄλλους πολλοὺς σκανδαλίσαι, ὑπὲρ ὧν καὶ δίκας σφοδροτάτας δώσει». ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗΣ PG 78.1608

Βλέπω νέα παιδιὰ νὰ χειροτονοῦνται καὶ γνωρίζοντας τὶ γίνεται ἀνησυχῶ καὶ προβληματίζομαι. Βεβαίως ὁ τελικὸς λόγος εἶναι τοῦ Θεοῦ ὁ ὁποῖος γνωρίζει τὶς ψυχὲς καὶ τὶς προαιρέσεις τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ γνωρίζω, κάπως, καὶ τί λένε οἱ ἅγιοι, ὅπως ὁ ἅγιος Ἰσίδωρος. Ἅν ζήσῃ συμφώνως μὲ τοὺς παλαιοὺς καὶ ἀποστολικοὺς κανόνες θὰ μισηθῇ καὶ θὰ διωχθῇ. Θὰ ἀντέξῃ τὸν διωγμό; Οὔτως ἤ ἄλλως στὴν δαιμονοκρατούμενη ἐποχή μας ὁ κάθε πιστὸς, ἀλλὰ ἰδιαιτέρως ὁ ἱερεῦς εὑρίσκεται ὑπὸ διωγμόν. Ἀπὸ παντοῦ ἐχθρότης καὶ περιφρόνησις καὶ ἀπόρριψις. Νὰ συμβαίνει ὅμως τὸ ἴδιο καὶ ἀπὸ τὸν κλῆρο; Ἀπὸ τοὺς συλλειτουργούς; Τοὺς συναγωνιστές; Τοὺς πατέρες, ὡς πρὸς τὴν πίστι; Δὲν εἶναι μικρὸ πράγμα. Στὸ ἀποστολικὸ «Οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζεῖν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, διωχθήσονται», οἱ διῶκτες δὲν εἶναι μόνον οἱ ἀντίθεοι καὶ οἱ σατανιστὲς, εἶναι ὅπως βλέπουμε κυρίως οἱ ἴδιοι οἱ ἐκκλησιαστικοί. 

Τί συνιστᾷ ὁ ἅγιος; «Εἶναι μακάριος ὅποιος δὲν κυριευτεῖ ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἔρωτα». Δὲν ἀκούγεται παράξενο αὐτό; Νὰ μὴν κυριευτεῖ κάποιος ἀπὸ τὸν ἔρωτα, ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία, τῆς ἱερωσύνης; Ναί! Αὐτὸ ἀκριβῶς λέει:

«Μακάριον μὲν οὖν τὸ μηδὲ ἁλῶναί ποτε τῷ τοιούτῳ ἔρωτι». ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗΣ PG 78.1608

Γιατί τὸ λέει; Διότι δὲν γνωρίζει τὴν δύναμι τὴν ἐπιμονὴ καὶ τὴν σταθερότητα τοῦ ἀνθρώπου μπροστὰ στὰ ὅσα θὰ ἀντιμετωπίσῃ. Δὲν ἀπαγορεῦει, δὲν ἀποτρέπει. Προειδοποιεῖ, ὥστε νὰ μὴν βρεθῇ πρὸ ἐκπληξεως ὁ ὑποψήφιος κληρικός. Διότι ἄν ὑποκύψῃ στὴν ἐπιθυμία του καὶ χειροτονηθῇ τότε ὀφείλει νὰ ἀκολουθήσῃ τὸν ἀρχικὸ σκοπό καὶ μὲ θάρρος νὰ παρουσιάζῃ μὲ τὴν ζωή του τὰ ἀρχαῖα καὶ ἀποστολικὰ πράγματα καὶ νὰ μὴν συμπράττῃ στὰ πταίσματα μὲ αὐτοὺς ποὺ τώρα προδίδουν τὴν ἱερωσύνη καὶ νομίζουν ὅτι τοὺς ἐπιτρέπεται νὰ λένε καὶ νὰ κάνουν ὅτι θέλουν.

«Εἰ δὲ μὴ ἀλοὺς χειροτονηθείη, ἐχέσθω τοῦ προτέρου σκοποῦ, καὶ μετὰ παῤῥησίας τὰ ἀρχαῖα καὶ ἀποστολικὰ πράγματα ἀνανεούτω, μὴ τοῖς νῦν προπίνουσι  τὴν ἱερωσύνην, καὶ πάντα καὶ λέγειν καὶ πράττειν ἐξεῖναι αὐτοῖς νομίζουσιν, εἰς τὰ πταίσματα συμπράττων». ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗΣ PG 78.1608

Δηλαδὴ ἕνας ἱερεῦς θὰ ἔπρεπε νὰ ἀντισταθῇ τουλάχιστον στὰ χονδροειδὴ καὶ πασιφανή: Στὴν ἀντικανονικὴ σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου, νὰ μὴν κλείσῃ τὴν ἐκκλησία του ὅταν τὸ ἐπέβαλε ἡ ἐκκλησιαστικὴ διοίκησις μαζί μὲ τὴν ἄθεη πολιτεία, νὰ μὴν διαφημίσῃ τὰ ἐμβόλια τοῦ θανάτου, νὰ μὴν ἑορτάσῃ τὸ Πάσχα τὸ Μεγάλο Σάββατο, νὰ μὴν βεβηλώσῃ τὸν ναὸ καὶ τὰ μυστήρια μὲ τὰ σατανικὰ μέτρα, νὰ μιλήσῃ εὐθαρσῶς γιὰ τοὺς ἀρσενοκοίτες καὶ νὰ μὴν ἀποδεχτῇ τοὺς ἀθέους νόμους γιὰ τοὺς κιναίδους καὶ τὴν εἴσοδο στοὺς ναοὺς τῶν ψηφισάντων, νὰ διαφωτίσῃ τὸ ποίμνιον του γιὰ τὸν προγραμματισμένο κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα μὲ τοὺς αἱρετικούς.... κλπ, κλπ.

Οἱ οἰκουμενιστὲς νομίζουν ὅτι μποροῦν νὰ πράττουν καὶ νὰ λένε ὅτι θέλουν καὶ τὸ ἐφαρμόζουν. Ὅποιος ὅμως θέλει νὰ εἶναι πραγματικὸς λειτουργὸς τοῦ Ὑψίστου ὀφείλει νὰ πράττει καὶ νὰ λέγει ὅσα ἐνετείλατο ὁ Ὕψιστος καὶ ὄχι ὅσα ἐπιβάλλουν οἱ ἀντίθεοι προϊστάμενοί τους. 

Καὶ καταλήγει ὁ ἅγιος Ἰσίδωρος: «Εἶναι προτιμώτερο νὰ συκοφαντηθῇ καὶ νὰ ἀποσχηματισθῇ, παρὰ νὰ συνταχθῇ μὲ τέτοιους ἀνθρώπους»

«Κρεῖττον γὰρ τὸ ἐπιβουλευθῆναι  καὶ ἀποχειροτονηθῆναι, τοῦ μετὰ τοιούτων ἀνδρῶν τετάχθαι». ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗΣ PG 78.1608

Πόσοι μποροῦν νὰ τὸ ἀντιληφθοῦν αὐτό; Καὶ πόσοι μποροῦν νὰ τὸ ἐφαρμόσουν; Βλέπετε ὅποιοι ἔχουν τὴν βαθεῖα γνώσι καὶ τὸ θάρρος, νὰ διαμαρτυρηθοῦν καὶ νὰ ἐφαρμόσουν ὅσα οἱ πατέρες καὶ οἱ ἐκκλησιαστικοὶ κανόνες ὁρίζουν, τί τραβοῦν καὶ πῶς περιθωριοποιοῦνται καὶ διώκονται. 

Ἀκόμη τραγικώτερο εἶναι ὅτι οἱ πολλοὶ θεωροῦν ὅτι τὸ νὰ συνταχθοῦν μὲ τέτοιους ἀνθρώπους,  «μετὰ τοιούτων ἀνδρῶν τετάχθαι», αὐτὴ εἶναι ἡ ὀρθὴ στάσι τοῦ χριστιανοῦ καὶ ἔχουν ἥσυχη τὴν συνείδησί τους, ὅτι πράττουν τὸ δὲον καὶ τὸ σωστό ἀρκεῖ νὰ ὑπακούουν σὲ αὐτούς. 

Καὶ ἔτσι τελικῶς οἱ πολλοὶ  μπροστὰ στὸν συνασπισμὸ τῶν φαύλων καὶ ἀναξίων τῆς ἱερωσύνης, -οἱ ὁποῖοι ἀναγκαστικῶς ὑπακούουν σὲ αὐτοὺς ποὺ τοὺς χειροτόνησαν, ἀκόμη καὶ ὅταν οἱ πράξεις τῶν χειροτονισάντων εἶναι ἐνάντιες στὶς Θεῖες ἐντολὲς, καὶ στὴν μεγάλη δύναμι ποὺ τοὺς δίδει αὐτὴ ἡ συμπαράταξις- δειλιοῦν καὶ συμπράττουν. 

«Τοὺς παρ' ἀξίαν τυχόντας ἱερατικῆς τιμῆς ὑπακούειν ἀνάγκη τοῖς οὐ δεόντως δεδωκόσι, κἂν εἰς αὐτὸ τὸ Θεῖον τὰ δρώμενα βλέπει· διὸ καὶ ἀλλήλοις τὴν ἄδικον ταύτην ἀντίδοσιν παρέχοντες, δύναμιν οὐ μικρὰν εἰς τὸ κατὰ τῶν εὖ βιούντων ὁπλίζεσθαι προσλαμβάνουσιν». ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗΣ PG 78.1629

Ἔτσι ἐξηγεῖται ἐν μέρει-διότι ὑπάρχουν καὶ ἄλλες διαστάσεις-  ἡ σιωπὴ καὶ ἡ ἀδράνεια τῆς μεγάλης μερίδος τοῦ κλήρου μπροστὰ στὰ ἐγκλήματα ποὺ διαπράττονται ἐνώπιον πάντων ἀπὸ τὴν μεγάλη μερίδα τῶν ἐπισκόπων (ὄχι ἀπὸ ὅλους-ὑπάρχουν καὶ οἱ λίγοι ποὺ κραττοῦν ἀκόμη) καὶ ἐπιτείνουν τὴν κοινωνικὴν καὶ ἐκκλησιαστικὴν ἐλεεινότητα, ἥτις πανταχόθεν μᾶς περιβάλλει.

Γεώργιος Κ. Τζανἀκης. Ἀκρωτήρι Χανίων. 3 Δεκεμβρίου 2024.

     [1] ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ: Ο ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ. ΑΠΑΝΤΑ.  Ἐκδ. ΔΟΜΟΣ. Ἀθήνα 1997. Β΄ ἐπανεκδ. Τομ.2 σελ. 335

[2] ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ: ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ.  ΑΠΑΝΤΑ.  Ἐκδ. ΔΟΜΟΣ. Ἀθήνα 1998. Β΄ ἐπανεκδ. Τομ.5 σελ.100

«Πᾶνος» 

Αγία Βαρβάρα: Διήγηση του υπερφυούς θαύματος στο Πολυδένδρι (15 Ιουλίου 1917)

Είναι γνωστή, αδελφοί μου, σε όλους μας η μεγάλη δύναμη των Αγίων. Αυτή η δύναμή τους, το να κάνουν δηλαδή θαύματα, να θεραπεύουν αρρώστους, να προφητεύουν, να καθοδηγούν τους πιστούς με τρόπο θαυμαστό, να λύνουν «άλυτα» προβλήματα, να προφυλάσσουν από κινδύνους και τόσα άλλα, δεν είναι δική τους.

Όπως λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης, οι Άγιοι λάμπουν με το φως του Χριστού. Έγιναν Άγιοι με τη δική Του χάρη, είναι δοξασμένοι με τη δική Του δόξα. Ό,τι τους ζητάμε το πετυχαίνουν για μας από το Χριστό, στου οποίου το θέλημα θυσίασαν ό,τι είχαν ακριβό στη γη. Οι Άγιοι εξεπλήρωσαν το λόγο του Θεού. Ο Κύριος εκπληρώνει το δικό τους λόγο. Εργάσθηκαν γι’ Αυτόν κι αυτός εργάζεται για χάρη τους.

Ακριβώς έτσι, αδελφοί μου, συνέβη και με την Αγία Βαρβάρα. Επειδή εργάσθηκε για το Χριστό και θυσίασε τά πλούτη και τη ζωή της για χάρη Του, της δόθηκαν απ’ Αυτόν πλούσια χαρίσματα.

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ - ΤΕΤΑΡΤΗ 4 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2024

Ἡ Ἁγία Βαρβάρα ἡ Μεγαλομάρτυς

 
Ξίφει πατὴρ θύσας σε, Μάρτυς Βαρβάρα,
Ὑπῆρξεν ἄλλος Ἀβραὰμ διαβόλου.
Βαρβάρα ἀμφὶ τετάρτῃ χερσὶ τοκῆος ἐτμήθη.

Η Αγία Βαρβάρα έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορος Μαξιμιανού (286 - 305 μ.Χ.) και ήταν κόρη του ειδωλολάτρη Διοσκόρου ο οποίος ήταν από τους πιο πλούσιους ειδωλολάτρες της Ηλιουπόλεως.

Όσιος Σέργιος του Ραντονέζ: Εκ κοιλίας μητρός ηγιασμένος

Ο όσιος και θεοφόρος Σέργιος γεννήθηκε το 1314 στην πόλη Ροστώβ από ευσεβείς γονείς, τον Κύριλλο και την Μαρία. Ο Θεός τον ξεχώρισε από βρέφος για την υπηρεσία του. Λίγες ημέρες πριν από την γέννησή του, μια Κυριακή, η μητέρα του βρισκόταν σ’ ένα ναό και παρακολουθούσε τη θεία Λειτουργία. Ξαφνικά, καθώς θ’ άρχιζε η ανάγνωση του Ευαγγελίου, το βρέφος φώναξε μέσα από τα μητρικά σπλάγχνα! Η φωνή του ακούσθηκε από πολλούς. Την ώρα του Χερουβικού το βρέφος φώναξε πάλι. Και όταν ο ιερέας έφθασε στην εκφώνηση «πρόσχωμεν τα Άγια τοις αγίοις», το βρέφος φώναξε για τρίτη φορά. Όλοι τότε κατάλαβαν, ότι θα γεννιόταν ένας μεγάλος άγιος, ένας «λύχνος του κόσμου» και υπηρέτης της Αγ. Τριάδος.

Το βρέφος σκίρτησε στα μητρικά σπλάγχνα ενώπιον του Κυρίου, όπως ο Τίμιος Πρόδρομος σκίρτησε από χαρά ενώπιον της Υπεραγίας Θεοτόκου.

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ - ΔΕΥΤΕΡΑ 3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2024

Ὁ Προφήτης Σοφονίας

 
O πριν βοήσας τη Σιών χαίρε σφόδρα,
Xαίρει παραστάς τω Θεώ Σοφονίας.
Φαίδιμος εν τριτάτη Σοφονίας ήτορ αφήκεν.

Ἔζησε τὸν 7ο αἰώνα π.Χ., ἐπὶ βασιλέως Ἰωσίου.  Εἶναι ὁ ἔνατος ἀπὸ τοὺς μικροὺς λεγόμενους προφῆτες καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴ φυλὴ τοῦ Συμεὼν ἢ κατ’ ἄλλους τοῦ Λευΐ. Τὸ ὄνομά του σημαίνει «ὁ Γιάχβε κρύπτει», δηλαδὴ περιφρουρεῖ, προστατεύει.

Ἅγιος Πορφύριος: Κανείς δεν μπορεί να φθάσει στον Θεό, αν δεν περάσει απ᾿ τους ανθρώπους

Είμαστε ευτυχισμένοι, όταν αγαπήσουμε όλους τους ανθρώπους μυστικά.
Θα νιώθουμε τότε ότι όλοι μας αγαπούν. Κανείς δεν μπορεί να φθάσει στον Θεό, αν δεν περάσει απ’ τους ανθρώπους… Ν’ αγαπάμε, να θυσιαζόμαστε για όλους ανιδιοτελώς, χωρίς να ζητάμε ανταπόδοση.
Τότε ισορροπεί ο άνθρωπος.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστήριο της Εκκλησίας μας. Να γίνας προετοιμάζει ν’ αγαπήσομε περισσότερο τον Χριστό.

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ - ΔΕΥΤΕΡΑ 2 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2024

Ὁ Ὅσιος Πορφύριος ὁ Θαυματουργός ο Καυσοκαλυβίτης

Ο όσιος Γέρων Πορφύριος, κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης, γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1906 μ.Χ., στην Εύβοια, στο χωριό Άγιος Ιωάννης της επαρχίας Καρυστίας. Οι γονείς του, Λεωνίδας Μπαϊρακτάρης και Ελένη, το γένος Αντωνίου Λάμπρου, ήταν ευσεβείς και φιλόθεοι άνθρωποι. Ο πατέρας του, μάλιστα, ήταν ψάλτης στο χωριό και είχε γνωρίσει προσωπικά τον Άγιο Νεκτάριο. Η οικογένειά του ήταν πολυμελής και οι γονείς, φτωχοί γεωργοί, δυσκολεύονταν να τη συντηρήσουν. Γι’ αυτό ο πατέρας υποχρεώθηκε να φύγει στην Αμερική, όπου δούλεψε στην κατασκευή της διώρυγας του Παναμά.

Ἰωάννης Λίτινας: Ἔλεγχος καὶ ἀναίρεση ἐπιχειρημάτων Ἐγκυκλίου 1-2024 τοῦ Μητροπολίτου Περιστερίου καὶ τοῦ Συνοδευτικοῦ Μηνύματος.

(μικρά συμβολὴ στὸ ἔργο τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Νομοκανονικῶν καὶ Δογματικῶν Ζητημάτων)

 

Ἰωάννης Λίτινας
 

Β΄ ΜΕΡΟΣ

 

Τὸ πρῶτο μέρος ΕΔΩ

Ὁ Ἐσταυρωμένος ὡς «αὐθαίρετη προσθήκη στὴν Θεία Εὐχαριστία»

Ἐκτὸς τοῦ λεγομένου «ἐσχατολογικοῦ σημείου τῆς Ἐκκλησίας» καὶ τῆς παράδοξης ἑρμηνείας του, ποὺ ἐξετάσαμε στὸ Α΄ Μέρος, δεύτερος βασικὸς πυλῶνας πάνω στὸν ὁποῖο βασίζεται ὅλη ἡ ἐπιχειρηματολογία ὑπὲρ τῆς ἀποβολῆς εἶναι ἡ καταγγελλόμενη «αὐθαίρετη προσθήκη» τοῦ Ἐσταυρωμένου στὴ Θ.Λειτουργία, ὑπὸ τὴν περιεκτικὴ κατηγορία: «ὁ “Ἐσταυρωμένος τῆς Μ.Παρασκευῆς” ἀποτελεῖ προσθήκη στὸ κείμενο καὶ στὴν πραγμάτωση τῆς Θ.Λειτουργίας».[1] Τὸ παράδοξο εἶναι ὅτι ὁ ἰσχυρισμὸς αὐτὸς ἀναιρεῖται ἀργότερα στὴν ἴδια Ἐγκύκλιο μὲ τὴν παραδοχή, ὅτι «ἀντίστοιχες εὐχὲς καὶ λειτουργικὲς προσφωνήσεις καὶ ἀνάλογες λειτουργικὲς συμπεριφορὲς δὲν ὑπάρχουν»[2]. Παρατηρεῖται δηλ. ἀντίφαση ἐπιχειρημάτων ποὺ προκαλοῦν σύγχυση στὸ ποίμνιο καὶ ἀπορία.

π. Δημήτριος Μπόκος: Η ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ

π. Δημήτριος Μπόκος

Καθ’ ὁδὸν πρὸς τὰ Ἱεροσόλυμα γιὰ τὸ τελευταῖο Πάσχα του ὁ Χριστός, προσεγγίζοντας στὴν Ἱεριχώ, συνάντησε ἕνα ζητιάνο τυφλό, ὁ ὁποῖος τὸν ἱκέτευσε μὲ μεγάλες κραυγὲς νὰ τὸν ἐλεήσει. Ὁ Χριστὸς εἶπε νὰ τὸν φέρουν μπροστά του καὶ τὸν ρώτησε: Τί θέλεις νὰ σοῦ κάνω; Καὶ ὁ τυφλὸς ἀπάντησε: «Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω». Θέλω τὸ φῶς μου (Κυριακὴ ΙΔ΄ Λουκᾶ). 

Ὁ τυφλὸς τῆς Ἱεριχοῦς εἶχε ξεκάθαρο αἴτημα, γιατὶ εἶχε σαφῆ ἐπίγνωση τῆς κατάστασής του. Γνώριζε καλὰ τὴν ἀδυναμία του, ὅτι εἶναι τυφλός. Βίωνε τὶς συνέπειες τῆς τύφλωσης μὲ τρόπο ποὺ δὲν τοῦ ἄφηνε περιθώριο γιὰ ψευδαισθήσεις. Οἱ ἀνθρώπινες προσπάθειες, οἱ γιατροί, τὰ φάρμακα, κρίθηκαν ὅλα ἀνώφελα. Ἀπογοητευμένος ἀπὸ κάθε ἀνθρώπινο μέσο, ἔβλεπε καθαρὰ τί τοῦ ἔλειπε, ἀλλὰ καὶ ποῦ θὰ τὸ βρεῖ. Ἡ σωματικὴ τύφλωση εἶχε ἀνοίξει μιὰ φωτεινὴ ρωγμὴ στὴν ψυχή του. Κατάλαβε καλά, ὅτι βοήθεια θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει μόνο ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ὄχι ἀπὸ τὸν ἑαυτό του ἢ ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Ἔριξε λοιπὸν τὴν ἀδυναμία του μπροστὰ στὸν Θεό. 

Τό Εὐαγγέλιο καί ὁ Ἀπόστολος τῆς Κυριακῆς 1 Δεκεμβρίου 2024

Ἑωθινόν

 

Ἦχος πλ β´ - Ἑωθινόν Α´
ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΚΗ´ 16 - 20

¹⁶ Οἱ δὲ ἕνδεκα μαθηταὶ ἐπορεύθησαν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, εἰς τὸ ὄρος οὗ ἐτάξατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς. ¹⁷ καὶ ἰδόντες αὐτὸν προσεκύνησαν αὐτῷ, οἱ δὲ ἐδίστασαν. ¹⁸ καὶ προσελθὼν ὁ Ἰησοῦς ἐλάλησεν αὐτοῖς λέγων· Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς. ¹⁹ πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ²⁰ διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν. 

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ - ΚΥΡΙΑΚΉ 1 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2024

Ὁ Προφήτης Ναούμ

 
Ναούμ, τὸν Ἑλκεσαῖον ἐκπεπνευκότα,
Ἕλκει πόθος με σμυρνίσαι σμύρνῃ λόγου.
Πρώτη ἐκ βιότοιο Δεκεμβρίου ᾤχετο Ναούμ.

Εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα μικροὺς λεγομένους προφῆτες.

Ἔζησε τὸν 7ο αἰώνα πρὸ Χριστοῦ καὶ ἦταν ἀπὸ τὴ φυλὴ τοῦ Συμεών. Πατρίδα εἶχε τὴν Ἐλκεσέμ, γι’ αὐτὸ ὀνομάστηκε καὶ Ναοὺμ ὁ Ἐλκεσαῖος.

Τὸ βιβλίο τῆς προφητείας του ἀποτελεῖται ἀπὸ τρία μικρὰ κεφάλαια καὶ ἀφορὰ τὴν τύχη τῆς πόλης Νινευῆ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ [:Λουκά 18, 35-43] Γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου «ΕΝΑ ΚΟΡΥΦΑΙΟΝ ΑΙΤΗΜΑ» [23-1-1994] [Β 291]

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ [:Λουκά 18, 35-43]

    Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

                                με θέμα:

                            «ΕΝΑ ΚΟΡΥΦΑΙΟΝ ΑΙΤΗΜΑ»

                                 [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 23-1-1994]

[Β 291]

      Εκπληκτικό, όντως, αγαπητοί μου, το θαύμα της θεραπείας του τυφλού της Ιεριχούς. Και η έκπληξις προέρχεται τόσο από τον Κύριον, όσο και από τον τυφλόν. Και οι δύο πλευρές εκπλήσσουν. Παρατηρούμε τον Κύριον, με πόσην ευκολία δίδει αυτό που του ζητείται. Λέγει ένας ερμηνευτής: «Ὅρα τήν ἐξουσίαν». «Δες», λέγει, «την εξουσίαν». «’’Ἀνάβλεψον’’. Τίς γάρ τῶν προφητῶν οὕτως ἐθεράπευσεν, ἐν τοσαύτῃ, φημί, ἐξουσίᾳ;». Τι είπε; «Ἀνάβλεψον». Δηλαδή «Να δεις». «Ποιος», λέγει, «από τους προφήτας ποτέ εθεράπευσε με τόσην εξουσίαν;».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ [:Λουκ. 18,35-43] Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΙΧΟΥΣ «Ἰησοῦ υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με (:Ιησού, υιέ του Δαβίδ, ελέησέ με)» [Λουκ. 18,38].

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ [:Λουκ. 18,35-43]

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΙΧΟΥΣ

«Ἰησοῦ υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με (:Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Δαβίδ, ἐλέησέ με)»[Λουκ.18,38].

Προσῆλθε, λοιπόν, αὐτὸς ὁ τυφλὸς μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι προσερχόταν στὸν Θεὸ ποὺ εἶναι σὲ ὅλα ἰσχυρὸς· καὶ ἀποκαλεῖ τὸν Ἰησοῦ «υἱὸν Δαυΐδ», διότι ἔχοντας ἀνατραφεῖ μέσα στὸν Ἰουδαϊσμὸ καὶ ἔχοντας γεννηθεῖ ἐκεῖ ὡς ἐντόπιος, δὲν ἀγνόησε ὅσα εἶχαν εἰπωθῇ ἐκ τῶν προτέρων γι᾿ Αὐτὸν μέσῳ τοῦ νόμου βέβαια καὶ τῶν ἁγίων προφητῶν καὶ ὅτι κατὰ σάρκα προερχόταν ἀπὸ τὴ γενιὰ τοῦ Δαβίδ. Ἑπομένως, ἐπειδὴ ἤδη εἶχε πιστέψει ὅτι, ὄντας Θεὸς ὁ Λόγος, ὑπέμεινε μὲ τὴ θέλησή Του τὴν κατὰ σάρκα γέννησή Του, ἐννοῶ ἀπὸ τὴν ἁγία Παρθένο, πλησιάζει τὸν Ἰησοῦ ὡς Θεό, λέγοντάς Του: «Ἰησοῦ υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με». Πράγματι, μιὰ πρόσθετη μαρτυρία ὅτι ἀπηύθυνε αὐτὴν τὴν ἱκεσία στὸν Κύριο, ἔχοντας αὐτὴν τὴν πεποίθηση, ἀποτελοῦν τὰ ἴδια τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ: «Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε (:Ἡ πίστη σου σὲ ἔχει σώσει)».

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ - ΣΑΒΒΑΤΟ 30 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2024

Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Ἀπόστολος ὁ Πρωτόκλητος

 
Ἀντίστροφον σταύρωσιν Ἀνδρέας φέρει,
Φανεὶς ἀληθῶς οὐ σκιώδης ἀντίπους.
Σταυρὸν κακκεφαλῆς τριακοστῇ Ἀνδρέας ἔτλη.

Μορφὴ βιβλική. Φυσιογνωμία προνομιοῦχος καὶ διαλεχτή. Πρῶτος ἀπ’ ὅλους τοὺς ἀποστόλους γνώρισε τὸν Ἰησοῦ, ἀλλὰ καὶ πρῶτος κλήθηκε νὰ τὸν ἀκολουθήσει, γι’ αὐτὸ καὶ Πρωτόκλητος.

Τὸ ὄνομά του τὸ ἱερὸ κατέχει ἰδιαίτερη θέση στὴν ψυχὴ τῶν Ἑλλήνων.

Αὐτὸς εἶναι ὁ Ἀνδρέας ὁ Πρωτόκλητος μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ καὶ ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους τοῦ Ἔθνους μας.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ [Λουκ. 18,35-43] Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΤΥΦΛΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΙΧΟΥΣ (από το «Υπόμνημα εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον», ομιλία ΞΣΤ΄)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ΛΟΥΚΑ [Λουκ. 18,35-43]

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΤΥΦΛΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΙΧΟΥΣ

      (από το «Υπόμνημα εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον», ομιλία ΞΣΤ΄)

    «Καὶ ἐκπορευομένων αὐτῶν ἀπὸ Ἱεριχὼ ἠκολούθησεν αὐτῷ ὄχλος πολύς.  καὶ ἰδοὺ δύο τυφλοὶ καθήμενοι παρὰ τὴν ὁδόν, ἀκούσαντες ὅτι Ἰησοῦς παράγει, ἔκραξαν λέγοντες· ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, υἱὸς Δαυΐδ.  ὁ δὲ ὄχλος ἐπετίμησεν αὐτοῖς ἵνα σιωπήσωσιν· οἱ δὲ μεῖζον ἔκραζον λέγοντες· ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, υἱὸς Δαυΐδ(: Και ενώ αυτοί έβγαιναν από την Ιεριχώ, Τον ακολούθησε πλήθος λαού πολύ. Και ιδού δύο τυφλοί που κάθονταν κοντά στο δρόμο, όταν άκουσαν ότι ο Ιησούς περνά, άρχισαν να φωνάζουν και να λένε:  “Ελέησέ μας, Κύριε, ένδοξε απόγονε του Δαβίδ, που για σένα μίλησαν οι προφήτες”. Το πλήθος όμως του λαού τούς μάλωσε για να σιωπήσουν, για να μην ενοχληθεί ο Ιησούς με τις φωνές τους. Αυτοί όμως πιο πολύ φώναζαν και έλεγαν: “Ελέησέ μας, Κύριε, απόγονε του Δαβίδ”)»[Ματθ.20,29-34].

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ [:Ἐφεσ. 2,4-10] ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ [:Ἐφεσ. 2,4-10]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

«Ὁ δὲ Θεὸς πλούσιος ὢν ἐν ἐλέει, διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην αὐτοῦ ἣν ἠγάπησεν ἡμᾶς,  καὶ ὄντας ἡμᾶς νεκροὺς τοῖς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ (:Ὁ Θεὸς ὅμως ποὺ εἶναι πλούσιος σὲ ἔλεος, ἐξαιτίας τῆς πολλῆς ἀγάπης Του, μὲ τὴν ὁποία μᾶς ἀγάπησε, καὶ ἐνῶ ἀκόμη ἤμασταν πνευματικὰ νεκροὶ ἐξαιτίας τῶν παραβάσεών μας, μᾶς ζωοποίησε πνευματικὰ μαζὶ μὲ τὸν Χριστό)» [Ἐφ. 2,4-5].

«Ὁ δὲ Θεὸς πλούσιος ὢν ἐν ἐλέει»: Ὄχι ἁπλῶς εὔσπλαχνος, ἀλλὰ πλούσιος σὲ εὐσπλαχνία, ὅπως λέγει καὶ ἀλλοῦ: «Εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ὅτι χρηστὸν τὸ ἔλεός σου· κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐπίβλεψον ἐπ᾿ ἐμέ (:Ἄκουσε, Κύριε, καὶ κάμε δεκτὴ τὴν προσευχή μου, διότι εἶναι ἀγαθὸ καὶ εὐεργετικὸ τὸ ἔλεὸς Σου πρὸς ὅλους. Σύμφωνα μὲ τὴν ἄπειρη εὐσπλαχνία Σου ρῖξε ἕνα στοργικὸ βλέμμα πρὸς ἐμένα)» [Ψαλμ. 68,17]· καὶ πάλι: «Ἐλέησόν μέ, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου (:Ἐλέησέ με, Θεέ μου, σύμφωνα πρὸς τὸ ἄπειρο ἔλεὸς Σου· καὶ σύμφωνα μὲ τὸ ἀπέραντο πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου σβῆσε ἐντελῶς τὴν παρανομία μου)» [Ψαλμ. 50,1].

Δημήτριος Τσελεγγίδης: «Ὁ Θεός Λόγος καί “οἱ λόγοι τῶν ὄντων”»

Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε.

Κατάθεση μοναδικῶν προσωπικῶν πνευματικῶν ἐμπειριῶν τοῦ Καθηγητοῦ Δημητρίου Τσελεγγίδη ποὺ ἀφοροῦν πέραν τῶν ἄλλων θαυμαστῶν ἐμπειρικῶν βιωμάτων, καὶ τὴν δόξα τῆς Ἑλλάδος!
 

Αὐτή τὴν δόξα τὴν ἔζησε μαζὶ μὲ τὸν Ὅσιο Παΐσιο τὸν Ἁγιορείτη, καὶ τὴν μοιράζεται μαζί μας.
 

Μὶα ἀποκαλυπτικὴ ὁμιλία ποὺ ἀξίζει νὰ τὴν παρακολουθήσετε μέχρι τέλους.

 

 

Πάτρια Ράχης

«Πᾶνος» 

Πορφυρίτης: «Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ»[1]

Γράφει ὁ Πορφυρίτης 

Εἶναι συγκινητικό, ἐνθαρρυντικό καί συνάμα συμβολικό («ὡσεὶ περιστερὰν»[2]) αὐτό πού συμβαίνει στό Περιστέρι. Μέσα σέ μία πολτοποιημένη κοινωνία καί πατρίδα, ὅπου τά πρόσωπα μετασχηματίστηκαν σέ μονάδες καί ὅσον οὔπω σέ ἀριθμούς, καί χάνονται στήν ἄβυσσο τῆς ἀσωτίας· ὅπου ὑπάρχει ὁ φόβος, ὁ τρόμος, ἡ σύγχυση, ἡ βορβορώδης ἁμαρτία καί ἡ σκιά θανάτου· ὅπου τό μόνο ἐνδιαφέρον τῶν «χριστιανῶν», εἶναι ἡ «καλοπέραση» στό ἀπέραντο αὐτό χοιροστάσιο, νά τρῶνε καί νά δαπανοῦν ὧρες ὁλόκληρες στήν εἰκονική πραγματικότητα, λησμονώντας τή Ζωή.

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ - ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2024

 

Ὁ Ἅγιος Φιλούμενος ὁ νέος Ἱερομάρτυρας 16/29

Ἀπὸ μικρὸς ὁ Ἅγιος Φιλούμενος ἀγάπησε τὸν Χριστό.  Σὲ ἡλικία δέκα ἐτῶν μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφό του περίμεναν νὰ ἀποκοιμηθεῖ ὁ μεγαλύτερός τους ἀδελφὸς καὶ αὐτοὶ σηκώνονταν καὶ προσεύχονταν κρυφὰ γιὰ ὦρες.

Κατάγονταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Ὁροῦντα τῆς ἐπαρχίας Μόρφου.  Καλὴ παιδαγωγὸ καὶ δασκάλα τῆς εὐσεβείας εἶχαν τὴ γιαγιά τους Λωξάντρα, ἡ ὁποία τοὺς ζητοῦσε νὰ τῆς διαβάζουν βίους ἁγίων.

Άγγελος Καραγεώργος: “ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΣΚΟΠΟΙ ΤΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΡΑΜΠ-ΕΛΟΝ ΜΑΣΚ” με τη Μαρία Γλαρέντζου στην Εκπομπή ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ

Άγγελος Καραγεώργος 

Ζωντανά Έκτακτα Ραδιοφωνικά στη Μαρία Γλαρέντζου και την Εκπομπή της ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ δείχνοντας και στιγμιότυπα μιλήσαμε για τον ρόλο της διακυβέρνησης Τραμπ με δεξί χέρι τον Έλον Μασκ και τη σχέση τους με τον Σιωνισμό, τον Μετανθρωπισμό και τον 3ο Ναό του Σολομώντα.

Η ασθένεια συνδέεται με την αμαρτία

Οι ασθένειες που μας βρίσκουν είναι συνήθως καρπός των αμαρτιών μας. Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει από τον λόγο που είπε ο Χριστός στον παράλυτο της Βηθεσδά, αφού τον θεράπευσε: «Πρόσεξε· έγινες υγιής, μην αμαρτάνεις πλέον». Από αυτό μαθαίνουμε ότι το νόσημά του ο παράλυτος το απέκτησε από τις αμαρτίες του. Την ίδια σημασία έχει ο λόγος του Κυρίου και στον άλλο παράλυτο της Καπερναούμ: «Έχε θάρρος, παιδί μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου». Ο Κύριος, επειδή γνώριζε καλά ότι η ασθένεια του σώματος ήταν συνέπεια της ασθένειας της ψυχής, δηλαδή της αμαρτίας, θεράπευσε πρώτα την ψυχή του παραλύτου, δίδοντας την άφεση των αμαρτιών του, για να ακολουθήσει στη συνέχεια η θεραπεία του σώματος.

Ο ιερός Χρυσόστομος αναφέρει τον Κάιν σαν ένα από τα πρώτα παραδείγματα που η ασθένεια συνδέεται με την αμαρτία. Διότι μετά τον φόνο του αδελφού του, άρχισε να τρέμει το σώμα του. «Πραγματικά», συμπεραίνει ο Άγιος, «πηγή και ρίζα και μητέρα όλων των κακών είναι η φύση της αμαρτίας. Αυτή παραλύει τα σώματά μας, αυτή φέρνει τις αρρώστιες».

Σε άλλο σημείο ο χρυσορρήμων Πατήρ μας εξηγεί αναλυτικότερα: «Η αμαρτία είναι φοβερό πράγμα και καταστρέφει την ψυχή. Πολλές φορές μάλιστα το κακό ξεχειλίζει και επεκτείνεται και στο σώμα. Αυτό συμβαίνει για τον εξής λόγο: Συνήθως όταν η ψυχή μας υποφέρει, εμείς παραμένουμε αναίσθητοι, ενώ όταν το σώμα πάθει έστω και μικρή βλάβη, καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια να θεραπεύσουμε την αρρώστια επειδή ακριβώς την αισθανόμαστε. Γι’ αυτό πολλές φορές ο Θεός τιμωρεί το σώμα για τα αμαρτήματα της ψυχής, ώστε με την πληγή του κατωτέρου (δηλαδή του σώματος) να τύχει κάποιας θεραπείας και το ανώτερο, δηλαδή η ψυχή». Πραγματικά, η αρρώστια θλίβει τον άνθρωπο, τον ταπεινώνει και τον κάμνει να θυμηθεί τον Θεό. Καταφεύγοντας τότε στον Θεό, βρίσκει μαζί με την υγεία του σώματος και την υγεία της ψυχής.

Ο ιερός Χρυσόστομος τονίζει ότι «αιτία των σωματικών κακών είναι η κακία της ψυχής. Και αυτό το φανέρωσε ο επί τριανταοκτώ έτη παράλυτος και ο άλλος που τον κατέβασαν από τη στέγη». Άλλωστε «εάν το σπουδαιότερο από όλα, δηλαδή ο ίδιος ο θάνατος, έχει την ρίζα και την αιτία του στην αμαρτία, πολύ περισσότερο ισχύει αυτό και για τις περισσότερες από τις αρρώστιες».

✶✶✶

Θα αναρωτηθεί ίσως κανείς: «Και τότε γιατί δεν τιμωρούνται όλοι οι αμαρτωλοί; Βλέπουμε πολλούς ασεβείς να καλοπερνούν και να σφύζουν από υγεία». Ο ιερός Χρυσόστομος, απαντώντας στην απορία αυτή λέγει ότι πρέπει να θρηνούμε περισσότερο γι’ αυτούς τους ανθρώπους, που ενώ αμαρτάνουν δεν τιμωρούνται. «Διότι το ότι δεν έπαθαν τίποτε σ’ αυτή την ζωή γίνεται αιτία μεγαλύτερης τιμωρίας στην άλλη ζωή. Όσα λυπηρά συμβαίνουν στην παρούσα ζωή είναι νουθεσία, ενώ στην άλλη ζωή είναι τιμωρία».

Ίσως εδώ χρειάζεται επίσης να διευκρινισθεί ότι δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να κρίνουμε την ψυχική κατάσταση του ανθρώπου από την βαρύτητα της ασθενείας του. Πρώτον, διότι εμείς δεν γνωρίζουμε το πραγματικό αίτιο της ασθενείας. Δεύτερον, διότι ή ψυχή του ανθρώπου, και πολύ περισσότερο τα κρίματα του Θεού, είναι άβυσσος. Μόνον Εκείνος γνωρίζει τι είναι για το συμφέρον της ψυχής, και δίνει τον σταυρό της δοκιμασίας ανάλογα και με την αντοχή του ανθρώπου. Σε κάθε περίπτωση πάντως, η υπομονή στις δοκιμασίες που επιτρέπει ο Θεός, όχι μόνον καθαρίζει την κακία της ψυχής, αλλά και προσφέρει ανυπολόγιστη ωφέλεια στον άνθρωπο.

Από το βιβλίο: Ιερομονάχου ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ, Οι ασθένειες και ο πιστός. Ιερόν Κουτλουμουσιανόν Κελλίον Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Άγιον Όρος, σελ. 11.

Πηγή:https://www.koinoniaorthodoxias.org/martiria-kai-didaxi/i-astheneia-sundeetai-me-tin-amartia/

Θεοφάνης Μαλκίδης: «Είμεθα κράτος ελεύθερον ή υποτελές τω Κεμάλ;». Ένας αιώνας επέμβασης της κεμαλικής Τουρκίας στην Ελλάδα

Γράφει ο Θεοφάνης Μαλκίδης

Στα τέλη της δεκαετίας του 1920 και στις αρχές της επόμενης,  στο πλαίσιο της υπό εκκόλαψη «ελληνοτουρκικής φιλίας»,  η οποία κατέληξε στο σύμφωνο ειρήνης του 1930 και στην πρόταση για Νόμπελ ειρήνης στον Κεμάλ (!), κεντρική  παράμετρος της παραπάνω πολιτικής ήταν η Θράκη.

Στη Θράκη, μεταξύ των άλλων, κρινόταν η μεταφορά του Κεμαλικού καθεστώτος από την Τουρκία στην Ελλάδα και η επικράτηση του εθνικιστικού μορφώματος από τη γειτονική χώρα, στην εξαιρετικής σημασίας περιοχή της πατρίδας μας. Με δεδομένη τη σιωπή και τη συναίνεση του ελλαδικού πολιτικού και γραφειοκρατικού συστήματος στην Κεμαλική επέλαση στη Θράκη, η μοναδική αντίσταση που υπήρξε ήταν αυτή των αποκαλούμενων «παλαιομουσουλμάνων»,  όσων δηλαδή Τούρκων, Κούρδων και άλλων,  είχαν βρει καταφύγιο μετά την απέλασή τους από την Τουρκία. Η αντίστασή τους  όμως κάμφθηκε πολύ σύντομα, αφού ένας από τους όρους της σύναψης του ελληνοτουρκικού συμφώνου φιλίας ήταν και η εκδίωξή τους από τη Θράκη, όπερ και εγένετο με τελική κατάληξη στη Συρία.