Άγγελος Καραγεώργος: Καθ. Garry Robson: Η ΠΡΟΟΔΟΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΒΡΕΤΑΝΙΑ (ΔΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ 2024)

Άγγελος Καραγεώργος 

 

Garry Robson "The advance of technocratic globalism in the UK : an update"

"H ΠΡΟΟΔΟΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΒΡΕΤΑΝΙΑ: MIA ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΣΗ"

Στο διαδικτυακό Διεπιστημονικό Συνέδριο 18, 19 και 20 Οκτωβρίου 2024 που διοργάνωσαν η Ομάδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ και το Κίνημα World Freedom Alliance όπου παρευρέθησαν Έλληνες και ξένοι καθηγητές, ιατροί, δημοσιογράφοι, δικηγόροι και αναλυτές μας έστειλε την παρουσίαση του ο Άγγλος καθηγητης Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Jagiellonian της Κρακοβίας Garry Robson κι έκανα την διερμηνεία.

Ο άγιος Παΐσιος σώζεται από δαιμονικό όραμα

«Μια νύχτα», διηγήθηκε ο Γέροντας, «καθόμουν στο κελλί μου (στην Ι. Μονή Στομίου Κονίτσης) σε ένα σκαμνάκι και έλεγα την ευχή. Ξαφνικά ακούω έξω στην αυλή μουσική από βιολιά και νταούλια, φωνές και χορούς. Σηκώνομαι, κοιτάζω από το παράθυρο να δω τι συμβαίνει, δεν υπήρχε τίποτε. Ησυχία απόλυτη. Κατάλαβα τότε ότι όλα ήταν από τον διάβολο.

»Δεν πρόλαβα να καθήσω στο σκαμνί για να συνεχίσω την προσευχή, όταν ξαφνικά γέμισε το κελλί μου από ένα δυνατό φως. Η στέγη εξαφανίσθηκε, το φως έφθανε μέχρι τον ουρανό. Στην κορυφή της φωτεινής στήλης, σαν να ήταν ένα πρόσωπο νέου ξανθού, που έμοιαζε με τον Χριστό. Φαινόταν το μισό πρόσωπο. Μια φωτεινή επιγραφή έγραφε: “Δόξα εν υψίστοις Θεώ”. Τότε σηκώθηκα και κοίταζα προς τα πάνω να δω καλύτερα το πρόσωπο. Ακούω μια φωνή να λέη: “Αξιώθηκες να δης τον Χριστό”!

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ - ΤΕΤΑΡΤΗ 13 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2024

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως

 
Μύσας ὁ χρυσοῦς Ἰωάννης τὸ στόμα,
Ἀφῆκεν ἡμῖν ἄλλο τὰς βίβλους στόμα.
Ἀμφὶ τρίτην δεκάτην σίγησεν χρύσεα χείλη.

Ο μεγάλος αυτός πατέρας και διδάσκαλος της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας γεννήθηκε στην Αντιόχεια το 347 μ.Χ.(κατά άλλους το 354 μ.Χ.). Πατέρας του ήταν ο στρατηγός Σεκούνδος και μητέρα του η Ανθούσα. Γρήγορα έμεινε ορφανός από πατέρα, και η μητέρα του - χήρα τότε 20 ετών - τον ανέθρεψε και τον μόρφωσε κατά τον καλύτερο χριστιανικό τρόπο. 

Ο άγιος Αβράμιος και η ανεψιά του Μαρία

Ο άγιος Αβράμιος, όταν η ανεψιά του Μαρία έμεινε ορφανή, την πήρε κοντά του, στο εξωτερικό κελλάκι του ασκητηρίου του, και της δίδασκε την ασκητική ζωή. Αυτή, αν και μικρή, είχε επίδοση στην αρετή. Κάποτε όμως ένας επισκέπτης την παρέσυρε στην αμαρτία. Στη συνέχεια η Μαρία έπεσε σε απόγνωση, έφυγε από το ασκητήριο και κατέληξε πόρνη σ’ ένα ξενοδοχείο. Ο άγιος Αβράμιος, μετά δυο χρόνια αναζητήσεων, έμαθε πού βρίσκεται. Αμέσως ξεκίνησε για το ξενοδοχείο εκείνο, ντυμένος με στρατιωτική στολή, για να τη σώσει.

✶✶✶

Όταν έφτασε στο ξενοδοχείο ο Αβράμιος, έμεινε εκεί λίγον καιρό, χωρίς να μπορέσει να δει πουθενά την ανεψιά του, επειδή εκείνη τόσο πολύ απέφευγε να τη δουν άνθρωποι σώφρονες, όσο αντίθετα επιδίωκε να τη δουν άνθρωποι ασελγείς και ακόλαστοι. Αυτός τότε σκέφτηκε κάτι, που και μόνο του μπορεί να δείξει τον πολύ του ζήλο και ότι, για να σώσει μια ψυχή, τίποτε δεν απέφευγε. Μιμήθηκε δηλαδή και την εμφάνιση και τις κινήσεις ενός εραστή – αυτός που ήταν σχεδόν άυλος σαν τους αγγέλους – και υποκρίθηκε ότι είναι κυριευμένος από σαρκικό έρωτα. Πήγε λοιπόν στον ξενοδόχο και του είπε χαμηλόφωνα: «Άκουσα ότι έχεις κάποια κοπέλα πάρα πολύ όμορφη που μένει στο ξενοδοχείο και δέχεται πελάτες όσους θέλουν. Αυτήν λοιπόν ποθώ και εγώ, και γι’ αυτό ήρθα».

Εὐαγγελία Λάππα: Μακεδονομάχοι † 12 Νοεμβρίου, Δημήτριος Κωνσταντινίδης ἤ Κεχαγιᾶς (Καπετάν Νταλίπης) [† 1906] - Χρῆστος Κύρτσης [† 1913]

 

Γράφει ἡ Εὐαγγελία Κ. Λάππα

 

Δημήτριος Κωνσταντινίδης ἤ Κεχαγιᾶς (Καπετὰν Νταλίπης) [† 12 Νοεμβρίου 1906]

 

 

Βιογραφικό

Ὁ Δημήτριος Κωνσταντινίδης ἢ Κεχαγιᾶς τοῦ Κωνσταντίνου γεννήθηκε τὸ 1872 στὸν Γαῦρο τῆς Καστοριᾶς, μὲ καταγωγὴ ἀπὸ τὸ Βίτσι τῶν Ἰωαννίνων. Εἶχε ἕναν ἀδελφό, τὸν Φλῶρο. Νυμφεύτηκε τὴ Βασιλικὴ καὶ ἀπέκτησε πέντε παιδιά.

Μετὰ ἀπὸ ἕναν φόνο Βουλγάρου, πάνω σὲ τσακωμό, ἐντάχθηκε στὸ ἑλληνικὸ ἀντάρτικο Σῶμα τοῦ Καπετὰν Κώττα Χρήστου ἢ Ρουσάνη (βλέπε: Χρήστου ἢ Ρουσάνης Κωνσταντῖνος Καπετὰν Κώττας) μὲ τὸ προσωνύμιο καπετὰν Νταλίπης, πρὸς θύμηση τοῦ κλεφταρματολοῦ Νικολάου Νταλίπη ἀπὸ τὴ Σφήκα Φλωρίνης. Ὕστερα ἔγινε ὁπλαρχηγὸς ἀντάρτικου Σώματος στὴν περιοχή τῆς Καστοριᾶς.

Εὐαγγελία Λάππα: Ἱερομάρτυρες † 12 Νοεμβρίου, Βασίλειος Σιδηρόπουλος [† 1944] - Παύλος Ελευθεριάδης [† 1944]

Γράφει ἡ Εὐαγγελία Κ. Λάππα

 

Βασίλειος Σιδηρόπουλος [† 12 Νοεμβρίου 1944]

 

Βιογραφικό

Ὁ π. Βασίλειος Σιδηρόπουλος γεννήθηκε στὴν Μιστὴ Ἰκονίου τὸ 1903. Ἦταν γιὸς Ἱερέως. Μετὰ τὴν Καταστροφή, κατέφυγε στὸ Ξηροχώρι τοῦ Κιλκίς. Ἐκεῖ νυμφεύθηκε, ἀπέκτησε ἕξι παιδιὰ καὶ μετὰ τὸν θάνατο τοῦ πατέρα του χειροτονήθηκε Ἱερέας τὸ 1938. Ὡς Ἱερέας, ὑπῆρξε συνεπὴς στὰ καθήκοντά του καὶ ἐργάστηκε μὲ ζῆλο^[1].

Νεκτάριος Δαπέργολας: Καλή, ἀλλά ὄχι ἀρκετή ἡ ἁπλή ἐξάχνωση…

Γράφει ὁ Νεκτάριος Δαπέργολας

 

Στά καλά νέα τῶν ἡμερῶν δέν μπορεῖ βεβαίως νά μήν περιληφθεῖ ἡ προϊοῦσα κατάρρευση (ὄχι βεβαίως μέ τόν τρόπο πού τούς ἁρμόζει, ὅπως εἶπαν κάποιοι - γιατί πολύ ἁπλά ὁ τρόπος πού τούς ἁρμόζει εἶναι τό μπουντρούμιασμα γιά ἐσχάτη προδοσία - ἀλλά πάντως ἔστω μέ τρόπο ἠχηρό καί χαρακτηριστικό) τοῦ ψευτοαριστεροῦ βόθρου τῆς ἀντίχριστης λύσσας καί τῆς ἐθνομηδενιστικῆς ψύχωσης. 

 

Ἡ διάλυση εἰς τά ἐξ ὧν (βρωμερῶν καί ἀθλίων) συνετέθησαν καί ἡ πλήρης ἐξαΰλωση εἶναι ἡ φυσική ἀπόληξη καί τό λογικό ἀντίδωρο γιά τήν προδοσία τῆς Μακεδονίας, ἀλλά καί τούς πρώτους δρόμους πού ἄνοιξαν ὡς κυβέρνηση γιά τήν θεσμοθέτηση τῆς woke μαγαρισιᾶς (μέ τά σύμφωνα συμβίωσης, τά gaypride καί τή λοιπή «συμπεριληπτική» παράκρουση).

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ - ΤΡΙΤΗ 12 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2024

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ἐλεήμονας Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας

 
Ἰωάννης πένησι δοὺς καὶ σκορπίσας,
Ὢ ποῖα Χριστῷ νῦν παρεστὼς λαμβάνει!
ᾬχετο ἀκτεάνων δυοκαιδεκάτῃ Ἐλεητής.

«Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται» λέει ὁ Κύριος στὴν ἐπὶ τοῦ Ὄρους ὁμιλία.

Καὶ τὰ λόγια του αὐτὰ βρίσκουν πλήρη τὴν ἐφαρμογή τους στὸ ὑπεράξιο τέκνο τῆς Κύπρου μας, τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Ἐλεήμονα, τὸν Ἀρχιεπίσκοπο τῆς μεγάλης πόλεως Ἀλεξανδρείας.

Άγιος Μάξιμος της Μόσχας ο δια Χριστόν σαλός (+11 Νοεμβρίου)

Ό άγιος έζησε τον 15ο μ.Χ. αιώνα στη Μόσχα, οπού τριγυρνούσε σχεδόν γυμνός σε όλες τις εποχές, αγνοώντας τις άσχημες κλιματολογικές συνθήκες του Ρωσικού χειμώ­να. Έψεγε τα κακώς έχοντα και ιδιαίτερα τους πλούσιους της εποχής του, πού εκμεταλλεύονταν τη φτώχια του κό­σμου για να πλουτίζουν σε βάρος του. Μετά αποσύρθηκε σε κάποιο κοντινό δάσος άλλα συνέχισε να επισκέπτεται τη Ρωσική πρωτεύουσα για να ελέγχει τους ανθρώπους, ενώ παράλληλα νουθετούσε και παρηγορούσε όσους το είχαν ανάγκη. Μερικά λόγια πού έλεγε στους κατά καιρούς συνομιλητές του είναι τα ακόλουθα:

Λάμπρος Σκόντζος: Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης - Ὁ ἀσυμβίβαστος ὁμολογητής τῆς Ἐκκλησίας μας

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

Μιὰ ἀπὸ τίς πιὸ σεβαστὲς τάξεις τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι οἱ ὁμολογητές. Σὲ αὐτὴ τὴν τάξη ἀνήκουν οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν τὴ μαρτυρία τῆς πίστεώς τους, χωρὶς νὰ ὑπολογίσουν τίς συνέπειες τῆς ὁμολογίας τους αὐτῆς. Δὲ θὰ ἦταν ὑπερβολικὸ νὰ ὑποστηρίξουμε πὼς ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι ἀπόλυτα στηριγμένη στοὺς ἀγῶνες τῶν ἁγίων ὁμολογητῶν Της, στὴ δισχιλιόχρονη πορεία Της στὴν ἱστορία.
 

Ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγάλους ὁμολογητὲς τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι καὶ ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὁ ὁποῖος ἔδρασε σὲ μιὰ πολὺ ταραγμένη γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἱστορικὴ περίοδο. Πρόκειται γιὰ τὴν φοβερὴ εἰκονομαχικὴ ἔριδα, ἡ ὁποία συντάραξε τὴ βυζαντινὴ κοινωνία γιὰ περισσότερο ἀπὸ ἕναν αἰῶνα, μὲ ἀφόρητες διώξεις τῶν ὀρθοδόξων ἀπὸ τοὺς εἰκονομάχους αὐτοκράτορες (726-843). Γεννήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 759 ἀπὸ εὐγενεῖς καὶ εὐσεβεῖς γονεῖς, οἱ ὁποῖοι φρόντισαν νὰ τοῦ δώσουν ἐκτὸς ἀπὸ τὴν εὐσέβεια καὶ κατὰ κόσμον παιδεία, τὴν ὁποία ὁ ἴδιος ἀργότερα τὴν χρησιμοποίησε γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Σπούδασε μὲ ἐπιμέλεια τὴν ἑλληνικὴ φιλοσοφία καὶ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ - ΔΕΥΤΕΡΑ 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2024

Ὁ Ἅγιος Μηνᾶς ὁ Μεγαλομάρτυρας «ὁ ἐν τῷ Κοτυαείῳ»

 
Αἴγυπτος ὄντως, εἰ τέκοι, τίκτει μέγα.
Τμηθεὶς ἀληθὲς τοῦτο Μηνᾶς δεικνύει.
Μηνᾶς ἑνδεκάτῃ ἔτλη ξίφος γηθόσυνος κῆρ.

Ο Άγιος Μηνάς γεννήθηκε στην Αίγυπτο στα μέσα περίπου του 3ου αιώνα μ.Χ. από γονείς ειδωλολάτρες. Ωστόσο, το ειδωλολατρικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωνε, δεν κατάφερε να σκληρύνει την καρδιά του η οποία, όταν ήλθε η στιγμή, σκίρτησε ακούγοντας την φωνή του «ἐτάζοντος καρδίας καὶ νεφρούς» (Ψαλμοί 7,10) Θεού και έτσι ο, έφηβος ακόμη, Μηνάς έγινε χριστιανός.

Εὐαγγελία Λάππα: Μακεδονομάχοι † 10 Νοεμβρίου, Μαυρουδής Γερογιάννης [† 1910] - Στυλιανός Κλειδής [† 1912] - Ευάγγελος Δογιάμας [† 1944]

Γράφει ἡ Εὐαγγελία Κ. Λάππα

 

Μαυρουδὴς Γερογιάννης [† 10 Νοεμβρίου 1910]

 

Βιογραφικό

 

Ὁ Μαυρουδὴς Γερογιάννης γεννήθηκε τὸ 1860 στὴν Ἀρναία Χαλκιδικῆς, μὲ καταγωγὴ ἀπὸ τὴν Ἤπειρο, καὶ ἦταν ἕνα ἀπὸ τὰ ἑπτὰ παιδιά τοῦ Χριστόδουλου Γερογιάννη καὶ τῆς Αἰκατερίνης. Σπούδασε ἀξιωματικὸς στὴ Ρωσία καὶ ἔλαβε μέρος στὸν Ρωσοτουρκικὸ Πόλεμο μὲ τὸν βαθμὸ τοῦ ἀνθυπολοχαγοῦ τοῦ Πυροβολικοῦ. Ἀπὸ τὸ 1886, ὡς ταγματάρχης Πυροβολικοῦ, ἦρθε στὴν Ἑλλάδα καὶ κατατάχθηκε στὸν ἑλληνικὸ στρατό, μὲ τὸν βαθμὸ τοῦ λοχαγοῦ τοῦ Πεζικοῦ. Συμμετεῖχε στὸ μέτωπο τῆς Ἠπείρου, κατὰ τὸν Ἑλληνοτουρκικὸ Πόλεμο.

Τα πλούσια χαρίσματα του οσίου Γεωργίου Καρσλίδη

Ο όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, ο συγγραφέας της περίφημης και μοναδικής Κλίμακος, αναφέρει: «Μηδείς, εν τη μοναδική πολιτεία υπέρ φύσιν ακούων τινά ή ορών, εξ αγνωσίας εις απιστίαν περιπέση· όπου γαρ ενδημήσει ο υπέρ φύσιν Θεός, υπέρ φύσιν λοιπόν και τα πράγματα γίνονται». Είναι σαν να λέει ο όσιος ότι όχι μόνο να μην αμφιβάλλει κανείς ακούγοντας ή βλέποντας σε ανθρώπους ουράνια χαρίσματα και σημεία, αλλά να τα θεωρεί και ως φυσικά, γιατί, όπου σκηνώσει η χάρη του Θεού, όλα είναι δυνατά.

Ο όσιος Γεώργιος καλλιέργησε τον εαυτό του με την ολόθερμη πίστη, την υπομονή στα μαρτύρια, την εκούσια άσκηση, την καθαρότητα και την ταπείνωση και ήλκυσε πάνω του τη χάρη του Θεού. Ως δώρο τού δόθηκαν πλούσια χαρίσματα προς ενίσχυση, συμπαράσταση και διόρθωση των σε διάφορες ταλαιπωρίες αδελφών του. Τα δοθέντα χαρίσματα τα χρησιμοποίησε ως καλός διάκονος της θείας δωρεάς, με περισσή απλότητα, δίχως καμία ιδέα για τον εαυτό του και την τυχόν αξία του, αλλά από μεγάλη αγάπη προς την ευόλισθη ανθρώπινη φύση, προς δόξα Θεού κι έπαινο της Εκκλησίας.

Θεοφάνης Μαλκίδης: Για τους αγνοούμενους της εισβολής της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974

Γράφει ο Θεοφάνης Μαλκίδης

 

Πενήντα χρόνια πέρασαν από την τουρκική θηριωδία στην Κύπρο και από ότι φαίνεται ο χρόνος κυλάει υπέρ του θύτη και το θράσος του εισβολέα δικαιώνεται από τον συσχετισμό συμφερόντων, ενώ η λεγόμενη διεθνής κοινότητα απαθέστατη δείχνει επιλεκτική μνήμη και ευαισθησία.

Επιπλέον υπάρχει ένα μεγάλο ζήτημα, αυτό των αγνοουμένων, το οποίο εκτός από την ηθική του διάσταση έχει σαφώς και την πολιτική. Πενήντα χρόνια από την τουρκική εισβολή και ακόμη ταυτοποιούνται τα ηρωικά οστά όσων θυσιάστηκαν. Και μπορεί ο ανθρώπινος νόμος να μην επιδίκασε ακόμη τα νόμιμα, ο πνευματικός όμως νόμος άνοιξε το πρώτο του κεφάλαιο. Τα οστά και ομαδικοί τάφοι βοούν.

π. Δημήτριος Μπόκος: Η ΛΑΘΟΣ ΕΡΩΤΗΣΗ

π. Δημήτριος Μπόκος

Στὴν πασίγνωστη παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη ὁ Χριστὸς δέχεται μιὰ ἐρώτηση ἀπὸ τὸν νομικὸ ποὺ τὸν πείραζε: Ποιὸς εἶναι ὁ πλησίον μου ποὺ πρέπει νὰ τὸν ἀγαπῶ ὅπως τὸν ἑαυτό μου; Στὴ συνέχεια ὁ Χριστὸς μὲ τὴ γνωστὴ παραβολὴ ἔδειξε, ὅτι ἡ ἐρώτηση τέθηκε μὲ λάθος τρόπο. Ἔτσι στὸ τέλος ἀντέστρεψε τὸ ἐρώτημα καὶ τὸ ἔθεσε μὲ τὸν ὀρθὸ τρόπο πρὸς τὸν νομικό: Ποιὸς ἔγινε ὁ πλησίον γιὰ αὐτὸν ποὺ ἔπεσε στοὺς ληστές; (Κυριακὴ Η΄ Λουκᾶ). 

Τὸ θέμα γιὰ τὸν Χριστὸ δηλαδὴ δὲν εἶναι τὸ αὐτονόητο, τὸ ποιὸς εἶναι ὁ πλησίον μας. Αὐτὸ δὲν θέλει ρώτημα. Εἶναι ὁ κάθε ἄνθρωπος ποὺ ἔχει ἀνάγκη, κοντινὸς ἢ μακρινός, ἀνεξαρτήτως φυλῆς, γλώσσας, καταγωγῆς. Τὸ θέμα εἶναι ἂν ἔχουμε ἐμεῖς διάθεση νὰ γίνουμε ὁ πλησίον τοῦ κάθε ἀνθρώπου ποὺ ὑποφέρει. Μποροῦμε νὰ εἴμαστε δίπλα στὸν κάθε δοκιμαζόμενο, φτωχό, πεινασμένο, γυμνό, θλιβόμενο, φυλακισμένο; Ὁ παράλυτος τῆς Βηθεσδὰ βροντοφώναξε κάποτε τὸ παράπονό του στὸν Χριστό: «Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Μὰ ὁ Χριστὸς ἀπάντησε: «Διὰ σὲ ἄνθρωπος γέγονα». Ἐμεῖς μποροῦμε ἄραγε νὰ γίνουμε ὁ ἄνθρωπος τοῦ κάθε ἐμπερίστατου καὶ πονεμένου; 

Σοφία Μπεκρῆ: Στό πανδοχεῖο τοῦ ἐλέους Του

Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος-θεολόγος   

Στὸ Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς Η’ Λουκᾶ (ι’ 25-37), ἕνας νεαρὸς νομικός «ἐκπειράζει» τὸν Κύριο «λέγων﮲ Τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;» (ὅ. π., ι’ 25).

Δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἐκπειράζεται ὁ Κύριος. Ὅπως ἀναφέρουν οἱ Εὐαγγελιστές, Ματθαῖος καὶ Μάρκος (κβ’ 15-33, ιβ’ 13-27, ἀντιστοίχως), ἀπὸ τὴν μιά, οἱ ὑποκριτὲς Φαρισαῖοι προσπάθησαν νὰ τὸν παγιδεύσουν, μὲ τὸ ἐρώτημα: «ἔξεστι δοῦναι κῆνσον Καίσαρι ἢ οὐ;» (Ματθ., κβ’ 18, Μάρκ., ιβ’ 14), ἀπὸ τὴν ἄλλη, τὸ ἴδιο ἔκαναν οἱ μὴ πιστεύοντες στὴν ἀνάσταση Σαδουκαῖοι, μὲ τὸ ἐρώτημα σὲ ποιούς ἀπὸ τοὺς ἑπτὰ ἄνδρες, ποὺ παντρεύτηκε, ἀνήκει ἡ γυναῖκα, μετὰ ἀπὸ τὸν θάνατό της («ἐν τῆ ἀναστάσει τίνος τῶν ἑπτὰ ἔσται ἡ γυνή;», Ματθ., κβ’ 27-28, Μάρκ., ιβ’ 23). 

Τό Εὐαγγέλιο καί ὁ Ἀπόστολος τῆς Κυριακῆς 10 Νοεμβρίου 2024

 Ἑωθινόν

 

Ἦχος γ´ - Ἑωθινόν Θ´
ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ Κ´ 19 - 31

¹⁹ Οὔσης οὖν ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ σαββάτων, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς· Εἰρήνη ὑμῖν. ²⁰ καὶ τοῦτο εἰπὼν ἔδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ. ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον. ²¹ εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν· Εἰρήνη ὑμῖν. καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. ²² καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· Λάβετε Πνεῦμα ἅγιον· ²³ ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται. ²⁴ Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα ὁ λεγόμενος Δίδυμος, οὐκ ἦν μετ’ αὐτῶν ὅτε ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς. ²⁵ ἔλεγον οὖν αὐτῷ οἱ ἄλλοι μαθηταί· Ἑωράκαμεν τὸν Κύριον. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρά μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω. ²⁶ Καὶ μεθ’ ἡμέρας ὀκτὼ πάλιν ἦσαν ἔσω οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ καὶ Θωμᾶς μετ’ αὐτῶν. ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον καὶ εἶπεν· Εἰρήνη ὑμῖν. ²⁷ εἶτα λέγει τῷ Θωμᾷ· Φέρε τὸν δάκτυλόν σου ὧδε καὶ ἴδε τὰς χεῖράς μου, καὶ φέρε τὴν χεῖρά σου καὶ βάλε εἰς τὴν πλευράν μου, καὶ μὴ γίνου ἄπιστος, ἀλλὰ πιστός. ²⁸ καὶ ἀπεκρίθη Θωμᾶς καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου. ²⁹ λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ὅτι ἑώρακάς με, πεπίστευκας· μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες. ³⁰ Πολλὰ μὲν οὖν καὶ ἄλλα σημεῖα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς ἐνώπιον τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, ἃ οὐκ ἔστι γεγραμμένα ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ· ³¹ ταῦτα δὲ γέγραπται ἵνα πιστεύσητε ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ ἵνα πιστεύοντες ζωὴν ἔχητε ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ. 

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ - ΚΥΡΙΑΚΗ 10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2024

Οἱ Ἅγιοι Ὀλυμπᾶς, Ῥοδίων (ἢ Ἠρωδίων), Ἔραστος, Σωσίπατρος, Τέρτιος καὶ Κουάρτος οἱ Ἀπόστολοι ἐκ τῶν 70

 

 

 

 

 

 Πεντάδα μυστῶν τοῦ Λογου ὑμνῶ λόγοις,

Λόγῳ βροτοὺς λύσαντας ἐξ ἀλογίας.
Πεντὰς Ἀποστολέων δεκάτῃ βίον ἐξεπέρησεν.

Eις τον Oλυμπάν.
Λάμψας Oλυμπάς ηλίου λαμπρού δίκην,
Όλυμπον (ήτοι τον ουρανόν) οικεί συν Aποστόλοις άμα.
Eις τον Pοδίωνα.
Pόδον νοητόν ων σαφώς ο Pοδίων,
Ξίφει τρυγηθείς, πάλιν ανθεί εν πόλω.

Eις τον Έραστον.
Eρών Έραστος μανικώς του Kυρίου,
Σύνεστιν αυτώ και χαράν χαίρει ξένην.

Eις τον Σωσίπατρον.
O Σωσίπατρος πατρικήν δείξας σχέσιν,
Πολλούς προσήξε τω Θεώ σεσωσμένους.

Eις τον Kούαρτον.
Άρτον Θεού τον ζώντα Kούαρτος θύων,
Kαι την ψυχήν έθυσε λοιπόν τω Λόγω.

 

Καὶ οἱ ἕξι ἦταν ἀπὸ τοὺς ἑβδομήκοντα Ἀποστόλους τοῦ Κυρίου. Ἀναφέρονται ὅλοι στὸ ιστ’ κεφάλαιο τῆς πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Οἱ περισσότεροι ἀπ’ αὐτοὺς ὑπῆρξαν ἐπίσκοποι τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καὶ ἔγιναν ἄριστοι ἐφαρμοστὲς τῆς ἐντολῆς τοῦ θεοπνεύστου λόγου τῆς Ἁγίας Γραφῆς: «Ποιμάνατε τὸ ἐν ὑμῖν ποίμνιον τοῦ Θεοῦ, ἐπισκοποῦντες μὴ ἀναγκαστῶς, ἀλλὰ ἑκουσίως, μηδὲ αἰσχροκερδῶς, ἀλλὰ προθύμως, μηδὲ ὡς κατὰ κυριεύοντες τῶν κλήρων, ἀλλὰ τύποι γινόμενοι τοῦ ποιμνίου». Ποιμάνετε, δηλαδή, τὸ ποίμνιο τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι στὴ δικαιοδοσία σας, καὶ ἐπιβλέπετε αὐτὸ μὲ κάθε ἐπιμέλεια καὶ προσοχή, ὄχι ἀναγκαστικά, ἐπειδὴ βρεθήκατε στὴν θέση αὐτή, ἀλλὰ μὲ ὅλη σας τὴν θέληση, χωρὶς νὰ ἀποβλέπετε σὲ αἰσχρὰ κέρδη, ἀλλὰ μὲ προθυμία καὶ ζῆλο, χωρὶς νὰ καταπιέζετε τοὺς πιστούς, ποὺ σὰν ἄλλοι γεωργικοὶ κλῆροι δόθηκαν στὸν καθένα σας γιὰ πνευματικὴ καλλιέργεια ἀλλὰ νὰ γίνεσθε στὸ ποίμνιο ὑποδείγματα ἀρετῆς ἀξιομίμητα.

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΝ – Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ

(Τίποτε τὸ νεκρὸ ἐπὶ τῆς Ἁγίας Τραπέζης – Μία σύγκρισις)

 

 Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

ΜΕΡΟΣ Β΄

Σεβασμιώτατε

Τὸ Α΄ μέρος ΕΔΩ
 

Σᾶς γράφω (πάλι) ὄχι μὲ ἀξιώσεις προσωπικοῦ ὕφους· ἀναφέρομαι στὰ σταθερὰ μεγέθη τῆς Ὀρθόδοξης ἀλήθειας, φροντίζοντας γιὰ τὴν παρουσία μιᾶς ἀκριβοὺς ἄρθρωσης τῶν χαρισματικῶν θεολογικῶν νοημάτων τῶν Πατέρων καὶ τῆς Γραφῆς, γύρω ἀπὸ τὸν Τίμιο Σταυρό, τὸν Γολγοθᾶ καὶ τὸ Θυσιαστήριο (Ἁγία Τράπεζα). Θυσιαστήριο, Γολγοθᾶς καὶ Σταυρὸς ὁρίζουν τὸ ἐπίπεδο τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ, στὸ ὁποῖο ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἀπαράμιλλη, σωστικὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ.
 

Τίποτε τὸ νεκρὸ (πνευματικὰ) ἐπὶ τῆς Ἁγίας Τραπέζης.

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ [:Λουκᾶ 10, 25-37] Γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου «Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΣΑΜΑΡΕΙΤΟΥ: Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΩΣ ΠΑΝΔΟΧΕΙΟΝ, ΙΑΤΡΕΙΟΝ, ΚΙΒΩΤΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ» [15-11-1981] [Β 60]

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ [:Λουκᾶ 10, 25-37]

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία μακαριστοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου

μὲ θέμα:

«Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΣΑΜΑΡΕΙΤΟΥ:

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΩΣ ΠΑΝΔΟΧΕΙΟΝ, ΙΑΤΡΕΙΟΝ, ΚΙΒΩΤΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ»

[ἐκφωνήθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κομνηνείου Λαρίσης στὶς 15-11-1981]

[Β 60]

Καὶ μόνη, ἀγαπητοί μου, ἡ παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου, ποὺ ἠκούσαμε σήμερα στὴν εὐαγγελικὴν περικοπήν, ἂν ἐγράφετο, μαζὶ μὲ τὴν ἄλλη παραβολὴ τοῦ ἀσώτου υἱοῦ, θὰ ἦτο ἀρκετὸ νὰ μᾶς δώσει ἕνα θαυμάσιο διάγραμμα τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου, τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὸ τὸ βλέπομε ἰδίως σήμερα, ὅπου, ὅπως ἀναφέρεται, κάποιος ἄνθρωπος κατήρχετο ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα στὴν Ἰεριχώ, ποὺ γεωγραφικὰ ἡ Ἱερουσαλὴμ εἶναι ὑψηλοτέρα τῆς Ἰεριχοῦς. Ἡ Ἱερουσαλὴμ εἶναι ὁ τύπος τοῦ ἀρχεγόνου Παραδείσου· καὶ ἡ Ἰεριχὼ εἶναι ἡ γῆ τῆς ἀπαθλιώσεως καὶ τῆς ἀποστασίας. Ἡ πτῶσις εἰς τοὺς λῃστὰς δὲν εἶναι παρὰ ἡ πτῶσις τοῦ ἀνθρώπου στὰ χέρια τῶν δαιμόνων καὶ τῶν παθῶν. Ἀκόμα, ὁ ἱερεὺς καὶ ὁ Λευίτης ποὺ προσέρχονται, περνοῦν, παρέρχονται, ἀλλὰ δὲν δύνανται νὰ βοηθήσουν, εἶναι ὁ τελετουργικὸς νόμος, ὁ ἠθικὸς νόμος, ἂν θέλετε, ἀκόμη καὶ ἡ φιλοσοφία.

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ [:Λουκ. 10,25-37] ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ, ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ «Ὁμιλία εἰς τὴν παραβολὴν τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τοὺς λῃστάς»

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ [:Λουκ. 10,25-37]

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ, ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ  ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

«Ὁμιλία εἰς τὴν παραβολὴν τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τοὺς λῃστάς»

Ἀκούσαμε, ἀδελφοί μου, στὸ Εὐαγγέλιο, τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ νὰ λέει: «Κατέβαινε κάποιος ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ στὴν Ἰεριχὼ κι ἔπεσε στὰ χέρια λῃστῶν· αὐτοὶ ἀφοῦ τὸν ἔγδυσαν ἀπὸ τὰ ροῦχα του, τὸν χτύπησαν γεμίζοντάς τον μὲ πληγὲς καὶ τὸν παράτησαν μισοπεθαμένο. Ἕνας ἱερέας κι ἕνας Λευίτης, περνῶντας ἀπὸ ἐκεῖνο τὸν δρόμο, ἂν καὶ τὸν εἶδαν, τὸν προσπέρασαν καὶ  συνέχισαν τὸν δρόμο τους. Ἕνας Σαμαρείτης ὅμως ποὺ ἦρθε στὸν τόπο αὐτό, ὅταν τὸν εἶδε τὸν σπλαχνίστηκε, καὶ ἀφοῦ ἔβαλε λάδι καὶ κρασὶ καὶ τὰ ἀνακάτεψε, τὰ ἔβαλε στὶς πληγές του, ἔδεσε προσεκτικὰ τὰ τραύματά του, κι ἀφοῦ τὸν ἔβαλε πάνω στὸ δικό του ζῶο, τὸν ὁδήγησε σὲ ἕνα πανδοχεῖο καὶ ἔδωσε στὸν πανδοχέα δύο δηνάρια καὶ τοῦ εἶπε: ''Φρόντισε τὸν ἄνθρωπο αὐτὸν καὶ ἂν ξοδέψεις περισσότερα, ἐγὼ ὅταν θὰ ἐπανέλθω, θά σοῦ τὰ ἀποδώσω''». Ἄς δοῦμε λοιπὸν τὸ νόημα τῆς παραβολῆς καὶ μὲ συνετὴ καρδιὰ κατανοῶντας το σὲ βάθος, ἂς γνωρίσουμε τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ.

Λάμπρος Σκόντζος: Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος συκοφαντούμενος καί διωκόμενος*

 ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

Τὸ μεγάλο καὶ διαρκὲς θαῦμα στὴν Ἐκκλησία μας εἶναι ἡ ἀδιάκοπη ἐμφάνιση ἁγίων. Οὐδέποτε ὑπῆρξε ἐποχή, στὸ δισχιλιόχρονο διάβα τῆς ἱστορίας της, ποὺ νὰ μὴν ὑπῆρχαν ἅγιοι. Οὐδέποτε ἔλειψαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας οἱ ἅγιοι καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ μόνιμο θαῦμα στὴ δισχιλιόχρονη ἱστορικὴ Τῆς πορεία. Οἱ ἅγιοι, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, εἶναι τὰ ὁρατὰ σημεῖα τῆς λυτρωτικῆς ἐνέργειας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ Ὁποῖο ἀναγεννᾶ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς καθιστᾶ θεοειδεῖς ὑπάρξεις, εἰκόνες καθαρὲς τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, κατὰ χάριν θεουμένους. Οὐδέποτε θὰ ὑπάρξει ἐποχή, ποὺ νὰ μὴν ὑπάρχουν ἅγιοι στὴν Ἐκκλησία. Κάποιος μεγάλος ἀσκητὴς ἔγραψε πὼς ἡ ἀπουσία ἁγίων στὸν κόσμο, θὰ σημάνει καὶ τὸ τέλος του.

Διδαχή Αγ. Νεκταρίου – Χριστιανική ευγένεια

Οι χριστιανοί έχουν χρέος, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου, να γίνουν άγιοι και τέλειοι. Η τελειότητα και η αγιότητα χαράσσεται πρώτα βαθιά στην ψυχή του χριστιανού, και από εκεί τυπώνεται και στις σκέψεις του, στις επιθυμίες του, στα λόγια του, στις πράξεις του. Έτσι, η χάρη του Θεού που υπάρχει στην ψυχή ξεχύνεται και σ’ όλο τον εξωτερικό χαρακτήρα.

Ο χριστιανός οφείλει να είναι ευγενής προς όλους. Τα λόγια και τα έργα του να αποπνέουν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος που κατοικεί στην ψυχή του, ώστε να μαρτυρείται η χριστιανική του πολιτεία και να δοξάζεται το όνομα του Θεού.

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ - ΣΑΒΒΑΤΟ 9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2024

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος Μητροπολίτης Πενταπόλεως Αἰγύπτου

Γεννήθηκε τὴν 1η Ὀκτωβρίου τοῦ 1846 στὴ Σηλυβρία τῆς Θράκης ἀπὸ τὸν Δῆμο καὶ τὴν Βασιλικὴ Κεφάλα καὶ ἦταν τὸ πέμπτο ἀπὸ τὰ ἕξι παιδιά τους. Τὸ κοσμικό του ὄνομα ἦταν Ἀναστάσιος.

Μικρός, 14 ἐτῶν, πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἐργάστηκε ὡς ὑπάλληλος καὶ κατόπιν ὡς παιδονόμος στὸ σχολεῖο τοῦ Μετοχίου τοῦ Παναγίου Τάφου. Κατόπιν πῆγε στὴν Χίο, ὅπου, ἀπὸ τὸ 1866 μέχρι τὸ 1876 χρημάτισε δημοδιδάσκαλος στὸ χωριὸ Λίθειο. 

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ [:Λουκᾶ 10,25-37] Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΣΑΜΑΡΕΙΤΗ

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ [:Λουκᾶ 10,25-37]

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΣΑΜΑΡΕΙΤΗ

«Καὶ ἰδοὺ νομικὸς τΙς ἀνέστη ἐκπειράζων αὐτὸν καὶ λέγων· διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; (:Ἐκεῖ ποὺ κάθονταν, ἰδοὺ σηκώθηκε κάποιος νομοδιδάσκαλος γιὰ νὰ δοκιμάσει τὸν Χριστὸ καὶ νὰ ἀποδείξει ὅτι δὲν γνώριζε ὁ Ἰησοῦς τὸν νόμο καὶ Τοῦ εἶπε: ''Διδάσκαλε, ποιό ἔργο ἀρετῆς ἢ ποιά θυσία πρέπει νὰ κάνω γιὰ νὰ κληρονομήσω τὴ μακάρια καὶ αἰώνια ζωή;''). Ὁ δὲ εἶπεν πρὸς αὐτόν, Ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; πῶς ἀναγινώσκεις; ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν, Ἀγαπήσεις κύριον τὸν θεόν σου ἐξ ὅλης [τῆς] καρδίας σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ἰσχύϊ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν (: Καὶ ὁ Κύριος τοῦ εἶπε: ''Στὸν νόμο τί ἔχει γραφεῖ; Ἐσὺ ποὺ σπουδάζεις καὶ ἐρευνᾷς τὸν νόμο, τί διαβάζεις ἐκεῖ γιὰ τὸ ζήτημα αὐτό; Καὶ πῶς τὸ ἀντιλαμβάνεσαι;''. Ὁ νομικὸς τότε τοῦ ἀποκρίθηκε: ''Στὸν νόμο εἶναι γραμμένο τὸ ἑξῆς: ''Νὰ ἀγαπᾷς τὸν Κύριο καὶ Θεό σου μὲ ὅλη σου τὴν καρδιά, ὥστε σὲ Αὐτὸν νὰ εἶσαι ὁλοκληρωτικὰ παραδομένος, μὲ ὅλα τὰ βάθη τῆς ἐσωτερικῆς καὶ πνευματικῆς ὑπάρξεώς σου· καὶ μὲ ὅλη σου τὴν ψυχή, ὥστε Αὐτὸν νὰ ποθεῖς, μὲ ὅλο τὸ συναίσθημά σου· καὶ μὲ ὅλη τὴ θέληση καὶ τὴ δύναμή σου, ὥστε καθετὶ ποὺ θὰ κάνεις νὰ εἶναι σύμφωνο μὲ τὸ θέλημά Του. Καὶ μὲ ὅλη σου τὴ δύναμη καὶ μὲ δραστηριότητα ἀκούραστη νὰ ἐργάζεσαι γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ θελήματός Του. Νὰ Τὸν ἀγαπᾷς καὶ μὲ τὸν νοῦ σου ὁλόκληρο, ὥστε Αὐτὸν πάντοτε νὰ σκέφτεσαι. Νὰ ἀγαπᾷς ἐπίσης καὶ τὸν πλησίον σου, τὸν συνάνθρωπό σου, ὅσο καὶ ὅπως ἀγαπᾷς τὸν ἑαυτό σου)» [Λουκᾶ, 10,25-27].