Ὁ Ὅσιος Μωϋσῆς ὁ Αἰθίοπας
Φήσεις τὸ ῥητὸν καὶ θανών, Μωσῆ μέλα.
«Ἄνθρωπος ὄψιν, καὶ Θεὸς τὴν καρδίαν».
Θάψαν ἐν εἰκάδι Μωσῆν ὀγδόῃ Αἰθιοπῆα.
Ο όσιος Μωυσής ήταν αγορασμένος δούλος κάποιου πλούσιου κτηματία. Είχε χαρακτήρα σκληρό και δύστροπο και καθημερινά δημιουργούσε πολλά προβλήματα, ώσπου το αφεντικό του αγανάκτησε και τον πέταξε στον δρόμο. Ο Μωυσής βρήκε καταφύγιο σε μια ληστοσυμμορία και με την τεράστια σωματική του δύναμη δεν άργησε να επιβληθεί και να γίνει ο αρχηγός της.
Κάποτε, κυνηγημένος από τα όργανα της εξουσίας, για τα πολλά του εγκλήματα, πήγε να κρυφτεί βαθειά στην έρημο όπου ζούσαν οι πιο ονομαστοί ασκητές. Η συναναστροφή του με τους αγίους τον έκανε σιγά - σιγά να ημερεύσει.
Τον επισκίασε η Χάρη του Θεού, γιατί η μετάνοια είναι ώρα Χάριτος, μαλάκωσε η καρδιά του, μετανόησε πραγματικά και ζήτησε την λύτρωση. Η αλλαγή του ήταν ριζική και σε σύντομο χρονικό διάστημα έφτασε στα μέτρα των μεγάλων Πατέρων της ερήμου. Μετά το βάπτισμα αξιώθηκε να λάβει και την Χάρη της Ιεροσύνης.
Σε ηλικία 75 ετών έφυγε από την πρόσκαιρη αυτή ζωή με τρόπο βίαιο και μαρτυρικό. Ειδωλολάτρες ληστές εισέβαλαν στο σπήλαιο που ασκήτευε και τον σκότωσαν με μαχαίρια. Και στο σημείο αυτό επαληθεύθηκε, για άλλη μια φορά, ο λόγος του Χριστού προς τον Απόστολο Πέτρο: «πάντες γὰρ οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρῃ ἀποθανοῦνται» (Ματθ. κστ, 52).
Οι δύο μεγάλες αρετές που τον κοσμούσαν ήταν η αληθινή μετάνοια και η βαθειά ταπείνωση. Μέχρι την τελευταία του αναπνοή «έκλαιε πικρώς» για τις αμαρτίες του και θεωρούσε τον εαυτό του κατώτερο όχι μόνον από τους ανθρώπους, αλλά και από αυτήν την άλογη κτίση. «Η συναίσθησις της αμαρτίας ημών είναι μέγα δώρον του Ουρανού, μεγαλύτερον και της οράσεως των αγγέλων... Η μετάνοια είναι ανεκτίμητον δώρον προς την ανθρωπότητα... Δια της μετανοίας συντελείται η θέωσις ημών. Τούτο είναι γεγονός ασυλλήπτου μεγαλείου» (Αρχιμ. Σωφρονίου, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστι, σελ. 40 και 46). Ο Μωυσής αξιοποίησε κατά τον καλύτερο τρόπο το ανεκτίμητο αυτό δώρο και έφθασε στην θέωση, στην όραση του Θεού.
Αρκετά περιστατικά από τον βίο και την πολιτεία του φανερώνουν την ριζική αλλαγή του τρόπου της ζωής του. Άλλωστε αυτό σημαίνει μετάνοια. Αλλαγή τρόπου σκέψης και τρόπου ζωής. Αξίζει να αναφέρουμε ένα από αυτά:
«Κάποτε, τέσσερεις ληστές, παλιοί σύντροφοί του, μπήκαν στην καλύβα του για να την ληστέψουν, χωρίς να φαντάζονται ποιόν μπορούσαν να βρουν μέσα. Όταν τον είδαν σάστισαν. Εκείνος, με μεγάλη ευκολία, τους έπιασε, τους έδεσε και τους οδήγησε στην συνάθροιση των Γερόντων και τους ερώτησε να του πουν τί πρέπει να κάνει με τους ληστές, λέγοντας συγχρόνως: "Σε μένα δεν αρμόζει πια να τιμωρήσω άνθρωπον"» (Γεροντικόν, Εκδ. Ρηγοπούλου, σελ. 111). Όταν τα άκουσαν αυτά οι ληστές εξομολογήθηκαν, μετανόησαν και έγιναν Μοναχοί.
Άλλο χαρακτηριστικό περιστατικό που φανερώνει την ταπείνωση του Οσίου είναι και το ακόλουθο: «Την ημέρα που τον χειροτονούσε Πρεσβύτερο ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και μάλιστα την ώρα που του φορούσε τα ιερά άμφια του είπε φιλικά ότι έγινε λευκός σαν περιστέρι. Ο Μωυσής ερώτησε ταπεινά τον Πατριάρχη αν κρίνει από το εξωτερικό ή το εσωτερικό, επειδή και τα άμφια ήσαν λευκά. Ο Πατριάρχης θέλοντας να τον δοκιμάσει αν έχει πραγματική ταπείνωση, είπε κρυφά στους κληρικούς να τον διώξουν από το σκευοφυλάκιο. Έτσι, όταν παρουσιάστηκε εκεί μετά την θεία Λειτουργία, τον έδιωξαν βρίζοντας τον. Ο Μωυσής έφυγε αμέσως χωρίς καμιά αντιλογία. Ένας από αυτούς, που τον ακολούθησε κρυφά για να δει αν του κακοφάνηκε, τον άκουσε να μονολογεί μεμφόμενος τον εαυτό του: "Καλά σού κάνανε, σποδόδερμε μελανέ". Αφού δεν είσαι άνθρωπος, τί γυρεύεις με τους ανθρώπους;»
(Γεροντικόν, σελ. 252 -253).
Η Ορθόδοξη Εκκλησία με τον τρόπο ζωής που προσφέρει μεταμορφώνει και μετασκευάζει τα τσακάλια και τους λύκους σε πρόβατα και αρνιά άκακα. Μεταβάλλει τους υπερήφανους σε ταπεινούς, τους πόρνους και μοιχούς σε σώφρονες, τους φονιάδες, τους τρομοκράτες και τους ληστές σε Οσίους.
Σημείωση: Σύμφωνα με τον Συναξαριστή του Άγιου Νικόδημου, ο Όσιος Μωυσής απεβίωσε ειρηνικά.
Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τῶν παθῶν καταλείψας Πάτερ τὴν Αἴγυπτον, τῶν ἀρετῶν ἐν τῷ ὄρει ἀνῆλθες πίστει θερμή, τὸν Σταυρὸν τὸν τοῦ Χριστοῦ ἄρας ἐπ' ὤμων σου, καὶ δοξασθεῖς περιφανῶς τύπος ὤφθης Μοναστῶν, Μωσῆ Πατέρων ἀκρότης, μεθ' ὧν ἀπαύστως δυσώπει ἐλεηθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α'. Τοῦ λίθου σφαγισθέντος.
Τῆς ἐρήμου πολίτης καὶ ἐν σώματι ἄγγελος, καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης, θεοφόρε Πατὴρ ἡμῶν Μωϋσῆ· νηστείᾳ ἀγρυπνίᾳ προσευχῇ, οὐράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τοὺς νοσοῦντας, καὶ τὰς ψυχὰς τῶν πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.
Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Αἰθιόπων πρόσωπα, ἀπορραπίσας, νοητῶν ἀνέλαμψας, καθάπερ ἥλιος φαιδρός, φωταγωγῶν τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν, τῶν σὲ τιμώντων, Μωσῆ παμμακάριστε.
Κάθισμα
Ἦχος γ'. Θείας πίστεως.
Φέγγος ἄδυτον εἰσδεδεγμένος, ἀπημαύρωσας τῶν νοουμένων, Αἰθιόπων θεοφόρε τὰ πρόσωπα, καὶ τὰς αὐτῶν κακουργίας διέλυσας, ταὶς πρὸς τὸ θεῖον ἀπαύστοις σου νεύσεσι Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Μεγαλυνάριον
Ἔργοις διαλάμψας ἀσκητικοῖς, ἐχθρῶν νοουμένων, ἀπημαύρωσας τὴν ἰσχύν, καὶ τῆς ἄνω δόξης ἐδείχθης κληρονόμος, συνὼν τοῖς Ἀσωμάτοις, Μωσῆ μακάριε.
Κάποτε, κυνηγημένος από τα όργανα της εξουσίας, για τα πολλά του εγκλήματα, πήγε να κρυφτεί βαθειά στην έρημο όπου ζούσαν οι πιο ονομαστοί ασκητές. Η συναναστροφή του με τους αγίους τον έκανε σιγά - σιγά να ημερεύσει.
Τον επισκίασε η Χάρη του Θεού, γιατί η μετάνοια είναι ώρα Χάριτος, μαλάκωσε η καρδιά του, μετανόησε πραγματικά και ζήτησε την λύτρωση. Η αλλαγή του ήταν ριζική και σε σύντομο χρονικό διάστημα έφτασε στα μέτρα των μεγάλων Πατέρων της ερήμου. Μετά το βάπτισμα αξιώθηκε να λάβει και την Χάρη της Ιεροσύνης.
Σε ηλικία 75 ετών έφυγε από την πρόσκαιρη αυτή ζωή με τρόπο βίαιο και μαρτυρικό. Ειδωλολάτρες ληστές εισέβαλαν στο σπήλαιο που ασκήτευε και τον σκότωσαν με μαχαίρια. Και στο σημείο αυτό επαληθεύθηκε, για άλλη μια φορά, ο λόγος του Χριστού προς τον Απόστολο Πέτρο: «πάντες γὰρ οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρῃ ἀποθανοῦνται» (Ματθ. κστ, 52).
Οι δύο μεγάλες αρετές που τον κοσμούσαν ήταν η αληθινή μετάνοια και η βαθειά ταπείνωση. Μέχρι την τελευταία του αναπνοή «έκλαιε πικρώς» για τις αμαρτίες του και θεωρούσε τον εαυτό του κατώτερο όχι μόνον από τους ανθρώπους, αλλά και από αυτήν την άλογη κτίση. «Η συναίσθησις της αμαρτίας ημών είναι μέγα δώρον του Ουρανού, μεγαλύτερον και της οράσεως των αγγέλων... Η μετάνοια είναι ανεκτίμητον δώρον προς την ανθρωπότητα... Δια της μετανοίας συντελείται η θέωσις ημών. Τούτο είναι γεγονός ασυλλήπτου μεγαλείου» (Αρχιμ. Σωφρονίου, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστι, σελ. 40 και 46). Ο Μωυσής αξιοποίησε κατά τον καλύτερο τρόπο το ανεκτίμητο αυτό δώρο και έφθασε στην θέωση, στην όραση του Θεού.
Αρκετά περιστατικά από τον βίο και την πολιτεία του φανερώνουν την ριζική αλλαγή του τρόπου της ζωής του. Άλλωστε αυτό σημαίνει μετάνοια. Αλλαγή τρόπου σκέψης και τρόπου ζωής. Αξίζει να αναφέρουμε ένα από αυτά:
«Κάποτε, τέσσερεις ληστές, παλιοί σύντροφοί του, μπήκαν στην καλύβα του για να την ληστέψουν, χωρίς να φαντάζονται ποιόν μπορούσαν να βρουν μέσα. Όταν τον είδαν σάστισαν. Εκείνος, με μεγάλη ευκολία, τους έπιασε, τους έδεσε και τους οδήγησε στην συνάθροιση των Γερόντων και τους ερώτησε να του πουν τί πρέπει να κάνει με τους ληστές, λέγοντας συγχρόνως: "Σε μένα δεν αρμόζει πια να τιμωρήσω άνθρωπον"» (Γεροντικόν, Εκδ. Ρηγοπούλου, σελ. 111). Όταν τα άκουσαν αυτά οι ληστές εξομολογήθηκαν, μετανόησαν και έγιναν Μοναχοί.
Άλλο χαρακτηριστικό περιστατικό που φανερώνει την ταπείνωση του Οσίου είναι και το ακόλουθο: «Την ημέρα που τον χειροτονούσε Πρεσβύτερο ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και μάλιστα την ώρα που του φορούσε τα ιερά άμφια του είπε φιλικά ότι έγινε λευκός σαν περιστέρι. Ο Μωυσής ερώτησε ταπεινά τον Πατριάρχη αν κρίνει από το εξωτερικό ή το εσωτερικό, επειδή και τα άμφια ήσαν λευκά. Ο Πατριάρχης θέλοντας να τον δοκιμάσει αν έχει πραγματική ταπείνωση, είπε κρυφά στους κληρικούς να τον διώξουν από το σκευοφυλάκιο. Έτσι, όταν παρουσιάστηκε εκεί μετά την θεία Λειτουργία, τον έδιωξαν βρίζοντας τον. Ο Μωυσής έφυγε αμέσως χωρίς καμιά αντιλογία. Ένας από αυτούς, που τον ακολούθησε κρυφά για να δει αν του κακοφάνηκε, τον άκουσε να μονολογεί μεμφόμενος τον εαυτό του: "Καλά σού κάνανε, σποδόδερμε μελανέ". Αφού δεν είσαι άνθρωπος, τί γυρεύεις με τους ανθρώπους;»
(Γεροντικόν, σελ. 252 -253).
Η Ορθόδοξη Εκκλησία με τον τρόπο ζωής που προσφέρει μεταμορφώνει και μετασκευάζει τα τσακάλια και τους λύκους σε πρόβατα και αρνιά άκακα. Μεταβάλλει τους υπερήφανους σε ταπεινούς, τους πόρνους και μοιχούς σε σώφρονες, τους φονιάδες, τους τρομοκράτες και τους ληστές σε Οσίους.
Σημείωση: Σύμφωνα με τον Συναξαριστή του Άγιου Νικόδημου, ο Όσιος Μωυσής απεβίωσε ειρηνικά.
Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τῶν παθῶν καταλείψας Πάτερ τὴν Αἴγυπτον, τῶν ἀρετῶν ἐν τῷ ὄρει ἀνῆλθες πίστει θερμή, τὸν Σταυρὸν τὸν τοῦ Χριστοῦ ἄρας ἐπ' ὤμων σου, καὶ δοξασθεῖς περιφανῶς τύπος ὤφθης Μοναστῶν, Μωσῆ Πατέρων ἀκρότης, μεθ' ὧν ἀπαύστως δυσώπει ἐλεηθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α'. Τοῦ λίθου σφαγισθέντος.
Τῆς ἐρήμου πολίτης καὶ ἐν σώματι ἄγγελος, καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης, θεοφόρε Πατὴρ ἡμῶν Μωϋσῆ· νηστείᾳ ἀγρυπνίᾳ προσευχῇ, οὐράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τοὺς νοσοῦντας, καὶ τὰς ψυχὰς τῶν πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.
Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Αἰθιόπων πρόσωπα, ἀπορραπίσας, νοητῶν ἀνέλαμψας, καθάπερ ἥλιος φαιδρός, φωταγωγῶν τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν, τῶν σὲ τιμώντων, Μωσῆ παμμακάριστε.
Κάθισμα
Ἦχος γ'. Θείας πίστεως.
Φέγγος ἄδυτον εἰσδεδεγμένος, ἀπημαύρωσας τῶν νοουμένων, Αἰθιόπων θεοφόρε τὰ πρόσωπα, καὶ τὰς αὐτῶν κακουργίας διέλυσας, ταὶς πρὸς τὸ θεῖον ἀπαύστοις σου νεύσεσι Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Μεγαλυνάριον
Ἔργοις διαλάμψας ἀσκητικοῖς, ἐχθρῶν νοουμένων, ἀπημαύρωσας τὴν ἰσχύν, καὶ τῆς ἄνω δόξης ἐδείχθης κληρονόμος, συνὼν τοῖς Ἀσωμάτοις, Μωσῆ μακάριε.
Οἱ Ἅγιοι Διομήδης καὶ Λαυρέντιος οἱ Μάρτυρες
Διττοῖς ἀθληταῖς προσδεθεῖσι πλατάνῳ,
Ταθέντα τόξα, πλατάνων κενοὶ ψόφοι.
Μαρτύρησαν, ἀφοῦ τοὺς θανάτωσαν μὲ βέλη, δεμένους σ’ ἕναν πλάτανο.
Διττοῖς ἀθληταῖς προσδεθεῖσι πλατάνῳ,
Ταθέντα τόξα, πλατάνων κενοὶ ψόφοι.
Μαρτύρησαν, ἀφοῦ τοὺς θανάτωσαν μὲ βέλη, δεμένους σ’ ἕναν πλάτανο.
Ὁ Ἅγιος Ἐζεκίας ὁ Δίκαιος Βασιλιὰς
Εἰ δακρύσας ἦν Ἐζεκίας, ὡς πάλαι,
Ζωῆς ἂν ἄλλην εὗρε προσθήκην πάλιν.
Ὁ Δίκαιος Βασιλιὰς Ἐζεκίας, ἦταν γιὸς τοῦ ἀποστάτη βασιλιὰ τοῦ Ἰούδα Ἀχαζ, ποὺ ὑποστήριζε μὲ μεγάλη θέρμη τὰ εἴδωλα. Ὁ Ἐζεκίας ὅμως, ἀκολούθησε ἐντελῶς διαφορετικὸ δρόμο ἀπὸ τὸν πατέρα του.
Καταπολέμησε τὴν εἰδωλολατρία, ἔδωσε στὴν γιορτὴ τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Πάσχα περισσότερη μεγαλοπρέπεια, καὶ ὑποστήριξε μὲ τὸ προσωπικὸ του παράδειγμα ἀλλὰ καὶ τὸ βασιλικὸ του κύρος, τὸν ἀληθινὸ Θεό. Ἀλλὰ καὶ ὁ Θεὸς τὸν ὑποστήριξε ἀνάλογα.
Ὁ Ἐζεκίας λοιπὸν ὄχι μόνο κατόρθωσε νὰ νικήσει τοὺς Φιλισταίους, ἀλλὰ κατόρθωσε νὰ ξεφύγει καὶ ἀπὸ τὸν ζυγὸ τῶν Ἀσσυρίων, κατατροπώνοντας τὸν Βασιλιά τους, Σεναριχείμ.
Οἱ σύμβουλοι τοῦ Ἐζεκία ἦταν οἱ προφῆτες Ἠσαΐας καὶ Μιχαίας. Ἀκόμα ὑποστήριξε πολὺ τὴν γεωργία καὶ τὸ ἐμπόριο, ὀχύρωσε τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ στόλισε τὸν ναὸ τῆς Ἱερουσαλήμ.
Πέθανε τὸ 696 π.Χ καὶ τάφηκε μὲ μεγάλη πομπή, στὸν ὑψηλότερο τάφο τῶν υἱῶν τοῦ Δαυίδ. Ὑπῆρξε δὲ ἕνας ἀπὸ τοὺς καλύτερους βασιλεῖς τοῦ Ἰούδα.
Καταπολέμησε τὴν εἰδωλολατρία, ἔδωσε στὴν γιορτὴ τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Πάσχα περισσότερη μεγαλοπρέπεια, καὶ ὑποστήριξε μὲ τὸ προσωπικὸ του παράδειγμα ἀλλὰ καὶ τὸ βασιλικὸ του κύρος, τὸν ἀληθινὸ Θεό. Ἀλλὰ καὶ ὁ Θεὸς τὸν ὑποστήριξε ἀνάλογα.
Ὁ Ἐζεκίας λοιπὸν ὄχι μόνο κατόρθωσε νὰ νικήσει τοὺς Φιλισταίους, ἀλλὰ κατόρθωσε νὰ ξεφύγει καὶ ἀπὸ τὸν ζυγὸ τῶν Ἀσσυρίων, κατατροπώνοντας τὸν Βασιλιά τους, Σεναριχείμ.
Οἱ σύμβουλοι τοῦ Ἐζεκία ἦταν οἱ προφῆτες Ἠσαΐας καὶ Μιχαίας. Ἀκόμα ὑποστήριξε πολὺ τὴν γεωργία καὶ τὸ ἐμπόριο, ὀχύρωσε τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ στόλισε τὸν ναὸ τῆς Ἱερουσαλήμ.
Πέθανε τὸ 696 π.Χ καὶ τάφηκε μὲ μεγάλη πομπή, στὸν ὑψηλότερο τάφο τῶν υἱῶν τοῦ Δαυίδ. Ὑπῆρξε δὲ ἕνας ἀπὸ τοὺς καλύτερους βασιλεῖς τοῦ Ἰούδα.
Οἱ Ἅγιοι 33 Μάρτυρες ἀπὸ τὴν Ἡράκλεια
Kαι το βρέμον πυρ τοις αθληταίς Kυρίου,
Ως όμβρος επ’ άγρωστιν ην το Mωσέως.
Μαρτύρησαν διὰ πυρός.
Kαι το βρέμον πυρ τοις αθληταίς Kυρίου,
Ως όμβρος επ’ άγρωστιν ην το Mωσέως.
Μαρτύρησαν διὰ πυρός.
Ἡ Ἁγία Ἄννα θυγατέρα τοῦ Φανουὴλ
Οὐ γῆς ἀπῆρεν ἡ Φανουὴλ θυγάτηρ,
Ἕως ἐφ' αὐτῆς εἶδε τὸν Θεὸν βρέφος.
Η Προφήτιδα Άννα ήταν θυγατέρα του Φανουήλ και καταγόταν από τη φυλή του Ασήρ, ογδόου γιου του Ιακώβ. Παντρεύτηκε πολύ νέα, και μετά επτά χρόνια έμεινε χήρα. Από κει και πέρα έζησε μόνη της, χωρίς να έλθει πλέον σε νέο γάμο. Παρηγοριά και ευχαρίστηση της ήταν η προσευχή, η νηστεία, η ανάγνωση των Γραφών, η φιλανθρωπία και η συχνή παρουσία της στο Ιερό σ' όλες τις πρωινές και εσπερινές δεήσεις. Για τον τρόπο αυτό της ζωής της, το Άγιο Πνεύμα μετέδωσε στην Άννα το προφητικό χάρισμα. Αξιώθηκε μάλιστα, αν και 84 ετών τότε να υποδεχθεί στο Ναό μαζί με τον δίκαιο Συμεών, το θείο Βρέφος. Κατά τη συνάντηση εκείνη, η καρδιά της Άννας υπερχάρηκε και σκίρτησε. Πλησίασε, προσκύνησε το παιδί και κατόπιν, αφού ευχαρίστησε και δοξολόγησε και αυτή το Θεό, διακήρυττε ότι ήλθε ο Μεσσίας προς όλους, οι όποιοι ζούσαν περιμένοντας με ειλικρινή ευσέβεια τη λύτρωση του Ισραήλ.
Ὁ Ἅγιος Δάμων ὁ Ἱερομάρτυρας
Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστὲς καὶ τὰ Μηναῖα.
Ἡ μνήμη του ἀναγράφεται στὸ Σιναϊτικὸ Κώδικα 631, ὅπου ὑπάρχουν καὶ δυὸ Στιχηρὰ (τροπάρια) στὸν Ἅγιο Δάμωνα.
Ἡ μνήμη του ἀναγράφεται στὸ Σιναϊτικὸ Κώδικα 631, ὅπου ὑπάρχουν καὶ δυὸ Στιχηρὰ (τροπάρια) στὸν Ἅγιο Δάμωνα.
Σύναξη των Αγίων πατέρων των Σπηλαίων του Κιέβου
Σήμερα, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, εορτάζει την Σύναξη των Αγίων πατέρων των Σπηλαίων του Κιέβου τα λείψανα των οποίων βρίσκονται στα σπήλαια του Αγίου Θεοδοσίου. Οι Άγιοι αυτοί είναι:
1. Θεοδόσιος, ηγούμενος και ιδρυτής (Τιμάται 3 Μαΐου, 14 Αυγούστου, 2 Σεπτεμβρίου).
2. Αγάθων ο θαυματουργός (Τιμάται 20 Φεβρουαρίου).
3. Ακίνδυνος, αρχιμανδρίτης (+ 1235 μ.Χ.).
4. Αμμούν (Τιμάται 4 Οκτωβρίου).
5. Αμφιλόχιος Επίσκοπος Βλαδιμίρ, Βολυνία (Τιμάται 10 Οκτωβρίου - Σύναξη των Αγίων της Βολυνίας).
6. Ανατόλιος ο εν τω σπηλαίω ο Έγκλειστος (Τιμάται 3 Ιουλίου).
7. Αχιλλέας ο Διάκονος (Τιμάται 4 Ιανουαρίου).
8. Αρσένιος, λάτρης της εργασίας (Τιμάται 8 Μαΐου).
9. Αθανάσιος ο Έγκλειστος (Τιμάται 2 Δεκεμβρίου).
10. Βενιαμίν ο Έγκλειστος (Τιμάται 13 Οκτωβρίου).
11. Κασσιανός ο Έγκλειστος (Τιμάται 29 Φεβρουαρίου, 8 Μαΐου).
12. Δανιήλ (14ος αιώνας μ.Χ.).
13. Διονύσιος ο Έγκλειστος (Τιμάται 3 Οκτωβρίου).
14. Δοσίθεος ο αρχιμανδρίτης (+ 1218 μ.Χ.).
15. Ευλόγιος (14ος αιώνας μ.Χ.).
16. Ευθύμιος ο Ησυχαστής (Τιμάται 20 Ιανουαρίου).
17. Γερόντιος ο Κανονάρχης (Τιμάται 1 Απριλίου).
18. Ισίδωρος ο Έγκλειστος (12ος - 13ος αιώνας μ.Χ.).
19. Ιωσήφ ο Πολύαθλος (Τιμάται 4 Απριλίου).
20. Λαυρέντιος ο Έγκλειστος (Τιμάται 20 Ιανουαρίου).
21. Λουκιανός ο ιερομάρτυρας Πρεσβύτερος των Σπηλαίων του Κιέβου (Τιμάται 15 Οκτωβρίου).
22. Μακάριος ο Διάκονος (Τιμάται 19 Ιανουαρίου).
23. Ρούφος (Τιμάται 8 Απριλίου).
24. Τιμόθεος ο ηγούμενος (+ 1132 μ.Χ.).
25. Τίτος ο στρατιώτης (Τιμάται 27 Ιανουαρίου, 27 Φεβρουαρίου).
26. Ζαχαρίας (Τιμάται 24 Μαρτίου).
27. Ζήνων ο Νηστευτής (Τιμάται 30 Ιανουαρίου).
28. Θεόδωρος ο σιωπηλός (Τιμάται 17 Φεβρουαρίου).
29. Υπάτιος ο θεραπευτής (Τιμάται 31 Μαρτίου).
30. Ιγνάτιος ο αρχιμανδρίτης (Τιμάται 20 Δεκεμβρίου).
31. Ιλαρίων (Τιμάται 21 Οκτωβρίου).
32. Λογγίνος ο φύλακας της θύρας (Τιμάται 16 Οκτωβρίου).
33. Μαρτύριος ο Έγκλειστος (Τιμάται 25 Οκτωβρίου).
34. Μαρτύριος ο διάκονος (Τιμάται 25 Οκτωβρίου).
35. Θεόφιλος Αρχιεπίσκοπος Νόβγκοροντ (Τιμάται 26 Οκτωβρίου).
36. Μωησής ο θαυματουργός (Τιμάται 28 Ιουλίου).
37. Νέστωρ ο αμαθής (Τιμάται 29 Οκτωβρίου).
38. Λεόντιος ο Κανονάρχης (Τιμάται 18 Ιουνίου).
39. Παμβώ ο Έγκλειστος (Τιμάται 18 Ιουλίου).
40. Πίωρ ο Έγκλειστος (Τιμάται 4 Οκτωβρίου).
41. Μαρδάριος ο Έγκλειστος (Τιμάται 13 Δεκεμβρίου).
42. Παΐσιος (Τιμάται 19 Ιουλίου).
43. Μερκούριος ο νηστευτής (Τιμάται 4 Νοεμβρίου, 24 Νοεμβρίου).
44. Παγκράτιος, ιερομόναχος ο Έγκλειστος (Τιμάται 9 Φεβρουαρίου).
45. Παφνούτιος ο Έγκλειστος (Τιμάται 15 Φεβρουαρίου).
46. Παύλος ο Υπάκουος (Τιμάται 10 Σεπτεμβρίου).
47. Σοφρώνιος ο Έγκλειστος (Τιμάται 11 Μαρτίου), 11 Μαΐου).
48. Θεοδόσιος (Πρίγκιπας Θεόδωρος) (Τιμάται 11 Αυγούστου).
49. Ποίμην ο Νηστευτής (Τιμάται 7 Αυγούστου).
50. Σιλουανός (Τιμάται 10 Ιουνίου).
51. Σισώης (Τιμάται 6 Ιουλίου).
52. Γρηγόριος ο Έγκλειστος (Τιμάται 8 Ιανουαρίου).
1. Θεοδόσιος, ηγούμενος και ιδρυτής (Τιμάται 3 Μαΐου, 14 Αυγούστου, 2 Σεπτεμβρίου).
2. Αγάθων ο θαυματουργός (Τιμάται 20 Φεβρουαρίου).
3. Ακίνδυνος, αρχιμανδρίτης (+ 1235 μ.Χ.).
4. Αμμούν (Τιμάται 4 Οκτωβρίου).
5. Αμφιλόχιος Επίσκοπος Βλαδιμίρ, Βολυνία (Τιμάται 10 Οκτωβρίου - Σύναξη των Αγίων της Βολυνίας).
6. Ανατόλιος ο εν τω σπηλαίω ο Έγκλειστος (Τιμάται 3 Ιουλίου).
7. Αχιλλέας ο Διάκονος (Τιμάται 4 Ιανουαρίου).
8. Αρσένιος, λάτρης της εργασίας (Τιμάται 8 Μαΐου).
9. Αθανάσιος ο Έγκλειστος (Τιμάται 2 Δεκεμβρίου).
10. Βενιαμίν ο Έγκλειστος (Τιμάται 13 Οκτωβρίου).
11. Κασσιανός ο Έγκλειστος (Τιμάται 29 Φεβρουαρίου, 8 Μαΐου).
12. Δανιήλ (14ος αιώνας μ.Χ.).
13. Διονύσιος ο Έγκλειστος (Τιμάται 3 Οκτωβρίου).
14. Δοσίθεος ο αρχιμανδρίτης (+ 1218 μ.Χ.).
15. Ευλόγιος (14ος αιώνας μ.Χ.).
16. Ευθύμιος ο Ησυχαστής (Τιμάται 20 Ιανουαρίου).
17. Γερόντιος ο Κανονάρχης (Τιμάται 1 Απριλίου).
18. Ισίδωρος ο Έγκλειστος (12ος - 13ος αιώνας μ.Χ.).
19. Ιωσήφ ο Πολύαθλος (Τιμάται 4 Απριλίου).
20. Λαυρέντιος ο Έγκλειστος (Τιμάται 20 Ιανουαρίου).
21. Λουκιανός ο ιερομάρτυρας Πρεσβύτερος των Σπηλαίων του Κιέβου (Τιμάται 15 Οκτωβρίου).
22. Μακάριος ο Διάκονος (Τιμάται 19 Ιανουαρίου).
23. Ρούφος (Τιμάται 8 Απριλίου).
24. Τιμόθεος ο ηγούμενος (+ 1132 μ.Χ.).
25. Τίτος ο στρατιώτης (Τιμάται 27 Ιανουαρίου, 27 Φεβρουαρίου).
26. Ζαχαρίας (Τιμάται 24 Μαρτίου).
27. Ζήνων ο Νηστευτής (Τιμάται 30 Ιανουαρίου).
28. Θεόδωρος ο σιωπηλός (Τιμάται 17 Φεβρουαρίου).
29. Υπάτιος ο θεραπευτής (Τιμάται 31 Μαρτίου).
30. Ιγνάτιος ο αρχιμανδρίτης (Τιμάται 20 Δεκεμβρίου).
31. Ιλαρίων (Τιμάται 21 Οκτωβρίου).
32. Λογγίνος ο φύλακας της θύρας (Τιμάται 16 Οκτωβρίου).
33. Μαρτύριος ο Έγκλειστος (Τιμάται 25 Οκτωβρίου).
34. Μαρτύριος ο διάκονος (Τιμάται 25 Οκτωβρίου).
35. Θεόφιλος Αρχιεπίσκοπος Νόβγκοροντ (Τιμάται 26 Οκτωβρίου).
36. Μωησής ο θαυματουργός (Τιμάται 28 Ιουλίου).
37. Νέστωρ ο αμαθής (Τιμάται 29 Οκτωβρίου).
38. Λεόντιος ο Κανονάρχης (Τιμάται 18 Ιουνίου).
39. Παμβώ ο Έγκλειστος (Τιμάται 18 Ιουλίου).
40. Πίωρ ο Έγκλειστος (Τιμάται 4 Οκτωβρίου).
41. Μαρδάριος ο Έγκλειστος (Τιμάται 13 Δεκεμβρίου).
42. Παΐσιος (Τιμάται 19 Ιουλίου).
43. Μερκούριος ο νηστευτής (Τιμάται 4 Νοεμβρίου, 24 Νοεμβρίου).
44. Παγκράτιος, ιερομόναχος ο Έγκλειστος (Τιμάται 9 Φεβρουαρίου).
45. Παφνούτιος ο Έγκλειστος (Τιμάται 15 Φεβρουαρίου).
46. Παύλος ο Υπάκουος (Τιμάται 10 Σεπτεμβρίου).
47. Σοφρώνιος ο Έγκλειστος (Τιμάται 11 Μαρτίου), 11 Μαΐου).
48. Θεοδόσιος (Πρίγκιπας Θεόδωρος) (Τιμάται 11 Αυγούστου).
49. Ποίμην ο Νηστευτής (Τιμάται 7 Αυγούστου).
50. Σιλουανός (Τιμάται 10 Ιουνίου).
51. Σισώης (Τιμάται 6 Ιουλίου).
52. Γρηγόριος ο Έγκλειστος (Τιμάται 8 Ιανουαρίου).
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου