«Όσοι αγάπησαν δεν είναι τόσο αθώοι….»

Τι θα ήταν ο κόσμος εάν όλοι αυτοί που λένε ότι αγαπάνε έλεγαν αλήθεια; Τι θα είμαστε εμείς εάν όσοι πέρασαν από την ζωή μας, και ορκίστηκαν αιώνια αγάπη το εννοούσαν; 

Μα κι εμείς τι θα είμαστε εάν νιώθαμε αγάπη και έρωτα κάθε φορά που το δηλώναμε, πόσο θα είχε αλλάξει η ζωή μας και θα είχε ψηλώσει η ύπαρξη μας; 

Δεν είναι όμως έτσι και το ξέρουμε καλά. Οι περισσότερες λέξεις που λέμε είναι γυμνές από τις έννοιες τους. Πόρνες τις καταντήσαμε που κοιμούνται εύκολα σε άλλα κρεβάτια και με άλλα πρόσωπα, ανάλογα τις περιστάσεις. 

Μπερδέψαμε την αγάπη με το "σ΄ έχω ανάγκη". Το "σ αγαπώ" με το χρησιμοποιώ. Βάλαμε ημερομηνία λήξης σε συναισθήματα που δεν αλλοιώνονται. Γιατί εάν πραγματικά αγαπήσεις αυτό δεν αλλάζει. Εάν αλλάξει απλά δεν αγάπησες. Τόσο εύκολη είναι η αλήθεια. 

Αγαπάς, δίνεσαι, στηρίζεις, προσφέρεις, γίνεσαι τα πάντα για τον άλλο, και μόλις εκείνος περάσει την φάση του ή σταθεί ξανά στα ψυχικά του πόδια, σου τραβάει ένα κλωτσίδι και έξω από την ζωή του. Έτσι απλά. Και μάλιστα η κλωτσιά θα είναι με το πόδι που εσύ βοήθησες να ξαναπατήσει στην ζωή. 

Τέλος μια συμβουλή, εάν επιτρέπεται, μην προσπαθείς με λόγια και γράμματα, και τραγούδια και οτιδήποτε αισθάνεσαι και θέλει η ευαίσθητη καρδιά σου να στείλει, ότι θα συγκινηθεί, θα δει το λάθος του ή τι έχασε και θα αλλάξει. Σπάνια συμβαίνει αυτό. Εάν το κάνεις, να είναι για την δική σου ανάγκη, αλλά μην προσδοκάς τίποτε γιατί θα ματαιωθείς για ακόμη μια φορά. 

Δεν συγκινούνται αυτοί οι άνθρωποι. Δάκρυ δεν τρέχει. Γιατί δεν κατάλαβες κάτι πολύ σημαντικό, δεν ξέρουν τι θα πει αγάπη, και ούτε θέλουν να μάθουν. Δεν θέλουν να πονέσουν, ούτε να διακινδυνεύσουν τίποτα. 

Η αγάπη είναι θυσία και σταυρός, που ποτέ δεν κατεβαίνεις μόνος αλλά σε κατεβάζουν όταν πια τα έχεις δώσει ολα....

Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

«Πᾶνος»