Κυριακή 14 Απριλίου 2019

Το Ευαγγέλιο και ο Απόστολος της Ε΄ Κυριακής των Νηστειών (14 Απριλίου 2019) : της οσία Μαρίας της Αιγυπτίας


Πρὸς τὴν Ἱερουσαλὴμ 

Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 14 Ἀπριλίου 2019, Ε΄ Νηστειῶν, Ὁσ. Μαρίας Αἰγυπτίας (Μάρκ. ι΄ 32-45)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παραλαμβάνει ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς δώδεκα μαθητὰς αὐτοῦ καὶ ἤρξατο αὐτοῖς λέγειν τὰ μέλλοντα αὐτῷ συμβαίνειν, ὅτι ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς ῾Ιεροσόλυμα καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεῦσι καὶ γραμματεῦσι, καὶ κατακρινοῦσιν αὐτὸν θανάτῳ καὶ παραδώσουσιν αὐτὸν τοῖς ἔθνεσι, καὶ ἐμπαίξουσιν αὐτῷ καὶ μαστιγώσουσιν αὐτὸν καὶ ἐμπτύσουσιν αὐτῷ καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται. Καὶ προσπορεύον­ται αὐτῷ ᾿Ιάκωβος καὶ ᾿Ιωάννης υἱοὶ Ζεβεδαίου λέγοντες διδάσκαλε, θέλομεν ἵνα ὃ ἐὰν αἰτήσωμεν ποιήσῃς ἡμῖν.
ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς τί θέλετε ποιῆσαί με ὑμῖν; οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ δὸς ἡμῖν ἵνα εἷς ἐκ δεξιῶν σου καὶ εἷς ἐξ εὐωνύμων σου καθίσωμεν ἐν τῇ δόξῃ σου. ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε. δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθῆναι; οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ δυνάμεθα. ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς τὸ μὲν ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω πίεσθε, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθήσεσθε τὸ δὲ καθίσαι ἐκ δεξιῶν μου καὶ ἐξ εὐωνύμων οὐκ ἔστιν ἐμὸν δοῦναι, ἀλλ᾿ οἷς ἡτοίμασται. καὶ ἀκούσαντες οἱ δέκα ἤρξαντο ἀγανακτεῖν περὶ ᾿Ιακώβου καὶ ᾿Ιωάννου. ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς προσκαλεσάμενος αὐτοὺς λέγει αὐτοῖς οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν οὐχ οὕτω δὲ ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ᾿ ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος καὶ γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν.

1. «Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα»

Παράδοξο θέαμα ἀντικρίσαμε στὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα: Ὁ Κύριος δὲν συνοδοιποροῦσε μὲ τοὺς μαθητές Του, ἀλλὰ «ἦν προάγων αὐτούς»· πήγαινε μπροστά, προπορευόταν.

Πορεύεται πρὸς τὰ Ἱεροσόλυμα. Γνωρίζει τί Τὸν περιμένει ἐκεῖ. Ὡς Θεὸς προγνωρίζει κάθε λεπτομέρεια τοῦ φρικτοῦ Πάθους Του. Καὶ ὅμως δὲν διστάζει. Προχωρεῖ μὲ στέρεη καὶ ἀμετακίνητη ἀπόφαση νὰ προσφέρει τὴ θυσία τοῦ Σταυροῦ γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου.

Δὲν δειλιάζει, δὲν τρέμει. Σπεύδει. Βρίσκεται σὲ ἔξαρση πνευματική. Ἡ σκέψη Του εἶναι ἀπορροφημένη ἀπὸ τὰ μεγάλα γεγονότα τῶν ἀμέσως ἑπόμενων ἡμερῶν. Συγκεντρώνει τοὺς μαθητές Του καὶ γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ τοὺς προλέγει τὰ Πάθη καὶ τὴν Ἀνάσταση:

–«Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα». Ἀνεβαίνουμε πλέον στὰ Ἱεροσόλυμα.

Αὐτὸν τὸν λόγο θὰ τὸν ἀκούσουμε καὶ στὴν ὑμνολογία. Ἐλάχιστες ἡμέρες μᾶς χωρίζουν ἀπὸ τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα. Θὰ γιορτάσουμε τὰ Πάθη Του. Ἀλλὰ πῶς πρέπει νὰ τὰ γιορτάσουμε, ὥστε νὰ τὰ ζήσουμε; Ὀφείλουμε νὰ ἑτοιμασθοῦμε κυρίως ἐσωτερικά. Νὰ μιμηθοῦμε κατὰ τὸ δυνατὸν τὴν ἀποφασιστικότητα τοῦ Κυρίου μας. Νὰ συγκεν­τρώσουμε τὸν νοῦ μας στὰ κοσμοσωτήρια γεγονότα. Νὰ ἐντείνουμε τὸν ἀγώνα. Νὰ ζητήσουμε ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ν᾿ ἀνοίξει τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας· τὸ Πάθος Του νὰ συγκινήσει τὶς καρδιές μας, νὰ γεννήσει ἀποφάσεις, μετάνοια, διόρθωση.

2. Πῶς θὰ δοξασθοῦμε μὲ τὸν Χριστὸ

Ἀλλ᾿ ἐνῶ μὲ τέτοια διάθεση πορεύεται ὁ Κύριος, οἱ μαθητὲς δὲν τὸν καταλαβαίνουν. Πλησιάζουν οἱ δύο γιοὶ τοῦ Ζεβεδαίου, ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης, καὶ Τοῦ ζητοῦν μία χάρη: Τώρα ποὺ πρόκειται νὰ ἀναλάβει, καθὼς νόμιζαν, τὴ Βασιλεία Του στὴν Ἱερουσαλήμ, νὰ τοὺς τιμήσει περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους μαθητές· νὰ τοὺς βάλει στὰ δεξιὰ καὶ στὰ ἀριστερά Του. Ὁ Κύριος ὅμως τοὺς ἀπαντᾶ:

–«Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε». Δὲν ξέρετε τί ζητᾶτε.

Δὲν ἤξεραν τί ζητοῦσαν, διότι ἡ Βασιλεία Του δὲν εἶναι ἐπίγεια καὶ κοσμική, ἀλλὰ οὐράνια καὶ πνευματική.

Γι᾿ αὐτὸ ρωτᾶ τοὺς δύο μαθητές: Μπορεῖτε νὰ πιεῖτε τὸ ποτήριο τοῦ θανάτου ποὺ Ἐγὼ πρόκειται νὰ πιῶ, καὶ νὰ βαπτισθεῖτε τὸ βάπτισμα τοῦ μαρτυρίου ποὺ σὲ λίγο θὰ ὑποστῶ; Ὁ Κύριος καλεῖ στὴ Βασιλεία Του ζητώντας αὐταπάρνηση καὶ ὑποσχόμενος θλίψεις. Ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ περνᾶ ἀπὸ τὸν Γολγοθᾶ. Δηλαδὴ ὁ καθένας θὰ δοξασθεῖ στὴν οὐράνια Βασιλεία ἀνάλογα μὲ τὸν βαθμὸ τῆς αὐταπαρνήσεως ποὺ θὰ ἔχει δείξει στὴν ἐπίγεια ζωή του, καὶ μὲ τὰ παθήματα ποὺ θὰ ἔχει ὑποστεῖ γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ὑπακοὴ τοῦ Θεοῦ. Ἡ Χάρις καὶ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ δὲν δίδονται ἔξωθεν στὸν ἄνθρωπο, αὐθαίρετα καὶ μεροληπτικά, ἀλλὰ πλημμυρίζουν τὴν ὕπαρξη τοῦ πιστοῦ στὸ μέτρο ποὺ ἐκεῖνος ἔχει ἀδειάσει ἀπὸ τὸν ἐγωισμό του.

Γι᾿ αὐτὸ καὶ δίδαξε στοὺς μαθητές Του νὰ μὴν ἀκολουθοῦν τὴ νοοτροπία τῶν ἐπίγειων ἀρχόντων, οἱ ὁποῖοι ἐξουσιά­ζουν τοὺς λαοὺς σὰν νὰ εἶναι δοῦλοι τους. Ἀλλὰ ὅποιος θέλει, τοὺς εἶπε, νὰ γίνει μεγάλος στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, πρέπει νὰ γίνει διάκονος τῶν ἄλλων καὶ δοῦλος τους, νὰ ταπεινωθεῖ μπροστά τους.

Ἂς ἀποβάλουμε λοιπὸν κάθε φιλοδοξία ἢ ἄλλη ἰδιοτέλεια κατὰ τὴν ἄσκηση τῆς ἀρετῆς. Νὰ μὴ ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Κύριο ἐπίγεια ἀνταλλάγματα γιὰ τὴν εὐσέβειά μας, ἀλλὰ νὰ Τοῦ δείχνουμε ἀληθινὴ ἀφοσίωση σηκώνοντας τὸν σταυρό μας καὶ ἀκολουθώντας Τον στὸ Πάθος Του. Ἡ θυσιαστικὴ ἀγάπη καὶ ἡ καρδιακὴ ταπείνωση εἶναι τὸ εἰσιτήριο τοῦ Παραδείσου καὶ τὸ μέσο τῆς ἀληθινῆς ὑψώσεως τοῦ ἀνθρώπου.

3. Τὸ τέλειο πρότυπό μας

«Καὶ γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν». Διότι καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Μεσσίας, εἶπε ὁ Κύριος γιὰ τὸν Ἑαυτό του, δὲν ἦλθε στὸν κόσμο νὰ ὑπηρετηθεῖ, ἀλλὰ νὰ ὑπηρετήσει καὶ νὰ δώσει τὴ ζωή Του λύτρο, ὥστε νὰ ἐξαγορασθοῦν καὶ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο πολλοί.

Ὁ Θεὸς δὲν ἔδωσε μόνο ἐντολές, ἀλλὰ κατὰ τὴν ἐνανθρώπησή Του πρῶτος τὶς ἐφάρμοσε χωρὶς νὰ εἶναι ὑποχρεωμένος γιὰ κάτι τέτοιο, ἀπὸ μόνη τὴν ἀγάπη Του γιὰ μᾶς. Ἦλθε στὴ γῆ μας, ἔζησε τὴ ζωή μας, ζωὴ ὄχι ἀνέσεων καὶ τιμῶν ἀλλὰ κακοπάθειας καὶ διακονίας τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.

Θέλουμε νὰ μάθουμε πῶς ἀκριβῶς εἶναι ἡ ζωὴ ἡ σύμφωνη μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ; Ἂς μελετοῦμε τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, ἂς μαθητεύουμε στὸ παράδει­γμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Αὐτὸς εἶναι τὸ κατ᾿ ἐξοχὴν πρότυπό μας, ποὺ πρέπει νὰ τὸ μιμηθοῦμε.

Τὶς ἅγιες ἡμέρες ποὺ ἔρχονται, ἂς προτρέψουμε τὸν ἑαυτό μας νὰ μελετήσει τὸ τέλειο πρότυπο, τὸν Κύριο, στὴν ἀποκορύφωση τῆς διακονίας Του, στὴν Ἄκρα Ταπείνωσή Του. Νὰ μελετήσει, νὰ συγκινηθεῖ· καὶ νὰ Τὸν ἀκολουθήσει στὴν ὁδὸ τῆς διακονίας, τῆς αὐταπαρνήσεως, τῆς ἀγάπης. Εἶναι ὁδὸς κοπιώδης, ἀλλὰ ἡ μόνη ποὺ ἀναπαύει τὴν ψυχὴ καὶ καταλήγει στὴ Βασιλεία τῆς αἰώνιας μακαριότητος.

Τὸ αἷμα τοῦ Λυτρωτοῦ



Ἀπόστολος Κυριακῆς 2 Ἀπριλίου 2017, Ε΄ Νηστειῶν – Ὁσίας Μαρίας Αἰγυπτίας (Ἑβρ. θ΄ 11-14)

Ἀδελφοί, Χριστὸς παραγενόμενος ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χειροποιήτου, τοῦτ᾿ ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως, οὐδὲ δι᾿ αἵματος τράγων καὶ μόσχων, διὰ δὲ τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ Ἅγια, αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος. εἰ γὰρ τὸ αἷμα ταύρων καὶ τράγων καὶ σποδὸς δαμάλεως ραντίζουσα τοὺς κεκοινωμένους ἁγιάζει πρὸς τὴν τῆς σαρκὸς καθαρότητα, πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὃς διὰ Πνεύματος αἰωνίου ἑαυτὸν προσήνεγκεν ἄμωμον τῷ Θεῷ, καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι;

«Τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ… καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων»

Ἤδη φθάνουμε πρὸς τὸ τέλος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καὶ μόλις λίγες ἡμέρες μᾶς χωρίζουν ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα, κατὰ τὴν ὁποία θὰ προσκυνήσουμε τὰ ἄχραντα Πάθη τοῦ Κυρίου, ἀφοῦ πρῶτα καθαρίσουμε τὴν καρδιά μας ἀπὸ τὴ δυσωδία τῆς ἁμαρτίας.

Ἡ συνείδησή μας μᾶς βεβαιώνει ὅτι εἴμαστε ἔνοχοι, τὸ σημερινὸ Ἀποστολι­κὸ ἀνάγνωσμα ὅμως μᾶς δίνει θάρρος καὶ ἐλπίδα. Προβάλλοντας τὸ ἀσύγκριτο μεγαλεῖο τῆς θυσίας τοῦ Κυρίου ὁ θε­oφώτιστος Ἀπόστολος μᾶς τονί­ζει ὅτι τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ ­«καθαριεῖ τὴν συν­είδησιν ἡμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι»· δηλαδὴ θὰ καθαρίσει τὴ συνείδησή μας ἀπὸ τὰ ἔρ­­­γα τῆς ἁμαρτίας, ποὺ φέρνουν στὴν ψυ­­­χὴ νέκρωση, καὶ θὰ μᾶς ἀξιώσει νὰ λα­τρεύουμε ἀξίως τὸν ζωντανὸ Θεό.

Ἂς δοῦμε λοιπὸν ποιὰ εἶναι ἡ δύναμη τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου καὶ πῶς αὐτὸ μᾶς καθαρίζει ἀπὸ κάθε ἁμαρτία.

1. Ἡ ἀσύγκριτη δύναμή του

Ἀνέκαθεν ὁ ἄνθρωπος αἰσθανόταν τὸ βάρος τῆς ἐνοχῆς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Οἱ τύψεις τῆς συνειδήσεως δὲν ἄφηναν τὴν ψυχή του νὰ εἰρηνεύσει. Γι’ αὐτὸ στὰ πρὸ Χριστοῦ χρόνια τόσο οἱ εἰδωλολάτρες ὅσο καὶ οἱ Ἰουδαῖοι προκειμένου νὰ ἐπιτύχουν τὴν ἐξιλέωσή τους, πρόσφεραν θυσίες ζώων. Ὅπως σημειώνει ὅμως ὁ Ἀπόστολος, εἶναι «ἀδύνατον αἷμα ταύρων καὶ τράγων ἀφαιρεῖν ἁμαρτίας» (Ἑβρ. ι΄ 4). Ἂν κάτι μπορεῖ νὰ ἐξαγνίσει τὸν ἐσωτερικό μας κόσμο καὶ νὰ καθαρίσει τὴ συνείδησή μας, αὐτὸ εἶναι τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, πού χύθηκε πάνω στὸ Σταυρὸ «ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας».

Γιατί; Πρῶτον διότι τὸ αἷμα αὐτὸ εἶναι αἷμα τοῦ ἐντελῶς ἀθώου καὶ ἀναμαρτήτου Κυρίου Ἰησοῦ, ὁ Ὁποῖος «ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. β΄ 22).

Δεύτερον αὐτὸ ποὺ προσδίδει ἄπειρη ἀξία καὶ δύναμη στὴ θυσία τοῦ Κυρίου εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι θυσιάζεται ὁ ἴδιος ὁ Θεός, καὶ συνεπῶς τὸ αἷμα αὐτὸ εἶναι αἷμα Θεοῦ! Εἶναι χαρακτηριστικὸς ὁ λόγος ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος γιὰ νὰ διατυπώσει τὸ ἀσύλληπτο μυστήριο: «Αἵματι Θεοῦ ὁ ἰὸς τοῦ ὄφεως ἀποπλύνεται» (Δοξαστικὸ Ἑσπερινοῦ Ἑορτῆς Ὑψώσεως Τιμίου Σταυροῦ)· δηλαδὴ μὲ αἷμα Θεοῦ ξεπλένεται τὸ δηλητήριο τοῦ ἀρχαίου ὄφεως (τοῦ διαβόλου).

«Τοῦτο τὸ αἷμα ἐκχυθὲν πᾶσαν τὴν οἰκουμένην ἐξέπλυνε», γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (PG 59,261). Καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ὑπογραμμίζοντας τὴν ἀτίμητη ἀξία του σημειώνει: Λίγες ρανίδες τοῦ τιμίου αἵματος τοῦ Κυρίου ἀναπλάττουν ὅλο τὸν κόσμο (PG 36,664).

2. Πῶς μᾶς καθαρίζει

Πραγματικὰ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ εἶ­ναι αὐτὸ τὸ ὁποῖο «καθαρίζει ἡμᾶς ἀ­­­πὸ πάσης ἁμαρτίας» (Α΄ Ἰω. α΄ 7), ὅ­πως σημειώνει ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Ἰω­­άν­νης.

Πῶς γίνεται αὐτό; Γίνεται διὰ τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἔτσι, κάθε φορὰ ποὺ προσερχόμαστε μὲ εἰλικρινὴ μετάνοια στὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, ἡ ψυχή μας λούζεται μὲ τὸ αἷμα τῆς θυσίας τοῦ Κυρίου καὶ γίνε­ται πεντακάθαρη καὶ ὁλοφώτεινη, πιὸ λευκὴ κι ἀπὸ τὸ χιόνι! Καὶ στὸ Μυστή­ριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, ποὺ κοινω­νοῦμε Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον», ὁλοκληρώνεται τὸ θαῦμα τοῦ καθαρισμοῦ τῶν ἁμαρτιῶν μας. Τότε πραγματικὰ ἀπολαμβάνουμε ζωὴ εἰρηνική, μὲ ἤρεμη καὶ ἀνένοχη συνείδηση, μὲ χαρὰ καὶ ἀνάπαυση στὴν ψυχή μας.

❁ ❁ ❁

Σήμερα, Ε΄ Κυριακὴ τῆς Μεγάλης Τεσ­σαρακοστῆς, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία προβάλλει ἐνώπιόν μας καὶ τὴν ἀσκητικὴ μορφὴ τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, ἡ ὁποία ἐνῶ ζοῦσε ­βυθισμένη μέσα στὴν ἀνηθικότητα καὶ τὴ διαφθορά, συγκλονίστηκε ἀπὸ ἕνα ­προσκύνημα στοὺς Ἁγίους Τόπους, μετανόησε εἰλικρινά, ἐξομολογήθηκε κι ἔζησε τὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς της στὴν ἔρημο μὲ συντριβὴ ψυχῆς καὶ σκληροὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες. 

Αὐτὸ τὸ συγκλονιστικὸ θαῦμα μεταστροφῆς δὲν θὰ μποροῦσε ποτὲ νὰ γίνει χωρὶς τὴ δύναμη τῆς ­σταυρικῆς θυσίας τοῦ Κυρίου. Τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ ἦταν αὐτὸ ποὺ καθάρισε τὴν καρδιὰ τῆς ὁσίας Μαρίας ἀπὸ κάθε μολυ­σμὸ ἁμαρτίας καὶ τῆς χάρισε πλήρη ἄ­­­­­φεση, λύτρωση καὶ σωτηρία.

Μακάρι κι ἐμεῖς νὰ προστρέχουμε μὲ πίστη καὶ μετάνοια στὸν ἐσταυρωμένο Λυτρωτή, γιὰ νὰ μᾶς ξεπλένει μὲ τὸ τίμιο αἷμα του καὶ νὰ μᾶς καθαρίζει ἀπὸ κάθε ἁμαρτία.

***

Πηγή: https://antexoume.wordpress.com/
 «Πᾶνος» 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου