Π. Αθανάσιος Μυτιληναίος – μεταπτωτικός άνθρωπος, δυαλισμός και Χριστιανισμός.

καὶ θαυμάσονται οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς, ὧν οὐ γέγραπται τὸ ὄνομα ἐπὶ τὸ βιβλίον τῆς ζωῆς ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, βλεπόντων τὸ θηρίον ὅτι ἦν, καὶ οὐκ ἔστι καὶ παρέσται.
[Και οι κάτοικοι της γης, των οποίων το όνομα δεν είναι γραμμένον στο βιβλίον της ζωής από τότε που εκτίζετο ο κόσμος, θα θαυμάσουν, όταν ίδουν ότι το θηρίον υπήρχε μεν κάποτε και δεν υπάρχει, και όμως πάλιν θα παρουσιασθή.] –Ιερά Αποκάλυψις. 17,8β-

…Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία έπαιξε έναν πάρα πολύ σημαντικό ρόλο στην εξάπλωση του Ευαγγελίου. Όμως, σε αυτήν την χριστιανικοτάτην Βυζαντινή Αυτοκρατορία υπέβοσκε πάντοτε η ειδωλολατρία. Το θηρίο δηλαδή ουκ ην, δεν ήτο. Ήτο δεμένο αλλά υπέβοσκε. 

Όταν λέγει ήτο δεμένο δεν σημαίνει ότι είχε εξαφανιστεί ο διάβολος, [σημαίνει] δεν μπορούσε να ενεργήσει. Όπως λέγει ο Ανδρέας και ο Αρέθας, είχε απονευρωθεί. Υπέβοσκε όμως η ειδωλολατρία. Μια αναλαμπή αυτής της ειδωλολατρίας είναι ο Ιουλιανός ο Παραβάτης.

Αργότερα, επειδή δεν μπορούσε στα κεφάλια μερικών λογίων του Βυζαντίου να κατανοηθεί ο σταυρικός πυρήν του Ευαγγελίου, δηλαδή η άρνησις του κόσμου εν εννοία πνευματική, άρχισε η θεολογική σκέψις των λογίων να γίνεται περισσότερον και περισσότερον φιλοσοφική. Αυτό το διακρίνομε σε πολλούς λογίους. Βέβαια η παιδεία τους ήτο και παιδεία των Ελληνικών γραμμάτων. Μερικοί όμως παρέκκλιναν και εγίνοντο ερασταί του αρχαίου πνεύματος. Έτσι, βασικό θέμα ετέθη ως εξής:

Εις τον Χριστιανισμόν υπάρχει η ούτως ειπείν απαγόρευσις της ικανοποιήσεως των αισθήσεων. Αλλά γιατί να υπάρχει αυτή η απαγόρευσις; Γιατί να μην χαρούμε την ζωή όπως μας προσφέρεται κατά φυσικόν τρόπον;  

Άρα λοιπόν μέσα στον Χριστιανισμόν, είπαν οι λόγιοι αυτοί, υπάρχει η αναβίωσις ενός στοιχείου δυαλιστικού. «Δυαλισμός» -το δυ με ύψιλον- θα πει ένα στοιχείο που είναι διπλούν : το στοιχείο της ύλης και το στοιχείο του πνεύματος. Και έρχονται σε μία αντίθεση.

Ένας κύριος εκπρόσωπος αυτού του πνεύματος ήτο ο Γεμιστός ο Πλήθων, που πέθανε ένα χρόνο προ της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλως, το 1452, στον Μυστρά της Πελοποννήσου. Έχομε κι άλλους όμως ομοίους με τον Πλήθωνα. 

Γιατί λοιπόν να μην έχει κανείς μίαν ενοποίηση των δυνάμεων της φύσεως; Γιατί να μην υπάρχει μία ενοποίησις ψυχής και σώματος και να βάλομε αυτά τα δύο να συγκρούονται -ψυχή με σώμα; Γιατί να εισάγει ο Χριστινισμός δυαλισμόν;

Περιττό να σας πω ότι αυτά δεν είναι καθόλου σωστά, διότι αντιθέτως ο Χριστιανισμός κατήργησε κάθε δυαλιστικό στοιχείο. Διότι δέχεται έναν Θεόν, σαρκός και πνεύματος. 

Αν υπάρχει μία αντίθεσις ανάμεσα στην σάρκα και στο πνεύμα, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος «τις με ρύσεται του σώματος του θανάτου τούτου», ομιλεί εξ ονόματος του μεταπτωτικού ανθρώπου. 

Και ευθύς παρακάτω ο Απόστολος Παύλος δοξολογεί τον Χριστόν ότι τον ηλευθέρωσε ο Χριστός ακριβώς από αυτό το δυαλιστικό στοιχείο.

Ο δυαλισμός λοιπόν, η διαρχία, δεν υπάρχει στον Χριστιανισμό και αν σου πει ο άλλος «δεν θα φας αυτό, θα κάνεις εγκράτεια εκεί» δεν είναι γιατί υπάρχει κάτι κακό στην ύλη ή στο σώμα, αλλά δια λόγους ασκήσεως, επειδή υπάρχει ο μεταπτωτικός άνθρωπος να υπάρξει ο αγώνας να έλθομε εις τον καινούριον άνθρωπο. Αυτά όμως -μέχρι σήμερα αγαπητοί μου προσέξατε- δεν μπορούσαν να κατανοηθούν.

Πάρτε το θέμα της εγκρατείας. Να το πω έτσι ωμά ωμά όπως τα λένε οι άνθρωποι, γιατί τα πήρα εγώ φιλοσοφικά. Να σας τα πω ωμά, πρακτικά. 

Παντρεύτηκα, λέει, και μου απαγορεύεις να συνέρχομαι με την γυναίκα μου; Για ποιον λόγο; Αμαρτία είναι; Και όταν η σύζυγος πει στον άντρα, -ξέρεις είναι Σαρακοστή; -Γιατί σε παντρεύτηκα; Αμαρτία είναι; …

Δεν είναι αμαρτία αδελφέ μου γιατί δεν υπάρχει διαρχία, δεν υπάρχει δυαλισμός, αλλά ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΣΑΡΚΑ εάν δέσεις τον εαυτόν σου στις αισθήσεις σου. 

Μας το πληροφορεί η ιστορία. Τί συνέβη στην εποχή του κατακλυσμού του Νώε;

ου μη καταμείνη το πνεύμα μου εν αυτοίς δια το είναι αυτούς σάρκας

Έγιναν σαρκικοί άνθρωποι. Δεν το καταλαβαίνεις αυτό αδελφέ μου; Ότι είσαι ο μεταπτωτικός άνθρωπος και έχεις μίαν ευαισθησίαν και έλκεσαι από τις αισθήσεις σου και γίνεσαι χώμα; 

Αυτό που είπε ο Θεός στον διάβολο, στο φίδι: Όλες τις μέρες της ζωής σου χώμα θα τρως, θα σέρνεσαι. Στο διάβολο το λέει αυτό γιατί το φίδι είναι δημιούργημα του Θεού και το φίδι δεν είχε πρώτα ποδάρια και τα απέβαλε μετά. 

Ω διάβολε, ουδέποτε θα ορθώσεις κεφάλι, να δεις κάτι πνευματικό, κάτι πού είναι πιο πάνω από τον εαυτόν σου. Πάντα θα έχεις το κεφάλι σου προς τα κάτω να τρως ύλη, να τρως αμαρτία, να τρως εκείνο που δεν θα έπρεπε να τρως. Ω διάβολε.

Κι εσύ άνθρωπε που παρεσύρθης από τον διάβολον, δεν το καταλαβαίνεις αδελφέ μου; Δεν υπάρχει δυαρχία. Ο Θεός έκανε το σώμα, ο Θεός έκανε και το πνεύμα, ο Θεός έκανε και το γενετήσιο.

δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινα ἐστι τοῦ Θεοῦ, 

λέγει ο Απόστολος Παύλος (Α Κορ. 6,20)

Έτσι οι φιλοσοφούντες αυτοί, λίγο θεολογούντες και περισσότερο φιλοσοφούντες, και περισσότερο παρασυρόμενοι από τις αισθήσεις τους, άρχισαν να λένε γιατί να μην υπάρχει μία ελευθερία και να μην υπάρχει ενοποίησις σώματος και ψυχής, αλλά έρχεται ο Χριστιανισμός και λέγει, μη αυτό, μη εκείνο.

Παρανόησις. Βλέπετε η αδυναμία της ζωής, των βιωμάτων, της σαρκός; Όταν ο άνθρωπος δεν ζει Χριστιανικά, βλέπετε τι πονηρά δόγματα γεννάει; όπως λέει ο Ιερός Χρυσόστομος;

Λοιπόν. Ποιός θα ικανοποιήσει το θέμα της ενοποιήσεως πνεύματος και σαρκός/σώματος; Το αρχαίον Ελληνικόν πνεύμα, δηλαδή επαναφορά εις την ειδωλολατρεία της αρχαιότητος. «Εκεί θα ξαναβρούμε πάλι την αρμονία και την ισορροπία της ανθρωπίνης υπάρξεως». Σας ο εξήγησα λοιπόν. Αυτό το ίδιο πνεύμα υπάρχει μέχρι σήμερα και ογκούται, μεγαλώνει.

Σας είπα, ένας εκπρόσωπος αυτού του πνεύματος ήτο ο Πλήθων. Αν διαβάσετε την ιστορία της εποχής εκείνης, πως αυτός πήγε στην Ιταλία, πως τα Ελληνικά γράμματα έλαμψαν στην Ιταλία και λοιπά και πως ακόμη μεταφέρθηκε αυτό το πνεύμα που υπέβοσκε στη Δύση και δημιουργήθηκε η γνωστή Αναγέννησις στη Δύση, η οποία δεν ήταν τίποτε άλλο παρά οι υποβόσκουσες αυτές φιλοσοφικο-θεολογικές ιδέες του Βυζαντίου. 

Αποτέλεσμα, ερασταί κι εκείνοι της αρχαιότητος στη Δύση, στην Ιταλία κυρίως, άρχισε να δημιουργείται η Αναγέννησις, η νοσταλγία της ειδωλολατρίας, γέννημα της οποίας Αναγεννήσεως είναι ο δικός μας Θεόφιλος Καΐρης, μόλις του περασμένου αιώνος.

Στα μέσα του περασμένου αιώνος απέθανε ο Θεόφιλος Καΐρης στη Σύρο. Κληρικός ήταν και στην Άνδρο είχε κάνει ένα ορφανοτροφείον, στην πραγματικότητα δεν ήτανε παρά μία σχολή. 

Συγκέντρωνε πολλούς μαθητάς, εκατοντάδες μαθητάς απ’ όλη την Ελλάδα στην προσπάθειά του όχι να δώσει μόρφωση μόνο. Δίδασκε όλα τα μαθήματα, Μαθηματικά, Φυσική, Φιλοσοφία, Ελληνικά. Όλα τα μαθήματα μόνος του. 

Όχι μόνο αυτό αλλά προσπάθησε να δημιουργήσει μία καινούρια θρησκεία με καινούριο τελετουργικό, με νέους ύμνους και με καινούριες προσευχές. Στο βάθος λοιπόν ήτο παιδί της Αναγεννήσεως της Δύσεως, η οποία ήτο παιδί των Βυζαντινών εραστών της ειδωλολατρίας. ….

***

Απομαγνητοφώνηση Φαίη

Πηγή:https://tasthyras.wordpress.com/

«Πᾶνος»