Ο
άνθρωπος είναι φίλαυτος, εγωλάτρης. Δεν το καταλαβαίνουμε, ιδέα δεν
έχουμε, όμως βουλιάξαμε εκεί μέσα στη φιλαυτία μας, όπως βουλιάζουν οι
ψυχοπαθείς μέσα στην αρρώστια τους.
Ας πούμε, κάποιος είναι βουλιαγμένος
στη μελαγχολία και δεν βγαίνει με τίποτε από κει. Καίτοι το
διαισθάνεται ότι, αν βγει, λυτρώνεται, δεν βγαίνει. Τι έρωτας είναι
αυτός με τη μελαγχολία του, με την κόλασή του! Τα αρρωστημένα αυτά
πράγματα έχουν πολλή δύναμη.
Γενικότερα
λοιπόν έχει οικοδομηθεί ένας έρωτας με τον εαυτό μας, ένα μπλέξιμο –και
δεν ξεμπλέκουμε εύκολα– με τη λατρεία του εαυτού μας, με τη φροντίδα
για τον εαυτό μας, με τη φιλαυτία.