Γράφει ὁ Παναγιώτης Μυργιώτης
25 Μαρτίου 1821, ἡμερομηνία κηρύξεως τῆς παλιγγενεσίας. Ὁ σκλάβος ρωμιὸς ξεσηκώνεται καὶ κηρύσσει τὴν ἐπανάστασή του γιὰ τὴν Ἐλευθερία του. Διάλεξε τὴν συγκεκριμένη ἡμερομηνία μὲ τὸν τεράστιο συμβολισμό. Τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεομήτορος Παρθένου Ὑπεραγίας Θεοτόκου.
Διπλὸς ὁ συμβολισμός: Ἐλευθερία τῆς ψυχῆς ἐκ τῶν δεσμῶν τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος ἀρχίζει διὰ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, μὲ τὸ χαρμόσυνο μήνυμα τῆς γεννήσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐκπληρώνεται ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς πρωτόπλαστους. Τὴν στιγμὴ τῆς ἀποχώρησης τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας ἀπὸ τὸν Παράδεισο, ὁ Θεὸς εἶπε ἀπευθυνόμενος στὸν ὄφη: «ὅτι ἐποίησας τοῦτο, ἐπικατάρατος σὺ ἀπὸ πάντων τῶν κτηνῶν καὶ ἀπὸ πάντων τῶν θηρίων τῆς γῆς· ἐπὶ τῷ στήθει σου καὶ τὴ κοιλία πορεύσῃ καὶ γῆν φάγῃ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου, καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτὸς σοῦ τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν». Ἀμέσως μετὰ τὴν πτώση καὶ τὴν ἔξοδο ἀπὸ τὸν Παράδεισο, ἡ ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ὑπόσχεση ποὺ ἐκφράζει τὸ «πρωτευαγγέλιο» ἀνοίγει τὸν δρόμο γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Αἰῶνες μετά, τὸ χαρμόσυνο μήνυμα πρὸς τὴ Θεομήτορα γιὰ τὴν πραγματοποίηση τῆς ὑπόσχεσης τοῦ Θεοῦ μεταφέρει ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ. Τὸ γλυκοχάραμα μιᾶς νέας ἐποχῆς. Ἀρχίζει τὸ ξήλωμα τοῦ κράτους τοῦ διαβόλου.
Σπάζει ὁ ἐπαναστατημένος Ἕλληνας τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ διὰ τῶν ὅπλων ἀγωνίζεται ν᾿ ἀποκτήσει καὶ τὴν ἀτομική του ἐλευθερία. Ἡ ἑλληνικὴ ἐπανάσταση εἶναι Ἐθνική, ἀπελευθερωτικὴ καὶ γιὰ τὴν πίστη τῶν ἐπαναστατημένων τὴν Ὀρθόδοξη. Δὲν εἶναι ταξική, ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ ἐθνομηδενιστὲς τῆς προδοσίας τῶν ἱερῶν καὶ τῶν ὁσίων. Διαβάζουμε εἰς τὰ ἀπομνημονεύματα τοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη (ὀρθογραφία δική του): «Ἡ ἐπανάσταση ἡ ἐδική μας δὲν ὁμοιάζει μὲ καμμιὰν ἀπ᾿ ὅσαις γίνονται τὴν σήμερον εἰς τὴν Εὐρώπην. Τῆς Εὐρώπης οἱ ἐπαναστάσεις ἐναντίον τῶν διοικήσεών των εἶναι ἐμφύλιος πόλεμος. Ὁ ἐδικός μας πόλεμος ἦτον ὁ πλέον δίκαιος, ἦτον ἔθνος μὲ ἄλλο ἔθνος, ἦτον μὲ ἕνα λαὸν ὁποῦ ποτὲ δὲν ἠθέλησε νὰ ἀναγνωρισθῇ, παρὰ μόνον ὅ,τι ἔκαμνε ἡ βία. Οὔτε ὁ Σουλτᾶνος ἠθέλησε ποτὲ νὰ θεωρήσῃ τὸν ἑλληνικὸν λαὸν ὡς λαόν, ἀλλ᾿ ὡς σκλάβους». Σὲ ἄλλο σημεῖο γράφει «Ὁ κόσμος μᾶς ἔλεγε τρελλούς. Ἡμεῖς ἂν δὲν εἴμεθα τρελλοὶ δὲν ἐκάμαμεν τὴν ἐπανάστασιν, διατὶ ἠθέλαμεν συλλογισθῇ πρῶτον διὰ πολεμοφόδια, καβαλαρία μας, πυροβολικό μας, πυριτοθῆκαις μας, τὰ μαγαζιά μας, ἠθέλαμεν λογαριάσει τὴν δύναμιν τὴν ἐδική μας τὴν τούρκικη δύναμη». Ἀλλαχοῦ σημειώνει. «Νὰ μὴ ἔχομεν ἐλπίδα λυτρώσεως ἄλλη, παρὰ ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας καὶ ἀπὸ τὸν Ὕψιστον. Ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ἀλησμονᾶ, δὲν μᾶς ἀποστρέφεται. Μὴν ἀμφιβάλλετε, ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου ἔχει γραμμένη εἰς τὴν παλάμη του τὴν ἡμέρα τῆς Εἰκοσιπέντε Μαρτίου τοῦ ἔτους 1821».
Διπλὸς ὁ ἑορτασμός. Ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος. Γράφει ὁ γέρων τοῦ Μοριᾶ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: «Ὅταν ἐπήραμε τ᾿ ἅρματα δὲν λογαριάσαμε τοῦ ἐχθροῦ τὴν ἰσχύ. Ὁ Θεὸς ὑπέγραψε τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Ἑλλάδος καὶ δὲν παίρνει πίσω τὴν ὑπογραφή του». Τέτοια πίστη εἰς τὸν Θεάνθρωπο Κύριο καὶ τέτοια ἦταν ἡ Ἑλλάδα. Τὴν 25η Μαρτίου ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ὁ Ἑλληνισμὸς συμπορεύονται πιασμένοι χέρι-χέρι. Ἄρρηκτα συνδεδεμένοι προχωροῦν πρὸς τὴν ἐπίτευξη τοῦ στόχου. Τότε ἦταν ἡ Ἐλευθερία, νὺν ἡ διάσωση τοῦ πανταχόθεν βαλλόμενου Ἑλληνοχριστιανικοῦ πνεύματος καὶ ἴσως τῆς ἐθνικῆς ἀκεραιότητας Οἱ διάφοροι «λάθρο» συνεπικουρούμενοι καὶ ὑπὸ τῶν ἀπογόνων πεμπτοφαλαγγιτῶν ἐθνομηδενιστῶν.
Τῆς ἐπισήμου ἐξεργέσεως προηγήθηκαν πολυετεῖς προετοιμασίες καὶ ἀπόπειρες ἐξεγέρσεων σὲ διάφορα τμήματα τῆς Ἑλλάδος ὅπως π.χ. εἰς Λιτόχωρο καὶ Κολινδρὸ διὰ νὰ ἀναφερθοῦμε εἰς τοπικὰ γεγονότα. Οἱ διάφορες ἀπόπειρες δὲν εἶχαν τὸ ἐπιθυμητὸ ἀποτέλεσμα. Τὸ αἷμα τῶν ἡρώων πότισε τὸ δένδρο τῆς φιλοπατρίας καὶ τῆς ἐλευθερίας. Ὁ Θούριος τοῦ Ρήγα πυρπολεῖ τὰς καρδίας τῶν ἀνθρώπων καὶ ὁ ἐθνοϊερομάρτυς πατρο - Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς σπέρνει περιοδεύων ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα λόγο χριστιανικὸ καὶ πατριωτικὸ ἑλληνοκεντρικό. Φλογερὸς ὁ λόγος καὶ προφητικός. Ξεσηκώνει τὸν ὑπόδουλο Ρωμιό. Βάζει στέρεο λιθάρι εἰς τὴν προετοιμασία τοῦ Ἀγῶνα. Καθοριστικὸς καὶ πολὺ πολύτιμος ἦταν καὶ ὁ ρόλος τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας. Γιὰ πολλὰ χρόνια προετοίμαζε μυστικὰ κάτω ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ τούρκου κατακτητῆ καὶ τὸ ἐχθρικὸ κλίμα ποὺ ἐπικρατοῦσε εἰς τὴν Εὐρώπη τῆς ἱερᾶς συμμαχίας τοῦ Μέτερνιχ. Τὸ κρυφὸ σχολειὸ μὲ τὴ ὀκτώηχο καὶ τὸ ψαλτήρι ὑπὸ τὸ τρεμάμενο φῶς τοῦ καντηλιοῦ ἀνοίγει τὰ μάτια τῶν ρωμιῶν, τοὺς μαθαίνει τὴ γλῶσσα καὶ τὴν ἱστορία. Δημιουργεῖ Ἑλληνορθόδοξους μαχητὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ἐλεύθερης Ἑλλάδας. Ἡ Φιλικὴ Ἑταιρεία δουλεύει συνωμοτικά, ὀργανώνει τὸν ἀγῶνα καὶ συγκεντρώνει χρήματα. Ὅλοι προσφέρουν τὸν ὄβολό τους.
Τὸ σύνθημα «Ἐλευθερία ἢ Θάνατος» κυριαρχεῖ. Οὐδεὶς μένει ἀμέτοχος. Ὅλοι πολεμοῦν ἀπὸ τὸ δικό τους μετερίζι. Ὁ ἐνθουσιασμὸς μεγάλος, ὅπως καὶ οἱ ἐπιτυχίες. Τότε φυτρώνει ὁ ἐγωισμὸς καὶ ἡ φιλοπρωτία. Ὁ ἀγὼν ἀρχίζει νὰ χάνει ἔδαφος καὶ νὰ ὑπάρχουν ἀποτυχίες. Ὁ καλὸς Θεὸς δὲν ἀνακάλεσε τὴν ὑπογραφή του. Οἱ λαοὶ τῆς Εὐρώπης συγκινήθηκαν ἀπὸ τὸν δίκαιο καὶ ἡρωικὸ ἀγῶνα τῶν ἐπαναστατημένων ρωμιῶν. Ἀναπτύσσεται ἕνα φιλελληνικὸ κλίμα καὶ πολλοὶ ἔρχονται καὶ πολεμοῦν στὸ πλευρὸ τοῦ Ἕλληνα. Σημειώνει ὁ Κολοκοτρώνης: «Παρθενικὰ κοράσια τῆς Γαλλίας κέντησαν μὲ τὰ εὔμορφα χέρια τους ταῖς σημαίαις τῶν φιλελλήνων πολεμιστῶν. Χύθηκε πολὺ αἷμα γιατί ὁ τοῦρκος κατακτητὴς δὲν ἤθελε νὰ ἐλευθερώσει τὴν Ἑλλάδα, τὴν σκλαβωμένη καὶ ὑποτακτική του. Τὸ δένδρο τῆς Ἐλευθερίας πολλοὶ τὸ πότισαν μὲ τὸ αἷμα τους καὶ τὸ λίπαναν μὲ τὰ κορμιά τους». Πολλῶν τὰ ὀνόματα κατέγραψε ἡ Ἱστορία καὶ ἄλλων τὰ κατορθώματα τραγούδησε ἡ λαϊκὴ μοῦσα καὶ περάσανε καὶ αὐτοὶ στὸ πάνθεο τῆς Ἱστορικῆς μνήμης. Δυνατὸ παρὼν ἔδωσαν καὶ οἱ γυναῖκες. Πολέμησαν ἀνδρείως τὸν ἐχθρό, συνέβαλαν ἀποφασιστικὰ στὴν ἀπελευθέρωση τοῦ τόπου. Γαλούχησαν τὰ τέκνα των μὲ πνεῦμα μαχητικὸ ἑλληνοχριστιανικὸ καὶ οἱ ἴδιες ἔδιναν τὸ καλὸ παράδειγμα τοῦ ἀγῶνα καὶ τῆς προσφορᾶς. Ἀναδείχτηκαν γνήσιες ἀπόγονοι τῶν σπαρτιατισσῶν μέ τὸ «ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τάς».
Ὁ ἐπαναστατημένος ρωμιὸς ἐλεύθερος ἀπέκτησε πατρίδα. Δὲν ἐλευθέρωσε ὁλόκληρη τὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ ἕνα τμῆμα της. Ἀργότερα, ἄλλοι ἀγῶνες, ἄλλοι ἥρωες μαχητὲς συμπληρώνουν τὴν Ἐλεύθερη Ἑλλάδα. Εἰς τὰ σημερινὰ σύνορα... γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ ἀποδείχτηκε ὅτι ὅταν εἴμαστε ἑνωμένοι, ὅταν ἀφήνουμε στὴν ἄκρη τὸ «ἐγὼ» καὶ βαδίζουμε ἀγαπημένοι στὸ «ἐμεῖς» θαυματουργοῦμε. Πολλὰ ἐπιτυγχάνουμε καὶ μᾶς ὑπολογίζει ἡ οἰκουμένη. Εἴμαστε μικρὴ χώρα σὲ ἔκταση καὶ σὲ πληθυσμό. Ἔχουμε Ἱστορία ἀγώνων καὶ προσφορᾶς, προσφοράς σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο. Ὅποια πέτρα καὶ ἂν σηκώσεις ἁπανταχοῦ τῆς γῆς θὰ βρεὶς Ἕλληνα πετυχημένο. Ἕλληνα νομοταγῆ, ἐργατικὸ καὶ τίμιο. Ἕλληνα ποὺ δὲν ξεχνᾷ τὰ πατρῶα ἐδάφη τὰ ποτισμένα μὲ ποταμοὺς αἱμάτων ἁγίων καὶ ἡρώων πατριωτῶν ποὺ δώσανε τὸ αἷμα τους γιὰ Λευτεριά, Ἑλλάδα καὶ Χριστό.
Τοῦ χρόνου συμπληρώνονται 200 χρόνια ἀπὸ τὴν ἡμέρα ποὺ τὸ λάβαρο τῆς ἐλευθερίας μέ το «Ἐλευθερία ἢ θάνατος» καὶ μὲ τὸν σταυρὸ ὑψώθηκε στὰ Καλάβρυτα καὶ σήμανε τὸν γενικὸ ξεσηκωμὸ τῶν σκλαβωμένων, τότε, Ρωμιῶν. Θὰ ἑορτάσουμε πανηγυρικὰ τὴν συμπλήρωση 2 αἰώνων ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῆς ἐπανάστασης. Εἶναι εὐκαιρία νὰ θυμηθοῦμε ἐμεῖς οἱ παλαιοὶ καὶ νὰ μάθουν οἱ νεώτεροι τὴν πραγματικὴ Ἱστορία. Γιὰ τὸν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ κρυφοῦ σχολείου, τῶν ἀνδρῶν καὶ τῶν γυναικῶν. Τὴν πολυτιμότατη ἀξία του ἐμεῖς καὶ τὴν καταστροφικὴ ἐπίδραση τοῦ ἀτομικοῦ καὶ ἐγωιστικοῦ ἐγώ. Κάθε περιοχὴ νὰ προβάλλει τὴν συνεισφορά της στὸν ἀγῶνα. Μὲ ὁμιλίες, ντοκυμαντὲρ καὶ κινηματογραφικὲς ταινίες καὶ ὅτι ἄλλο μπορεῖ νὰ σκεφτεῖ ὁ καθένας. Μὲ κάθε μέσο νὰ γίνει κτῆμα μας ὁ μεγαλειώδης ἀγῶνας, χωρὶς νὰ παρασιωπήσουμε τίς ὀλέθριες συνέπειες τῆς διχόνοιας καὶ χωρὶς νὰ ὑποβαθμίσουμε τὴν προσφορὰ τῶν φιλελλήνων.
Παναγιώτης Μυργιώτης
Μαθηματικός
Μαθηματικός
Υ.Γ. Ἕνα μικρὸ μνημόσυνο στὴν μνήμη τῶν ἡρωικῶς ἀγωνισαμένων καὶ ὑπὲρ πατρίδος, ἐλευθερίας καὶ γιὰ τὴν τοῦ Χριστοῦ πίστη τὴν ἁγία προσφερομένων τὸ αἷμα τους.
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου