Ελένη Παπαδοπούλου: Αυτά σκεφτόμουν την ώρα της παρέλασης...

 Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου*

 

Πολύ ωραία η παρέλαση μας όπως πάντα. Η χώρα μας έχει ένα ένδοξο παρελθόν, που το έφτιαξαν γενναίοι και υπεύθυνοι άνθρωποι με γνώση και συνείδηση της θέσης τους σε αυτόν τον τόπο, της καταγωγής τους και της ιστορίας τους. Αυτό που έκαναν οι πρόγονοι μας είναι φοβερό επίτευγμα και δεν μπορώ να διανοηθώ καμία άλλη χώρα να το απαξιώνει έτσι όπως το απαξιώνουμε εμείς. 

Μαθαίνουμε στο σχολείο στα παιδιά ένα σωρό γελοιότητες, πράγματα που δεν σχετίζονται με την πατρίδα τους, για την οποία τους διδάσκουμε το μίσος και την απέχθεια, καθώς την έννοια επισήμως την έχουμε ταυτόσημη με τον φασισμό, τον ρατσισμό και τον εθνικισμό. 

 

Αυτός που αγαπάει την πατρίδα του είναι εθνικιστής στην καλύτερη, φασίστας στη χειρότερη, ή και τα δύο, ενώ αυτός που τη μισεί και ενδιαφέρεται περισσότερο για την πατρίδα του Αφγανού και του Νιγηριανού είναι ο ορισμός του καλού, είναι αλληλέγγυος, αντιρατσιστής, φιλάνθρωπος, ευαίσθητος κτλ κτλ. 

 

Εν ολίγοις αυτός που αγαπά τον τόπο του είναι κακός και αυτός που τον πολεμά είναι καλός. Αυτά μαθαίνουμε τα παιδιά στα σχολεία σύμφωνα με τα άχρηστα βιβλία, τα άχρηστα προγράμματα σπουδών και τις άχρηστες πολιτικές του υπουργείου. 

Επίσης τα μαθαίνουμε να μην πολεμάνε, γιατί imagine all the people. Οι πόλεμοι είναι κακό πράγμα, ακόμη κι αν δεχτείς επίθεση στο σπίτι σου. Τα μαθαίνουμε να είναι δειλά, να είναι πλαδαρά, να είναι φοβιτσιάρηδες, παρτάκηδες και να αγκαλιάζουν τον εχθρό, τον οποίο οφείλουν να σέβονται από μικρά ως "διαφορετικό" και "ίσο". Τα μαθαίνουμε ότι αγώνας ήταν μόνο αυτός του Πολυτεχνείου, ενώ γενικά "αντιστεκόμαστε" στην παγκόσμια αδικία, στην παγκόσμια φτώχεια, στην παγκόσμια εκμετάλλευση, κατηγορώντας ως φασίστες και τραμπουκίζοντας όσους νοιάζονται για το σπίτι τους, την πατρίδα τους, την τύχη του έθνους τους.

Αυτά σκεφτόμουν την ώρα της παρέλασης και στεναχωριόμουν για το πώς εξαφανίσαμε από ολόκληρες γενιές το αίσθημα του πατριωτισμού, την αγάπη για την Ελλάδα, για την ιστορία της, που πολλοί δεν γνωρίζουν καν. 

Η παιδεία μας χωλαίνει και αντί για Έλληνες στην καλύτερη περίπτωση φτιάχνει ανθρώπους χωρίς ταυτότητα, στη χειρότερη γενίτσαρους. 

Πάλι καλά που έχουμε τις παρελάσεις να θυμόμαστε ποιοι είμαστε. 

 

*Διδάκτωρ Διδακτολογίας Γλωσσών και Πολιτισμών, Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle

 

πηγή

«Πᾶνος»