Το
έτος 1780 ο Πρόχορος (μετέπειτα όσιος Σεραφείμ) ασθένησε βαριά.
Πρήσθηκε όλο του το σώμα, ώστε υπέφερε φρικτούς πόνους και έμεινε
ακίνητος επάνω στο σκληρό του κρεβάτι. Γιατρός δεν υπήρχε και κανένα
φάρμακο δεν τον βοηθούσε.
Κατά
τα φαινόμενα έπασχε από υδρωπικία που κράτησε τρία χρόνια, από τα οποία
το ενάμισυ το πέρασε κατάκοιτος. Όλο αυτό το διάστημα δεν βγήκε από το
στόμα του ούτε μία λέξη γογγυσμού· ολόκληρος, με την ψυχή και το σώμα,
είχε παραδοθεί στον Κύριο και προσευχόταν αδιάλειπτα, ποτίζοντας την
κοίτη του με τα δάκρυά του.
Όσο
ήταν άρρωστος, ο πνευματικός του πατέρας και οδηγός π. Ιωσήφ τον
υπηρετούσε σαν κοινός υποτακτικός· ο ηγούμενος π. Παχώμιος δεν
απομακρύνθηκε από κοντά του· ο π. Ησαΐας και άλλοι γέροντες και αδελφοί
τον φρόντιζαν επίσης πολύ.