Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
Κάποτε, σαν τέτοιο καιρό – με τη λήξη του Μεγάλου Πολέμου, δηλαδή του Α’ Παγκόσμιου (1914-’18) – η Ελλάδα διεκδικούσε να αποκαταστήσει τον ακρωτηριασμό της παίρνοντας πίσω τις Χαμένες Πατρίδες της, που κατοικούνταν απ’ τα αρχαία ακόμα χρόνια από Έλληνες.
Η αιολική γη (Αιολίδα ή Αιολία), η Ιωνία, η Πέργαμος, η Έφεσος, η Μίλητος και πλήθος άλλων περιοχών της Ανατολίας ήταν κομμάτι διαλεχτό της Ελλάδας υπό την ευρεία της έννοια, η οποία περιελάμβανε και την Βυζαντινή Αυτοκρατορία σαν συνέχεια της αρχέγονης παρουσίας της η οποία της επέτρεπε να πατάει και στις δυο όχθες του Αιγαίου.
Ύστερα από αιώνες ελληνικής παρουσίας στα πάτρια εδάφη της Ανατολής, η κλαγγή των ξιφών των ηρώων της έσβησε μαζί με τις ιαχές του Αχιλλέα της Ομηρικής Ιλιάδας. Η Ανατολία παρήκμασε και ο ελληνικός κόσμος της υποτάχθηκε στον ρωμαϊκό, μέχρι που ήρθε η ώρα να ξανανθίσει χάρη στον χριστιανισμό.