Ἀπὸ ὅσα συμβαίνουν σήμερα στὴν ἀνθρωπότητα, ὁ Οἰκουμενισμὸς κατέχει καίρια θέση καὶ γίνεται ρυθμιστὴς τῶν γεγονότων εἴτε ἀφανῶς εἴτε καταφανῶς καὶ ἀσυστόλως. Οἱ οἰκουμενιστὲς εἶναι οἱ γνωστοί - ἄγνωστοι ἐντολοδότες τῶν ἐργατῶν τοῦ ψεύδους στὰ θέματα τῆς πίστεως.
Ὅλα τὰ ψευδῆ κατασκευάσματα εἶναι ἀλληλένδετα καὶ διακρίνονται ἀπὸ τὸ πνεῦμα ποὺ τὰ διέπει. Ὅλα συνθέτουν τὸ «ἕνα» ἔργο, αὐτὸ τοῦ διαβόλου.
Ὅ,τι ἀντορθόδοξο, ἀντιεκκλησιαστικό, ἀντιπαραδοσιακό, ἀπαξιωτικὸ πρὸς τοὺς ἁγίους πατέρες καὶ ὑβριστικό, λεγόταν - καὶ λέγεται - ἀπὸ τοὺς παπικούς, ἔχει εἰπωθεῖ δυστυχῶς τὰ τελευταῖα χρόνια ἀπὸ χείλη «ὀρθοδόξων» ἀρχιερέων καὶ πατριαρχῶν.
Ἔτσι βλέπουμε καὶ ζοῦμε σήμερα τὶς συνεχεῖς καὶ κατὰ παρελκυστικὸ τρόπο ἀσεβεῖς παραχωρήσεις στὶς δυνάμεις τῆς παγκοσμιοποίησης. Ἐπινοήθηκαν μάλιστα καὶ θεολογικὲς «δογματικὲς» θέσεις ἀπὸ ὀρθοδόξους καθηγητὲς καὶ ἱεράρχες, ὡς «ἐπιστημονικὸ ἐφαλτήριο», γιὰ τὴν προώθηση τῶν ἐπιδιώξεών τους. (Ζηζιούλας).
Ἀκούστηκαν δὲ ἐπὶ τὸ λαϊκότερον καὶ ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ ἴδιου τοῦ πατριάρχη! «Οἱ κληροδοτήσαντες εἰς ἡμᾶς τὴν διάσπασιν προπάτορες ἡμῶν ὑπῆρξαν ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως καὶ εὑρίσκονται ἤδη εἰς χεῖρας τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ. Αἰτούμεθα ὑπὲρ αὐτῶν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἀλλ᾿ ὀφείλομεν ἐνώπιον Αὐτοῦ ὅπως ἐπανορθώσωμεν τὰ σφάλματα ἐκείνων». (Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος στὴν θρονική ἑορτὴ τοῦ 1998).
Ὁ ἅγιος Νεκτάριος συνέγραψε δίτομη μελέτη γιὰ τὰ αἴτια τοῦ σχίσματος Ἀνατολῆς καὶ Δύσης, τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν εἶναι πλέον ἁπλὸ σχίσμα ἀλλὰ πῆρε «προαγωγὴ» ἀπὸ τοὺς παπικοὺς σὲ αἵρεση, ἡ ὁποία δὲν ἀποτελοῦν κἂν Ἐκκλησία.
ΤΟΙΣ ΕΝΤΕΥΞΟΜΕΝΟΙΣ (πρὸς τοὺς ἀναγνῶστες)
Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νεκταρίου: ΜΕΛΕΤΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΙΤΙΩΝ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ, ΤΟΜΟΣ Β'
( ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΕΚΤ. ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ)
Γιὰ νὰ συγγράψω τὴν μελέτη μου αὐτὴ περὶ τοῦ σχίσματος τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, μὲ παρακίνησε πρῶτα ἡ ἔκδοση τῶν παπικῶν ἐγκυκλίων, διὰ τῶν ὁποίων οἱ μακαριότατοι καὶ ἁγιότατοι Πᾶπες τῆς παλαιᾶς Ρώμης* προσκαλοῦν κάθε φορὰ τὴν Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία, ὥστε νὰ ἀναγνωρίσει τὸ πρωτεῖο τοῦ μόνου διαδόχου τοῦ ἀποστόλου Πέτρου καὶ νὰ ἑνωθεῖ μὲ αὐτήν, πῶς;
Μὲ τὴν τέλεια ὑποταγῆ, κατὰ τὴν ἔννοια ποὺ ἀποδίδουν τὰ πρωτεῖα στὸν ἀπόστολο Πέτρο, τὰ ὁποῖα καὶ κατὰ φύση καὶ κατ᾿ οὐσία περιέχουν τὴν θεία δικαιοσύνη. Δεύτερος λόγος εἶναι ἡ καταπάτηση τῶν ὀρθῶν θέσεων τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ἡ παραχάραξη τῆς ἀλήθειας καὶ οἱ ποικίλες προσβολές, οἱ ὁποῖες ἐκτοξεύονταν ἐναντίον της κάθε φορά ἀπὸ τοὺς φανατικοὺς Παπικούς.
Δι᾿ αὐτοῦ τοῦ συγγράμματός μου κινοῦμαι ἀπὸ τὸν πόθο νὰ ἐξερευνήσω τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια καὶ νὰ τὴν ὑπερασπιστῶ. Γιὰ τὴν ἀναζήτησή της δέ, ἀνέτρεξα στὶς ἱστορικὲς πηγὲς καὶ τὶς ἐξερεύνησα μὲ κάθε προσοχὴ καὶ σοβαρὴ μελέτη, ἔτσι ὥστε ἀφοῦ φωτιστοῦμε ἀπὸ τὸ φῶς τῆς ἱστορίας, νὰ προχωρήσουμε στὴν ἔρευνα τῶν αἰτίων τοῦ σχίσματος, νὰ ἐξετάσουμε τὰ ἔνθεν καὶ ἔνθεν δίκαια τῶν διαιρεμένων Ἐκκλησιῶν καὶ νὰ ἀποφανθοῦμε, ἂν εἶναι δυνατὴ ἢ ἀδύνατη ἡ ἕνωση αὐτῶν.
Οἱ ὑπέρμαχοι τοῦ πρωτείου τῶν Παπῶν ποὺ διαπραγματεύονται τὸ θέμα αὐτό, τὸ διαπραγματεύονται μὲ τρόπο δικανικὸ καὶ ἐπιρρίπτουν τὰ αἴτια τοῦ σχίσματος στὴν Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία καὶ ἐκφράζουν ἐμπαθῶς πολλὲς βλασφημίες κατὰ τῆς ἱεραρχίας της, ἐπειδὴ τάχα εἶναι αὐτοὶ οἱ μόνοι αἴτιοι τοῦ σχίσματος.
Οἱ συγγραφεῖς αὐτοὶ ἐπιρρίπτουν λίθο ἀναθέματος κατὰ τῶν κορυφαίων ἀνδρῶν τῆς Ἁγίας μας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, κατὰ τῶν ἁγιότατων ἀνδρῶν της, ὡς τῶν μόνων αἰτίων τοῦ σχίσματος, τὸ ὁποῖο διαχωρίζει τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐπιπλέον, ὡς τῶν μόνων αἰτίων ποὺ συνεχίζεται ἡ διαιώνιση αὐτοῦ, ἐπειδὴ ἐμμένουν σ᾿ αὐτὸ καὶ τὸ διαιωνίζουν ἐξαιτίας τῆς φιλοδοξίας καὶ φιλαρχίας τους, δίχως νὰ σέβονται (οἱ ἅγιοί μας) τὸ δίκαιο καὶ τὴν ἀλήθεια, ἡ ὁποία ἐκφέρεται ἀπὸ τὰ χείλη τῶν παπικῶν.(σημ: Βλέπε καὶ τὴν ἀνωτέρω ὑβριστικὴ δήλωση τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου, ποὺ ἀποτελεῖ ἀκριβὲς ἀντίγραφο τῆς ἄποψης αὐτῆς).
Ἡ ἀγανάκτησή τους στηρίζεται στὸ δεδομένο γι᾿ αὐτούς, ὅτι ὁ Πάπας εἶναι διάδοχος τοῦ κορυφαίου τῶν ἀποστόλων Πέτρου καὶ ὁ μόνος ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ πάνω στὴ γῆ. Ὅτι ὁ Πάπας εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὁ μόνος τοποτηρητὴς αὐτοῦ, αὐτὸς ποὺ κρατεῖ τὰ κλειδιὰ τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ὁ μόνος συνδετικὸς κρίκος τῶν Ἐκκλησιῶν τοῦ Χριστοῦ, εἶναι αὐτὸς ποὺ τὶς ἑνώνει μὲ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἐκκλησία τῆς Ρώμης.
Οἱ ὑπερφίαλες αὐτὲς ἐκφράσεις καὶ ἡ ἄδικη μομφὴ κατὰ τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας καὶ ὅλης τῆς ἱεραρχίας της, οἱ ὁποῖες θεμελιώνονται ἐπάνω στὴν διαστροφὴ τοῦ δικαίου καὶ τῆς ἀλήθειας καὶ οἱ ὁποῖες θλίβουν κάθε εὐσεβῆ καὶ ὀρθόδοξη καρδιά, ἑδράζονται ἐπὶ τοῦ πρωτείου τοῦ πάπα καὶ ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀρχὴ ἀπορρέουν.
Τὸ πρωτεῖο τοῦ πάπα, τὸ ὁποῖο κατὰ τοὺς παπικοὺς εἶναι θεῖο δίκαιο καὶ ἑπομένως θεῖο κατὰ τὴν φύση καὶ κατὰ τὴν οὐσία του, ἀναδεικνύει τὸν πάπα μέσα στήν Ἐκκλησία πρόσωπο θεοειδές, ὅμοιο μὲ τὸν Θεό, ὑπέρτατο ἱεράρχη καὶ κέντρο θεοκρατικοῦ πολιτεύματος, τὸ ὁποῖο συντάχθηκε στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος μιλάει διὰ τοῦ στόματος τῶν παπῶν στὴν Ἐκκλησία του, τὴν ὁποία παρέδωσε μόνο σ᾿ αὐτοὺς νὰ τὴν διοικήσουν στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων.
Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, σύμφωνα μέ αὐτὴν τὴν θεωρία, ἀφοῦ ἀνελήφθη στοὺς οὐρανούς, ἄφησε τὴν Ἐκκλησία του στὸν ἀπόστολο Πέτρο καὶ μέσῳ αὐτοῦ στοὺς διαδόχους του, στοὺς ὁποίους ἀφοῦ ἔδωσε τὴν ἐξουσία νὰ συγχωροῦν ἢ νὰ καταδικάζουν, τοὺς κατέστησε ἀπόλυτους ἄρχοντές της, πρὸς διαιώνιση τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ της ἔργου καὶ τῆς σωτηρίας τῆς ἀνθρωπότητας.
Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὡς σοφὸς ἀρχιτέκτονας, ἀφοῦ θεμελίωσε τὴν Ἐκκλησία του καὶ τὴν ἀνέθεσε στὸν ἀπόστολο Πέτρο καὶ τὸν κατέστησε, διὰ τοῦ θείου δικαιώματός του πρῶτο ἀρχηγὸ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡγεμόνα καὶ διὰ τοῦ Πέτρου στὴν συνέχεια τοὺς διαδόχους του στὴν Ρώμη καὶ ἀφοῦ τακτοποίησε τὰ πάντα μὲ πανσοφία καὶ χάρισε σ᾿ αὐτοὺς Πνεῦμα Ἅγιο, γιὰ νὰ τοὺς φωτίζει καὶ νὰ τοὺς ἁγιάζει εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας, τώρα ἐποπτεύει μόνο ἀπὸ τὸν θρόνο τῆς μεγαλοσύνης του τὴν ἁγία του Ἐκκλησία, ἡ ὁποία διοικεῖται πάντοτε καλὰ καὶ διευθύνεται μὲ ἀσφάλεια καὶ πνεῦμα ἀλάθητο, ὁδηγούμενη στὸν προϋπολογισμένο τελικὸ σκοπό, λόγῳ τοῦ ἀλάθητου πνεύματος τῶν ἀρχηγῶν της. Γι᾿ αὐτὸ καὶ οὐδέποτε ἀνακατεύεται στὴν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας διὰ τῆς προσωπικῆς του ἐπεμβάσεως, καθὼς κάτι τέτοιο ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν θεία πανσοφία τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ θεωρία αὐτὴ μοῦ φαίνεται πὼς δὲν διαφέρει καθόλου ἀπὸ ἐκείνην τὴν φιλοσοφικὴ θεωρία, ἡ ὁποία παραδέχεται δημιουργὸ τοῦ κόσμου ἀλλὰ ὄχι καὶ προνοητῆ αὐτοῦ. Διότι κατ᾿ αὐτοὺς ἡ θεία Πρόνοια μειώνει τὸ μεγαλεῖο τῆς θείας πανσοφίας, καθὼς θὰ μαρτυροῦσε τὴν ἀτέλεια τῶν φυσικῶν νόμων.
Ἀπὸ αὐτὴν τὴν παπικὴ θεωρία ἀπορρέει ἡ θεία προσωπικότητα τῶν παπῶν, ἀπὸ ἐδῶ τὸ ἀλάθητο, ἀπὸ ἐδῶ ἡ ἑνότητα τῶν Ἐκκλησιῶν στὸ πρόσωπο τοῦ πάπα καὶ ὄχι στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ὅπως πιστεύει ἡ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία, ἀπὸ ἐδῶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης χαρακτηρίζεται ὡς ἡ μόνη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀπὸ ἐδῶ ξεκινάει ἡ καταδίκη ὅλων τῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ποὺ δὲν ἀναγνωρίζουν τὸ πρωτεῖο τοῦ πάπα, τὸ ἀλάθητό του καὶ τὴν Ἐκκλησία τῆς παλαιᾶς Ρώμης ὡς τὴν μόνη Ἐκκλησία τῶν πρωτοτόκων, στὴν ὁποία ὑπάρχει ἡ ζωογόνος πηγή, ἀπὸ τὴν ὁποία τρέχουν ἀτελείωτα τὰ ζωογόνα ὕδατα καὶ αὐτοὶ ποὺ τὰ πίνουν δὲν πεθαίνουν, ἀλλὰ ζοῦν τὴν ζωὴ τὴν αἰώνια. Ἐξαιτίας αὐτοῦ ὅλες οἱ ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες στεροῦνται ζωῆς καὶ χάριτος, ἀπὸ ἐδῶ προῆλθε τὸ παραχαραγμένο ἀπόφθεγμα ὅτι ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης δὲν ὑπάρχει σωτηρία.
Γιὰ τὴν τόσο μεγάλη σημασία καὶ σπουδαιότητα τοῦ πρωτείου τοῦ πάπα καταλάβαμε, καθὼς πραγματευόμασταν τὸ ζήτημα περὶ τοῦ σχίσματος των δύο Ἐκκλησιῶν, πὼς πρέπει νὰ βάλουμε στὴν ἀρχὴ ὡς πρῶτο θέμα τὸ ζήτημα αὐτὸ καὶ κατόπιν νὰ προχωρήσουμε ἱστορικὰ στὴν ἔρευνα τῶν αἰτίων τοῦ σχίσματος.
Διότι, ἂν κάποιος ἐρευνήσει τὰ αἴτια ὅλων τῶν ἐρίδων καὶ τῶν σχισμάτων τῶν δύο Ἐκκλησιῶν ἀπὸ τὰ ἀρχαιότατα χρόνια μέχρι τὰ τελευταῖα, θὰ βρεῖ ὡς τὸ πρῶτο αἴτιο, ποὺ ἀνακινεῖ καὶ τὰ ἄλλα αἴτια, τὴν ἀρχὴ τοῦ πρωτείου τοῦ πάπα. Τὸ ζήτημα τοῦ πρωτείου τοῦ πάπα εἶναι, γιὰ νὰ κυριολεκτήσουμε, τὸ ζήτημα τοῦ σχίσματος.
Τὴν ἀλήθεια αὐτὴν τὴν ἀποδεικνύουμε μὲ τὴν συγγραφὴ αὐτῆς τῆς ἱστορικῆς μελέτης.
Οἱ ἀναγνῶστες, ποὺ θὰ ἐντρυφήσουν σ᾿ αὐτὴν τὴν ἱστορική μας μελέτη, θὰ ὁμολογήσουν τὴν ἀμεροληψία τῆς ἐργασίας μας καὶ τοὺς κόπους τοὺς ὁποίους καταβάλαμε, γιὰ νὰ ἀναζητήσουμε καὶ νὰ βροῦμε ποῦ εἶναι τὸ δίκαιο καὶ ἡ ἀλήθεια, γιὰ τὰ ὁποῖα καὶ μόνο ἐργαστήκαμε.
Ἔγραφον ἐν Αἰγίνῃ ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Παναγίας Τριάδος
+ Ὁ Πενταπόλεως ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ
*Τοὺς προσδίδει αὐτοὺς τοὺς τίτλους, διότι κάνει ἱστορικὴ ἀναδρομή. Ἀπὸ τοὺς πρώτους αἰῶνες ἀκόμη, ἐνῶ ὑπῆρχε στὴ Δύση τὸ πνεῦμα τοῦ παπισμοῦ, δηλαδὴ τῆς ἐπιβολῆς τοῦ πρωτείου καὶ τοῦ ἀλαθήτου τοῦ πάπα ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων πλανεμένων δοξασιῶν, παρ᾿ ὅλα αὐτά, συνέβαινε νὰ ὑπάρχουν πᾶπες ποὺ δὲν συμφωνοῦσαν μὲ αὐτὴν τὴν ἑωσφορικὴ ἐπίβουλη καὶ τὴν ἐχθρικὴ στάση ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τοῦ Γένους. Δηλαδή, μέχρι κάποιο χρονικὸ σημεῖο οἱ ἔννοιες πάπας καὶ παπισμὸς δὲν συνέπιπταν. Σήμερα βέβαια, τὰ πράγματα εἶναι ξεκάθαρα καὶ οἱ ἔννοιες ταυτόσημες.
Ἀπόδοση στὴν Νεοελληνική - Εἰσαγωγή - Ἐπιμέλεια:
Σάββας Ἠλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 18-5-2020
«Πᾶνος»
ΧΡΙΣΤΌΣ ΑΝΈΣΤΗ
ΑπάντησηΔιαγραφήΔάσκαλε μας τα λες πολύ καλά.
Ας δούμε την λένε για τον πάπα και κάποιοι άλλοι Άγιοι.
Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός: “Εμείς δι’ουδέν άλλο απεσχίσθημεν των Λατίνων, αλλά διότι είναι όχι μόνον Σχισματικοί, αλλά και Αιρετικοί. Δια τούτο σας παρακαλώ• αποφεύγετε τους Παπικούς όπως φεύγει κάποιος από φιδιού και από προσώπου πυρός, αλλά και τους «Ορθοδόξους» που σχετίζονται με παπικούς. Όσο πιο μακρυά φεύγει κανείς απ’ αυτούς τους «Ορθοδόξους», τόσο πιο κοντά έρχεται εις τους Αγίους Πατέρες. Ενώ όσο πιο κοντά τους έρχεται, τόσο πιο πολύ απομακρύνεται από τους Αγίους μας. Δεν χωρεί καμμία συγκατάβασις σε ό,τι έχει σχέση με την Ορθόδοξη Πίστη μας”.
Μας λέει ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, να φεύγουμε από αυτούς όπως από το φίδι.
Βλέπουμε από όλα τα δημιουργήματα αναφέρει το φίδι. ΓΙΑΤΊ;;;
Το φίδι το καταράστηκε ο Τριαδικός μας Θεός, μέσα στον παράδεισο.
είναι το μόνο που φέρνει τέτοια ανατριχίλα στον άνθρωπο, ίσως μας έχει μείνει λόγω και της πτώσεως μας από τον παράδεισο.
Είναι ύπουλο σε δαγκώνει χωρίς να πάρεις χαμπάρι, και γεμίζει με δηλητήριο το σώμα του ανθρώπου.
Ο πάπας είναι μύριες φορές χειρότερος γιατί δηλητηριάζει τις ψυχές των ανθρώπων.
Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός μας λέει ακόμα:
αλλά και τους «Ορθοδόξους» που σχετίζονται με παπικούς. Όσο πιο μακρυά φεύγει κανείς απ’ αυτούς τους «Ορθοδόξους», τόσο πιο κοντά έρχεται εις τους Αγίους Πατέρες.
ΟΠΌΤΕ ΌΣΟ ΓΊΝΕΤΑΙ ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΆ ΚΑΙ ΑΠΌ ΤΟΝ ΑΙΡΕΣΙΆΡΧΗ, ΚΑΙ ΌΧΙ ΠΑΤΡΙΆΡΧΗ
Που ταυτίστηκε με τον πάπα.
Και θα κλείσω με έναν πολυαγαπημένο μας Άγιο.
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: “Ο ένας Αντίχριστος είναι ο Πάπας, και ο άλλος είναι αυτός που είναι στο κεφάλι μας, χωρίς να ειπώ το όνομά του• το καταλαβαίνετε, μα λυπηρόν είναι να σας το ειπώ, διότι αυτοί οι Αντίχριστοι είναι εις την Απώλειαν, καθώς το έχουν” (Διδαχή 8η). “Τον Πάπα να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αιτία του κακού” (90η Προφητεία).