τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ἱστορίας
Ἄν ἔχεις ἐπὶ δεκαετίες ἐντρυφήσει μεταξὺ ἄλλων, ὄχι μόνο σὲ ἑρμηνεῖες τῆς «Ἀποκάλυψης» καὶ ἄλλων προφητειῶν παλαιότερων καὶ σύγχρονων Ἁγίων, ἀλλὰ καὶ σὲ μέγα μέρος τῆς λεγόμενης δυστοπικῆς ἢ μεταποκαλυπτικῆς λογοτεχνικῆς καὶ κινηματογραφικῆς παραγωγῆς (ἀπὸ τὸ «1984» τοῦ Ὄργουελ, τὸν «Θαυμαστὸ Γενναῖο Κόσμο» τοῦ Χάξλεϋ, τὸ «Αὐτὰ δὲν γίνονται ἐδῶ» τοῦ Λιούις ἢ τὴ «Μητρόπολη» τοῦ Φρὶτς Λὰνγκ μέχρι τὸ «Φαρενάϊτ 451» τοῦ Μπράντμπερυ, τὸν «Πιανίστα» τοῦ Βόνεγκατ, τὸ «Κουρδιστὸ Πορτοκάλι», τὸ «Μάτριξ», τὸ «Equilibrium», τὸ «V for Vendeta», τοὺς «Ἀγῶνες Πείνας» ἑκατοντάδες ἀκόμη sci-fi ἀναγνώσματα καὶ ὑψηλοῦ ἢ χαμηλοῦ κόστους ταινίες), εἶναι ἀδύνατο νὰ μὴν ἐπαναφέρεις στὴ μνήμη σου ἕνα τεράστιο ὄγκο «πληροφοριῶν», ποὺ παραπέμπει μὲ θαυμαστὴ ὁμοιότητα σὲ ὅσα ζοῦμε σήμερα παγκοσμίως ἐξ ἀφορμῆς τῆς λεγόμενης «πανδημίας».