Ἀδυνατεῖ ὅμως προφανῶς νά συνειδητοποιήσει ἡ (κάθε) Ζαχάροβα ὅτι ἐδῶ δέν μιλᾶμε γιά κυβερνῶντες μέ ἀπλῶς ἀμβλυμένη ἐθνική συνείδηση ἥ γιά τοποτηρητές προτεκτοράτων πού μπορεῖ κάπου στό βάθος νά ἔχουν καί μία κάποια ἰδιάζουσα φιλοπατρία ἤ ἀκόμη γιά τζουτζέδες πού εἶναι ἀναγκασμένοι λόγω συνθηκῶν ὑποτέλειας νά προσκυνᾶνε τά ἀφεντικά ἤ ἔστω γιά προδότες πού ἀπλῶς βάζουν τό προσωπικό συμφέρον τους πάνω ἀπό τήν πατρίδα. Τέτοιους θά βρεῖς καί σέ ἄλλα μέρη τοῦ πλανήτη.
Καί αὐτό φυσικά δέν ἰσχύει μόνο γιά τούς σημερινούς ἑλληνόφωνους πολιτικούς, ἀλλά καί γιά ἕνα ἀκόμη ὁλόκληρο τρισάθλιο σύμπαν ἀπό δημοσιογραφοῦντες ἀρχιχαφιέδες, ψευτοδιανοούμενους τῆς πυρκαγιᾶς καί λοιπούς παρατρεχάμενους. Ἄσβεστο μίσος πρός κάθε τί τό αὐθεντικά ἑλληνικό: αὐτό εἶναι ἡ βασική κινητήρια δύναμή τους, πάνω ἀπό ὅλα τά ἄλλα. Καί ἐπειδή ἔνα τέτοιο φαινόμενο εἶναι πρωτοφανές παγκοσμίως (τουλάχιστον σέ τέτοια ἔνταση καί τέτοια ἔκταση), νομίζω ὅτι κανένας Ρῶσος καί κανένας ἄλλος γενικά ξένος δέν μπορεῖ νά τό κατανοήσει πλήρως. Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ μόνοι πού τό γνωρίζουμε σέ βάθος, γιατί ἐμεῖς το ζοῦμε στό πετσί μας ἐδῶ καί τόσα χρόνια. Σέ βαθμό πού νά μή μᾶς παραξενεύει πιά.
Εἶναι ἕνα φαινόμενο πού ξεκάθαρα ἀπαιτεῖ ὄχι μόνο εἰδική (ψυχιατρική καί κυρίως πνευματική) προσέγγιση γιά νά ἐρμηνευθεῖ, ἀλλά καί εἰδική ὁρολογία γιά νά περιγραφεῖ. Δέν νομίζω πώς εἶναι τόσο ἀπλό ἀκόμη καί γιά τίς δυνατότητες τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας. Ἄν μή τί ἄλλο πάντως, ἄς πάψουμε τουλάχιστον νά μιλᾶμε γιά σύγχρονους «Ἐφιάλτες». Εἰλικρινά θεωρῶ τον χαρακτηρισμό βαθύτατα ἄδικο καί βάναυσα προσβλητικό. Ἐννοεῖται, γιά τόν Ἐφιάλτη…
_03.jpg)
